PREMIUM
Eva: ‘Ik werkte me eigenhandig op van Voedselbank naar verfijnd dineren buiten de deur’
“Moe, proestend en snotterig stapte ik als vijftienjarige op de fiets naar mijn bijbaantje in een kledingwinkel. Met de ziekte van Pfeiffer had ik veel beter onder de wol kunnen kruipen in plaats van me tussen het synthetische textiel te begeven. Maar de nieuwe sneakers die ik nodig had zouden zichzelf niet betalen.
Thuis aten we al steeds vaker een boterham in plaats van een warme maaltijd – het was december, een dure maand – dus deze schoenen moest ik zelf bij elkaar ploeteren met tienerarbeid à 2,64 euro per uur. Ziek of niet ziek. De grieperige werkdagen in de kledingwinkel was ik gauw vergeten toen ik enkele weken later voor het eerst in mijn leven met mijn heuse merksneakers naar school fietste. Wat was ik trots! En wat was ik teleurgesteld toen iemand uit mijn klas dezelfde sneakers een paar weken later zomaar cadeau kreeg van haar ouders.
Inmiddels gaat het niet meer om sneakers, maar worden om me heen heuse jubeltonnen uitgedeeld. Vrienden kopen huizen met giften van hun ouders, beleggen erfenissen en huppelen zo op gekregen sneakers door het startersbestaan. Maar de teleurstelling heeft plaatsgemaakt voor gunnen. Ik zie hoe hard mijn vrienden werken en vind dat ze dat duwtje in de rug hartstikke verdienen.
Of ze nu het geld van hun ouders gebruiken of het over dertig jaar erven maakt ook niet uit, toch? Het maakt me verre van jaloers. Wel herinnert het me soms even extra aan het leven dat ik zelf heb opgebouwd. In de afgelopen vijftien jaar werkte ik mezelf eigenhandig op van Voedselbank naar verfijnd dineren buiten de deur. En met die wetenschap smaakt het leven soms extra lekker.
Maar nu valt het gratis geluk ineens ook in mijn leven. Dankzij een klassiek via via’tje heb ik nu de kans om héél goedkoop te huren in de hoofdstad, met daardoor de kans om mijn studieschuld heel gauw af te betalen en daardoor weer de kans om meer te sparen dan veel leeftijdsgenoten. Noem het karmapunten, noem het mazzel, maar ineens ben ook ik zo iemand die dankzij een duwtje in de rug een wel heel lekkere positie op de startersmarkt krijgt.
Al hoor ik naast een innerlijke ‘yes’ vanbinnen soms ook een drammende peuter die keihard schreeuwt ‘zelluf doen’. Want hoewel dankbaar doet het iets met mijn trots. Waarom accepteer ik wel een duwtje in de rug in de vorm van een opleiding of therapie, maar vind ik het moeilijk als die duwtjes resulteren in meer nullen op mijn bankrekening?
Nu wil ik absoluut niet zeuren over deze buitenkans. Wel moet ik nog uitzoeken hoe trots zijn er voor mij uitziet later als ik me niet meer vast kan houden aan mijn persoonlijke ‘started from the bottom, now were here’-verhaal? “Ach, je hebt nu misschien wel wind mee”, zei een vriend tegen me. “Maar je fietst nog altijd zelf.” Alleen dan op een figuurlijk paar merksneakers dat het leven me zomaar heeft toegespeeld. Ze zitten heerlijk, maar het is best wennen.”
Deze column van Eva komt uit Flair 11-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
Eva Breda (25) schrijft, creëert en pluist uit. Ze maakte de podcast Komt een meid bij de psych en probeert het leven, het vrouw-zijn en zichzelf iedere week een stukje meer te ontdekken en ontplooien in haar columns.
