Dagboek Tess: ‘Weet je Tess, dat ik al van kinds aan heb geweten dat Onno ziek was’

Onno appt me, mailt me en spreekt mijn voicemail in. Hij beweert dat we de uitspraak van de rechter over het ouderlijk gezag nog kunnen beïnvloeden door samen op te trekken en een plan te presenteren voor gezamenlijk ouderschap.

Hij beweert dat we op die manier de kans dat we beiden uit de ouderlijk macht worden gezet kunnen voorkomen. “Je weet het nooit met die types!” schrijft hij me. Volgens mij is dit volstrekte onzin en het bewijst voor de tigste keer dat hij mij probeert te manipuleren. Waarschijnlijk omdat hij zelf nu door begint te krijgen dat zijn eigen kansen klein zijn.

Met de kinderbehartiger die door mijn moeder en Onno’s vader was ingeschakeld bespreken we het vonnis. Ik behoud het ouderlijk gezag over Jonas, maar Onno niet.

Het is beter voor Jonas als zijn vader niet meer over hem kan beslissen. Wel kan er omgang tussen Jonas en zijn vader plaatsvinden, maar alleen wanneer Jonas dat wil en in eerste instantie in een voor Jonas veilige omgeving, bij zijn grootouders of bij ons.

Als wij dat laatste niet zien zitten, is het geen must. Wij bepalen. Als ik hoor dat er vanaf vandaag ook een straat- en contactverbod voor hem geldt, begin ik zo hard te huilen dat Leon me iets wil geven om te kalmeren. “Nee, dat hoef ik niet, het is alleen… Dit is zo groot, dit is waar we al jaren op hoopten,” komt er tenslotte met horten en stoten uit.

Wanneer we aan Jonas vertellen dat hij voortaan zelf bepaalt óf, wanneer en waar hij zijn vader ziet, haalt hij zijn schouders op. “Dat wist ik al.”

“Hoezo wist je dat al?” vraag ik.

“Die psychologenman vroeg heel vaak wat ik het allerliefst zou willen en toen heb ik steeds gezegd: dat papa niet meer zomaar kan komen, ook niet hier in de buurt. Dat ik niet naar hem toe hoef als ik dat niet wil. En dat hij ophoudt met die verhalen van hem.” Hij haalt even zijn schouders op. “Uiteindelijk zei hij dat ik niet meer op gesprek hoefde te komen. Dus toen zal hij het wel begrepen hebben.”

Ik ga met mijn hand door zijn haar. “Goed van je dat je durfde te zeggen wat je wil. Dat kan best lastig zijn.”

“Nee hoor,” zegt Jonas. “Het is lastig dat papa steeds de waarheid verdraait, maar de waarheid is de waarheid.” Het klinkt zo logisch allemaal uit zijn mond.

In de avond komen Beer en mama langs, en ook Boris met de kinderen. Terwijl alle kinderen samen een film kijken op Jonas’ kamer, proosten wij met zijn vijven op de goede afloop. “Begrijp je nu waarom wij dit wilden forceren,” zegt mijn moeder niet zonder trots.

“Ja, mam en daar ben ik jullie ook heel dankbaar voor.”

Ik probeer tevergeefs de blik te vangen van Beer.

Bij het afscheid zie ik kans om hem even apart te nemen. “Beer dank je wel, ik weet hoeveel pijn jou dit moet doen.”

Nu pas kijkt hij me aan. “Weet je Tess, dat ik al van kinds aan heb geweten dat hij ziek was. Het spijt me dat ik je dat nooit eerder heb verteld. Ik hoopte…’ Het lukt hem niet zijn zin af te maken.

Dit ‘Dagboek van Tess’ komt uit Flair 10-2023.