Dagboek Tess: ‘Ik wil niet meer praten over hoe we beter met elkaar kunnen omgaan’

“Kom verder, mevrouw Bleeker.” De therapeut heet me op zijn typische afstandelijke manier welkom. Hij draagt precies hetzelfde gestreepte overhemd en dezelfde kakikleurige broek als de laatste keer. “Maakt u het zich gemakkelijk, ik kom er zo aan.”

Hij verdwijnt tussen de schuifdeuren, die hij achter zich sluit. Ik neem plaats op de stoel die een meter of vier van zijn stoel af staat. Tussen de twee stoelen ligt een Perzisch tapijt waar je eindeloos veel patronen in kunt ontdekken. Dat had ik gezien toen ik hier met Onno zat en mijn blik steeds opnieuw naar het kleed werd getrokken. De zijwand is één grote boekenkast, het verbaast me dat er ook romans tussen staan: De alchemist, Schuld en boete, De verborgen geschiedenis.

Tegenover de boekenwand is het raam, waar witte vitrage voor hangt. Door de dunne stof valt weinig daglicht. Binnen branden alle lampen. Mijn voornemen om gewoon maar eerlijk te zijn over alles en helemaal geen tactisch spel te spelen zoals ik met Leon had geoefend, begint langzaamaan aan kracht te verliezen. De man blijft lang weg. Ik merk dat mijn ergernis begint op te spelen. Of zou dit een techniek zijn om zijn cliënten meteen in de emotie te krijgen?

Om ze op die manier dusdanig te irriteren, dat alles wat ze hadden voorbereid, verdwijnt door hun boosheid, hun frustratie, hun verdriet? Tien minuten wachttijd die uiteindelijk veel meer minuten aan oeverloos geklets besparen. Na dertien minuten(!) komt hij eindelijk weer binnen door de schuifdeuren. Hij verontschuldigt zich niet. “Goed Tess, ik heb je gevraagd om hier vandaag alleen te komen, omdat ik de vorige keer nogal wat emotie zag bij je. Dus ik wil eens van jou horen waar die vandaan komt.”

Zijn woorden grijpen me meteen bij de keel. Heel even denk ik: laat je niet gaan, beheers je. Laat zien dat je de verstandigste, de wijste bent van dit ouderstel. Maar dan open ik mijn mond en komt de tekst er als vanzelf uit gerold. “Ik begrijp niet waarom dit moet, deze sessies met Onno. De jaren van proberen liggen ver achter ons en ik ben er nog steeds kapot van. Als ik eerlijk ben, wil ik niet meer praten over hoe we beter met elkaar kunnen omgaan, ik zou überhaupt niet met hem willen omgaan.

En ik weet dat dit niet is wat ik zou moeten zeggen, maar dit is mijn eerlijke antwoord. Onno terroriseert ons leven al jaren. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe hij zo is geworden. Ik heb inmiddels begrepen dat veel persoonlijkheidsstoornissen erfelijk zijn, maar zijn vader is een schat van een man en voor zover ik dat kan beoordelen, was zijn moeder dat ook.

Maar los van dat ik het niet begrijp, is het ook totaal niet relevant. Mijn zoon, ik, mijn broer, zijn kinderen – u heeft inmiddels vast wel gehoord dat mijn nichtje zijn biologische dochter is – mijn man, onze dochter, mijn moeder en zijn vader, iedereen lijdt onder zijn terreur en ik vraag me echt af wanneer en óf die ooit stopt. Vooralsnog heb ik niet de indruk dat deze sessies hier iets aan bijdragen. Ik ben bereid alles te verklaren, maar bent u geïnteresseerd in de waarheid: dit is mijn waarheid.”

Over Tess

Dit ‘Dagboek van Tess’ komt uit Flair 08-2023.