Heel even dacht ik dat ik het om een of andere idiote rechtszaak uit Amerika ging, maar het was toch echt in Nederland. Een moeder wilde er via de rechter voor zorgen dat haar kind de nieuwe vriendin van zijn vader (dus zijn stiefmoeder) geen ‘mama’ meer noemt. Dat was het zoontje – wiens leeftijd nergens genoemd werd – namelijk gaan doen, en dat pikte de echte moeder niet. Het zou verwarrend zijn voor het kind. De rechter gaf haar gelijk, wat ik bijna het meest schokkende vind aan de hele zaak. De reden die de vrouw opgaf, was natuurlijk grote bullshit. Een kind weet dondersgoed wie zijn echte moeder is. Deze moeder was gewoon op haar spreekwoordelijke pik getrapt.  Je dwingt een kind om te kiezen Ik heb geen idee hoe moeilijk en pijnlijk de scheiding van deze mevrouw al dan niet was, maar hoe dan ook mag je nooit je kinderen inzetten in de strijd. En roepen dat je dat doet om je kind te beschermen, is een treurige smoes. Kinderen zijn loyaal en willen in vrijwel alle gevallen hun beide ouders blij maken. In dit geval was de onderliggende boodschap van de moeder dat haar kind zijn nieuwe stiefmoeder niet lief mocht vinden. Je dwingt een kind dan om te kiezen. Want als je het fijn vindt bij papa, en zijn vriendin aardig vindt, wordt mama boos of verdrietig – ze stapt zelfs naar de rechter.  Lees ook Suus Ruis: ‘Deze war is zalig en overtreft alle real life soaps’ 'One big happy family'-gevoel Ik heb een vriendin die het meteen geweldig goed kon vinden met de nieuwe partner van haar ex. Ze paste zelfs op de kinderen van de vrouw – de kersverse stiefbroertjes van haar zoon - als haar ex-man uit eten ging met zijn nieuwe liefde. Ik snap heus wel dat dat een uitzondering is, maar ik denk wel dat het ‘one big happy family’ – gevoel voor de betrokkene kinderen hoe dan ook het beste is.  Ja, soms moet je daarvoor even héél hard slikken. Maar jank dan ’s avonds in je kussen of drink snikkend een wijntje te veel met je beste vriendin. Laat je kinderen erbuiten.  Eigen pijn en frustratie opzij Toen de vader van mijn zoon een nieuwe vriendin kreeg, was het liefde op het eerste gezicht tussen haar en mijn zoon. ‘Je vindt haar aardig, hè?’ vroeg ik nadat ze een elkaar een paar keer hadden gezien. ‘Ja, als jij nu doodgaat, is zij gewoon mijn moeder,’ zei hij zonder op te kijken.  Het voelde als een dolksteek, maar slechts een seconde. Want hoe fijn was het dat hij haar zo lief vond, dacht ik. En vooral: dat zij hém zo leuk vond. Mijn kind formuleerde het wat ongelukkig – dat doen kinderen - maar ik bedacht me dat er nooit te veel mensen van mijn kind kunnen houden.  Van elk kind, trouwens. Ik hoop dat deze moeder haar eigen pijn en frustratie opzij kan zetten en dat ook gaat begrijpen.  Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven.  Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: Mark Uyl

Ik ben net terug uit L.A. en lag daar als mijn jetlag opspeelde soms uren op mijn hotelbed Real Housewives of Beverly Hills te bingen. Ik ben een groot Housewives-fan, ondanks het besef dat het ontzettend gescript is. Die vrouwen – die vaak allesbehalve vriendinnen zijn - worden bij elkaar gegooid met de opdracht om pittige discussies vooral niet uit de weg te gaan. Sterker nog, ik denk dat ze worden aangespoord om elkaar naar de strot te vliegen.  'Dit overtreft alle real life soaps' Ik ben weer terug in Nederland en kan geloof ik wel wat Housewives-series kijken via mijn Prime-abonnement. Maar wie heeft daar in godsnaam tijd voor nu de 'War of  WAGS' is uitgebarsten? Deze war is zalig en overtreft alle real life soaps en realityprogramma’s. Ter herinnering/ verduidelijking: WAG betekent Wives And Girlfriends, een term die in Engeland gebruikt wordt voor voetbalvrouwen. In 2019 barstte een zeer openlijke strijd uit tussen WAGS Coleen Rooney (zij van Wayne Rooney) en Rebekah Vardy (zij van Jamie Vardy).  Social media-oorlog Het was Coleen namelijk opgevallen dat er steeds meer persoonlijke informatie van haar privé-Instagram werd doorgebriefd aan de pers, vooral aan The Sun. Ze vermoedde om onbekende redenen dat Rebekah het lek was, en maakte vijf maanden lang heel stiekem haar stories alleen maar zichtbaar voor Rebekah. Toen ze ook nog wat nep-nieuws verzon, dat ze alleen met Rebekah deelde en ook de info uit die gerichte stories bij de tabloids terechtkwam, wist Coleen het zeker: Rebekah Vardy was de snitch en verdiende grof geld aan de verkoop van details uit háár privéleven. Coleen deelde haar bevindingen in een ellenlange post op social media, wat het begin van een Twitter-oorlog tussen de twee vrouwen betekende. Want Rebekah verdedigde zich door te zeggen dat er tig mensen waren die haar Insta-wachtwoord hadden, die allemaal naar de pers hadden kunnen stappen. Lees ook Suus Ruis: ‘Wie zit er te wachten op de mening van Piet uit Appingedam?’ Smaad-rechtszaak Rebekah richtte zich op Twitter op Coleen en vond het verdrietig dat ze haar vermoedens niet met haar had gedeeld: dan had ze haar Instagram-wachtwoord kunnen veranderen en hadden ze samen misschien de werkelijke dader kunnen opsporen. Rebekah vond het zo verdrietig dat ze Coleen met een smaad-rechtszaak om de oren sloeg. En die is dus nu in volle gang. Gelukkig staan ook in Nederland de kranten er vol van.  Veel leuker zou het natuurlijk zijn als er een live feed van de rechtszaak zou zijn. Dan zouden we nog een keer kunnen horen hoe Rebekah Vardy haar telefoon in de Noordzee zou hebben gegooid om bewijsmateriaal te vernietigen.  Glennis Grace en Johan Derksen Financieel schieten de WAGS geen van beiden iets op met dit rechtbankdrama. De juridische kosten van beide dames worden geraamd op 1 miljoen pond (per persoon). De winnaar zal max 700.000 pond krijgen, dus er moet nog bij gelapt worden.  De Engelsen hebben ‘tenenkrommend’ en ‘gênant’ beter onder de knie dan wij. Daar is het ‘léuk tenenkrommend’. Wij moeten het deze week doen met Glennis Grace en Johan Derksen. Als de War of  WAGS voorbij is, schakel ik wel weer over naar de Housewives. Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven. Lees alle columns van Suus Ruis op flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Een paar dagen geleden zag ik op LinkedIn een video over een ‘beweegschool’. Dit is een basisschool waar kinderen via klimmuren, netten, bokskooien, monkeybars en nog heel veel andere klauterzooi van lokaal naar bijvoorbeeld de wc kunnen. De gangen zagen er een beetje uit als een indoor speelparadijs. Zonder na te denken plaatste ik een comment onder de post. ‘Love dit!’ Want hoe vet is het dat kinderen op deze manier op school buiten de pauzes hun energie kwijt kunnen? En nog veel belangrijker: veel meer bewegen dan ze normaal zouden doen. Ik vond dit trouwens ook een heerlijk blij bericht in een week die, op Koningsdag na, wat mij betreft werd beheerst door narigheid in de media. Voor een extra dosis positieve energie scrolde ik door de reacties, iets wat ik zelden doe. Ik vind andermans commentaren op nieuwsberichten namelijk nooit zo urgent of interessant. Sterker nog, ik vind het een irritante sign of the times: de overdaad aan meningen onder krantenberichten of video’s. Ze zijn namelijk vrijwel altijd negatief, en wie zit er überhaupt te wachten op de mening van Piet uit Appingedam? Azijnpissers Ik viel bijkans van mijn stoel toen ik zag dat onder dit bericht óók weer heel veel negatieve comments stonden. Een greep: ‘Welk doel heeft dit? Wat hebben kinderen hieraan? [..] Hopelijk is het niet een idee ontstaan uit de gedachte ‘we hebben nog wat geld over, wat zullen we daar eens mee doen?’ ‘Erg jammer om dit binnen een school te doen. Onduidelijk voor een kind om te leren waar je je moet aanpassen en waar je een uitlaatklep mag hebben voor je energie.’ ‘Dit is een speeltuin, met veel risico op ongelukken!’ ‘Vreselijk.’ We zijn een volk van azijnpissers geworden. Ik vind het goed dat we kritiek uiten, dat dat normaal is geworden. We trekken grenzen en staan massaal op na de onthutsende opmerkingen van Johan Derksen. Maar dit… Is het nou echt nodig om overal iets slechts in te zien? En als je dat dan doet, waarom moet je dat per se uiten? Kunnen we niet heel af en toe in stilte schouderophalend denken: ‘niet mijn ding’? Lees ook Suus Ruis: ‘Ik weet niet of ik Baudets plannen om te lachen vind of doodeng’ Viral Ik vind die beweegschool fantastisch. Ik ben al blij met de school van mijn zoon, die hem toestaat even buiten een rondje te lopen als hij zich even niet meer kan concentreren op zijn werk. Dan kijk je echt naar de leerling. Overigens zag ik pas later dat de beweegschool al een jaar bestaat en dat de video van vorig jaar was. Hij was echter nu (opnieuw) geplaatst en ging blijkbaar pas nu viral. Maar goed, op oud nieuws hebben we kennelijk ook genoeg commentaar. Ja, ook ik. Hoewel ik positief was, ben ik in wezen dus geen haar beter dan Piet uit Appingedam.  Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven. Lees alle columns van Suus Ruis op flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Soms zie je een bericht voorbijkomen waarvan je er afgaand op de kop blind van uitgaat dat het De Speld is, of een gemist 1 april-bericht dat per ongeluk ineens is komen bovendrijven. Maar het stond gisteren toch echt in alle gerenommeerde kranten: Thierry Baudet wil al over enkele malen zijn Forum voor Democratie-privéscholen openen. Hij krijgt het niet voor elkaar om tijdig door de staat gesubsidieerde scholen uit de grond te stampen, dus ze gaan het eerst privé doen. Ouders betalen maandelijks een bijdrage van 200, 300 euro, de rest komt van donaties en als die uitblijven eventueel tijdelijk uit de partijkas. Ik weet niet of ik Baudets plannen om te lachen vind of doodeng. Het blijft namelijk niet bij scholen, hij wil Forumland stichten. Met Forum-munten (lekker retro), een Forum dating app en Forum-vakantiebungalows. Groningen lijkt hem wel een geschikte provincie voor zijn ministaat, liet hij vorig jaar vallen. Wat er dan moet gebeuren met de huidige inwoners van Groningen is mij nog niet helemaal duidelijk, maar ik vermoed dat die gewoon moeten oprotten of zich tot de FvD dienen te bekeren. Als dat allemaal niet haalbaar is, vindt hij het ook prima om middels ‘seasteading’ op de Noordzee een Forum-eiland te maken. Baudet droomt van een op zichzelf staand land met een eigen ‘sociaal-economisch vlechtwerk’. Banen, scholen, opleidingen, social media: alles is van de FvD. In Forumland hoef je met niemand anders te dealen. Het doet me ontzettend denken aan het nationaalsocialistische Duitsland van de jaren ’30 van vorige eeuw. Je eigen regels, je eigen wetten, je eigen club. Kinderen worden opgeleid tot goede soldaten van het nieuwe rijk. Dat lijkt hier ook een beetje het geval. Want op de Forum-scholen is het allemaal lekker ouderwets. Terug naar de basis. Niet te veel digitale onzin, dus gewoon staartdelingen doen in een schrift en juf die met krijt op het bord schrijft. Lees ook Suus Ruis: ‘Ik verschuil me liever achter de wet dan achter het ouderschap’ Misschien moet je in de hoek als je stout bent, of krijg je een pets met de liniaal. Op de Forumschool doen ze niet aan klimaatpaniek. Dus geen projecten over het regenwoud of over recycle-onzin. Ook blijven ze weg van te vroege seksuele voorlichting. Als je begint over gender-nonsens, moet je (denk ik) strafregels schrijven. Jongens zijn jongens, meisjes zijn meisjes. Nee, ik ben eruit: ik vind het niet eng, het is eerder grappig. Ik denk dat we het allemaal met een flinke korrel zout moeten nemen. Ik geloof best dat er misschien één schooltje van de grond komt, maar op de lange termijn is het allemaal een beetje… eh… ambitieus en out there. Zo’n school houdt het misschien een jaartje vol. Baudet lijkt ver over zijn hoogtepunt heen – door zijn pro-Russische uitspraken daalde het aantal zetels van FvD in de laatste peiling naar 4. Ik vraag me of of hij Groningen vol krijgt. Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven. Lees alle columns van Suus Ruis op flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Mijn 14-jarige zoon heeft een e-bike. Ik weet het: belachelijk, idioot, nergens voor nodig, wij trapten vroeger 30 kilometer met tegenwind door de regen, et cetera et cetera. Bespaar je de moeite van het reageren, ik weet het allemaal heus wel. Fietsen met een helm De aanschaf was misschien niet de meest doordachte beslissing ooit, maar het had wel een reden. Door omstandigheden moest hij switchen naar een veraf gelegen school, en ik had simpelweg geen zin in elke ochtend strijd. Want dat was zeker gebeurd als hij op karakter en eigen spierkracht naar school zou moeten fietsen. (Openbaar vervoer was trouwens geen alternatief, dat was 80 keer overstappen en een halfuur lopen). Ik had me één ding niet gerealiseerd: dat ik vanaf het moment dat dat ding in elkaar was gezet, elke dag twee keer urenlang in doodsangst zou verkeren. Want die krengen gaan keihard en in Nederland draagt niemand een helm. Ja, mountainbikers en wielrenners en kleuters, maar pubers niet. Die willen niet voor lul lopen/ fietsen.  No way dat ik dit ga vertellen aan mijn kind, maar ik zou god op mijn blote knieën danken als de fietshelm op e-bikes verplicht zou worden. Ik zou een stuk rustiger zijn. Er is onlangs een dringend fietshelmadvies voor 60-plussers op ‘gewone’ fietsen uitgebracht door de nieuwe directeur van het Instituut voor Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid. Dat heeft blijkbaar een stormloop op fietshelmen veroorzaakt. Het advies veroorzaakte trouwens weer lekker wat ophef onder ouderen, omdat het stigmatiserend zou zijn. Ouderen zouden met dit advies de schuld krijgen van alle fietsongelukken. Vind ik best vergezocht. Het is nu eenmaal een feit dat de helft van de verkeersdoden ouder dan 60 is, en onder fietsers is dat zelfs driekwart. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat je balans slechter wordt als je 55+ bent. Volgens mij ook je reactievermogen, als ik op straat om me heen kijk, maar daar las ik niets over. Volgende week debatteert het kabinet over de verkeersveiligheid, en dan zal naar verwachting ook gesproken worden over een helmplicht voor iedereen. Daar is de Fietsbond weer tegen. Dan leg je de verantwoordelijkheid bij de fietsers, terwijl volgens de Fietsbond juist de overheid het verkeer veiliger moet maken. Jeetje, het is ook nooit goed.  Lees ook Suus Ruis: ‘Ik ben woest. Dat Jaimie Vaes werd gedwongen te ontkennen dat ze mishandeld werd’ In Nederland willen we niet betutteld worden. We willen niet dat de overheid bepaalt dat we een helm op moeten zetten, dat bepalen we toch zeker zelf wel? Wij zijn een fietsvolk. Ik denk dat het heel lastig gaat worden om alle fietsers aan de helm te krijgen. Alhoewel, het is nog niet eens zo heel lang geleden dat we weigerden om op de achterbank een gordel te dragen.  Ik stel het volgende voor: boven de 65 verplicht een helm op je bolletje, en als je harder gaat dan 25 km/uur ook. Zo betuttelend is dat niet. Ik verschuil me liever achter de wet dan achter het ouderschap.   Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven. Lees alle columns van Suus Ruis op flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Het was met het showbizzweekje wel. Als lady Whistledown echt had bestaan en in deze tijd had geleefd, had ze haar handen vol gehad. De ontkenning van Johnny de Mol, de gezinsvakantie van André Hazes en Monique Westenberg (waar verzoening nummer 15 op gaat volgen?), maar ook Jaimie Vaes bij Op1. Wat een stoer wijf. Een tijdje geleden vroeg ik me op deze plek af of de juicekanalen niet af en toe te ver gaan met hun onthullingen. Ik vond van wel. Dat er ook iets heel goeds kan voortkomen uit het naar buiten brengen van juice, bleek echter wel uit het verhaal van Vaes. Zij liet in Khalid & Sophie weten dat ze hoogstwaarschijnlijk nog in dezelfde situatie zou hebben gezeten als de beelden van haar mishandeling niet door Yvonne Coldeweijer de ether in waren geslingerd. Alleen al door deze ene actie hebben de juicekanalen wat mij betreft bestaansrecht. Want Jaimie Vaes brak na de post van Coldeweijer los uit haar giftige relatie en deed zelfs aangifte tegen haar ex Lil Kleine/ Jorik Scholten. En in de talkshow vertelde ze dat ze nadat alles op straat lag talloze reacties had gekregen van vrouwen in soortgelijke relaties. Ik denk dat Jaimie niet eens ten volle beseft wat voor effect en impact het kan hebben als je als bekend persoon, wat ze door haar relatie met het ondermaatse rappertje is, naar buiten treedt met het verhaal over je mishandeling. Wie weet geef je iemand anders net dat laatste zetje om ook weg te gaan. Lees ook: Suus Ruis: ‘We concentreren ons jammer genoeg altijd op het negatieve’ Wat ik eigenlijk het meest stuitend vond aan Vaes’ verhaal, was hoe ze min of meer door de manager van haar ex, de zoon van Shownieuwsdeskundige Bram Moszkowicz, was gedwongen om afgelopen zomer dat tenenkrommende ‘er-is-niks-aan-de-hand’-filmpje op te nemen. In de video, die zo ongemakkelijk was dat het pijn deed, benadrukte Jaimie dat er géén fysiek geweld was gebruikt (even een opfrisser voor het geheugen: ze had zich op Ibiza met een bebloed gezicht bij de receptie van een hotel gemeld nadat ze door Scholten met een fles zou zijn geslagen). De woorden van de ontkenning waren afkomstig uit het brein van manager Moszkowicz. De geruchten over geweld zouden schadelijk zijn voor Lil Kleines carrière. Ik kan daar echt woest van worden. Dat je ziet en weet dat een vrouw mishandeld wordt, en haar dwingt dit te ontkennen om de carrière van je cliënt te beschermen. En eerlijk gezegd vind ik dat daar veel te makkelijk overheen wordt gestapt. Wat mij betreft maakt het de manager medeplichtig, in ieder geval in moreel opzicht. Het optreden van Jaimie in Op1 zet ook de ronduit gênante excuusvideo van Lil Kleine in een ander daglicht. Zal ook wel ingefluisterd of gedicteerd zijn door zijn manager. Ze zeggen weleens dat er in situaties zoals deze alleen maar verliezers zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Jaimie Vaes is een absolute winnaar. Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven. Lees alle columns van Suus Ruis op flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Het was nog niet eens april en we hadden het entertainmentmoment van 2022 al te pakken. Geef toe, dat Will Smith-gedoe gaan we dit jaar niet meer toppen. Er is al zoveel over gezegd, ook op deze plek, dus we hoeven verder niet meer alles te gaan analyseren. Wat ik vooral jammer vind aan de situatie, is dat het de Oscars totaal heeft overschaduwd. En dan vooral het fragment dat wat mij betreft écht het moment van het jaar had moeten zijn: Lady Gaga en Liza Minelli. Ik heb het inmiddels al 10 keer bekeken en ga dat nog minstens zo vaak doen. Gaga en de 76-jarige Minelli mochten samen de Oscar voor beste film uitreiken, en het was allemaal niet makkelijk voor de oude actrice. Lady Gaga sprong bij toen Minelli er niet meer uitkwam en fluisterde: ‘I got you.’ Vooral het zachte ‘I know, thank you’ dat daarop volgde, vond ik hartverscheurend lief. Maar ja, Will Smith verkocht Chris Rock een mep, dus voor die liefde was geen ruimte. Het ging alleen nog maar daarover. Was het bedacht? Huilde hij krokodillentranen? Ik zag een klein beetje hetzelfde gebeuren met de Meilandjes. Maxime liet in de laatste aflevering haar baby even achter bij de verkoopster van de kringloopwinkel. Nederland schreeuwde moord en brand. De kringloopwinkel was geen crèche! Ontaarde moeder! Hoe durf je! Bel de Kinderbescherming! Tja, een winkel is inderdaad geen crèche, maar als de verkoopster geen zin had om een baby in haar armen geduwd te krijgen, had ze ‘nee’ kunnen zeggen. Lees ook Suus Ruis: ‘Van het nieuws dat Marc Overmars een nieuwe baan heeft, viel mijn bek open’ Bovendien was het echt maar heel even. Alsnog stond het incident op elke digitale voorpagina, met als focus de bakken kritiek die Maxime Meiland online kreeg op haar actie. De parallel zit hem wat mij betreft in het feit dat we ons ook hier massaal concentreren op het negatieve. Maxime schreef namelijk later op Instagram dat al die headlines afgingen op een stuk of 3,4 negatieve tweets, meer niet. De rest van de reageerders was juist lief. Maar ja, dat doet het niet zo lekker op al die sites. Het is de zogenaamde ‘negativity bias’, een psychologisch fenomeen dat ervoor zorgt dat negatieve dingen eerder opgemerkt worden en meer aandacht krijgen. Ze blijven ook langer hangen. Het is een evolutionair ding, in de oertijd moest je wel eerst de slechte zaken zien, anders belandde je tussen de kaken van een sabeltandtijger. Heel logisch dus. Maar helemaal in tijden van oorlog wel een beetje jammer. Ikzelf doe het in ieder geval veel beter op ‘I got you’. Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven. Lees alle columns van Suus Ruis op flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

In dat hele #metoo/ BOOS/ ontucht-verhaal zou niets me meer moeten verbazen, maar van het nieuws dat Marc Overmars 1,5 maand nadat hij eruit geknikkerd werd bij Ajax al een nieuwe baan heeft, viel mijn bek open. Dat hij dickpicks stuurde naar vrouwelijke werknemers en niet aflatend stond te hijgen aan hun bureau, is vergeten. Althans, door de Belgische club Antwerp, die hem als de verloren zoon binnenhaalde. ‘Overmars matcht met onze waarden,’ zei de directeur van de club trots. Oké. Lekkere waarden heb je dan als club. Een kleine reconstructie: naar nu blijkt meldde Antwerp zich al twee weken na Overmars’ ontslag. En Antwerp zou niet eens de enige geïnteresseerde partij zijn; een club uit de Duitse Bundesliga wilde hem blijkbaar ook hebben, maar toen was hij al rond met Antwerp. Nadat het nieuws gisteren bekend werd, ontstond op meerdere plekken een felle discussie. De algemeen heersende opvatting: dit is véél te snel. Veel voetbalfans waren het daar echter niet mee eens. Hun held hoefde toch niet eeuwig te boeten voor een paar lullige appjes? Mijn bescheiden mening: nee, hij hoeft niet eeuwig te boeten. Maar zes weken is wel héél kort. Ik reken het Overmars zelf niet eens het meeste aan. Ja, het zou gepast zijn geweest om nee te zeggen tegen dit aanbod (en ‘nein’ tegen de Bundesliga), maar ja, het wordt hem nu eenmaal aangeboden, en je wilt toch je pensioentje veiligstellen. De echte idioten en grote verliezers in dit verhaal zijn de bobo’s van de Antwerpse voetbalclub. Want niet alleen vinden ze iemand die vrouwelijke personeelsleden (lager op de ladder dan hij) lastigvalt een man die ‘matcht met hun waarden’, zij noemen dit een privékwestie waar ze buiten willen blijven. Ik vraag me dan af of er niemand deze meneren even heeft uitgelegd dat het een privézaak (een heel dubieuze waar ik als club mijn handen niet aan zou branden, maar goed) zou zijn geweest wanneer Overmars zijn buurvrouw digitaal in de billen had geknepen. Hier gaat het echter om werkneemsters. Als je baas je ongewenste appjes stuurt en in je aura blijft hangen en ongepaste opmerkingen maakt, is dat géén privézaak. Misschien hadden we het Overmars iets minder misgund als hij tijdens de persconferentie nog even door het stof was gegaan. Nog een keer ‘sorry’, nog een keer ‘ik ben een ontzettende eikel geweest’. Maar hij koos voor de woorden: ‘IK wil de bladzijde omslaan’ en ‘IK wil dit achter me laten’. Ja, dat snap ik ook wel. Lees ook Suus Ruis over neuscorrectie van Bella op 14-jarige leeftijd: ‘Dan faal je knetterhard als moeder’ Laten we het niet erger maken dan het is. Er zijn geen officiële klachten tegen hem ingediend, en het lijkt er niet op dat hij vrouwen echt getraumatiseerd heeft met zijn gedrag. Maar het blijft grensoverschrijdend en niet oké. Dan was een beetje respect en een gebogen hoofd nu wel op zijn plaats geweest. De club heeft schijnbaar wel een clausule aan het contract toegevoegd waarin staat dat ze hun nieuwe technisch directeur zonder pardon terug de landsgrenzen over kunnen zetten als hij weer een uitglijder maakt. Ik denk echter dat hij wel beter uitkijkt. Als ie al opnieuw de fout in gaat, zal hij eerder in de kont van de buurvrouw knijpen. Dat pensioen, hè?

