Floor Faber #64: 'We moeten een datum prikken voor de vrijgezellendag'
Anouk heeft ergens in Amsterdam-Zuidoost een appartement gevonden, en ik ga op bezoek. Op de stoel naast me staat een plant en een cadeautje voor haar dochtertje. Al een hele tijd heb ik Anouk niet gezien. Zij was druk met haar werk, verhuizing, ex en kind, ik met mijn nieuwe vriend.
Zelfs met de routeplanner rijd ik een paar keer verkeerd, maar dan parkeer ik voor een enorme flat waar ze op de negende verdieping woont. Wanneer ik uitstap, knakt een windvlaag de plant bijna om.
Vrijdag
Anouk en ik geven elkaar een dikke hug, en daarna geef ik Liv haar het cadeautje: een kleurrijke puzzel die volgens de vrouw in de speelgoedwinkel de fijne motoriek stimuleert. Liv kijkt er even naar, en pakt dan de iPad weer. ‘Ze is moe,’ zegt Anouk, ‘ze is de hele dag naar de opvang geweest. Zal ik je dan nu mijn paleisje laten zien?’
De flat is ruim en licht, maar het voelt of er geen hart in zit. Dat wordt versterkt door het uitzicht: in de verte zie je tientallen lampen branden van andere flatbewoners, en om een of andere reden geeft me dat een eenzaam gevoel. ‘Hoe vind je het?’ vraagt Anouk.
‘Groot!’ zeg ik. ‘En wat fijn dat je nog een extra kamer hebt om in te werken.’
‘Die ruilde ik meteen in voor een huisje binnen de ring. Ik moet natuurlijk blij zijn dat ik dit kon krijgen, maar toch…’ Ik knik. Ze woonde bij de markt, met alles in de buurt. Hoe vaak bleven we wel niet tot sluitingstijd aan de bar zitten om daarna naar huis te wankelen? Snuffelden we in grappige winkeltjes? Of gingen we eten in het allernieuwste restaurant en deden of we er een recensie over moesten schrijven.
Hier zijn alleen winderige straten en een kil winkelcentrum. Bemoedigend zeg ik: ‘Over een poosje wil je hier nooit meer weg.’ Ze kijkt me aan of ik gek geworden ben, en dan krijgen we allebei de slappe lach.
Lees ook Floor Faber #63: ‘Toen ik mijn broek liet zakken hoorde ik ineens een raar geluid’
Zaterdag
‘Het is jouw telefoon die afgaat,’ zegt Kevin geërgerd en hij trekt het dekbed over zijn hoofd. Gespannen neem ik mijn mobiel op: wie zou me om half negen bellen? Is er iets met mijn moeder? ‘Met Margriet,’ zegt een autoritaire vrouwenstem. ‘Ik heb je nummer van Larissa gekregen. Ik ben haar zus, de andere getuige.’
Tijmens huwelijk? Kunnen we daar niet op een ander tijdstip over bellen? Maar ik kom er gewoon niet tussen.
‘Het is al heel gauw half december en daarom wil ik snel spijkers met koppen slaan. We moeten een datum prikken voor de vrijgezellendag. Ik zelf vind een heel weekend het leukst, maar ik weet niet of dat Larissa dat aan kan in haar toestand en we moeten ook nog een locatie zien te vinden.
Heb je trouwens de gastenlijst van Tijmen? We moeten iedereen vragen of ze een bijdrage willen leveren aan het boek. Ik dacht aan een leuke herinnering aan Larissa of Tijmen, fotootje erbij. En we moeten inventariseren wie tijdens de bruiloft iets wil zingen of een stukje wil doen. Ik neem aan dat jij iets bij het diner gaat zeggen?’
‘Eh nou, daar heb ik eigenlijk nog niet zo over nagedacht. Eigenlijk lig ik nog in bed.’ Ik vraag of ik kan terugbellen, en zak terug in de kussens. Ik dacht dat Tijmens huwelijk een low key feestje zou worden, maar dit gaat richting Ingewikkelde Operatie. Daar heb ik totaal geen zin, maar ik zal wel moeten.
Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.
Beeld: Getty Images
