Ik mis het om je op die ene zondag iets te kunnen geven, ook al kan ik dat al jaren niet meer. Ik mis het om je te verrassen met ontbijt op bed, verse bloemen en een klein cadeau. Ik mis je elke Moederdag een beetje meer.  Ik mis je als ik je 's avonds even wil bellen, over de kleine dingen in het leven. Ik mis je aan mijn bed als ik ziek ben, hoe je naast me kwam zitten voor heel even. Ik mis je kalme woorden als ik er even doorheen zat. Ik mis je hand door mijn haren, jouw wang tegen de mijne. Ik mis hoeveel ik op die momenten aan je had. Ik mis je als ik op de fiets zit, onderweg naar een nieuwe dag. Ik mis je van 's ochtends vroeg tot laat in de avond. Ik mis je met een traan, ik denk aan je met een lach. Ik mis je, hoe druk ik ook ben in mijn gedachten. Al stroomt mijn agenda vol, lacht het leven me toe, niets kan het gemis verzachten. Ik mis de blik in je ogen, je geur en hoe je klonk als je praatte. Ik mis je nu ik ouder word en steeds meer op jou lijk. Ik heb het soms amper in de gaten. Ik mis je en het missen kent geen einde. Het komt telkens terug bij mij. Soms wil ik het gewoon niet voelen, mijn leven lekker leven, maar jou missen is altijd dichtbij. Lees ook Marleen: ‘Aan het einde van de dag is maar één ding belangrijk: dat het 19 uur is’ Ik mis je op momenten waarop ik dacht dat ik je niet zou missen. Niet alleen op die ene tweede zondag van mei. Ik mis je in alles, want jij was mijn wereld, jij hoorde bij mij. Dus nee, ik mis je niet alleen op Moederdag. Ook niet alleen met Kerst of op mijn verjaardag. Ik mis je vandaag, ik mis je morgen, ik mis je elke dag. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders, schrijft over het ouderschap en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Ik heb geen beige woonkamer of smetteloze witte bank. Ik heb geen blinkende keuken of keurige gevouwen was in mijn kast. Het bed is vaak onopgemaakt, het beddengoed ligt er vaak net iets te lang op en overal in huis vind je wel een laagje stof op de planken. Ik heb vlekken in mijn shirt en heb geen idee, of ze van gisteren of van een maand geleden zijn. Ik heb de chocopasta nog in mijn mondhoeken zitten, mijn nagels zijn afgekloven en er zit een knoop van mijn jas los. Mijn schoenen zijn een beetje afgetrapt, maar ik draag ze zo graag. Ik draag niet het nieuwste van het nieuwste, pas niet meer in mijn jeans van vorig jaar en lig het liefst in joggingbroek op de bank. Ik moffel zooi weg in de kast, die nog net niet uitpuilt van de spullen. Haal een snel doekje over de tafel en ik noem het schoon. Ik heb geen logistiek in mijn huishouden, ik rommel maar wat aan. Ben vaak te laat met de was, die vervolgens op de keukentafel een week ligt te liggen. Geef mij maar een patatje met van de snackbar op de hoek, in plaats van de 'signature dish' van die hippe tent in de stad. Ik kook niet altijd duurzaam of gezond, vaak iets snels of makkelijk. Vergeet vaak fruit te eten, een mueslireep gaat er ook prima in. Ik doe geen sapjeskuren, drink liters koffie en heb dat wijntje in de avond, vind ik, echt verdiend. En o ja, in de koelkast ligt ergens nog een mango te verrotten nu ik erover nadenk. Mijn leven is verre van volmaakt, de schijn is echt niet zo schoon en ik doe vaak maar wat. Soms werkt het, soms niet. Mijn leven is geen picture perfect Instagram-plaatje, waar alles in goede orde verloopt. Zit de werkdag erop, dan sjok ik naar de trein en plof ik eindelijk neer op de bank, dan ben ik vaak gewoon blij dat het weer is gelukt. De dag. Het leven. Hoe ik het dan heb gedaan, dat weet ik soms niet eens. Het doet er ook niet toe. Lees ook Marleen: ‘Alsof het moederschap je hele bestaansrecht is’ Aan het einde van de dag, kijk ik naar de spaghetti-resten op tafel, de vettige ramen die ik vorig jaar lente voor het laatst heb gezeemd, ik spot zelfs nog wat koekkruimels in het tapijt. Aan het einde van de dag zie ik dat er is geleefd, genoten en gevroten. Ik zie mijn uitgelopen make-up-gezicht in de spiegel en er kan een voorzichtig lachje vanaf. Eigenlijk is er maar één ding écht belangrijk wanneer de avond valt. Belangrijker al die dingen die dat perfecte leventje perfect zou maken. En dat is dat het eindelijk weer zeven uur is. Man, man, man, wat duurt dat toch soms lang.  Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders, schrijft over het ouderschap en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Als je moeder bent, lijkt het bijna alsof je niks anders meer kan zijn dan dat. Alsof het moederschap je hele bestaansrecht is. Alsof alles alleen nog draait om of je 'baby al doorslaapt' - wat een absolute kutvraag is - en waarbij het er even niet toe doet of jij eigenlijk wel slaapt of lekker in je vel zit. Wat je überhaupt in je leven nog meer wil, dan alleen moederen.  Dat het moederschap een grote plek neemt in je leven, dat is logisch. Je kan je er niet op voorbereiden. Maar dat het moederschap blijkbaar het enige nog mag zijn waarvoor je leeft, dat had ik alleen nooit verwacht. Niet dat ik daarin geloof, maar de wereld om je heen kijkt er toch maar raar van op als je even uit deze rol stapt om gewoon te zijn. Om jezelf te zijn. Of gewoon de vrouw die je was voor je moeder werd. Ik sprak mijn zus aan de telefoon op weg naar mijn therapie. Ze was ziek, voelde zich schuldig, ‘alsof ze haar gezin in de steek liet’, zei ze. Het brak mijn hart een beetje, want ik herkende het gevoel. Het niet even ‘uit’ mogen staan, gewoon ziek zijn zoals ieder ander sterfelijk wezen. Moeder ben je namelijk altijd, ook als je ziek bent. Al-tijd. Mogen we ook echt even een keer een break? Tijdens mijn therapiesessie kwam het onderwerp hier al snel op terug: de drang voelen om ook meer te zijn dan alleen moeder. Het gaat een stuk beter met me, nu ik mijn grijze wolk meer omarm en ik oefen met bewust momenten kiezen voor mezelf. Waarbij het echt draait om mij en niet om wat er van me wordt verwacht, wat ik van mezelf verwacht. Echt, van deze momenten leef ik weer op en hierdoor kan ik het leven weer aan. Ik dacht aan alle dingen die ervoor zorgen dat mijn leven gevuld blijft met positieve dingen, zodat ik op off days nog een buffertje endorfine heb waar ik uit kan putten. Dingen die ervoor zorgen dat ik een bijvoorbeeld griepje in bed veel beter aan kan, omdat die dingen mij naast het moederschap 'mij' maken. Dat zijn juist de momenten waarop ik ook even uitsta als moeder. Dat ik weer Marleen ben, losgerukt ben van alle verwachtingen van mij als 'moeke'. Verwachtingen van je omgeving zijn hier echt killing in. Die remmen je, het is die stem die die in je oor fluister 'of het niet gek is als...', die je doen twijfelen of je wel voor jezelf mag kiezen. Lees ook Marleen: ‘Ik weiger dat simpele basisbehoeftes mijn ‘me time’-momenten gaan worden’ Dus een vriendelijke verzoek: kap nou gewoon eens met vragen zoals 'O, wie past er dan op de baby?' als je een moeder ergens zonder mini-me ziet. Hallo, dat kind heeft waarschijnlijk ook nog een andere ouder… Kap met opmerkingen zoals 'Ga je nog uit, ja?' als je een moeder ergens ziet hossen met drie bier in d'r nek. Op die momenten is ze even voor zichzelf aan het zorgen. Draait het om haar en wie zij is. En draait het even niet om jou en je verwachtingen van hoe een andere moeder haar leven leeft. Live and let live!

