Eva: ‘Dat ik geen penis heb, betekent niet automatisch dat elke aanraking van mij gewenst is’

Boos op de mannen die altijd maar ongevraagd in de personal space van een vrouw verkeren, die altijd maar hun hand op haar onderrug leggen tijdens het passeren, die altijd maar amicaal doen om fysieke aanraking af te dwingen en die dat gedrag en hun dubbele intenties altijd maar afzwakken met teksten als “Een onschuldige aanraking moet toch kunnen?” en “Zo ben ik nou eenmaal”.

Maar eindelijk was hij daar, een jaar geleden: de maatschappelijke ‘tot hier en niet verder’. Eindelijk zeiden we het samen: “Goed verhaal vriend, maar boys will be boys is geen middel waarmee je de grenzen van seksuele ethiek kunt oprekken. Volgens mij is fysieke integriteit nog altijd belangrijker dan jouw amicale persoonlijkheid en is het onderdrukken van je lustdriften een kleine prijs die je voor andermans seksuele zelfbeschikking betaalt.”

En er bleek een simpele oplossing te zijn voor al dat grensoverschrijdende gedrag: gewoon even vragen of iemand een aanraking of een opmerking oké vindt. Ja echt, het doet wonderen. Ik was boos het afgelopen jaar. Altijd op hen: de mannen. Maar ik was zo druk met wijzen, dat ik vergat die hand in eigen boezem te steken. En nu ben ik weer boos, maar deze keer op mezelf. Want het is pas recent dat ik in de spiegel durf te kijken.

Dat ik mezelf naast het profiel van ‘de grensoverschrijder’ durf te leggen en me realiseer: dat grensoverschrijdend gedrag in de regel vaak mannen aangaat, pleit mij niet automatisch vrij. Want ja, ook bij mij is werk aan de winkel. Ik ben vrij amicaal. Ik ben vrij aanrakerig. Ik knuffel liever dan dat ik een hand geef. Ik leg mijn vingers op andermans armen tijdens gesprekken. Ik raak met mijn handen andermans onderrug aan als ik passeer.

Ik sla mijn armen weleens om andermans nek tijdens feestjes. En ik trek mensen naar me toe als ik zin heb om te dansen. Uit enthousiasme. Uit liefde en uit lol. Maar vaak zonder eerst te vragen of dat oké is voor de ander. Lang is het niet in me opgekomen dat mijn gedrag niet oké zou zijn. En ik weet zeker dat ik in eerste instantie de ‘ach, zo ben ik nou eenmaal’-kaart had getrokken als iemand me erop had aangesproken.

Ik bedoel er toch niets mee? Maar dat ik geen penis heb, betekent natuurlijk niet automatisch dat elke aanraking van mij gewenst is en dat mijn amicale gedrag onbegrensd mag zijn. Ook vrouwen hebben geen free pass als het op fysiek contact aankomt, hoe onschuldig of goedbedoeld ook.

Als ik verwacht dat mannen voorzichtiger met hun fysieke impulsen omgaan, moet ik dat als vrouw ook doen. Dat betekent niet dat elke aanraking voorgoed uit den boze is. Maar een aanraking zonder consent wel.

Deze column van Eva komt uit Flair 06-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.