Fans en volgers van Bella Hadid gaan online volledig los over de neuscorrectie die het model blijkbaar op haar 14e heeft ondergaan. Jarenlang ontkende Bella dat ze aan haar uiterlijk heeft laten sleutelen, maar in een groot coverinterview in Vogue gaf ze nu dus toe dat ze wel degelijk een nosejob heeft gehad. En dus ook nog op extreem jonge leeftijd. De ontsteltenis van de fans zit hem niet in het feit dat Bella gejokt heeft over de ingreep, maar heeft alles te maken met de rol van haar moeder Yolanda. Ik snap die ontsteltenis wel en niet: wel, omdat je als ouder natuurlijk nooit je kind op haar 14e toestemming moet geven voor plastische chirurgie. Helemaal niet als zo’n ingreep het gevolg is van onzekerheid. Maar ik begrijp de ophef tegelijkertijd wel. Want kom op mensen, we hebben het hier over Yolanda Hadid. Zelf model geweest en als een soort ‘momager’ á la Kris Jenner nogal gefocust op de modellencarrières van haar dochters Bella en Gigi. Jarenlang werd ze door camera’s gevolgd voor The Real Housewives of Beverly Hills, waarin regelmatig te zien was hoe ze dochter Gigi verbood te eten. In Parijs en Milaan hielden ze immers van meisjes die net iets te dun waren. Historisch was de aflevering waarin Yolanda het stuk taart dat Gigi op haar eigen verjaardag wilde eten, afpakte. Ze scheurde een piepklein stukje af en gaf dat terug aan haar dochter, die dat bij hoge uitzondering mocht oppeuzelen. Oh, en Gigi moest van volleybal af, want daar zou ze een bonkig en hoekig lijf van krijgen. We kennen natuurlijk de achtergrond van Bella’s nosejob niet – in Vogue vertelde het model hoe lelijk ze zich altijd voelde naast oudere zus Gigi. Misschien heeft ze er tijden om gezeurd en ging Yolanda toen schoorvoetend en met een bezwaard hart akkoord. Wellicht heeft ze het haar dochter uit het hoofd proberen te praten. Hoe het ook zij: ze heeft het laten gebeuren. En dan faal je knetterhard als moeder. Op social media zijn Bella’s fans ervan overtuigd dat Yolanda haar dochter gepusht heeft en wensen ze haar de vreselijkste dingen toe. In Beverly Hills hoor je het wel vaker: meiden die op hun Sweet Sixteen een neuscorrectie cadeau krijgen. Of je dan als ouders ‘in de hel thuishoort’ weet ik niet, maar ikzelf zou het never nooit toestaan. Laten we er geen doekjes om winden: de meeste mensen zijn als ze 14 zijn niet op hun knapst. Het is een wrede speling van de natuur dat je op een leeftijd dat je al worstelt met alles, vaak niet te smoelen bent. Maar goed, daar groeien de meeste pubers wel overheen, en als ouders is het onze taak om onze kinderen gerust te stellen en te zorgen dat ze niet al te onzeker worden. Én om ze weg te houden bij de plastisch chirurg tot ze volwassen en volgroeid zijn. De half-Palestijnse Bella heeft in ieder geval heel veel spijt van de ingreep. ‘Ik wou dat ik de neus van mijn voorouders had gehouden,’ zegt ze in Vogue. ‘Ik was er waarschijnlijk wel ingegroeid.’ Helaas voor Bella is het onomkeerbaar. Borstimplantaten kun je er bij spijt nog uithalen. Maar die neus groeit niet meer terug.

Het kan niemand ontgaan zijn dat het eerder deze week Internationale Vrouwendag was – het perfecte moment om weer eens de spotlights te zetten op de loonkloof tussen mannen en vrouwen. In Groot-Brittannië gebeurde in dat licht iets wat naast schrijnend ook wel een beetje grappig was. Internationale Vrouwendag Op Twitter reageerde een bot op bedrijven die iets moreel verantwoords schreven over Internationale Vrouwendag. De applicatie, die gegevens uit een database van de Britse overheid haalt, schreef in een automatische reactie op dergelijke tweets hoe groot de loonkloof tussen mannen en vrouwen bij het betreffende bedrijf was. Groot, in veel gevallen. Best jammer dat je dan op Vrouwendag hoog van de toren blaast qua girlpower. Een dag later gebeurde er iets anders waardoor het internet ontplofte: een man vroeg op social media om hulp/advies in een kwestie met zijn vrouw. Het ding: ze proberen zwanger te worden en zijn vrouw wil als dat lukt tot 100.000 dollar van haar man ter compensatie van haar gederfde inkomsten. Ze verdienen allebei netto rond de 175.000 dollar per jaar en hebben geen hypotheek op hun huis. De echtgenote had het helemaal berekend en overhandigde hem een map waarin alles tot ver achter de komma was berekend – zij wilde een halfjaar thuisblijven met de baby (die dus nog niet verwekt was) en zou in die periode slechts de helft van haar salaris ontvangen van haar werkgever. Mocht ze langer dan die zes maanden verlof willen, was dat onbetaald. Kort gezegd wilde de vrouw, die voor de rest alle kosten 50-50 deelde met haar man, dat haar echtgenoot haar gederfde inkomsten tot 100 procent zou aanvullen en bij een langer verlof dus in feite haar volledige salaris zou betalen. De man wist niet wat hij ermee moest, hij vond het een vreselijk idee dat hij zijn vrouw in feite moest betalen om hun kind te krijgen en vroeg online om meningen. En die kreeg hij. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat de hele wereld over zijn vrouw heen zou vallen. Maar zij en haar 16 pagina’s tellende contract – dat ze na zijn akkoord ook bij een advocaat wilde neerleggen – kregen massaal steun en bijval. Ze vonden hem een zeikerd, haar superslim en verstandig. Lees ook Suus Ruis: ‘Het voelt raar om door te leven terwijl helemaal niet zo heel ver weg de wereld in brand staat’ Dat stemt hoopvol. Ik schreef het pas al toen Lil Kleine gearresteerd werd en zijn ex (althans, dat hopen we maar) Jamie Vaes geen cent eigen geld bleek te hebben: vrouwen, zorg dat je financieel onafhankelijk bent. Niemand stapt een huwelijk of het ouderschap in met het idee dat het ook weer voorbij kan gaan, maar helaas is dat een optie waar je praktisch gezien een scenario voor zou moeten bedenken. Deze vrouw deed het heel slim: ze benaderde haar eventuele zwangerschap en dus haar relatie als een zakelijke transactie. Dat zouden veel meer vrouwen moeten doen. Nee, dat is niet romantisch. Maar de tijd dat wij een schort om bonden en de piepers gingen jassen en het mannetje om halfzes z’n prakje voorzetten, is wel een beetje voorbij. En hoe romantisch was dat nu helemaal? Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Mark Uyl