Helaas hoor ik het veel moeders om me heen zeggen. Dat ze de simpele dingen in het leven - zoals een lange douche of warme koffie - maar bestempelen als me-time, omdat ze anders niet aan tijd voor zichzelf toe komen. Het schrok me enorm af toen ik zwanger was en deze geluiden om me heen hoorde. Betekende het moederschap dan dat je nooit meer tijd voor jezelf zou kunnen hebben? Quelle horreur.  Ik weiger dat basisbehoeftes mijn 'me time'-momenten gaan worden, want zeg nou zelf. Naar de wc gaan is niet een momentje voor jezelf, maar is gewoon een menselijke drang waaraan moet worden voldaan. Ik denk bij me-time ook niet aan 'lekker uitgebreid boodschappen doen', want dat doe ik niet voor de lol. Dat doe ik omdat de koelkast weer gevuld moet worden en er anders niet gegeten kan worden. Met de nadruk op 'moet', want boodschappen doen is een moetje. Zowel boodschappen als me-time zijn beiden hard nodig, maar ik ben niet van plan mijn moetjes af te vinken tijdens de momenten die eigenlijk voor mij - en mij alleen - zijn bedoeld. Toch raakte ik bijna verstrikt in het web van de welbekende me-time leugen. Een leugen die elke moeder zichzelf blijkbaar vertelt als ze met de komst van een baby geen enkel momentje meer voor zichzelf kan vinden: ‘Het is maar tijdelijk, het komt wel weer’. Nee, het komt niet, tenzij je er zelf om vraagt. Of er zelf voor vecht.  Ik heb namelijk meer nodig dan die 5 minuten op de wc om tot rust te komen. Ik wil meer dan alleen een nachtelijke online shopsessie om even te ontsnappen aan mijn drukke agenda. Ik wil meer, meer me-time, zonder me schuldig hoeven te voelen door de mening van anderen.  Lees ook: Marleen: ‘Er zijn mamadagen geweest die ik vervloekte, dat ik bij het opstaan wenste dat ik weer in bed lag’   Echt, ik heb alles over voor mijn kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb net zoveel over voor mezelf. Ik ben ook belangrijk en ik houd nu eenmaal van stevig doorzakken in mijn stamkroeg op zaterdagavond en de sauna in met een vriendin zonder op de tijd te hoeven letten. Ook sporten voeg ik aan dit rijtje toe, dat een onverwacht me time-momentje is geworden afgelopen weken.  In de sportschool voel ik me namelijk voor het eerst sinds tijden weer normaal. Nu ben ik in de verste verte geen fitgirl (meer), maar ik voel ook iets anders voor het eerst. Sporten is ineens niet meer een moetje. Ik ben de laatste luilak op aarde die sporten zal verheerlijken - liever lui dan moe zeg ik maar zo - maar ineens ervaar ik mijn uurtje krachttraining als een moment voor mezelf. Mijn gedachten op nul, keiharde hardstyle hitjes en alle frustratie eruit rammen. Bij selfcare dacht ik vroeger aan voetenbadjes, een maskertje op het gezicht, een goed boek en een pot verse thee. De kleine kneuterigheid des levens. Nu ik een zoon, een klein beetje slaaptekort en een vollere agenda rijker ben, zijn die me time-momenten schaarser geworden. Maar om nu elke avond als een zappende zombie met hete thee mijn Netflix-kijklijst te verslinden, wordt saai. Ik wil van die bank af. De bank die ik al spuugzat ben sinds mijn eerste verlofdag. Daarom hebben mijn man en ik afspraken gemaakt zodat we beiden toekomen aan tijd voor onszelf. Ik was er nooit zo van, een volgeplande agenda, maar het moet. Gelukkig is dit dan weer een moetje dat ervoor zorgt dat ik ook momenten creëer waarop ik niks moet. Echt niks moet. Dus goot ik een paar zaterdagen terug een paar cocktails naar binnen met een vriendin, like good old times, ga ik nu wekelijks een paar avonden naar de sportschool en bracht ik onze zoon pas geleden gewoon naar de opvang, zodat ik zelf een dag vrij kon nemen om in mijn blote kont een partij te gaan zitten genieten van een dag sauna voor mezelf. Dat me-time jezelf toe eigenen nog niet tot de norm behoort, bleek wel uit de reactie van de masseuse toen ze zei: “Wat knap dat je zo aan jezelf kan denken terwijl je net moeder bent geworden.” Zucht. