Dagboek Merel: 'Ik vind het moeilijk om mijn gedachten erbij te houden, ze dwalen steeds af naar Richard'

Wat voorafging

Shanta heeft in Leuven geld gepind van Paula’s rekening. Richard is naar België vertrokken om haar te zoeken.

In de directiekamer

Ik zit met Monique, de dame van de schoolstichting, in de directiekamer – mijn nieuwe kantoor. Na kort wikken en wegen heb ik besloten toch in te gaan op hun voorstel, hoe druk het ook zal zijn met een baby. Ik hou van deze school en vind het leuk om me bezig te houden met het beleid en de toekomst. Er zijn weinig doorgroeimogelijkheden als basisschoolleerkracht, dus dit is een mooie stap.

We hebben gisteren na schooltijd twee sollicitanten gehad voor de andere functie van Sandra – ze stond ook voor groep 3/4 – en vandaag tijdens de studiedag van de kinderen hebben we er weer twee. Ik vind het moeilijk om mijn gedachten erbij te houden, ze dwalen steeds af naar Richard. Ik hoop zo dat hij Shanta vindt, maar ik acht de kans dat het lukt heel klein. Gister-avond laat appte hij me dat hij in tig winkels, hotels, restaurants en cafés was geweest met een foto van haar op zijn telefoon, maar niemand had haar herkend. Wat mij betreft was hij teruggekomen, maar hij wilde het vandaag nog proberen.

De sollicitanten

“Eigenlijk is het wat mij betreft wel duidelijk,” zegt Monique. Ik schrik op uit mijn overpeinzingen. Blijkbaar kijk ik schaapachtig, want ze verduidelijkt zichzelf meteen. “De sollicitanten.” Ik knik. “Carla,” zeg ik, terwijl Monique op exact hetzelfde moment “Angela” zegt. Ik moet er een beetje om grinniken, Monique niet. Ik vermoed dat zij dat niet zo snel doet.

“Kun je uitleggen waarom?” vraagt ze met een streepmond. “Jij moet elke dag met haar werken, dus jouw mening is heel belangrijk, maar ik heb toch wel een sterke voorkeur voor Angela.”

“Ik niet,” zeg ik, terwijl ik zo onopvallend mogelijk een blik werp op mijn telefoon, die weliswaar op stil staat maar met het schermpje omhoog voor me ligt. “Ik vond Carla heel sympathiek. Capabel ook.”

“Ik vraag me af of zij groep 3/4 kan bijbenen. Ze is niet de jongste. En ze heeft nog maar nauwelijks met een digibord en tablets gewerkt. Ze is er best een tijd uit geweest, dan mis je een hoop.”

“Dat is waar. Maar ik had wel het idee dat ze snel leerde, en ze was daar heel erg toe bereid. Dát vind ik belangrijk. Ze was superenthousiast.” “Hm. En dat vond je van Angela niet?”

“Jawel. Maar er was iets met haar wat ik niet helemaal kan plaatsen. Een gevoel. Dat verhaal over hoe haar laatste school was opgeheven en haar oude directeur een jaar zonder telefoon of computer in Tibet zit waardoor ze geen referenties van die school had… ik vond het raar. ”

Lees ook Dagboek Merel: ‘Het lijkt er echt op dat ze ervandoor is. Met jouw geld’

Iets te lovend

“Vind je jezelf niet een beetje paranoïde? Ze had oudere referenties bijgevoegd in haar cv en die waren allemaal lovend.”

Iets te lovend, denk ik. In gedachten corrigeer ik mezelf. Kom op Merel, je gaat niet zo’n vrouw worden die iedereen wantrouwt. De ellende met Shanta heeft er ontzettend ingehakt, maar ik wil niet dat die gaat bepalen hoe ik naar de mensheid kijk. Angela was op zich een leuke vrouw. Mijn leeftijd, en volgens mij een goede leerkracht. Ze had zinnige dingen te zeggen over het onderwijs. Maar toch… Nee, Merel.

“Als jij denkt dat Angela de juiste keuze is, doen we dat,” zeg ik. “Mooi.” Monique klapt haar laptop dicht en staat op. “Als jij haar wilt bellen, maken wij de rest in orde.” Een paar minuten later laat ik van schrik mijn telefoon uit mijn handen vallen als ik hem net heb opgepakt om het geluid weer aan te zetten. In de doodstille ruimte klinkt de beltoon keihard. Het is Richard.

Merel Gerards is leerkracht in groep 7/8 en is gescheiden van Bas. Ze heeft twee kinderen, Teun (10) en Puck (6). In Flair schrijft ze elke week over haar leven.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Illustratie: Shutterstock