Ik ben in de avonduren bezig met een yogaopleiding en leid daarvoor een studiegroepje. Met z’n zessen puffen en kreunen we online tussen onze lessen door over hoe veel en heftig en ingewikkeld het allemaal is. En we oefenen op elkaar in het lesgeven, wat een stukje minder eng is als je het voor vijf man moet doen in plaats van voor veertig. Toen ik eergisteren met een van mijn studiegroepgenoten appte over de invulling van onze bijeenkomst van vanavond, schreef ze: ‘Het voelt bijna raar om het door te laten gaan gezien alles wat er op dit moment aan de hand is in de wereld.’ De wereld staat in brand Ik schaamde me een beetje, omdat ik in al mijn egoïsme niet eens had overwogen om het te cancelen. Ik, de Nederlandse vrouw met een hobby’tje, kon niet anders dan het met haar eens zijn. Ja, het voelt inderdaad raar om door te leven terwijl helemaal niet zo heel ver weg de wereld in brand staat en gezinnen verscheurd worden omdat een megalomane idioot een oorlog is begonnen. Ik sta op met die vreselijke situatie en ga ermee naar bed. Tientallen pushberichten verschijnen dagelijks op mijn scherm en bij elke notificatie ervan stokt heel even mijn adem omdat ik vrees dat dit het berichtje wordt wat me vertelt dat Poetin zijn dreigementen over inzet van kernwapens heeft waargemaakt. Verwerk het op je eigen manier Maar ondanks die dreiging en al die pushberichten en liveblogs kan ik niet mijn eigen leven on hold zetten. Het voelt weliswaar oppervlakkig en bijna dommig om op Twitter of Facebook oproepen te plaatsen voor artikelen die ik moet schrijven, maar ja, die artikelen moeten wel geschreven worden. De mensen in Oekraïne hebben er geen reet aan als ik mijn werk deze weken laat voor wat het is en mijn yoga studiegroep afzeg. De opmerking van mijn studiegenoot doet me denken aan de Instagram-post van een Amerikaanse coach met bijna een half miljoen volgers. Zij openbaarde een pissige DM die ze had gekregen van iemand die het schandalig vond dat zij niets had gezegd over Oekraïne, maar wel gewoon haar coachingstrajecten en boek bleef aanprijzen. De influencer-coach was woest over de aantijgingen en liet weten dat ze zich door niemand liet voorschrijven wat ze wel en niet zei over/deed voor Oekraïne en dat ze een business te runnen had. Ik begreep haar wel. Lees ook Suus Ruis: ‘Voor de zekerheid ook nog even wachten met het herinvoeren van de typisch Nederlandse 3 zoenen?’ Iedereen gaat op zijn of haar manier om met deze vreselijke oorlog en daarin is weinig goed of fout. Dat je je social media niet gebruikt om je afschuw en zorgen kenbaar te maken maar (nog steeds) alleen voor je werk of gezellige familie- en vriendendingen, is oké. Dat je carnaval bent gaan vieren, is ook oké. Er zijn meer dan genoeg dingen die je kunt doen om iets voor Oekraïne te betekenen, ook al zijn die dingen misschien klein. Bij elkaar opgeteld is het veel en minstens net zo belangrijk als zéggen hoe erg het allemaal is. Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Mark Uyl

Ik stond vanochtend bij de bakker zonder mondkapje. Je zou denken dat het als een bevrijding voelde, maar ik voelde me naakt. Met mijn chaotische natuur ben ik in de basis blij dat we van die ondingen af zijn hoor, je wilt niet weten hoe vaak ik net over de drempel van een winkel wilde stappen en terug moest om een mondkapje uit de auto te halen. Na de bakker ging ik naar de supermarkt, waar ik zoals ik al twee jaar doe de handscanner en het handvat van mijn kar ontsmette terwijl ik een zo klein mogelijk oppervlak van de fles met reinigingsmiddel probeerde aan te raken. Dag anonimiteit Ik voelde me nog steeds naakt. Je bent toch anoniemer als de helft van je gezicht bedekt is. Ik zag dat ongeveer driekwart van de supermarktbezoekers nog wel een mondkapje droeg en vroeg me af of ze dat deden uit overtuiging of vergeten waren dat het niet meer hoefde. Hoe dan ook overwoog ik terug te lopen naar de auto om een mondkapje te halen, want het was nu duidelijk dat ik niet voor paal zou staan omdat ik de enige was. Ik weet nog dat die mondkapjes ergens halverwege de pandemie ineens niet meer hoefden. Ik bleef ze stug dragen in winkels, ik vond het wel een proper idee dat ik andermans aerosolen niet zou inademen. En nu ben ik er nog niet uit; ik heb nog een stuk of 150 maskers liggen, misschien ga ik die gewoon gebruiken in plaats van ze te bewaren voor als we bij de Upsilon-variant van Covid zijn beland en ze toch weer verplicht worden. Het mag weer Ik ben blij voor de Carnavallers, blij voor de horecaondernemers die eindelijk weer helemaal normaal open mogen, blij voor de cultuursector, blij voor trouwlustigen, voor nabestaanden, studenten en scholieren, voor eenzame mensen die hopelijk iets meer bezoek gaan krijgen, blij voor de sportscholen en yogastudio’s, blij voor iedereen die weer iets mag wat hij gemist heeft. Oh ja, en blij voor mijzelf natuurlijk, want die paar seconden dat afgelopen zomer de terrassen open waren en het overal weer druk was, smaakten naar meer. Maar toch… ergens stemt dit weemoedig. Want die maatregelen waren wat mij betreft niet alléén maar verschrikkelijk. Voor een introvert met smetvrees en een vrij grote circle of comfort (waar niet zo heel veel personen welkom in zijn) was het eigenlijk wel fijn dat mensen naast het dragen van die mondkapjes lekker vaak hun handen wasten/ ontsmetten, dat niemand meer handen schudde (dat vond ik ook pre-corona niet een erg hygiënische gewoonte) en dat iedereen 1,5 meter afstand van elkaar moest houden. En ik vond het in heel veel opzichten prettig én efficiënt dat Teams en Zoom de norm werden én dat je elke afspraak die niet helemaal uitkwam kon cancelen met de vage woorden ‘ik heb klachten’. Lees ook Lente lijkt na alle stormen te beginnen: een zonovergoten en droog carnavalsweekend Die 1,5 meter hoeft niet meer, maar het wordt wel aangeraden. Ik hoop maar dat mensen het zekere voor het onzekere nemen. En misschien kunnen we dan voor de zekerheid ook nog even wachten met het herinvoeren van de typisch Nederlandse 3 zoenen? Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Mark Uyl

Bijna een jaar geleden kreeg ik een pup. Ik heb alleen in mijn kindertijd honden gehad, dus was even vergeten dat je daarmee een parallel universum binnenstapt: dat van de hondenbezitter die geen mogelijkheid onbenut laat om jou de les te lezen. Ik ben al talloze keren aangesproken door mensen die vinden dat ik mijn hond in het bos los moet laten lopen (aan de lijn is zielig). En mensen vinden me maar een zeikerd als ik het niet fijn vind wanneer ze mijn hond ongevraagd een hondensnoepje geven. Hondenruzies Wat me echter het meeste is opgevallen in het laatste jaar, is hoe vaak mijn hond (bijna) gebeten wordt door andere honden – ik heb hem talloze keren net op tijd weg kunnen trekken en een paar keer net niet. Eén keer moest ik zelfs naar de dierenarts omdat hij een flinke bloedende snee in zijn oor had. Kan gebeuren natuurlijk, dieren zijn dieren, en als hondeneigenaar heb je dat soort dingen lang niet altijd in de hand. Maar ik ben nog altijd niet gewend aan de manier waarop andere hondeneigenaren reageren als het gebeurt. Toen met die snee – het gevolg van een gemene hap van een veel grotere, gevaarlijk grommende hond – reageerde de eigenaar in het geheel niet. Hij keek me vanonder zijn wenkbrauwen aan met een blik die iets van ‘eigen schuld’ moest betekenen. Had ik maar niet langs moeten lopen. Een andere keer had mijn pup, die ik nog net op tijd kon wegtrekken uit de kaken van een hazewindhond, ‘het wel een beetje uitgelokt’ volgens de eigenaresse, die dat overigens tegen haar hond zei en niet tegen mij. Had mijn hondje, destijds een maand of zes oud, maar niet zo vrolijk moeten kwispelen. Oké boomer. Ik kan nog minimaal 15 soortgelijke anekdotes oplepelen, maar de strekking lijkt me duidelijk. Ik moest meteen weer aan al die wonderlijke anekdotes denken toen ik gisteren in de krant las dat in Friesland een rechtszaak was verloren door de eigenaar van een bulterriër die in een losloopgebied een labradoodle had aangevallen. De labradoodle was flink gegrepen, had twee gebroken botten en moest geopereerd worden. Kosten: 2800 euro. De eigenaar van de labradoodle wilde dat verhalen op het baasje van de bulterriër, die dat weigerde en dus een rechtszaak aanspande. Hij achtte niet bewezen dat het zijn hond was die had gebeten. Daarnaast vond hij dat je wist wat het risico was als je je hond in een losloopgebied uitliet. Lees ook Suus Ruis: ‘Nikkie de Jager wordt Poolse prostituee genoemd vanwege haar laag make-up, is dat nodig?’ Even denken: als ik mijn hond op dat soort plekken los laat lopen (soms mag hij dat namelijk best), zijn de aanvaardbare risico’s wat mij betreft dat hij met zijn lange teckellijf in een konijnenhol vast blijft zitten of door de koeienstront gaat rollen. Niet dat hij verminkt wordt door een collega. Gelukkig zag de rechter ook dat het verweer niet helemaal redelijk was. Helemaal aangezien meerdere getuigen hadden gezien dat het wel degelijk zijn hond was. Wat ik het meest onbegrijpelijke vind aan dit verhaal, is dat het mij logisch lijkt dat je een aansprakelijkheidsverzekering hebt die dit soort gevallen dekt. Dat kost echt geen drol. Nee wacht, er is nog één ding wat ik onbegrijpelijker vind: dat mensen geen sorry zeggen als hun hond een andere hond bijt. Een welgemeende verontschuldiging klaart in heel veel gevallen al de lucht. Niet alleen bij hondenruzies trouwens. Fotografie: Mark Uyl

Er bestaat wat verwarring over wie ooit de spreuk ‘Is it kind? Is it true? Is it necessary?’ bedacht. De drie vragen die je jezelf zou moeten stellen voordat je iemand je mening wilt geven, zou ofwel van Socrates afkomstig zijn, of van Boeddha. Ik denk dat het Maxim Hartman niet heel veel uitmaakt wie het heeft bedacht; hij zal het zich in ieder geval niet hebben afgevraagd voordat hij Nikkie de Jager volledig vanuit het niets torpedeerde met zijn verbale gifpijlen. In alle eerlijkheid: ik vind wel dat hij een klein beetje gelijk heeft in zijn statement over hoe jonge meisjes allemaal naar NikkieTutorials kijken en zich volstucen met dikke lagen make-up (zouden ze ook wel doen zonder Nikkie hoor Maxim, maar dat is een andere discussie). Ik had de woorden ‘Poolse prostituee’ niet gekozen (Is it kind? Eh… nee), maar als ik heel erg mijn best doe begrijp ik ergens wat hij bedoelt. Het is een trend om je als vrouw volledig dicht te kitten en heel zwaar opgemaakt door het leven te stappen. Inclusief valse wimpers die nepper dan nep ogen. Ik vind dat niet per se prachtig. Ik houd van make-up, maar vind subtiel vrijwel altijd mooier. Maar niemand vroeg om mijn mening, en daarnaast is dat persoonlijk. Als ik terughaal hoe wij er in de jaren ’90 bij liepen (wenkbrauwen zo dun als potloodstreepjes, bruine lippenstift (al dan niet met zwart randje eromheen), zilveren oogschaduw, haarspeldjes in scherpe pieken, lang leve de bronzer), kun je concluderen dat ieder tijdperk zo zijn dieptepunten heeft. Ik vraag me alleen af waarom Maxim Hartman de behoefte voelde om zich hierover uit te spreken, zich specifiek richtte op Nikkie en opriep tot een soort boycot. ‘Alle make-up is oplichterij!’ Nou ja, eigenlijk vraag ik me die dingen helemaal niet af. Het is rellen om het rellen. Likes krijgen, aandacht. Hij sloot zijn Instagram-post af met de volgende woorden: ‘Ben je het niet met mij eens: hou het lekker voor je of pleur op.’ Lees ook Suus Ruis: ‘Jaimie heeft zelf geen geld, geen huis, geen auto. Financieel afhankelijk zijn maakt je kwetsbaar’ Voor de duidelijkheid: hij flikkert zijn niet zo heel aardige mening bij ons over de schutting, ten nadele van iemand die daar helemaal niet om gevraagd heeft, maar of we daar alleen positief op willen reageren, of anders niet. Het is tegenwoordig een aardig verdienmodel, dat zuur doen om het zuur doen. Jan Roos en Dennis Schouten doen niet anders en hebben met hun programma Roddelpraat een trouwe kliek kijkers – en dat zijn er niet weinig. Columnisten als Angela de Jong scoren er ook lekker mee. Het geeft mij altijd een beetje een unheimisch gevoel. Ik snap dat je in een praatprogramma je mening moet geven, maar moet dat ook in columns of op social media uit het niets? En dan zo vals? Ik ben echt niet onfeilbaar, want heus niet zo verlicht dat ik nooit iets lulligs zeg.  Maar in principe probeer ik toch te leven volgens het credo: ‘als je niets aardigs kunt zeggen, zeg dan niets’. En die is niet van Socrates of Boeddha, maar gewoon van mijn oma. Fotografie: Mark Uyl

Net als vrijwel iedereen in het land was ik in shock toen ik de beelden zag van Lil Kleine die zijn vriendin Jaimie Vaes aan de haren trok en haar hoofd tussen het portier van de auto klemde. Ik ben blij dat dat vreselijke ventje is opgepakt en hoop ontzettend dat hij dit keer meer krijgt dan een taakstraf. Ik hoop daarnaast dat Jaimie hem ook nog zélf aanklaagt en hem raakt waar het pijn doet: in zijn Burberry-portemonnee. Trek hem maar leeg. Boven alles hoop ik natuurlijk dat ze hoe dan ook bij hem weggaat, en nu voorgoed. Dit is geen veilige omgeving, ook niet voor haar zoontje. Ik denk wel dat we vrouwen als Jaimie nooit moeten veroordelen om het feit dat ze steeds teruggaan. Bij mishandeling spelen zo veel zaken waar de buitenwereld geen weet van heeft. Angst, een gebrek aan zelfwaarde, isolatie, patronen uit de jeugd, kinderen… Of de vrouw is zo gebrainwashed dat ze ergens is gaan geloven dat ze dit verdient. Een andere reden is geld. En in dat licht blijft een zin uit een van Yvonne Coldeweijers Insta-stories maar door mijn hoofd spoken. Jaimie was blijkbaar voor de zoveelste keer door Lil Kleine uit huis gezet, zonder spullen. ‘Ze heeft zelf geen geld, geen huis, geen auto.’ In een tijd waarin de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen volledig op de schop gaan, stipt Coldeweijer hiermee een heel pijnlijk punt aan, waar mijns inziens veel te weinig aandacht voor is. Ook in 2022 zijn nog ontzettend veel vrouwen economisch afhankelijk van hun man. Volgens de laatst beschikbare cijfers is in Nederland bijna de helft van de vrouwen financieel afhankelijk van hun partner. Deze vrouwen werken vaak wel, maar verdienen (bijvoorbeeld door een deeltijdbaan) niet genoeg om het in hun eentje te kunnen redden. 1 op de 10 vrouwen in ons land heeft helemaal geen inkomen en is volledig afhankelijk van de man. Lees ook Suus Ruis: ‘Heel Nederland vindt dat Linda de Mol zich niet zo moet aanstellen’ En daar zit een groot probleem, want het maakt je kwetsbaar. Ik ga op deze plek niets vinden van vrouwen die parttime of niet werken. Ik begrijp dat een fulltime baan in combinatie met de zorg voor kinderen tricky is. Toch zou het een van de belangrijkste lessen zijn die ik een dochter zou leren, als ik een dochter had gehad: blijf financieel onafhankelijk van je partner, als dat maar enigszins mogelijk is. Spaar als het lukt, al is het maar een beetje, en leg samen vast hoe het financieel (en qua woonsituatie) geregeld wordt bij een eventuele breuk. Want ook al speelt er ontzettend veel bij mishandeling, weten dat je het financieel overleeft als je de moed kunt verzamelen om weg te gaan, helpt. Ik hoop dat Jaimie vrienden of familieleden heeft die haar kunnen opvangen en wens haar de rust toe om alles op een rijtje te zetten. En de moed om hieruit te stappen. Niemand verdient dit.

