Floor Faber #83: ‘Ik heb voorlopig geen zin om zwanger te worden’

Zondag

Ook al hebben we Tijmen en Larissa eerder gefeliciteerd, toch gaan we maar weer in de rij staan. Ze pakken de gulle gaven uit, en ondertussen werpen de gasten een blik op Dewi’s lieve toet. Als ze gaapt, zeggen we allemaal vertederd: ‘Aaaaah.’ Daarna is er verrukkelijk uitziende wit met roze fondanttaart. Ook al ben ik op een bikinidieet, toch neem ik een groot stuk.

Bij een vriendelijke kijkende vrouw met een springerig kapsel gaan we aan tafel zitten. ‘Slim hoor, zo’n feest,’ zegt ze. ‘Nu kunnen ze in een keer aan iedereen de baby laten zien. Ik kreeg maandenlang visite, en vaak bleven ze veel te lang. Ze hadden gewoon niet door hoe moe en druk je bent als je een baby hebt.’

We vragen hoe oud haar kind is en ze wijst met haar vorkje naar de speeltuin. ‘Jort, die staat op het trapje van de glijbaan, die is vier. En Pien is drie. Die probeert nu een schaap te aaien. Moet ik ingrijpen, denk je?’

‘Er staat een hek voor,’ stelt Kevin haar gerust. ‘En volgens mij lusten schapen geen peuters.’

Daar lacht ze om en dan vraagt ze of wij kinderen hebben. Kevin antwoordt: ‘Nog niet’, en ik zeg ‘Geen plannen.’

Ze trekt haar wenkbrauwen op en zegt dan dat zij er ook lang niet over uit waren. ‘Maar op een gegeven moment ga je toch denken; wat maakt het leven de moeite waard? Mijn vriend en ik waren alleen maar bezig met werken en geld uitgeven en dat voelde zo zinloos. Nu draait het allemaal om liefde. Of klinkt dat te zoetsappig?’

‘Natuurlijk niet,’ zegt Kevin en ik weet precies wat hij denkt: wanneer gaan wij voor de baby?

Een uur of twee later vertrekken we weer. Ik heb de auto nog niet gestart of Kevin begint al over hoe cute Dewi is. ‘Die garnalenvingertjes, zo lief! En dan die geluidjes die ze maakte, hoorde je dat, net een klein konijntje.’

Ik ben zo kwaad dat ik in de verkeerde versnelling optrek. ‘Ik weet precies wat jij denkt en dat is: wanneer worden wij zwanger? Maar ik heb je al tig keer gezegd dat ik er voorlopig geen zin in heb. En dat wordt niet beter als jij me elke keer weer onder druk probeert te zetten. Houd er nou eens over op!’

‘Doe even normaal!’ Hij schreeuwt zo hard dat de auto gevuld lijkt met zijn stem. ‘Ten eerste zei ik alleen maar hoe lief de baby is, en als je dat al manipuleren vindt, moet je je laten nakijken. En ten tweede is dit ook mijn leven! Moet ik dan gewoon maar afwachten tot jij er zin in hebt? Waarom is wat ik wil minder belangrijk!’

‘Ik ben het zo zat om steeds hetzelfde gesprek te voeren! Elke keer zeg je hetzelfde, of we in een tijdslus zitten.’

‘Hoezo? We praten er helemaal niet over! Jij gaat het steeds uit de weg en daar ben ik zo klaar mee.’ Met zijn armen over elkaar gevouwen staart hij naar buiten. Het liefst barstte ik nu in huilen uit, maar ik knipper stevig om de tranen terug te dringen. Hij moet niet denken dat hij deze ruzie heeft gewonnen.