PREMIUM
Eva: ‘Plots hoorde de hele wereld me praten over mijn vaders verslaving’
‘Kwetsbaarheid is het laatste wat ik jou in mij wil laten zien, maar het eerste wat ik in jou wil zien,’ schreef hoogleraar Brené Brown in haar boek De kracht van kwetsbaarheid. Het boek werd jaren geleden al een hype na Browns virale Ted Talk. Maar dit jaar pas, onder de zon op een veel te ontspannen Curaçaos strand, vond ik de motivatie om het uit te lezen. En wat bleef hangen, was die zin.
Een jaar geleden zette ik mijn hele therapie als podcast online. Plotseling hoorde de wereld me huilen en praten over mijn vaders verslaving, over trauma’s, over teleurstelling en over de continue angst om te worden neergestoken. Een jaar geleden leerden wildvreemde mensen mij beter kennen dan ik mezelf lang had gekend. Ik gaf plotseling al mijn kwetsbaarheid weg, zonder er iets voor terug te vragen.
Kort daarna gaven honderden mensen me hun kwetsbaarheid terug, door in mijn inbox hun hart uit te storten, hún angsten en pijn met me te delen en me te vragen hun hand vast te houden terwijl ook zij eindelijk psychische hulp zochten. In één klap was de podcast alle kwetsbaarheid en de bijbehorende angst en twijfel waard.
Sinds mijn therapie heb ik mijn overlevingsmechanismen en harnas laten vallen en ben ik een zachter persoon. Ik vertel mensen hoe het écht gaat, graaf bij vrienden tot ik hun dieptes bereik en betreed onbewandelde paadjes in hen, in mezelf en in onze vriendschappen. Maar daarmee is smalltalk een onmogelijk terrein voor me geworden. De ‘waar woon/werk/studeer je?’-gesprekken krijg ik er simpelweg niet meer uit, maar mijn talk trauma to me-vibe is vaak te intens voor een gemiddeld verjaardagsfeestje.
Terug naar dat Curaçaose strand, waar een vrouw van mijn leeftijd me aansprak op het boek dat ik las. Of het goed was? Wat ik ervan vond? En voor ik het wist gaf ze me precies wat Brown me had verteld dat ik wilde zien: kwetsbaarheid. Ze begon te vertellen over hoe ze door haar werk als au pair per ongeluk in een retraitecentrum in Frankrijk terechtkwam. Een jaar lang woonde en werkte ze daar, maar voor ze het wist praatte ze ook, verwerkte ze en huilde ze.
Ze vertelde dat ze haar motivatie om een ‘gewoon leven’ te leiden verloor, omdat ze niet meer snapte waarom uiterlijk vertoon en het bereiken van grote doelen ooit zo belangrijk voor haar waren geweest. En dat ze na een jaar volledig ontwricht de wereld weer instapte. Smalltalk was iets wat ze niet meer begreep. Haar vriendschappen voelden oppervlakkig en de wereld voelde ineens veel te snel. En nu zocht ze een manier om extreem kwetsbaar te zijn in een wereld waar niet zomaar plek is voor een plotseling diep gesprek.
Maar die plek was er wel, daar op het strand. Een uur later bewandelde ons gesprek paadjes die het niet vaak bereikte in de buitenwereld. Het was een gesprek waarbij smalltalk niet nodig was geweest. Een gesprek zoals ik wel vaker zou willen hebben. Ik moet maar vaker lezen in het openbaar of ook eens iemand zomaar aanspreken. Al vind ik het ook een mooi excuus om terug naar dat tropische strand te gaan.
Deze column van Eva komt uit Flair 10-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
Eva Breda (25) schrijft, creëert en pluist uit. Ze maakte de podcast Komt een meid bij de psych en probeert het leven, het vrouw-zijn en zichzelf iedere week een stukje meer te ontdekken en ontplooien in haar columns.