Ik denk weleens dat het typisch Nederlands is: een sterke mening hebben over wat bekende mensen (niet) zouden moeten doen en die mening overal ventileren. Ikzelf ben geloof ik iets meer van het ‘leven en laten’-model – iedereen is anders, en niemand gaat hetzelfde om met pijn, verdriet of tegenslag. Dat Talpa heeft laten weten dat het nog niet zeker is of Linda de Mol eind maart de presentatie van een nieuw seizoen Miljoenenjacht voor haar rekening zal nemen, vind ik de ophef eerlijk gezegd niet waard. Ze rouwt momenteel om haar relatie, er is nogal wat gebeurd. De ene persoon vindt het misschien lekker om drie dagen nadat hij zijn hele leven en toekomst heeft zien instorten weer te gaan werken, dat leidt immers ook lekker af. Een ander heeft langer nodig, en dat is ook prima. Maar niet als je Linda de Mol heet. Dan vindt Nederland dat je je je gewoon niet zo moet aanstellen en je afspraken moet nakomen. Ik kan me ook voorstellen dat het in het geval van Linda miljard keer moeilijker is om weer in de openbaarheid te verschijnen. Er zou niemand in het publiek – of crew - van Miljoenenjacht zijn die voor en na opnames niet quasi onopvallend naar haar zou kijken om te peilen hoe het ervoor staat. Heeft ze misschien dikke ogen van het huilen? Is ze afgevallen van de stress? Of juist aangekomen van alle emmers Ben & Jerry’s in haar eentje op de bank? Lijkt ze strijdlustig of depressief? Ik kan me best voorstellen dat je daar geen zin in hebt. Rot op. En als haar werkgever het oké vindt als een andere presentator even de honneurs waarneemt, heeft de wereld het maar te slikken. Maar goed, het is dus níet typisch Nederlands. Want in Amerika is men in alle staten omdat Alec Baldwin weer is gaan werken. Het is bijna vier maanden geleden dat hij op de filmset tijdens een repetitie een geladen pistool in zijn handen kreeg en per ongeluk cinematografe Halyna Hutchins doodschoot. Het was een tragisch en afschuwelijk ongeluk. Halyna was pas 42 en had een zoon. Lees ook Suus Ruis: ‘Piemelfoto’s zijn niet sexy, en al helemaal niet als je er niet op bedacht bent’ Je kunt vinden van Baldwin wat je wilt, maar ik kan me zo voorstellen dat dit voor hem ook een trauma is dat hij dit de rest van zijn leven met zich mee zal dragen.  Maar moet je je dan opsluiten in je villa en nooit meer doen wat je fijn vindt? Nooit meer werken? En wat is überhaupt een gepaste tijd om in acht te nemen na zoiets vreselijks? Het zou zo fijn zijn als we elkaars keuzes wat meer zouden respecteren. Maar ook over de grens snapt blijkbaar niet iedereen dat je niet overal een mening over hoeft te hebben. Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  Fotografie: Mark Uyl

Alle ellende rondom The Voice is even naar de achtergrond verdwenen nu Nederland in de ban is van smeerkees Marc Overmars, die niet alleen veel te dwingend in diverse vrouwelijke Ajax-nekken heeft gehijgd en opdringerige appjes stuurde, maar ook dickpics verzond. Laten we het eens hebben over de dickpic. Je mag tegenwoordig niet meer zeggen dat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus (ik vermoed dat de titel van het bekende boek van John Gray inmiddels is veranderd in ‘Iedereen komt van aarde’), maar de dickpic is toch wel hét bewijs van het feit dat we soms helemaal niks van elkaar snappen. Ik geloof namelijk niet dat er ooit één vrouw is geweest die op het moment dat ze ongevraagd een piemel in haar inbox kreeg, dacht: ‘Wow, opwindend. Mooi en erotisch ook. Hier zat ik nou net op te wachten. Ik ben meteen helemaal in de stemming, hopelijk wil de afzender deze beeldschone fallus ook IRL in mijn gezicht duwen.’ Piemelfoto’s zijn niet sexy, en al helemaal niet als je er niet op bedacht bent. Het sturen van dickpics is de moderne – digitale - variant van de man die op de hoek van de straat zijn trenchcoat opent en ongevraagd zijn geslacht je levenssfeer in forceert. Het is eerlijk gezegd vooral heel erg treurig. Wat bezielt zulke mannen, vraag ik me af. Het zal wel een evolutionair iets zijn - sommige apen laten ook hun piemel aan vrouwtjes zien als ze willen paren. Ik denk dat deze mannen niet per se willen paren trouwens, ik vermoed dat het een manier is om een gevoel van macht te krijgen. Maar helemaal zeker weet ik dat niet, want zoals gezegd begrijp ik er niets van. Ik ben groot van Sherry Fender op Twitter; een jonge vrouw die de talloze dickpics die ze ontvangt op cartooneske wijze natekent en terugstuurt naar de piemel-eigenaar. Haar anekdotes leveren vaak grappige tweets op, maar haar onderliggende missie is allesbehalve lollig: ze wil dickpic-stuurders laten inzien hoe achterlijk het is wat ze doen, en de maatschappij doen doordringen van de omvang van dit probleem. Vandaag was #dickpic trending op Twitter, en er is na het Overmars-gedoe een regeringscommissaris seksueel overschrijdend gedrag en seksueel geweld aangesteld. Lees ook Suus Ruis: ‘Wie de fuck heeft er last van als jij een dieetboek koopt of een Weight Watchers abonnement afsluit?’ Al die aandacht lijkt mij prima, die maatregel ook. Want ook al worden dicks in al hun sneuheid vaak uit en te na besproken (inclusief de afzender) en hartelijk uitgelachen; als er niet specifiek om gevraagd is, is het gewoon schrikken en een schending van eh… een heleboel. De foto’s die ik in mijn leven heb ontvangen, gooide ik van schrik en pure afkeer meteen weg. Misschien moet ik dat niet meer doen als die ene hardnekkige dickpic-stuurder het nog een keer een goed idee vindt om een piemel-selfie te maken. De foto doorsturen naar zijn vrouw lijkt me een meer passende reactie. Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  Fotografie: Mark Uyl

Het is niet aan mij om een onderzoek dat deels door de Universiteit van Maastricht werd uitgevoerd (die mensen zullen wel weten wat ze doen) in twijfel te trekken, maar vanochtend stuitte ik op de site van RTL Nieuws – toch ook niet de minste – op een bericht over een onderzoek dat ik na drie keer lezen nog steeds niet begreep. '11.500 euro: dat zijn de totale kosten van een volwassene met overgewicht of obesitas per jaar’, stond er. Ik was getriggerd door deze intro en benieuwd waar die kosten dan precies in zitten. Wat volgde was een vage opsomming van de meest uiteenlopende kosten, waar ik nog steeds geen lijn in heb kunnen ontdekken. 2907 euro was voor gezondheidszorg, zoals medicijnen, medische hulpmiddelen en bijvoorbeeld het bezoek aan een arts of diëtist. Dan was er nog 4037 euro voor ‘patiënt’ en familie. Hierbij viel te denken aan kosten voor speciale voeding zoals shakes (ik las eerst ‘snacks’, mijn fout), boeken over afvallen of het lidmaatschap van een sportclub. De resterende 4519 euro waren ‘andere kosten, bijvoorbeeld op de werkvloer’. Het artikel vervolgde met de conclusie dat overgewicht de maatschappij heel veel geld kost en de kwaliteit van leven van de personen die er last van hebben, vermindert. Die 11.500 euro zou in preventie gestoken moeten worden! Natuurlijk moet voorlichting over gezonde voeding overal en voor iedereen toegankelijk zijn, en moet die voorlichting op basisscholen al gegeven worden. En bewegen moet gestimuleerd worden, dat vind ik ook. Ik weet zeker dat er vooral in bepaalde kringen nog veel onwetendheid is over wat gezond is en niet, helemaal omdat er heel veel mensen zijn die nog altijd denken dat vette, suikerrijke en ongezonde voedingsmiddelen goedkoper zijn dan gezond eten. Lees ook Suus Ruis: ‘Derek Ogilvie. Ik was hem bijna vergeten en ben benieuwd of hij de rechtszaak wint’ Maar dit onderzoek sloeg helemaal nergens op. Sowieso gooi je kosten voor de persoon met overgewicht zelf (boeken, afvalclubs, shakes) op één hoop met geld dat het (deels) de maatschappij kost (bijvoorbeeld artsenbezoek en medicijnen). En die ‘andere kosten’, voor wie zijn die dan? Wie de fuck heeft er last van als jij een dieetboek koopt of een Weight Watchers abonnement afsluit? Daar steun je toch juist de economie mee? Dan kost je de wereld toch geen geld? Daarnaast vond ik het wel heel erg generaliserend. Op basis van een vragenlijst die door 97 mensen met obesitas was ingevuld, werden nogal boude conclusies getrokken, bijvoorbeeld over de kwaliteit van leven van de vollere medemens. Ik vond RTL de plank behoorlijk misslaan met dit artikel. Het zou ze sieren als ze een John de Molletje zouden doen: even nuanceren wat je precies bedoelde. Want hier kon ik geen chocola van maken. No pun intended. Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flair.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Mark Uyl