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders, schrijft over het ouderschap en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Woensdag is van ons. Zijn we vrij, is er tijd voor ‘wij’. Er is tijd om naar jou, lieve zoon te kijken. Even goed te kijken, wie je in die 8 maanden al bent geworden. En er is ook tijd om naar mezelf te kijken, wat voor moeder ik so far al ben geworden. Begrijp me niet verkeerd, er zijn mamadagen geweest die ik vervloekte, dat ik bij het opstaan al wenste dat het zeven uur 's avonds was en ik weer in mijn bed lag. Het is niet altijd zo zen geweest zoals ik hier beschrijf. Met een steen in mijn maag stond ik die dagen op. Nog voor de eerste koffie de bodem van mijn kopje bereikte, was ik al doodmoe. Ergens ook doodsbang. De oprechte angst en paniek die ik voelde bij de gedachte dat ik die dag verantwoordelijk was voor jou, een klein mensje dat niet wilde slapen en mij niet kon vertellen wat het nodig had. Kon ik het wel allemaal aan die dag? Zou ik het wel goed doen? Was ik wel goed genoeg? Ik vond zelf van niet. Dus was ik continu met mezelf in gevecht en met jou, mijn lief klein kereltje, die eigenlijk gewoon alleen zijn moeder nodig had en meer niet. Mijn drang het allemaal goed te doen oversteeg alles. Mijn blik vertroebelde, ik kon niet zien dat wat ik deed al meer dan goed was. Het kon immers altijd beter? Een goede moeder had een goed slapend en een goed drinkend kind. Dat was je niet, dus wat zei dat dan over mij als moeder? Het rad van faalangst draaide eindeloos rond in mijn hoofd.  We spoelen vooruit en het is opnieuw een woensdag, mamadag. We zijn acht maanden verder, ik ben weer een stapje verder. Ik sta op, heb enorme zin in de dag en als ik je kamer binnenkom heb jij er net zo’n zin in zie ik aan jouw grijns van oor tot oor. Met een plan de campagne in mijn hoofd schakel ik mijn #momlifemodus in voor de komende uren: vandaag mag ik alles en moet ik niks. Ik gun mezelf alles, ik gun mezelf de tijd vandaag met jou.  Je slaapt weliswaar stukken beter, maar een onverwachts te kort middagdutje zorgt ervoor dat ik uit in de startblokken moet stappen om de ramen te zemen. Jij bent 'aan' dus sta ik ook weer aan en ik kruip bij je op het speelkleed. Ik ben er, maar ik voel vooral dat ik er wíl zijn. In het moment, met jou. Vandaag is namelijk een cadeautje, mamadag, dus we stappen uit het ritme. Vandaag mag je alles en gaan we samen op avontuur.  Mijn ‘eerste weken als mama’ - ik zou nooit hebben gedacht dat ik op dit punt kon komen. Alles loslaten wat ik van mezelf moet, accepteren dat een lange dut er niet inzit en snel overgaan tot een plan B. Ik leef voor het eerst in het moment, ik leef bij de dag. Ik ben trots op mezelf.  Lees ook Marleen: ‘Dat een geboorte tot zoiets ellendigs als een familiebreuk kan leiden, daar kan ik met m’n hoofd niet bij’ Heb ik nog weleens paniek? Zeker, de angst komt in aanvallen en zijn soms behoorlijk pittig. Daar krijg ik professionele hulp bij, gelukkig, maar de stappen moet ik zelf zetten en dat lukt me. Met elke maand dat jij ouder bent, kom ik steeds verder.  Terugkijkend heb ik al heel wat kilometers gemaakt. Ook in letterlijke zin, want op mamadag cruise ik met de kinderwagen door stad en land. Blauwe lucht boven me, mijn hoofd omhoog en stiekem ook weer uitkijkend naar zeven uur, wanneer mamadag weer me-time wordt. Hoe heerlijk mijn momenten met je zijn, een momentje voor mezelf is de kers op de taart na zo'n dag.  Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Op mijn Instagram account en in mijn columns voor Flair ben ik een open boek. Het is niet dat ik dagelijks miljoenen brieven krijg van miljoenen volgers, maar regelmatig vind ik een lief bericht van een net zo bezorgde, vermoeide of eerlijke ouder als ik mijn hart weer heb uitgestort in een post. Ze weten me te vinden, gelukkig maar, want zo vinden we elkaar. We praten wat af, we sturen elkaar dan nog eens een berichtje en ineens horen we samen tot een community die ik hiervoor nog niet kende: de insta-moeders. Maar er zijn ook veel dingen die ik niet deel, groot of klein. Kleine dingen zoals aambeien na de bevalling (al kunnen die ook best een groot probleem zijn, gelukkig is me dat bespaard gebleven) of groter. Zoals het feit dat we sinds onze eerste kraamdagen