Floor Faber #86: ‘Zullen we nog even testen hoe sterk dit stapelbed is?’

Zaterdag

Tegen een uur of twaalf gaat iedereen naar bed. Ik wil douchen, maar er zijn maar twee badkamers. Aangezien ze steeds bezet zijn, poets ik mijn tanden in de wc. Ik trek een joggingbroek en shirt aan en ga naast Kevin liggen in het bovenste gedeelte van het stapelbed. ‘Het valt best mee, toch?’ zegt hij.

‘Drank helpt, ik ben best een beetje draaierig.’

‘Die Wouter is een geschikte gast. Ik heb een hele tijd met hem over schimmels zitten praten. Weet je dat dat materiaal zo sterk is dat je er huizen van kunt bouwen? En het is nog duurzaam ook.’

Ik gaap. ‘Hoe moe ben je?’ Hij kust me op mijn slaap. ‘Zullen we nog even testen hoe sterk dit stapelbed is?’

‘Seks bedoel je? Eigenlijk moet ik er niet aan denken, geen grotere libidokiller dan mijn familie. Maar we kunnen wel even knuffelen.’

We draaien naar elkaar toe, zodat we buik aan buik en neus aan neus liggen. Zacht zoenen we, en dan kijken we elkaar diep in de ogen. ‘Je wilt niet weten hoe blij ik ben dat je hier bent. Ik hou van je.’

Hij streelt me over mijn rug. ‘Tot de maan en terug?’

‘En dan duizend rondjes eromheen.’

Ik doe mij best om in slaap te vallen, maar dat lukt echt niet met ’n tweeën in dit krappe bedje. En al helemaal niet als Kevin in mijn oor begint te snurken. Voorzichtig klauter ik naar beneden, maar blijkbaar heb ik hem toch wakkergemaakt. ‘Floor?’ Zijn arm komt naar beneden en ik pak hem vast. ‘Lufjoe.’

‘Lufjoetoe.’ Ik houd zijn hand vast tot er geen gevoel meer in zit.

Zondag

De kleine kinderen blijven met een paar ouders op de boerderij, de rest gaat een wandeling van een kilometer of zeven maken die Gina heeft gevonden op internet. Als een ware padvinder leidt ze ons door bossen, langs beekjes en moerasachtig gebied. Het is maar goed dat ik mijn stevige stappers aan heb, omdat we soms diep in de drab wegzinken.

Kevin praat met Wouter weer eens over schimmels, ik mijmer wat over werk en familie wanneer mijn moeder me plotseling een arm geeft. ‘En hoe is het met Floor?’ Ze wacht mijn antwoord niet af, maar vertelt hoe geweldig ze geniet van al haar familie om haar heen, hoe leuk het is dat de kleintjes het zo goed met elkaar kunnen vinden en dat Gina fantastisch voor het eten zorgt. ‘Niemand klaagde dat hij vlees miste.’

En dan zegt ze iets wat me enorm verrast. ‘Ik ben zo blij dat jij er ook bent. Ik was even bang dat je niet zou komen, ik weet ook wel dat we het niet altijd even goed met elkaar vinden. Maar ik mis je af en toe wel.’

Ik weet niet wat ik moet zeggen of wat ik voel. Eigenlijk ben ik een beetje boos, geloof ik. Ze kan me toch bellen? Of langskomen? Sinds ik in dit huis woon is ze precies drie keer langs geweest. Aan de andere kant zit ik ook niet zo op haar te wachten. Hoeveel verhalen over de geweldige kinderen van Johan kan een mens aan?

Tot mijn verbazing begint ze dan over mijn toneelclub. ‘Gina vertelde dat je een van de hoofdrollen hebt. Wat leuk! Op de basisschool was je altijd al aan het toneelspelen en je was er ook ontzettend goed in. Je nodigt mij en Johan toch wel voor de voorstelling uit, hè? We willen je natuurlijk wel op het podium zien schitteren.’