Dagboek Tess: ‘Dit is zo’n picture perfect-omgeving, ze kijken op je neer als je niet in een Range Rover rijdt’

Terwijl we aan een picknicktafel zitten te kletsen met een kop thee en koekjes, laten we de meisjes een beetje hun eigen gang gaan. Vivian is nog niet zo lang geleden gescheiden en heeft het over de vooroordelen van de mensen. “Dit is zo’n picture perfect-omgeving, dat er meteen op je neergekeken wordt als je alleenstaand bent en niet in een Range Rover rijdt.”

“Ja, we leven in een bubbel in het Gooi,” zeg ik. “Ze noemen het niet voor niks ‘het reservaat’. Maar wist je dat het aantal mensen met een depressie hoog is hier?” Ik zeg er niet bij dat ik dat van Leon weet. Hij verzuchtte laatst dat hij zo veel patiënten heeft met psychische problemen, dat het een epidemie lijkt.

“Precies! Omdat iedereen hier de schone schijn wil ophouden!” Ze kijkt me met oprechte verontwaardiging aan. “Als ik dat had gedaan, had ik er nu ook nog warmpjes bijgezeten, met mijn vent die vreemdging bij de vleet. Dat zijn er veel hoor, Tess, die dat doen!”

“Of ze gaan zelf ook vreemd,” zeg ik schouderophalend. “Nou, als die kerels dat ontdekken, worden ze alsnog de deur uitgezet, omdat die mannen in een hogere machtspositie zitten. Ze verdienen vaak het tig-voudige van hun vrouw.”

Ik heb het gevoel dat ik het moet nuanceren. “Ik ken ook echt veel vrouwen die gewoon goed verdienen. Mijn overbuurvrouw is de CEO van een groot energiebedrijf.”

Vivian is niet overtuigd. “Toch is dit een ongeëmancipeerde omgeving. En dat wijt ik net zo hard aan die vrouwen als aan die mannen. Als jij de hele dag wilt shoppen, naar de nagelstudio gaat of naar de schoonheidskliniek om elke rimpel weg te botoxen en je lippen op te spuiten, vraag je er bijna om. Ga wat doen met je leven, ga werken, verdiep je!” Ze is zo fel dat ze zelfs een vuist in de lucht heeft gestoken.

“Je hebt helemaal gelijk,” zeg ik lachend. “Wij moeten onze dochters zeker anders opvoeden. Zodat ze niet zulke lege, ongelukkige levens krijgen.” “Precies, Tess! Daar proosten we op!” Ze steekt haar beker thee de lucht in, waar ik de mijne voorzichtig tegenaan tik.

Onze meiden komen hijgend bij de picknicktafel staan. “We hebben ruzie met een stomme jongen,” zegt Chiara, de dochter van Vivian. Liva knikt hevig om het verhaal te bevestigen. “Hij wilde zelfs met ons vechten.” “En toen? Zijn jullie hard weggerend?” vraagt mijn vriendin. “Nee, toen hebben we ‘stop hou op!’ gezegd.”

“Heel goed!” reageer ik. Achter Vivian komt een moeder met een gezet jongetje aangelopen. “Hallo, zijn jullie de moeders van deze meiden?” Het jongetje heeft natte wangen van het huilen. “Zouden jullie hun willen leren dat ze geen ‘vies dik kind’ meer zeggen?”

“Hebben jullie dat gezegd?” zeg ik verbijsterd. Ze kijken schuldbewust. “Maar dat zeg jij ook heel vaak mama, als iemand dik is,” zegt Chiara. Liva knikt instemmend. OMG! Dit maakt het nog erger. Ik kijk Vivian aan. We moeten onze dochters nog véél meer leren.

Over Tess

Dit ‘Dagboek van Tess’ komt uit Flair 15-2023.