geen contact meer hebben met de vader van mijn man en diens vrouw. Een pijnlijke situatie die niet in woorden uit te drukken is. Een zwarte bladzijde op wat voor ons een hele mooie eerste week in ons nieuwe hoofdstuk als ouders had moeten zijn. Hoe het kan dat zoiets moois, een geboorte, dat kleine kostbare geluk, de reden kan zijn voor zoiets ellendigs als een familiebreuk. Daar kan ik met mijn hoofd niet bij. Mijn man en ik hebben ons behoorlijk in de steek gelaten gevoeld en voelden ons alleen. Totdat ik me over deze situatie meer begon uit te spreken. Naar mensen in mijn omgeving, soms ook onbekenden als het gesprek daar toevallig toe leidde. De verhalen kwamen los. Ik hing aan iedereens lippen toen het ene na het andere verhaal werd verteld als reactie die van ons. Tientallen verhalen die allemaal één ding gemeen hadden. Ze begonnen allemaal met de woorden ‘Nou, in mijn kraamtijd…’ Juist deze woorden leggen de vinger op de zere plek: ‘mijn kraamtijd’. Dat is namelijk exact wat het is en hoort te zijn. Jóuw moment om je eigen kind te leren kennen. Jóuw eerste dagen waarop je nog mag wennen aan wie jij bent als moeder (en vader). Jóuw eindeloze momenten om te knuffelen met je baby die je al die maanden hebt gedragen. Jóuw bubbel waarin je zacht mag landen na zo’n ingrijpende gebeurtenis als een bevalling. Het laatste waar je bezig mee wilt zijn zijn familie perikelen of erger, familieruzies. Lees ook Marleen: ‘Ik was bang het te leuk te hebben met zijn twee, zonder baby’ Mijn man en ik zijn niet alleen. Dat is een fijne gedachte, maar het is ook wrang. Dat er meer verhalen zoals die van ons zijn. Dat je kraambubbel wordt doorgeprikt met spanningen en stress tijdens de al slapeloze nachten. Het is fijn om in je kraamtijd familie te hebben die je steunt, die je draagt en er voor je is. Je hebt het nodig, want er komt veel op je af. Maar als juist de familie een pijnlijk onderwerp wordt, komt dat extra hard binnen. Helaas heeft elk huisje zijn kruisje en elke kraamtijd heeft zijn haat en nijd. Dat maakt het niet goed, maar het maakt je in ieder geval niet alleen. Juist de dingen waarvan je dingt 'ik moet de enige zijn', zijn de momenten die iedereen ervaart. Deel ze, spreek je uit en dan hoor je - net als ik - zomaar ergens bij zonder dat je wist dat die community bestond. Je eigen groep, jouw eigen tribe. Dan is ook dat andere cliché ineens waar: gedeelde smart is halve smart. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Jij. Ik. Wij. Het is er nog steeds, dat 'samen'. Die onlosmakelijke verbondenheid die we hadden voor we vader en moeder werden. Ik dacht het kwijt te zijn, ons even kwijt te zijn, maar 'we' zijn er nog. In de eerste weken van het ouderschap verbaasde ik me erover, hoe een klein knaapje van een paar centimeter ineens de grootste en belangrijkste plek in je huis, je leven neemt. Dat belangrijker is dan je eigen wensen, verlangens en je eigen 'jij'. Veel moeite heb ik er mee gehad. En nog steeds vind ik het lastig als de mama-knop aan gaat en ik hem uit wil zetten op de momenten dat ik iets voor mezelf kan doen, maar dat niet gaat. Dat was ook de reden waarom ik zo op zag tegen die eerste keer samen weg, zónder baby, die knop voor langer dan een paar uur echt uit. Onze baby achterlaten bij opa en oma zodat mijn man en ik even samen weg konden, daar had ik de minste moeite mee. Nee, die kleine wurm zat er prima, met genoeg liefde en levende knuffels op pootjes (de honden) die rondhuppelden om zich mee te vermaken. Daarbij, opa en oma hadden zelf kinderen grootgebracht. Dus met een meer dan gerust hart trok ik de deur achter me dicht toen het weekendje weg op het punt stond te beginnen. Ik vond het vooral lastig om weg te gaan met mijn man, omdat ik bang was. Bang om het zo leuk te vinden met zijn tweetjes, dat ik niet meer mijn moedermodus aan kon switchen wanneer het weer tijd was