Floor Faber #88: ‘Jij stond tegen die vent aan te rijden. Je leek wel een loopse teef!’

Zondag

Ik schaamde me kapot en wrong me los uit zijn greep. ‘Doe even normaal!’ siste ik. En ook: ‘Rot op!’ Toen heb ik mijn jas gezocht en ben ik keihard naar huis gefietst. Achter me hoorde ik hem roepen, maar ik dacht: zak erin. Maar ja, hij woont natuurlijk wel bij mij, dus uiteindelijk stonden we in de woonkamer naar elkaar te schreeuwen. ‘Wat was dit voor belachelijk actie! Mag ik niet eens even met een ander dansen? Ik zie er toch ook niets van toen jij met die meid stond te praten.’

‘Dat was iets totaal anders. Jij stond gewoon tegen die vent aan te rijden. Je leek wel een loopse teef!’

‘Dit slaat zó helemaal nergens op. En dat je mij dit durft te verwijten. Die griet klom zo ongeveer in je.’

‘Ik ken haar al heel erg lang.’

‘Of dat wat uitmaakt!’

Toen ik geen zin meer had in dat stomme gesprek stampte ik de trap op. Kleedde me uit, ging onder de douche staan. Wat dacht Kevin wel niet? Dat hij kon bepalen hoe ik me moest gedragen? Als hij zo doorging, moest ie maar lekker weer bij zijn moeder gaan wonen.

Hij lag al in bed, maar ik deed net of ik hem niet zag. Ik kroop onder het dekbed, knipte het licht uit en probeerde te ontspannen. Dat viel nog lang niet mee omdat ik me door alle cocktails voelde of ik een schip was dat door een storm voer.

‘Floor?’

‘Ik slaap.’

‘Floor, het spijt me. Ik was jaloers. Toen ik jullie zag dansen, werd ik een beetje raar in mijn hoofd. Het zag eruit alsof jullie gek op elkaar waren.’

Woest draai ik me op mijn rug. ‘Die jongen was volgens mij hartstikke gay!’

‘Die indruk maakte hij bepaald niet.’ Hij pakte mijn hand vast en streelde met zijn duim de palm. ‘Ik hou van je.’

Even voelde ik de neiging om mijn hand terug te trekken, maar toen rolde ik naar hem toe en kuste ik hem op zijn mond. ‘Ik ook van jou.’ En die zoen leidde tot de hartstochtelijkste seks sinds maanden.

Vrijdag

Voor het decor heeft Hans meubelstukken van hardboard gezaagd, en Kaoutar en ik hebben de taak gekregen om die te schilderen. Ik schilder een patroon van kleine bloempjes op de bank, zij voorziet een tafel van een houtpatroon. Ondertussen praten we over welke acteurs we goed vinden en vertelt ze over stukken waarin ze eerder heeft gespeeld. Vaak had ze een hoofdrol en dat begrijp ik ook wel, ze is hartstikke goed. Gek genoeg is ze afgewezen voor de toneelschool en daarom wil ze nu allerlei toneelcursussen gaan volgen zodat ze volgend jaar meer kans maakt.

Leuk dat ze zo ambitieus is, dat heb ik nooit gehad. Ik ben ook geen supertalent, ik denk niet dat ik verder zou komen dan het aanprijzen van incontinentieverband of zo. Dan vraagt ze: ‘Komt jouw familie naar de voorstelling?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Mijn ouders zijn gescheiden en nou ja…’ Ik probeer me voor te stellen dat mijn vader en Fien en mijn moeder en Johan in een zaal zitten. Kan ik dan nog ontspannen spelen?

‘Gewoon vragen,’ zegt ze. ‘Het is zo leuk als ze allemaal komen. Vorig jaar kreeg ik zoveel bloemen dat mijn neef moest helpen om ze naar huis te krijgen. Ik had niet genoeg vazen en dus hebben we ze ook in grote glazen, colaflessen en zelfs in een emmer gezet.’

‘Je hebt vast een grote familie. ‘

Ze lacht. ‘Een hele grote.’