Floor Faber #71: ‘Je hebt een heerlijk kontje’

Dinsdag

Ik vooral voor de gezelligheid, want ik vind voetbal nogal saai: steeds dat heen en weer gedraaf, het rondspelen, en dat frustrerende net-niet scoren. Als een speler na een harde tackle medische assistentie krijgt, zeg ik: ‘Er is tijdens Larissa’s vrijgezellenweekend nog iets gebeurd dat ik je niet had verteld.’

‘Ja?’ Zijn ogen blijven op het scherm geplakt, tot ik bij de zoen aankom. Verbaasd kijk hij me aan. ‘Dus je hebt staan bekken met die Lizzy.’

‘Nou ja, ze kuste mij, en toen heb ik haar weggeduwd.’

Hij lacht. ‘Dat had je voor mij niet hoeven doen, hoor. Ik vind het best een geil idee, jij met een andere vrouw.’

Geërgerd zeg ik: ‘Luisterde je eigenlijk wel? Ik vertelde je net dat ik me schuldig voel omdat zij dacht dat ik er wel zin in had.’

‘Nou ja zeg, wat is dat nu weer! Als een man de signalen van een vrouw verkeerd interpreteert en haar probeert te zoenen, heet dat meteen seksueel overschrijdend gedrag.’ Hij richt zijn blik weer op het scherm omdat er een corner wordt genomen. Ondertussen kauw ik op de term seksueel overschrijdend gedrag: is dat me overkomen? Maar waarom voel ik me dan een tikje schuldig?

Zaterdag

Gisteravond belde Tijmen me in paniek op. Hij had zijn pak voor alle gelegenheden gepast en was erachter gekomen dat hij de broek niet meer dicht kreeg en uit het jasje barstte. ‘Het lukt me niet om voor de bruiloft nog tien kilo af te vallen. Dus wil je mee om een nieuw pak te kopen?’

Het mag wat kosten, en daarom lopen we nu door de PC Hooftstraat. We passeren twee dames met bolle toetjes van de fillers, een groepje Chinezen dat in de rij staat om een tas te lopen, en worden bijna omvergereden door een invalidewagentje voor rijke mensen.

Dan lopen we de zaak in van een bekend herenmerk. Onmiddellijk komt de verkoper op ons afgesneld. Nadat hij een snelle blik op onze kleding heeft geworpen, vraagt hij wat hij voor ons kan doen. ‘Even rondkijken,’ mompelt Tijmen.

Dat wordt natuurlijk niks, en daarom zeg ik: ‘Hij gaat trouwen en heeft een pak nodig.’

Onmiddellijk begint de verkoper te stralen. Hij vraagt naar Tijmens smaak, en aan de hand van zijn vage antwoorden tovert hij een kostuum tevoorschijn. Hij laat bijpassende overhemden zien, toont stropdassen en strikken, en dan verdwijnt Tijmen in het pashokje. Ik loop door de zaak, bekijk een paar witte overhemden en ga dan op een fluwelen bank zitten wachten. Even later komt Tijmen het pashok uit in een donkerblauw pak, op witte sportsokken, en met een verwilderde blik. ‘Ik weet het niet, hoor,’ zegt hij.

De verkoper snelt meteen op hem af om de stropdas goed te knopen.

‘Mooi,’ zeg ik.

Via de spiegel kijkt Tijmen me ongelukkig aan. ‘Maar die broek is veel te lang. Ik heb nu ook geen schoenen aan, maar dan nog.’

‘Die kunnen we op maat laten maken,’ zegt de verkoper. ‘Til je jasje eens op, dan kan ik zien of de broek goed zit.’

Tijmen draait een rondje om zijn as terwijl de verkoper en ik naar zijn billen staren. ‘Je hebt een heerlijk kontje.’

‘Mevrouw heeft helemaal gelijk,’ zegt de verkoper en Tijmen wordt knalrood.

‘Maar wat vind je nu van het pak?’

‘Eerlijk? Ik vind dat je er fantastisch uitziet. Ik denk dat Larissa ja schreeuwt als ze je ziet.’ En dan beginnen zijn ogen te stralen.