Eva: ‘Ik ben een feminist, maar parttime’

Een flexinist, zoals een vriend het zo briljant verwoordde. Misschien ben jij dat ook wel. Als flexinist ben je een selectieve feminist die haar female empowerment-principes in deeltijd toepast. Dat betekent helaas vaak: wanneer het haar uitkomt. Gaat het om arbeidsquota, inkomensgelijkheid of de rolverdeling in huis? Feminist Eva staat haar mannetje. Vrouwtje. Mensje. En veel vrouwen met mij als het om meer balans op de werkvloer, op onze bankrekening en in het huishouden gaat.

Maar eerlijk is eerlijk: onze principes reiken niet zelden tot de rekening van een restaurant. Moet de knip worden getrokken, dan verliest menig vrouw haar geldingsdrang. De man moet het etentje voor zijn rekening nemen of dat tenminste voorstellen. Ik vond het ook leuk dat mijn vriend er bij onze eerste date op stond te betalen. Nu ben ik daar na een relatie van vier jaar niet echt meer mee bezig, wel sluimert er een ander flexinistisch gevoel in mij.

Ik haat het om het toe te geven, maar als ik de rekening betaal, voel ik me een tikkeltje ongemakkelijk aan de kassa. Niet omdat ík vind dat de man moet betalen, maar omdat ik bang ben dat het door maatschappelijke verwachtingen lijkt alsof ik een blauwtje loop. Ik weet niet of ik er blij mee moet zijn, maar ik blijk ‘gelukkig’ omringd met flexinisten. Bij navraag blijkt menig vriendin bijvoorbeeld uit te gaan met een ‘met-zo’n-decolleté-ben-ik-vanavond-goedkoper-uit-mentaliteit’.

Ook blijken we onze feministische overtuigingen te laten vallen zodra we de drempel naar de slaapkamer passeren, want termen als ‘braaf meisje’ worden daar ineens wél gewaardeerd. Blijkbaar verdampen principes als het te heet wordt tussen de lakens. Daarbij weigeren de meeste strong independent women in mijn omgeving het vuilnis buiten te zetten, willen ze dat de man het gesprek begint op datingapps en dat híj met een ring komt aanzetten.

Is dat erg? Kun je alleen feminist zijn als je je nooit meer aan traditionele genderrollen conformeert? Of mag de feminist ook mild zijn, houden van hoffelijkheid, soms aan- en soms uitstaan? Of gewoon besluiten dat ze te lui is om de kliko buiten te zetten of te blut om de rekening te betalen? Dat praat een dubbele feministische moraal niet automatisch goed, zeker niet als die alleen wordt ingezet voor een financieel voordeel.

Maar het bewijst: feminisme is complex. En aangezien ik geloof dat zwart-witdenken vaker zorgt voor stilstand dan de discussie over alles daartussen, begeef ik me graag in het grijze gebied van flexinisme. Zo ontdek ik wanneer ik sterk achter mijn principes wil staan en wanneer ik mild voor mezelf ben. Zolang dat laatste een bewuste, onderbouwde keuze is, strookt dat eigenlijk best met mijn female empowerment-principes.

Deze column van Eva komt uit Flair 08-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.