Floor Faber #82: ‘Verleiden, hoe doe je dat? Zoenen we met of zonder tong?’

Donderdag

Anneke, de regisseur, spreekt eerst de scene met Hans en mij door: wat de intenties van de personages zijn, wat ze graag wil zien. ‘Nou, ga maar aan de slag !’ zegt ze dan. Hans gaat op een stoel zitten, en ik loop van het toneel af om vervolgens een onzichtbare deur open te doen. Mijn personage beweegt heel anders dan ik, swingt meer vanuit haar heupen. ‘Ik dacht al dat je hier was,’ zeg ik met een lage stem.

‘Ik moest even een mailtje beantwoorden.’

‘Werk of privé?’

Hij lacht. ‘Gaat het jou iets aan?’

‘Ik ben gewoon geïnteresseerd.’ Ik ga op zijn stoelleuning zitten en streel zijn arm en zeg zacht: ‘In jou.’ Dan raak ik zijn wang aan en ik breng mijn mond naar de zijne. Goddank, hij ruikt naar kauwgom. Geen tong, hebben we afgesproken, maar het zoenen toch voelt het heel intiem. Anneke klapt in haar handen, en brult; ‘Ik denk dat we het zonder stoel moeten proberen omdat we zoveel rug zien. Floor, kom nog maar een keer op.’

En daar ga ik weer die onzichtbare deur door, heupwiegend naar Hans. We oefenen het nog een keer en nog een keer tot Anneke tevreden is. ‘Ik ben heel trots op jullie! Wat zijn jullie samen goed!’ roept Anneke.

‘Heel geloofwaardig!’ giechelt Kaouther. En dan voel ik me rood worden tot mijn haarwortels.

Vrijdag

Samenwonen vind ik harstikke gezellig, maar ik geniet enorm van een avondje alleen. Met Fred op schoot kijk ik naar Emily in Paris. Iets wat ik niet kan doen als Kevin erbij is, omdat hij dan steeds in nep-Frans opmerkingen over haar kleding maakt. De volgende aflevering start als ik word gebeld. Nu sturen mijn vrienden me een appje voordat ze bellen, dus het is of een noodgeval, of een ouder.

En jawel, op het scherm zie ik ‘Mam’ staan. Even overweeg ik om een berichtje te sturen dat ik nu niet bereikbaar ben, maar dat betekent alleen maar uitstel. Dan belt ze me morgen of overmorgen weer en wil ze precies weten wat de reden was dat ik de telefoon niet opnam. ‘Hoe is het met je?’ vraagt ze.

‘Goed hoor.’

‘En je bent ook nog steeds met die jongen die je meehad met kerst?’

‘Kevin bedoel je? Natuurlijk.’

‘Neem hem dan ook mee naar mijn verjaardag. Johan en ik hebben een grote boerderij gehuurd en we nodigen al onze kinderen en kleinkinderen uit om daar van vrijdag tot zaterdag feest te vieren.’ Ze ratelt door over slaapkamers, badkamers, wandelingen, de openhaard en een tafeltennistafel terwijl in mijn hoofd een sirene afgaat. ‘Ik weet nog niet of ik kan,’ zeg ik.

Op die vreemde stijve manier waar ik zo’n hekel aan heb, lacht ze. ‘Dat komt omdat ik je nog niet heb verteld wanneer het is.’ Ze noemt een datum en ik kijk in mijn agenda. Ik kan.

‘Komt Gina ook?’

‘Uiteraard. En jij bent er ook bij want natuurlijk wil je de verjaardag van je moeder niet missen.’ We wisselen nog een paar zinnen en dan hangt ze op. Een weekend lang met mijn hele familie, iets ergers kan ik me bijna niet voorstellen. Misschien ben ik dan wel ziek.

_{Bron: Zet hier de bron van je artikel en link naar de juiste webpagina.}