Dagboek van influencer Rose: ‘Ik voel me ineens zo’n oppervlakkige muts’

Of ik nieuw ben hier, wil de boomlange ober weten. Hij doet me denken aan die knappe, donkerharige acteur uit die Netflix-serie; kom, hoe heet ie ook alweer?

“Hallo! Kun je ook praten?” vervolgt hij. Ik schrik op en voel me net een puber die van haar à propos is gebracht door de knapste jongen uit haar klas. “Ja, ik ben hier vandaag komen wonen, aan de overkant,” zeg ik snel. “Ik heet Rosanne, maar iedereen noemt me Rose, vanwege dat stomme liedje van Nick en Simon.” Wat zit ik nu als een idioot te ratelen?

“Ik ben Jesse en ik ken dat liedje niet,” lacht hij terug. “Ik ben de eigenaar van deze tent en ik woon hierboven.” Ik herpak mezelf snel en vraag hem of hij hier net met zijn bedrijf begonnen is. “Ja,” zegt Jesse, “ik heb afgelopen jaar mijn baan als makelaar opgezegd, omdat ik tijdens de coronacrisis besefte dat ik helemaal niet gelukkig werd van huizen verkopen. Ik wilde doen waar ik al jaren van droomde en dat was pizza’s bakken. En nu sta ik dus hier.”

“Wat gaaf!” roep ik, meteen onder de indruk van deze man, die zijn succesvolle baan heeft opgezegd om te doen wat hij écht wil. Ik haast me om te zeggen dat ik ook met mijn kantoorjob ben gestopt om fulltime als influencer te gaan werken. Jesse kijkt me vragend aan.

“Ik maak content voor Instagram,” leg ik hem uit. Ik haal mijn telefoon tevoorschijn om te laten zien wat ik recent heb gepost. “En daar verdien je serieus geld mee, met een paar filmpjes?” reageert hij verbaasd. Ik voel me ineens zo’n oppervlakkige muts. “Ja, maar dit is tijdelijk, ik heb mezelf een jaar de tijd gegund om uit te vinden wat ik écht wil.”

Dat begrijpt Jesse wel. “Zo belangrijk,” zegt hij. “Veel mensen durven niet voor hun eigen geluk te gaan en blijven maar hangen in hun veilige leventje.” Ik knik. Eindelijk een man die het snapt. “Wat wil je?” vraagt hij. Ik begin te vertellen dat ik iets mis in mijn leven, dat er toch echt méér moet zijn, maar dat ik niet zo goed weet wat. Jesse begint te lachen. “Wacht even Paulo Coelho,” zegt hij, wijzend naar de menukaart. “Dat filosofische gesprek over de zin van het leven bewaren we wel voor later. Ik bedoelde: wat wil je eten?”

Ik voel dat ik bloos. “Eh, doe mij maar de pizza met buffelmozzarella en een glas chardonnay. Of nee, heb je ook een fles?” “Heb je iets te verwerken of te vieren?” grinnikt hij. “Allebei,” flap ik eruit.

“Komt eraan, dame,” zegt Jesse, en terwijl hij wegloopt neuriet hij het refrein van Rosanne. Dan draait hij zich om en pakt zijn telefoon, een Nokia uit het jaar nul. “Laten we nummers uitwisselen, dan gaan we iets leuks doen…”

Over Rose

Deze column van Rose komt uit Flair 46-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.