Eva: ‘Superlatief en bewust leven is een heuse trend geworden’

Ik zou óók kunnen slapen met de gordijnen open, zodat ik wakker word met het ochtendgloren als mijn natuurlijke wake-uplight. Ik zou mijn frisgewassen badjas knisperend om mijn lichaam kunnen laten vallen en thee kunnen trekken van kamillebloemen van de markt. Ik zou na het wegbrengen van het oud papier direct een korte wandeling langs de kabbelende Amstel kunnen maken om even later fris en nagenietend mijn werkdag te beginnen. Dezelfde dag, een ander gevoel.

Door in superlatieven te leven en bewust te genieten van alle kleine dingen probeer ik het alledaagse leven een gouden randje te geven. Natuurlijk voel ik me zielsgelukkig tijdens een verre reis, maar de waarheid is dat mijn meeste dagen voorbijgaan in mijn huis, rondom vaste routines en onder een sluier van sleur en gewoonte.

Dat kun je saai noemen of gedachteloos aan je voorbij laten gaan, maar zelf vind ik het een stuk lekkerder om die aaneenrijging van gewoonten een beetje extra jeu te geven door mijn leven in daad en denken te romantiseren. Door na mijn werkdag toch even op de fiets te stappen om de zonsondergang te bekijken. Door op mijn broodje kaas een takje dille te leggen. Door mijn leven te bekijken door een roze bril en duizend filters die het speciale in het alledaagse benadrukken.

Nu zag ik dat de hashtag #romanticizeyourlife enorm aan de hand is en daarmee is superlatief en bewust leven een heuse trend geworden. In coronatijd bleken banale beslommeringen en bezigheden immers een van onze weinige zekerheden te zijn. In Tiktok-video’s zie je hoe mensen hun dag beginnen met slow coffee, hoe ze kaarsen aansteken bij hun werkplek voordat ze hun eerste meeting ingaan, hoe ze voor alledaagse diners uitgebreid de tafel dekken.

Alles om aan te geven: ook deze dingen kun je speciaal maken. Daarmee is #romanticizeyourlife niets meer dan een GenZ/millennial-versie van ‘het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen’. Alleen klinkt het net iets smeuïger. En dat is nou precies het punt van deze trend.

Om mijn dagelijkse ommetje te romantiseren, ben ik alle teksten, poëzie, hartjes en smileys die ik tegenkwam gaan fotograferen. Bij één huis stond ik altijd even iets langer stil: het huis waar elke week een ander gedicht achter het raam hing. Het huis waar een paar maanden geleden ineens geen nieuwe tekst meer kwam. Ik gooide een kaartje in de bus om deze onbekende te bedanken voor alle mooie gedichten en sterkte te wensen met wat dan ook de reden was voor de plotselinge poëziepauze.

Twee dagen later lag er een brief op mijn deurmat en als rasechte romanticus fantaseerde ik tijdens het openscheuren van de envelop dat die onbekende buurtgenoot me iets liefs terug had geschreven. Maar nee. ‘Dag Eva,’ las ik. ‘Wil je - (ik zal de scheldwoorden niet herhalen) - je oud papier ín de bak zetten in plaats van ernaast? Anders bel ik de politie.’ O ja, het échte leven. Dat was er ook nog.