Floor Faber #80: Zijn kinderwens speelt weer op, denk ik huiverend

Maandag

Maar als ik Hannahs opgetogen gezicht zie, weet ik het al: zij is het geworden. ‘Hannah!’ roept Jan-Willem en mijn collega’s beginnen te klappen. Terwijl hij wat uitlegt over de inwerkperiode en haar takenpakket droedel ik in mijn notitieblok boze kabouters.

Daarna gaan we allemaal weer aan het werk. Ik maak een reportage over zero waste: leven zonder afval te veroorzaken. Op FB zoek ik naar geschikte kandidaten, ik lees posts, schrijf berichtjes... ‘Zullen we even een koffietje doen?’ vraagt Hannah.

Afwezig antwoord ik: ‘Ik heb nog.’ ‘Ik bedoel: kan ik even me je praten?’ Even later staan we samen in de koffiepantry waar zij een cappuccino maakt.

‘Eigenlijk zouden we van de papieren bekertjes af moeten,’ zeg ik. ‘Je denkt dat je goed bezig bent omdat ze niet van plastic zijn, maar wist je dat dit minstens zo erg is? Aan de binnenkant zijn ze met plastic bedekt omdat ze anders vocht doorlaten en daardoor kun je ze niet recyclen.

We kunnen beter allemaal een mok meenemen. Misschien kun jij dat op je nemen als je hier de chef bent.’ ‘Je kunt zelf ook een mailtje sturen naar iedereen op de afdeling.’ Met haar grote bruine ogen kijkt ze me ernstig aan. ‘Floor, je weet best dat ik niet over koffiebekers wil praten.

Ik besef heel goed dat je het niet leuk vindt dat ik chef word, maar je hoeft niet bang te zijn dat er tussen ons iets verandert. Onze vriendschap is daarvoor te belangrijk. Dat weet je toch? Ik heb zelfs even overwogen om de baan niet aan te nemen omdat ik wel wil dat je mijn collegabestie blijft.’

Het is net of er een luikje in mijn hart opengaat. ‘Natuurlijk blijven we dat,’ zeg ik en ik sla mijn armen om haar ronde lijf, ruik haar Hannah-parfum. Na een poosje vraagt ze: ‘Heb jij natte ogen?’ ‘Een beetje.’ ‘Ik ook!’ En dan barsten we in lachen uit.

Dinsdag

Na de toneelrepetitie fiets ik opgetogen naar huis. Wat is het leuk om te zien hoe tekst tot leven komt, maar het mooiste was nog dat de regisseur zei dat ik steeds beter in mijn rol zit. Gelukkig is Kevin nog wakker. Hij ruimt de afwasmachine uit, ik drink thee en vertel over de repetitie. ‘Sommigen kunnen zo goed spelen, je gelooft ze meteen. Mandy speelde een puber, en hoe ze bewoog, en praatte, het was net Charlotte. Zo knap.’

Hij slaat zijn arm om me heen. ‘Ik vond het zo ook gezellig toen Charlotte en Beau hier afgelopen weekend waren. Dan denk ik: later wil ik ook kinderen met wie ik 30 Seconds kan spelen.’ ‘Misschien komt het nog wel een keer zo ver. Nou, ik ga douchen.’ Ik probeer weg te lopen, maar hij houdt me tegen. ‘En wanneer is een keer dan?’ ‘In elk geval niet nu.’ Ik kus hem op zijn mond en loop naar boven.

Wanneer ik onder de douche sta, denk ik huiverend: speelt zijn kinderwens nou weer op? Toen ik Tijmen hoorde praten over Larissa’s horrorbevalling, en daarna haar van pijn vertrokken gezicht zag toen ze Dewi de borst gaf, dacht ik alleen maar: goddank lig ik hier niet.

Ik wilde de baby niet eens vasthouden, vond het eng met dat slappe nekje. En dan Charlotte en Beau: best leuk dat ze hier waren, maar om nu te zeggen dat ik ernaar verlang om ze de hele tijd om me heen te hebben: nee. Nee.