PREMIUM
Floor Faber #68: ‘Zachtjes bijt ik in zijn oorlel, dan druk ik mijn borsten tegen hem aan’
Geen topweekend. Vanwege de krater in mijn kies moest ik alles op links eten waardoor ik volgens Kevin eruitzag als een hamster. Echt gezellig was het al niet omdat we een pittige ruzie hadden over de sleutel van mijn huis die hij aan zijn moeder heeft gegeven.
De strijd eindigde in kille beleefdheid en dus geen bevrijdende goedmaakseks.
Maandag
Nu lig ik op mijn rug te kijken naar de witte vlokjes in de wenkbrauwen van de tandarts. Met een bril met daarop een verrekijker tuurt hij in mijn mond. Ik hou de zijkanten van de tandartsstoel stevig vast zodat ik meteen kan opspringen zodra hij klaar is. ‘Tja,’ zegt hij. ‘Dat wordt een kroon.’
Een kroon? Dat is toch iets voor bejaarden? ‘Hoe duur wordt dat dan?’ Mijn stem klinkt als een iele piep. Hij tikt wat in op een rekenmachine en zegt dan: ‘645,85.’ Daar gaat mijn romantische tripje naar Berlijn.
Blijkbaar kan hij gedachtenlezen want hij zegt: ‘Als je het niet doet, loop je de kans je kies kwijt te raken. Straks bijt je ergens op en dan splijt ie tot in de wortel. Dan kan ik er niets meer aan doen en moet je naar de kaakchirurg om ‘m te laten verwijderen.’
Even later rijd ik naar kantoor met een noodvulling, en twee afspraken voor de kroon. Benieuwd hoe Kevin reageert als ik vertel dat ik ons tripje ga annuleren waarop hij zich enorm verheugt. Dat wordt vast weer ruzie.
De regen komt met bakken naar beneden, de ruitenwissers piepen verontrustend en ik voel me zo waardeloos. Misschien kan ik maar beter naar bed gaan in plaats van naar kantoor. ‘Doe niet zo slap,’ hoor ik mijn moeder zeggen. ‘Verman jezelf.’
Vooruit dan maar.
Floor Faber #67
Dinsdag
Die hoge koude berg naast me in bed is de rug van Kevin. Ik leg mijn hand op zijn arm. ‘Zullen we weer normaal doen tegen elkaar?’
Hij zucht. ‘Soms vraag ik me af of ik hier wel welkom ben. Dit is zo jouw huis, met jouw spullen en jouw regels.’
Ho stop, denk ik bij mezelf, niet op ingaan, want anders zitten we zo weer in een discussie en ik heb andere plannen. ‘Het spijt me, ik moet nog een beetje aan het samenwonen wennen, denk ik. Het heeft tijd nodig.’
Ik streel zijn rug, kus hem in zijn nek. Hij ligt doodstil maar aan zijn ademhaling hoor ik dat het hem niet onberoerd laat. Zachtjes bijt ik in zijn oorlel, dan druk ik mijn borsten tegen hem aan. ‘Ik hou van je, Kevin.’ Hij draait zich om en kijkt me aan. Door de zachte verlichting lijken zijn pupillen inktzwart.
‘Ik ook van jou.’ We zoenen elkaar, rustig, verkennend, maar dan slaat de vlam in de pan en gaan we in elkaar op of we uitgehongerd zijn. Ik voel zijn pik tegen mijn buik drukken en denk niets meer behalve ja, ja, ja, Nu!
Wanneer hij in me is, kijken we elkaar diep in de ogen, alsof dit de allerserieuste zaak ter wereld is, een heilige rite. Ik kom niet klaar maar dat maakt me niet uit. Na afloop heb ik tranen van ontroering in mijn ogen, en dat is niets voor mij.
Kevin pakt mijn hand vast en vraagt: ‘Waterijsje?’