om de baby op te halen. Bang om het 'te leuk' te hebben. Mezelf weer te verliezen in mijn oude zelf en daardoor niet terug te willen naar het gezinsleven. Die nieuwe rol waar ik nog zo aan moet wennen. Bij de geboorte van een kind, wordt namelijk ook een moeder geboren. Een belangrijke rol die je moet ontdekken. Een proces waarvoor je de tijd mag nemen. Ja, ik voelde me direct verantwoordelijk en werd overspoeld met moederlijke liefde toen ik mijn baby op de wereld zette. Maar die liefde en verantwoordelijkheid voelt zo groot, dat ik nog best moet wennen aan dit nieuwe bestaan. De ruimte die het inneemt, die het 'afsnoept' van mijn oude leven. Mijn oude ik en nieuwe ik hebben elkaar nog niet ontmoet en kunnen nog niet naast elkaar bestaan in mijn leven. De geboorte van mijn moederschap staat nog in de kinderschoenen. Ik ben waarschijnlijk al veel meer moeder dan ik me soms voel, maar de angst is er daarom niet minder om. De angst om het moeder zijn niet leuk te vinden, of in ieder geval niet leuk genoeg om het vol te houden. Maar zoals ook met het ouderschap, moet je soms gewoon de sprong wagen om te weten hoe iets is. Je kan niet leven met 'wat als'-jes, 'hoe zou het zijn'-tjes en de belangrijke sprongen in je leven daarom maar uitstellen. Je leeft niet voor de dag van morgen, je leeft vandaag. Dus gingen we dat weekendje weg, hoe bang ik ook was. Ja, het was fantastisch, beter dan ik had verwacht. Ja, ik ontdekte mijn oude ik weer, voelde weer dat oude vuur met mijn lief. We hadden het over de dromen die we nog steeds hebben, onze angsten. We hadden het over onze baby, hoe we zijn veranderd zijn sinds hij er is. En hoe mooi dat ook eigenlijk wel is, maar hoe we ook nog steeds ons zelf zijn. Een nieuwe 'zelf'. Ik ben opnieuw verliefd geworden, op de man die ik kende, maar ook op de vader die hij aan het worden is. Lees ook Marleen: ‘Maar kan je vrouw dat niet even doen dan?’ En ik ben ook opnieuw verliefd geworden op ons kind. Onze kleine jongen die net zoals zijn ouders zichzelf aan het uitvinden is. Op ontdekkingsreis elke dag weer. Dat verbindt ons met elkaar, samen het leven uitpuzzelen. Door die verbintenis kon ik ook niet wachten om hem weer in mijn armen te sluiten na 36 uur zonder hem op pad te zijn geweest. Even geen moeder zijn was heerlijk, het was nodig en ik ga het nog duizend keer doen. En alle keren ben ik ook duizend keer zijn moeder, elke keer als ik terugkom, elke keer als ik weer mag voelen hoe fijn ook die rol is: moeder zijn. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Samen heb je de wens, misschien wel een kindje ooit. Dat ‘ooit’ breekt aan en sámen zet de stap in dat grote Smalland van het leven van maand naar maand, van test naar test. Als het ‘raak’ is, raak je misschien niet sámen zwanger, maar je bent wel samen in verwachting. Je verwacht, hoopt en droomt over iets dat je nog niet kent, maar wat wel zal zijn. Sámen wacht je, al die maanden en als het moment daar is, ben je ineens sámen ouders. Waarom heb ik dan toch het gevoel het alleen te moeten doen nu ik moeder ben? Waar is dat samen gebleven? Niet als het aankomt op mijn man hoor. Nee, we hebben de taken in huis eerlijk verdeeld, we doen allebei even veel en ik voel me tot in de puntjes van mijn tenen door hem gesteund door alle slapeloze nachten en lastige momenten heen. We hebben beiden een mama- én een papadag. Hij brengt, ik haal. Ik kook, hij maakt schoon. We verdienen onderaan de streep misschien niet evenveel, maar we zetten ons wel allebei evenveel in nu we vader en moeder zijn. Want een kindje wil je samen, krijg je samen en het ouderschap doe je samen. Al voel ik als vrouw, als moeder, wel als enige in het gezin de druk van de wereld om me heen beter te presteren. Mijn mannelijke blonde wederhelft heeft dat minder, Alsof ik meer te bewijzen heb, meer moet bieden dan ik kan.Als het kind ziek blijkt, word