Dagboek Merel: ‘Die vrouw klopt niet, ik voelde het aan mijn melk’
Merel Gerards is gescheiden van Bas, de vader van haar kinderen Teun en Puck. Ze heeft een relatie met Richard, van wie ze zwanger is, en werkt als leerkracht op een lagere school, waar ze de onverwacht overleden directeur vervangt. Alsof dat allemaal nog niet hectisch genoeg is, is haar dementerende moeder in de ban van de helderziende Shanta, die overduidelijk een bedrieger is. Met hulp van journalist Jason wil Merel haar ontmaskeren.
Wat voorafging
Merel heeft geen lekker gevoel bij de vrouw die Sandra voor de klas gaat vervangen. Richard is in België op zoek naar Shanta.
Klopt niet
‘Die vrouw klopt niet, ik voelde het aan mijn melk’, zegt de man aan het einde van de bar En dan zit ik ineens in de auto naar Leuven. Richard belde me om te vertellen dat hij Shanta op het spoor is. Iemand heeft haar recentelijk gezien in een hotel. Het is niet helemaal duidelijk of ze daar nog is, maar Richard is ervan overtuigd dat hij haar op de hielen zit. Hij wil eigenlijk niet dat ik kom, het is toch een autorit van ongeveer 2,5 uur en hij vindt dat ‘in mijn conditie’ niet slim. Nadat ik hem heb uitgelegd dat ik zwanger ben en niet ernstig gehandicapt, ben ik natuurlijk gewoon in de auto gestapt. No way dat ik Shanta niet zelf ga confronteren. Áls we haar vinden natuurlijk.
Ik heb in de auto al dertig keer bedacht wat ik allemaal tegen haar ga zeggen. Hoe dichterbij ik kom, hoe bozer ik word. Het hotel waar ik Richard zal ontmoeten, het hotel waar Shanta zou zijn of is geweest, ziet er niet goedkoop uit. Het verbaast me niets. Shanta pretendeert iemand te zijn die kan leven van het zonlicht en slappe thee, maar volgens mij is ze niet vies van luxe. Ik geef Richard een snelle kus op zijn mond in de hotellobby en kijk verwilderd om me heen. “Heb je haar gezien?” Richard schudt mismoedig zijn hoofd. “Kom, laten we even iets drinken aan de bar. Dan vertel ik je alles.”
Dood spoor
Ik klim op de barkruk – wat niet echt heel soepel meer gaat - en bestel een tonic. Ik duik op de olijven die voor ons worden neergezet. Richard vertelt dat hij bij de receptionist van het hotel iets zag gebeuren toen hij de foto van Shanta liet zien. “Hij herkende haar overduidelijk, maar herpakte zich meteen. Hij mocht geen informatie geven over gasten. Niet dat hij daarmee toegaf dat ze een gast was, haastte hij zich te zeggen.” “Dus? Weer een dood spoor?” “Zeker niet. Ik vind detective spelen leuk, maar ik wil natuurlijk ook resultaten zien. Dus ik heb hem honderd euro toegeschoven en toen was hij een stuk loslippiger.” Ik wip ongedurig op mijn barkruk en bijt op mijn lip. “En? Vertel dan. Wat had hij te zeggen? Is Shanta hier?” “Ze wás hier. Tot vanochtend.”
Mijn schouders zakken tien centimeter. “Ah nee, hè?” Ik zucht diep. We waren zo dichtbij. “Het is nog niet verloren, schat. Hij zei dat ze hem had verteld dat ze nog een paar dagen in Leuven zou zijn.” “Ja, maar weet je hoe groot Leuven is?” vraag ik wanhopig. “We gaan haar nooit vinden.” “Kom op juf, positief blijven. Ik voel aan alles dat we haar vinden.”
De cirkel van vereniging
“Sorry, ik wilde niet afluisteren, maar ik hoorde jullie over Shanta praten. Dat is een naam die je niet vaak hoort.” Richard en ik draaien ons tegelijk naar de man aan het andere eind van de bar.
“Kent u haar?” vraag ik.
“Nou, kennen, kennen… dat zou ik niet zeggen. We hebben gepraat. Ik vond haar naam zo ongewoon dat ik hem nooit zou vergeten.”
“Wat zei ze? Ik wil niet onbeleefd zijn, maar ik moet het vragen, het is belangrijk.”
“Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel bij haar. Die vrouw klopt niet, ik voelde het aan mijn melk.”
“Wat zei ze dan?” Zonder woorden legt Richard zijn hand op mijn arm. Ik snap heus wel dat hij daar ‘doe even rustig’ mee wil zeggen.
“Ze had de mond vol over verlichting. Ze had een of andere driedaagse groepssessie georganiseerd waarin ‘alle lagen zouden worden afgepeld op weg naar oprecht geluk’, zei ze. ‘De cirkel van vereniging of zoiets. Wat een kolder. Ze nodigde me uit voor het ‘allerlaatste plekje’. Drieduizend euro.”
De man verslikt zich bijna in zijn bier, zo hard moet hij lachen.
“Zei ze ook waar die sessie plaatsvond?” vraagt Richard.
Hij knikt. “Het oude theater in Oudergem. Zal wel in volle gang zijn nu.”
Hij begint weer te lachen.
Merel Gerards is leerkracht in groep 7/8 en is gescheiden van Bas. Ze heeft twee kinderen, Teun (10) en Puck (6). In Flair schrijft ze elke week over haar leven.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Illustratie: Shutterstock