Hoewel ik voor mijn werk als journalist talloze interessante mensen interview, spreekt voor velen mijn vorige baan, die ik lang, lang geleden had, toch meer tot de verbeelding. Een televisiestudio heeft iets magisch…. Behalve als je er werkt. Dan is het gewoon buffelen. Maar dat werk levert wel de beste anekdotes op. Ik moest er net weer aan een denken toen ik in de krant las dat er vandaag na jaren een uitspraak komt in de rechtszaak tussen RTL en Derek Ogilvie. Ze hebben een geschil over de verdeling van opbrengsten van Ogilvies theatershows, en het Schotse medium vindt dat hij nog 3,8 miljoen euro tegoed heeft van de zender. Zijn carrière in Nederland is volgens mij een beetje als een nachtkaars uitgegaan. Weten we het nog? Hij trad in contact met overleden familieleden van mensen in het publiek (denk: ‘ik heb nu contact met een man die erg ziek is geweest, wiens opa, broer of vader zou dit kunnen zijn?’) en lepelde dan wat random informatie op die in de meeste gevallen heel zalvend voor de nabestaande in het publiek was (‘Hij is erg trots op je’). Ogilvie is ook nog een seizoen het land in gegaan om nabestaanden van bekende Nederlanders te spreken. Zo kwam hij uit bij mijn zus. Onze vader was een tv-presentator, die veel te vroeg overleden is. Hij had blijkbaar vanaf gene zijde van alles te zeggen tegen mijn zus. Toen hij in haar tuin stond, begon het medium over de ernstige nierproblemen van onze vader, en over hoe hij nog over zijn zus en moeder waakte. Voor de rest kreeg hij weinig door. Je moet ook maar net mazzel hebben met die geesten. Het duurde even voor bij mijn zus het kwartje viel. Ogilvie had later die dag opnames bij de zus en moeder van die andere tv-persoonlijkheid Bart de Graaff, wiens nierproblemen hem uiteindelijk fataal waren geworden. Het productieteam had hem waarschijnlijk per ongeluk het verkeerde voorbereidingsmapje gegeven. Vele jaren later doet dit verhaal het nog altijd goed op feesten en partijen. Ikzelf mocht een keer aanschuiven bij Char. Het was serieus een prachtig gesprek, en hoewel ook zij hevig onder vuur kwam te liggen en keihard gecanceld is voordat dat überhaupt hip was, heeft ze dingen gezegd die ze onmogelijk kon weten of van Google had. Wat me echter vooral bijbleef, was haar warmte. Ze was oprecht geïnteresseerd in mij. Ze gaf me na de opnames, die een kleine 100 meter van mijn kantoor plaatsvonden, haar boek, en schreef er een lieve boodschap in. Een week later had ze weer opnames, en omdat ik dus ongeveer náást de studio werkte voor dezelfde productiemaatschappij die ook haar programma produceerde, ging ik even kijken. Ik kwam haar tegen in de gang. Ze stond een beetje niks te doen, wat wel vaker gebeurt op opnamedagen Ik liep naar haar toe en vroeg heel voorzichtig of ik haar heel misschien nog één kort vraagje mocht stellen. Ze had tijdens mijn opnames iets gezegd wat me maar niet losliet. Ze keek me aan alsof ik een kakkerlak was die zo snel mogelijk vertrapt diende te worden. ‘No. Go away,’ zei ze voor ze zich demonstratief omdraaide. Een prachtig voorbeeld van de illusie die tv kan zijn. Derek Ogilvie. Ik was hem bijna vergeten. Ik ben heel benieuwd of hij de rechtszaak wint. Hijzelf weet natuurlijk allang hoe het afloopt.

Suus Ruis (47) is freelance journalist en moeder van een 14-jarige zoon. Ze vervangt Flair-columnist Hester Zitvast tijdens haar zwangerschapsverlof en zal op deze plek haar mening geven over de actualiteit. Cosmetische ingreep Nog niet zo heel lang geleden plaatste ik op een Facebook-platform een oproep: voor een artikel in een tijdschrift zocht ik mensen die een cosmetische ingreep hadden ondergaan, maar daar ziek van waren geworden of er andere lichamelijke problemen aan over hadden gehouden. ‘Bijvoorbeeld een buttlift in Turkije’, schreef ik. In het licht van de buttlift die afgelopen week een Nederlandse vrouw in Turkije fataal werd, achteraf gezien spot on, maar ook nogal ongelukkig. Dat laatste vond toen ook een lezeres, die me in een privébericht niet al te fijnzinnig of onderlegd de huid vol schold. Ik heb het bericht meteen verwijderd (ik ga een discussie niet uit de weg, maar met eenzijdig gescheld kan ik niet zo veel), maar de strekking was dat ik een dom kk wijf was die - ik denk dat ze ‘dat’ bedoelde - zich eerst ff moest afvragen wat er allemaal misgaat in Nederland. Eh… oké. Ik bedoelde het slechts als voorbeeld (er stonden nog wat andere voorbeelden in mijn oproep), en er zal ook best wat fout gaan in ons eigen land, maar cosmetische ingrepen in andere landen lopen toch echt vaker mis. Particuliere gezondheidszorg De vrouw die mij terechtwees, kwam volgens mij zelf uit Turkije. Ik vermoed dat ze mijn oproep als een aanval zag en de conclusie trok dat ik alle medische zorg in Turkije slecht vind en denk dat alle cosmetische ingrepen daar in slecht verlichte donkere vochtige kelders worden uitgevoerd. Of zo. Geen idee. Het was totaal niet wat ik zei. Sterker nog, ik weet uit eerste hand dat vooral de particuliere gezondheidszorg in Turkije juist bijzonder goed is. Wat het echter lastig maakt, is dat de regels daar over het algemeen soepeler zijn, waardoor er bijvoorbeeld meerdere operaties in één sessie worden uitgevoerd (denk: buikwandcorrectie, borstlift en liposuctie tegelijkertijd). In Nederland zal geen arts daar zijn vingers aan branden. Dat het tegelijkertijd veel goedkoper is dan hier, zorgt er daarnaast voor dat mensen ondanks alle risico’s toch op het vliegtuig blijven stappen. Sharida Tuinfort Dit was niet eerste keer dat een cosmetische ingreep in Turkije een Nederlandse vrouw fataal is geworden. Nog geen jaar geleden stierf Sharida Tuinfort na een combi-operatie aan een longembolie. Vooral de Brazilian Buttlift, waar maandag dus een dame aan overleed en die ook in het pakket van Sharida zat, schijnt levensgevaarlijk te zijn. In je billen zitten grote aders; met een beetje pech wordt het vet dat elders bij je wordt weggezogen, in zo’n ader gespoten en komt het via je bloed in je hart of longen terecht. Ik vind het immens triest. Voor Sharida, en voor de vrouw bij wie het nu misging. Ik denk namelijk dat ze niet voldoende zijn voorgelicht over de risico’s. Het is niet voor niets dat Nederlandse artsen niet al die ingrepen tegelijk doen én sowieso in de regel geen fan zijn van de buttlift. Lees ook Suus Ruis: 'Voor mij is het eigenlijk ‘educate all men’. Het is toch nooit te laat?' Reacties op nieuwsberichten Minstens zo triest vind ik de reacties op nieuwsberichten als deze, vrijwel uitsluitend afkomstig van andere vrouwen. ‘Laat het maar veel vaker misgaan! Misschien dat ze dan niet meer alleen voor de looks gaan!’ ‘Ga met je luie reet naar de sportschool!’ ‘Tja, moet je dat maar niet doen.’ Er sijpelt dezelfde energie doorheen als in het bericht dat ik kreeg na mijn oproep. Helaas is een gebrek aan empathisch vermogen of goede manieren nog niet operationeel op te lossen. Lees alle columns van Suus Ruis nu op Flaironline.nl Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.