Eva: ‘Sinds mijn leven rustig is, is de onrust in mij gaan zitten. In mijn hoofd en mijn lijf’

De laatste stuiptrekkingen van de emotionele storm waar ik de eerste twee decennia van mijn leven in zat, klotsten de afgelopen jaren nog even door mijn leven. De overgebleven angsten, trauma’s en zorgen lagen als schuim aan het oppervlak van mijn golven. Maar dankzij therapie is ook dat weg en kan ik nu kabbelen. Op mijn rug in het water, met mijn gezicht naar de zon, zachtjes deinend.

Maar de storm is niet weg. Hij heeft zich enkel verplaatst. Want sinds mijn leven rustig is, is de onrust in mij gaan zitten. In mijn hoofd en in mijn lijf. Het is alsof ik jarenlang op een boot heb doorgebracht en ineens weer voet aan vasteland zet. De ondergrond is stabiel, maar mijn hoofd tolt nog bij iedere stap. Het voelt onwennig. En dus ga ik onbewust en onbedoeld op zoek naar die welbekende onrust in mijn leven. Omdat het vertrouwd voelt en logisch. Ben ik zo gewend geraakt aan turbulentie dat kalmte voelt als iets slechts?

Sinds mijn vader is overleden heb ik een overschot aan zorgdrang, maar niets wezenlijks om me zorgen om te maken. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen, om mijn zorgen op iemand te botvieren. Ook maak ik me plotseling druk om dingen die nooit een issue waren: zo speurde ik even geleden zomaar het internet af naar informatie over de gevaren van koolmonoxide en eiste ik dat al m’n vrienden een melder aanschaften. Ik luisterde zelfs een tijdje dag in, dag uit true crime-podcasts. Soms wel twintig per dag. Het zijn dingen die me het weer even geven: dat shotje angst, dat grammetje onveiligheid, dat portie zorgen dat ik mijn leven lang dagelijks innam. Ik moet toch iets doen om dat onrustige brein te blijven voeden?

Ik heb inmiddels in therapie de meeste angsten en trauma’s overwonnen, ik heb een stabiele relatie, een fijne vriendengroep, een vaste baan en een veilig thuis. Met de dag kabbelt mijn leven meer. Heerlijk, zou je denken. Maar in die stilstand moet mijn hoofd steigeren. En dus heb ik weer iets nieuws gevonden om onrustige prikkels te voelen. Nu is dat dat ik vaker ga stappen. Dat ik vaker op feesten blijf hangen tot het ochtendgloren. Dat ik impulsiever handel, gewoon om iets van spanning te voelen. Zal ik emigreren? M’n haar roze verven dan? Een tepelpiercing nemen?

Ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in, die onrust. Diep vanbinnen fluistert iemand dat ze gewoon wil kabbelen, dat ze wel ziet wat het leven haar brengt en meer dan tevreden is als dat niets spannends is. Maar ik hoor haar amper. Ze wordt overstemd door de oorverdovende stilte van rust, die me nu nog veel te onwennig is.

Deze column van Eva komt uit Flair 7-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.