Eva Breda: 'Sinds wanneer verdoe je iemands tijd met een gesprek als het niet leidt naar een zoen of slaapkamer?'
'Wauw. Ik moet dit echt even laten bezinken.' Ik sta in een café en heb een man zojuist verteld dat ik een relatie heb. Niet na een avond lang praten, bier drinken en een boel geflirt. Ben je gek. Ik sta misschien acht minuten met de man in kwestie te kletsen terwijl mijn vriendin in de ellenlange toiletrij staat.
Op zijn vragen wat voor werk ik doe, met wie ik hier ben, hoe ik heet en in welke stad ik woon heb ik eerlijk antwoord gegeven. Toen hij vroeg met wíe ik woonde, zei ik bleu en eveneens goudeerlijk: “Met mijn vriend.”
'Ik heb een relatie'
En dat moet hij nu dus even laten bezinken. Met de dramatiek van iemand die een half jaar is voorgelogen tuurt de man in kwestie sinds dat antwoord in de verte. “Waarom vertel je dat nu pas? We staan al een hele tijd te kletsen!” Ik zeg nog sorry ook voordat ik wegloop.
In Mexico deze zomer danste ik de salsa met verschillende mannen. De mijne, anderen. Gladde handen en dito moves. Mijn vriend danste met verschillende vrouwen. Mij, anderen. Het liefst dansten we met elkaar, maar we hadden de danservaring van anderen nodig om ook zelf een pasje uit de benen te krijgen en dus wisselden we het af.
Geen seconde waren mannen in de danscafés beledigd omdat ik met hen danste, terwijl ik een relatie had. Geen seconde probeerden ze iets bij me. We dansten gewoon, we kletsten gewoon. Zoals mensen dat doen, ook zónder bijbedoelingen.
Op zijn ziel getrapt
In de Amsterdamse kroegen kan ik het niet helpen om te voelen dat iedere blik, dans of vraag voelt als een aanloopje naar meer. En dat mijn terugkijken, meedansen of antwoord geven door mannen (nee, niet álle mannen) vaak wordt aangezien als een instemming. Geef ik geen bitch slap maar een vriendelijk antwoord op de vraag uit welke stad ik kom, lijkt menig man automatisch aan te nemen dat ik single en ready to jeweetwel ben. Als ik een geïnteresseerde vraag terugstel, zijn we helemaal ver van huis.
En dan kom je dus op het punt, iets verder in het gesprek, dat ik terloops benoem dat ik een relatie heb en het niet zelden gebeurt dat iemand daar enorm van op zijn ziel en geslachtsdeel getrapt is. Sinds wanneer verdoe je iemands tijd met een leuk gesprek, simpelweg omdat het niet leidt naar een zoen of een slaapkamer?
Lees ook Eva Breda: ‘Ik ontken het niet langer: een bevriend stel is het beste wat je relatie kan overkomen’
Gesprek zonder bijbedoelingen
De alternatieven heb ik geprobeerd. Vriendelijk bedanken en weglopen, geen interactie opzoeken of - en die is helemaal mooi - bij de allereerste vraag van een man direct benoemen dat ik een vriend heb. Maar wat impliceer ik daarmee? Steevast kan ik rekenen op een ‘meid, rustig aan. Ik vraag gewoon iets’. En ik begrijp het.
De middenweg moet ik nog vinden. Maar één ding weet ik wel: ik vind het ondanks mijn relatie gewoon nog steeds leuk om zonder bijbedoelingen met mensen te kletsen in de kroeg. Óók met mannen. Voor sommigen komt dat misschien als een schok, dus laat het gerust even bezinken.
Eva Breda (25) schrijft, creëert en pluist uit. Ze maakte de podcast Komt een meid bij de psych en probeert het leven, het vrouw-zijn en zichzelf iedere week een stukje meer te ontdekken en ontplooien in haar columns.
Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.
