Evelien: ‘Mijn dochter heeft nu dezelfde leeftijd als ik had toen ik mijn moeder verloor aan borstkanker’
Ik hoop dat het een jongetje is. Please, laat het een jongetje zijn. Dat is wat ik dacht toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van mijn eerste kind. Ik hoopte het niet omdat ik zo graag met ‘m wilde voetballen of zo van blauwe muisjes houd, mijn stiekeme hoop op een zoon was omdat ik bang was dat een dochter ‘de vloek die op mijn familie rust’ in stand zou houden.
Toen ik drie jaar oud was, verloor ik mijn moeder aan borstkanker. Net zoals zij als kind haar eigen moeder verloor aan borstkanker. De geschiedenis herhaalde zich. Een vervolgfilm waar niemand op zat te wachten. Met vernieuwde cast, dat wel.
Deze kankertraditie hoop ik over te slaan, maar dat is geen gegeven. Het idee dat ik een dochter zou krijgen en hiermee de kans bestond dat onze gedoemde vrouwelijke familielijn werd voortgezet, vond ik doodeng. Letterlijke doodsangst.
De echo was duidelijk: ik was in verwachting van een dochter. Slik. Nadat ik al mijn doemgedachten de vrije loop had gelaten en mijn tranen letterlijk waren opgedroogd, belandde ik gelukkig toch nog op een roze wolk. Een dochter! Ik werd moeder! Maar hoe cru dat ik dit niet met mijn eigen moeder kon delen. Ook niet met mijn vader, overigens. Ook hem ben ik helaas veel te vroeg verloren. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. Misschien rond Wereld ALS-dag.
Toch bleef die doodsangst ook na de geboorte van mijn dochter af en toe aan me knagen. Midden in de nacht, als ik reclames van Pink Ribbon zag of gewoon op een dinsdagochtend op de fiets naar de crèche. Ik besloot de verwijsbrief van de huisarts, die ik al jaren had weggestopt, te zoeken in mijn rommella. Voor ‘ooit’. Deze struisvogel was eindelijk klaar om haar kop uit het zand te halen.
Ik liet genetisch onderzoek uitvoeren naar mijn erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker (mutaties in het BRCA-gen). Het gesprek met de vreselijk kille klinisch geneticus was een van de eenzaamste momenten in mijn leven. Het deed me beseffen hoe weinig ik van mijn moeder wist. Zelfs haar geboorte- en sterfdatum moest ik opzoeken.
Mijn dochtertje heeft nu dezelfde leeftijd als ik had toen ik mijn moeder verloor. De gedachte dat zij zich níéts van mij zal herinneren als ik nu zou overlijden, kan ik niet bevatten. Het is te pijnlijk om te beseffen dat dit voor mijn moeder en mij wel de realiteit was. Doe ik dingen met mijn eigen dochter op dezelfde manier als mijn moeder met mij deed? Zing ik liedjes die zij ook voor mij zong? Ik zal het nooit weten.
De dag dat kanker een chronische ziekte wordt, kan voor mij niet snel genoeg komen. Tot die tijd blijf ik mezelf regelmatig en zorgvuldig checken. Ik hoop dat jij dat ook doet.
Zaterdag 4 februari is het Wereldkankerdag. Op die dag wordt er wereldwijd stilgestaan bij de impact van kanker.
Evelien (33) is coördinator digital voor Flair en woont samen met Lars en hun twee kinderen Emily (3) en Oliver (2) in Amersfoort. Volg Evelien op Instagram via @eveliendv