ik gebeld door de opvang. Als het kind ziek is, dan kan ik toch wel even thuis blijven? Als het kind ziek is, dan geldt het credo ‘mother knows best’ blijkbaar. Waar ik me dan over verbaas, is dat van mij als moeder het meeste wordt verwacht. Simpelweg omdat er geen ruimte is voor mijn man om die plek ook in te nemen, er te zijn wanneer het nodig is.Dat besefte ik me des te meer toen mijn man een middag thuis moest blijven om onze kleine op te vangen. De opvang was dicht door een Corona-besmetting, dus moesten we in een uur slim onze agenda’s op elkaar inspelen. Ik verzorgde de ochtend, zodat ik ’s middags thuis kon werken. Hij precies andersom. Fifty fifty geregeld, zoals we alles doen. Daar dacht de werkgever van mijn man anders over. Ze vonden dat hij ‘wel erg vaak moest bijspringen’ en ze vroegen zich af ‘of zijn vrouw dat dan niet even kon doen?’. Sprakeloos. Gelukkig heb ik de vechtlust om tegen dit soort opmerkingen als ‘kan je vrouw dat niet doen’ in te gaan. Om er wat van te vinden, maar ook om het naast me neer te leggen omdat mijn man ik beter weten. We doen het samen, elke dag, elk moment. Niemand kan namelijk in onze agenda’s kijken. Hoe we elke avond de dag van morgen doorspreken, hoe we elkaar de ruimte geven voor elkaars hobby’s, werk en wat we graag samen als gezin willen doen.Op mijn mondje ben ik niet gevallen, maar wat is de prijs die ik betaal als er geen verandering komt? Als mijn vechten niet wordt beloond en die voelbare kloof tussen man en vrouw met geen centimeter verschuift? Wat is de prijs die mijn man moet betalen als hij niet dezelfde ruimte krijgt om te zorgen voor zijn kind, zoals ik dat wel krijg? Want als het aankomt op gendergelijkheid, het verschil tussen vader en moeder, dan helpt het al zoveel als niet alleen moeders meer rechten krijgen, maar de vaders net zo goed.

Dat stukje niemandsland. Het grote 'niets' waar je terecht komt als het gewone leven om je heen doorgaat, maar jouw leven met piepende remmen tot stilstand is gekomen. Je zou wel willen mee doen, maar je kan het niet. Hoe kun je verder gaan, als alles is veranderd en jij vandaag niet meer de persoon bent die je gisteren was? Mijn kraamtijd vond ik misschien wel net zo traumatisch als de weken nadat ik mijn vader was verloren. Beiden hadden ze hetzelfde gemeen: ik zette weer voet op dat ellendige niemandsland, een enorm groot eiland waar ik op eigen houtje maar vandaan moest zien te zwemmen. Bestemming onbekend, het vaste land nog lang niet in zicht. Niemand kon me een reddingsboei toegooien. Of een lift op een bootje zodat mijn reis sneller zou gaan. Dat maakte het zo eenzaam. Ik moest het alleen doen, mijn verdriet kon ik delen, maar ik moest het zelf dragen en ik moest zelf de kracht zien te vinden om aan de oppervlakte te blijven drijven. Toen ik mijn vader verloor, verloor ik met zijn overlijden mijn beide ouders en voelde ik me voor het eerst echt moederziel alleen. Dat begrip kreeg ineens betekenis voor me en ik voelde het in elke vezel van mijn lijf. Toen ik moeder werd, was er dus ook geen ouder aan me bed die me door de eerste momenten heen kon begeleiden. Ik voelde me alleen, moest mijn eigen pad zelf bepalen. En alleen zijn, dat kan ik nog steeds niet. Ik heb graag mensen om me heen. Als ik alleen ben, voel ik weer even die scherpe pijn van binnen, de eenzaamheid die als een zware jas over je schouders voelt. Zie die maar eens uit te trekken. Het leven en de dood, het ligt voor mij dichter bij elkaar dan ik ooit voor mogelijk heb kunnen houden. Een geboorte is natuurlijk iets prachtigs, een moment dat je viert, mensen om je heen zijn blij en jij zit op je roze wolk. Maar de geboorte van een moeder, het proces dat begint als je je baby in je handen krijgt, dat is het moeilijkste wat ik tot nu toe heb moeten doen. Juist omdat ik mijn eigen ouders mis, juist omdat ik weet hoe het is om alleen