Floor Faber #81: ‘Kevin en ik kijken elkaar aan en krijgen de slappe lach’

Verbaasd kijkt hij me aan. ‘O ja. Ik was het eigenlijk alweer vergeten, ik dacht dat je een repetitie had.’

‘Het is Valentijnsdag! Dan verrassen mensen die van elkaar houden elkaar en daarom heb ik toneel afgezegd. Maar als je niet mee wilt, vraag ik wel iemand anders.’

Hij slaat zijn armen om me heen. ‘Het een commerciële onzindag, maar natuurlijk ga ik met je mee.’

Mijn collega’s zijn wel verrast door hun geliefden. Stagiair Anne heeft van haar vriendje een liefdesweekend Antwerpen gehad in een airbnb met een rond bed. Hannah, die sinds de eeuwwisseling met haar man is, is zelfs verrast met een suikerzoete kaart. Als je ‘m openklapt speelt-ie Nothing gonna change my love for you. ‘Melig, hè,’ glundert ze. ‘En wat heb jij gehad?’

‘Wij gaan uit eten,’ en ik vertel dat we (ik dus) hebben gereserveerd in een tent die groente uit eigen kas serveert en waarover een prachtige recensie in de krant stond.

Tegen vijven trek ik in de wc een leuk jurkje aan, verwissel ik mijn sneakers voor kekke laarsjes en werk ik mijn make-up bij. Daarna loop ik naar de parkeergarage waar Kevin al bij de auto staat te wachten. Hij heeft een jasje aangetrokken waardoor hij er op slag uitziet als een filmster. Sexy. We zoenen tot we getoeter horen en een collega vanuit zijn auto roept: ‘Get a room!’

Het is een bijna een half uur rijden voor we een bonkerige zandweg inslaan. Aan het eind daarvan gloeit een kas roze op. Het gekke is dat ie helemaal leeg is. Even fantaseer ik dat Kevin een surpriseparty annex huwelijksaanzoek heeft georganiseerd, maar de ober helpt me uit de droom. ‘De gasten krijgen een rondleiding door de kassen. U kunt zich nog aansluiten.’

Kevin heeft meer zin in een biertje, maar ik wil van deze eetbeleving optimaal genieten en dus staan we even later in een donkere kas naar aarde met plukjes groen te kijken. Ondertussen vertelt de rondleider over permacultuur, biologisch boeren en een ontroerend verhaal over het ontstaan van dit restaurant. Een gescheiden man wilde zijn camper stallen op het terrein van een weduwe. Ze werden smoorverliefd, gingen op dit terrein groenten verbouwen en openden toen dit restaurant: hun grote droom. Inmiddels sta ik te klappertanden en ik ben blij als we aan tafel mogen.

Iedereen krijgt hetzelfde voorgerecht voorgeschoteld: paddenstoelen met witte kool. Ook in het tussengerecht zit kool verwerkt. Het is koud in de kas, en de ober deelt bereidwillig dekens uit. Ik krijg er twee omdat ik zo’n luchtig jurkje aan heb. Eentje leg ik over mijn benen, de ander trek ik op tot mijn kin. Achterin zie ik iemand zitten met een muts op. Het hoofdgerecht is weer iets met kool. ‘Vind je het lekker?’ vraag ik.

Kevin en ik kijken elkaar aan en dan krijgen we zo de slappe lach dat de ober komt vragen of er iets aan de hand is. ‘Helemaal niks,’ snik ik van het lachen. Daarna schieten we nog regelmatig in de lach, tot de rekening komt: of we even 160 euro willen aftikken.