Floor Faber #53: 'Ik zie nogal op tegen dit buurtfeest, zo jammer dat Kevin niet meewil'
‘Mogen we Fred uitlaten?’ vraagt mijn buurmeisje Mila met grote Bambi-ogen. Naast haar staat haar vriendinnetje in ook al zo’n mooie prinsessenjurk. Het liefst zeg ik op alles wat Mila vraagt ja, maar om twee vierjarigen met Fred op stap te laten gaan is niet zo’n goed idee. Wat als ik nou eens zelf meega? Kan ik meteen het schrijven van een behoorlijk lastig artikel uitstellen.
Donderdag
Even later loop ik achter de meisjes aan. Ze willen om de beurt met Fred aan de lijn lopen en ze laten hem geduldig aan elk struikje en graspol snuffelen. Als we bij de speeltuin zijn, geven ze Fred aan mij zodat ze kunstjes kunnen doen op het klimrek. Vanaf een bankje in de zon kijk ik toe, Fred is aan mijn voeten gaan liggen.
Ik denk net dat we maar weer eens naar huis moeten gaan, als mijn buurvrouw aan komt gefietst. Ze houdt haar fladderende jurk met haar hand vast zodat die niet in de spaken terechtkomt en har mond is een gespannen streep. Hoi mama!’ roept Mila vanaf het klimrek.
‘Dus daar zijn jullie! Ik heb overal naar jullie gezocht!’
‘Sorry,’ zeg ik. ‘Ik had moeten zeggen dat ze met mij meegingen, ik dacht dat je het wel wist.’
‘Ik ben blij dat ze terecht zijn.’ Norah komt naast me zitten en we kletsen wat over het weer, de buurtbarbecue van aanstaande zaterdag en dan vertel ik haar waar ik al dagen over aan het piekeren ben: moet ik met Kevin gaan samenwonen of niet?
‘Hij woont nog bij zijn moeder en wil zo onderhand wel eens uit huis, maar hij kan niets vinden of het is onbetaalbaar. Het lijkt logisch dat hij dan bij mij intrekt. Hij is toch al heel vaak bij mij, en financieel is het natuurlijk slim, maar ik denk ook: wil ik dit wel echt. Ik vind het fijn om af en toe alleen te zijn. Dan kan ik tijdens het Netflixen een blik mais leeg lepelen, met een masker op stofzuigen in een string, of heel hard meezingen met Celine Dion.’
'Celine Dion, echt?’ lacht ze. ‘Ik neem nooit meer een vent in huis, Mila en ik hebben het veel te fijn met z’n tweetjes. Nooit meer overleggen, gewoon lekker alles in mijn eentje beslissen. Op een gegeven moment hadden mijn ex alleen nog maar gesprekken die begonnen met: Wil jij, of kun jij, gevolgd door een taak.’
‘Dat klinkt niet tof.’
‘We zijn niet voor niets uit elkaar.’ Onderzoekend kijkt ze me aan. ‘Je moet er niet over piekeren. Op een gegeven moment weet je wel wat je wilt, dat voel je gewoon.’
Lees ook Floor Faber #52: ‘Mijn hart begint als een razende te bonken en ik word een beetje misselijk’
Zaterdag
De geur van dood dier drijft mijn huis in. In de straat hebben twee buurmannen een enorme barbecue neergezet en de eerste worsten en hamburgers liggen erop. Op een lange schragentafel staat drank, stokbrood en salades en aan het eind van de straat is een springkussen opgesteld.
Ik zie nogal op tegen dit buurtfeest. Als je in Amsterdam hoi en dag zei tegen de buren, heette dat goed contact, hier moet je gezellige kletspraatjes met iedereen kunnen maken en daar ben ik niet zo goed in. Zo jammer dat Kevin niet meewil. Ik tover een stralende glimlach op mijn gezicht, neem me voor niet te veel te drinken en meng me tussen de vleeseters.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Beeld: Getty Images
