Floor Faber #87: ‘Wie is die bitch?’

Woensdag

In de kantine sta ik een hele tijd te twijfelen bij de kroketten, maar uiteindelijk zet ik een salade met tomaat en wat flinters geitenkaas op mijn blad. Ik zit nog steeds op het stranddieet, wat erop neerkomt dat alles waar ik enorm van geniet (chocolade, chips, koekjes, frites en pizza) zo veel mogelijk laat staan. Resultaat na vier weken afzien: bijna een kilo eraf, dus ik moet nog heel lang doorzetten. ‘Ik dacht dat jij zo dol was op kroketten,’ zegt Hannah die er twee heeft genomen.

‘Ik wil van de zomer weer een beetje leuk in de bikini.’

Ze haalt haar schouders op. ‘Ik heb het opgegeven. Vroeger was ik dun en ongelukkig, nu ben ik dik en gelukkig. Ik zie totaal niet de noodzaak van afvallen. Eerder voordelen: als je een beetje spek hebt, krijg je ook niet zo snel rimpels.’

We gaan aan een tafeltje zitten en kletsen als vanouds over van alles en nog wat, behalve over werk. Vroeger roddelden we over de hoofdredacteur en onze collega’s maar dat kan niet meer nu ze de chef is. En dat vind ik best jammer.

Zaterdag

Vrienden van Kevin geven een cocktail & white-party. Dat had meteen een kledingcrisis tot gevolg omdat ik geen witte kleding heb. Ik koop het nooit omdat ik geen idee heb hoe ik het moet wassen, bij mij is alles binnen no time grijzig. Gelukkig kan ik van Kevin een witte blouse lenen en mijn buurvrouw heeft nog wel een witte broek. De gulp zit dicht met een elastiekje, maar daar zie je niets van omdat die blouse eroverheen valt.

Het feest wordt gehouden in een grote schuur, vlak buiten ons stadje. De ruimte is verlicht met black light waardoor de gebitten blikkeren en iedereen zo bruin lijkt als Dries Roelvink. Ook de cocktails hebben rare fluorescerende kleuren. Ik krijg er een in mijn handen gedrukt die naar ananaslimonade smaakt, maar waar behoorlijk wat alcohol in zit. Een beetje lossigheid kan ik ook wel gebruiken omdat ik Kevins vrienden nauwelijks ken.

Ik raak in gesprek met een jongen die binnenkort met zijn vriendin op wereldreis gaat in een oude camper die ze zelf hebben verbouwd. Via Frankrijk, Spanje en Portugal rijden ze naar Marokko en dan richting Zuid-Afrika. Ze willen The Big Five spotten, in een weeshuis helpen en ze ook hier en daar gaan werken. ‘Misschien blijven we wel in Zuid-Afrika, hier hebben we niets te zoeken. We willen niet meedoen aan de ratrace en een huis krijgen we toch nooit.’

Daarna stelt hij me een paar vragen, maar in vergelijking met dit avontuur voel ik me zo megasaai dat ik Kevin ga zoeken. Hij staat te praten met een meisje dat haar hand op zijn bovenarm heeft gelegd en zo hard lacht dat ik haar boven de muziek kan uithoren. Wie is die bitch? Ik loop op ze af en stel me voor: ‘Hallo, ik ben Floor, de vriendin van Kevin. En waar kennen jullie elkaar van? ’

Haar mond lacht, maar haar ogen niet als ze vertelt dat ze de ex is van een van Kevins beste vrienden. ‘Wij gaan echt zo lang terug.’ Ze richt zich weer tot Kevin, en door de muziek kan ik er weinig van verstaan. Na een minuut of tien muurbloemen ben ik het meer dan zat en ik loop naar een groepje dat staat te dansen. Een jongen met een kaal geschoren hoofd en een wit hemd lacht naar me en we doen elkaar moves voor. We lachen, zweten, pakken elkaar vast. Vanuit mijn ooghoek zie ik Kevin naar ons toelopen. Hij is niet blij.