PREMIUM
Eva: ‘Presteren zul je. Deadlines halen moet je. Of het nou dertig of drie graden is’
Ik hoopte dat een wandeling, een gezichtsmasker en het bakken van een taart al mijn problemen zou doen verdwijnen. Want dat is hoe selfcare werkt, toch? Drukkende deadlines en sluimerende stress horen zich toch automatisch om te zetten in productiviteit en motivatie als ik mezelf één avond zelfzorg gun? News flash: zo werkt het niet.
Selfcare is geen magie, heb ik ontdekt. Al zet ik het wel als zodanig in. Ik houd mezelf keer op keer voor dat een avondje vrij, een goede nacht slapen en een frisse laag nagellak is wat ik nodig heb als mijn productiviteit indut en mijn stress toeneemt. En hoewel het goed is om soms even een stap terug te doen als het leven je overspoelt, werkt het helaas niet zo goed als ik zou willen.
Ik lijd aan iets wat we volgens mij wel seasonal productivity mogen noemen. Hoe korter de dagen worden, hoe korter mijn aandachtsspanne is. Met elke millimeter regen die valt, pak ik tijdens een werkdag een keer extra mijn telefoon op. En hoe donkerder het buiten is, hoe sneller de motivatie om hard te werken, meters te maken en door te pakken uitdooft. Het resultaat is dat ik in de zomer veel meer werk verzet dan in de winter.
En hoewel dat vast allemaal te verklaren is, is het niet hoe de wereld werkt. Presteren zul je. Deadlines halen moet je. Of het nou dertig of drie graden is. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in de zomer ook liever met mijn snufferd in de zon dan achter het heldere licht van mijn laptop zit. Toch kunnen de blauwe lucht en de broeierigheid in de straten me vaak voldoende motiveren om mijn werk snel af te maken, zodat ook ik me ergens in de buitenlucht kan begeven.
In de donkere maanden is dat wel anders. Waar ik ’s ochtends begin met een: ik ga het vandaag rocken-mentaliteit, eindigt de dag vaak met een fuck it, let’s chill-mood. Ik verkoop het altijd leuk aan mezelf: het is toch geen luiheid? Nee joh, ik ben gewoon moe, op, af. Het is oké om niet altijd de volle honderd procent te kunnen geven. Soms moet je even cocoonen in plaats van knallen. Dat is menselijk, toch?
Maar hoewel een beetje extra zachtheid en liefde naar mezelf niet verkeerd zijn, verwacht ik er wel voor terug dat ik na één avondje zelfzorg weer alles kan geven. Eis ik dat ik na een gezichtsmasker en een bak comfortfood wel weer genoeg motivatie heb gevonden om mijn werkachterstanden in te halen. Maar eigenlijk leg ik mezelf daarmee weer nieuwe druk op. De druk om na een avond rust weer meteen op standje honderd te staan.
Nog een news flash: we zijn geen productiviteitsrobots waar de motivatie moeiteloos uit rolt als we er extra liefde in gooien. Het is oké om na een avond bankhangen en een goede nachtrust nog steeds niet op je allerproductiefste niveau te zitten. Selfcare is geen onderhandeling met je luie zelf en geen belofte voor morgen. Zelfzorg is een schouderklopje voor jou, voor de vrouw die vandaag en gister haar best deed en nu potverdorie gewoon zonder tegenprestatie een maskertje verdient.
Deze column van Eva komt uit Flair 04-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
Eva Breda (25) schrijft, creëert en pluist uit. Ze maakte de podcast Komt een meid bij de psych en probeert het leven, het vrouw-zijn en zichzelf iedere week een stukje meer te ontdekken en ontplooien in haar columns.