Dagboek Merel: ‘We zijn net van Shanta af, ik ben klaar met die hocus pocus’
Merel Gerards is gescheiden van Bas, de vader van haar kinderen Teun en Puck. Ze heeft een relatie met Richard, met wie ze een baby heeft, en werkt als leerkracht op een lagere school, waar ze de onverwacht overleden directeur vervangt.
Wat voorafging
Medium Veronique heeft tegen Merel gezegd dat haar dementerende moeder niet thuis kan blijven wonen.
Afgesloten hoofdstuk
“Ik had het fout,” zegt Veronique zacht. We staan in de gang bij mijn moeder, bij wie we net een kop thee hebben gedronken. “Soms gebeurt dat, ik ben ook niet onfeilbaar.” Ze knipoogt. “Nu ik je moeder heb gezien, moet ik zeggen dat het minder slecht met haar gaat dan ik had gedacht. Helemaal zolang haar vriend hier is. Wat ik wel denk, is dat ze bepaalde alternatieve medicijnen zou moeten gebruiken. Die gaan haar helpen.”
“Alternatief? Ben je gek geworden? We zijn net van Shanta af, ik ben klaar met die hocus pocus.” Als ik haar naam uitspreek, word ik voor de zoveelste keer deze dagen overspoeld door een golf van opluchting. Richard was not amused dat ik zo snel na de bevalling zelf naar Shanta was gegaan, maar het pakte allemaal goed uit. Haar andere slachtoffers vonden het goed om af te zien van een rechtszaak als Shanta ze hun geld zou terugbetalen. Dat heeft ze gisteren gedaan, zag ik op mama’s rekening. Ik ben dolblij dat we dit slopende hoofdstuk kunnen afsluiten, helemaal omdat die zogenaamde vloek die ze over Sarah had uitgesproken, niet bleek te bestaan.
“Dat bedoel ik niet, Merel,” lacht Veronique. “Ik heb het idee dat er iets van een klinisch onderzoek komt waar je moeder veel baat bij kan hebben. Ik weet het ook niet zeker, ik ben ook maar een doorgeefluik voor bepaalde dingen die ik voel. Maar houd het in je achterhoofd, het kan haar enorm helpen.”
Baby Sarah
“Ooo, ze is zo schattig,” zegt Samira terwijl ze boven de wandelwagen hangt. “Mag ik haar oppakken, juf?” vraagt Maartje. “Nee, ze slaapt,” zegt Teun kordaat terwijl hij een stap naar de wagen doet. Hij is heel beschermend naar zijn zusje.
Alle kinderen, ook Puck, Jula en Sterre, waren blij toen Sarah eindelijk mee naar huis mocht. Ze is mini, maar doet het supergoed. Vooral Sterre is in de wolken. Een paar dagen geleden bekende ze dat ze inderdaad iets bleek te hebben met Rico, een van de jongens die bij ons aan het verbouwen was. Maar ze vond hem veel te bezitterig en ouderwets, hij wilde het liefst een vriendin die meteen bij hem zou intrekken en op haar twintigste kind nummer één zou baren. Ze heeft hem snel gedumpt, maar was toch een beetje verdrietig. En dan helpt inderdaad weinig méér dan die zoete babygeur.
“Ik moet gaan, jongens. Ik wilde alleen even de baby laten zien, en jullie gedag zeggen, natuurlijk.”
“Wanneer kom je weer terug?”
“Eén december. Dus nog een paar weekjes.”
“Dus dan ben je hier met sinterklaas en de surprises!”
“Ja. Ik heb er nu al zin in. Maar nog even een paar weekjes met de baby.”
“Ze is ook wel echt beeldschoon,” zegt Angela een paar minuten later als ze in de wandelwagen kijkt. Nu is het mijn beurt om trots te zijn. Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, maar Sarah is echt een prachtige baby.
Angela praat me bij over alle schoolse zaken, ik merk dat het een beetje begint te kriebelen. Ik geniet me te pletter van mijn baby en mijn chaotische, samengestelde gezin, maar heb ook weer veel zin om aan de slag te gaan.
“Je ziet er anders uit,” zeg ik tegen Angela. “Rustiger. Misschien vind je het gek als ik dit zeg, maar voor de zomervakantie had je iets angstigs over je.”
Ze lijkt even van haar stuk gebracht. “Dat kan wel kloppen. Ik had wat gedoe met mijn ex, die zocht me. De korte versie van het verhaal: hij zit vast, dus ik hoef niet meer over mijn schouder te kijken. En ik heb iemand ontmoet…” “Echt? Wat leuk. Vertel.”
Angela slikt. “Niet nu.”
Dit Dagboek van Merel staat in Flair 43-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