te zijn en hoe lamgeslagen je je daardoor kan voelen. Niemand kan je voorbereiden op je rol als ouder. Net zoals niemand je kan voorbereiden op het missen van je ouders. Je kan er honderden boeken over lezen, uren googlen en er in therapie voor gaan. Uiteindelijk zul je het zelf moeten doen. De eerste stap zetten in je rouwproces, de eerste stap zetten in je nieuwe rol als moeder. Je kan zeker hulp krijgen (en die moet je ook altijd vragen), maar jij zet de eerste stap. In beide gevallen is the only way up, dat is je garantie. Elke stap brengt je weer dichterbij je doel: weer wat meer lucht krijgen en eindelijk weer mee doen met dat 'gewone' leven. Nee, gewoon is niet 'maar' gewoon. Het is een heerlijke plek, een eindbestemming waar je graag wil komen als het leven even moeilijk is geweest. 'Was het maar even zoals vroeger'. Ik zeg het soms tegen mijn man als we het hebben over het pre-baby tijdperk, ik zeg het tegen mijn zussen als er iets in ons leven gebeurt waarbij we onze ouders missen. vroeger was niet per se alles beter, maar was het wel 'gewoon'. Geen verdriet, gemis of struggles, maar was het leven 'gewoon'. Gelukkig zitten er grenzen aan dat niemandsland. Is dat vergeten eiland onderdeel van een grotere eilandengroep en hop je vanzelf door naar de volgende als de tijd rijp is. Als jij er rijp voor bent. Want tijd mag je nemen om daar te komen. Ik gun mezelf sinds kort die rust en ruimte die het kost om op mijn eindbestemming te komen. Het rouwen om mijn ouders wordt niet gewoon, maar het leven eromheen wel. Dat gebeurt vanzelf, daar hoef ik niks voor te doen. Ik merk het ook nu ik moeder ben. Ik word het vanzelf.

Over de doden niets dan goeds, luidt het gezegde. Door de twee grote gaten die in mijn hart zijn geslagen door het verliezen van mijn ouders, zou je misschien verwachten dat ik ook alleen maar de mooiste herinneringen te verkondigen heb. Nu is dat ook zeker zo, maar mijn ouders waren geen heiligen. Met de jaren die verstrijken durf ik ook steeds meer in mijn hart toe te laten dat ze niet altijd de goedlachse, immer positieve en goede ouder waren. En dat is helemaal oké. Sterker nog, doordat ik dit toelaat, voel ik me weer een beetje extra verbonden met ze. Troost Begrijp me niet verkeerd, het liefste hemel ik mijn ouders zo ver op, dat het bijna schandalig en gênant voor iedereen die mijn verhalen over hen wil aanhoren. Mijn ouders waren de liefste, de beste en onovertroffen. Aan deze gedachten heb ik jarenlang ook stevig vastgehouden, want toen ze uit mijn leven werden gerukt waren deze positieve herinneringen het enige dat ik nog had. Het bood troost, ieder keer als ik mijn vader en moeder weer opzocht in mijn gedachten. Het gaf me kracht als ik het moeilijk had. Het zorgde voor een glimlach op donkere dagen. Als op jonge leeftijd je ouders overlijden, ben je eigenlijk nog enorm van ze afhankelijk. Ze zijn je ouder, je veilige basis waar je altijd op kan terugvallen ook al ben je al lang en breed uit huis en ben je volwassen, ze zorgen misschien niet meer voor je, maar ze maken zich wel altijd zorgen óm je. Dat is een fijne gedachte, ze zullen er altijd zijn, je bent voor altijd hun kind. Dus omarm je elk positief stukje van hun karakter alsof het zo van je kan worden afgepakt, wanneer ze er niet meer zijn. Daarom wordt er - zoals het gezegde - ook nooit kwaad gesproken over de doden. Het is allemaal al erg genoeg wanneer ze er niet meer zijn. De band met je ouders komt naarmate je ouder wordt onder een vergrootglas, je wordt zelf een jaartje ouder en kijkt kritischer naar je opvoeding en jeugd. Dat is heel natuurlijk en normaal, we willen het namelijk allemaal anders doen dan onze eigen ouders. Maar als je ouders er niet meer zijn op het moment dat je op dit punt in je leven bent aangekomen, kun je dan nog wel kritisch zijn? Geschreeuwd en gehuild Tijdens het rouwen is er simpelweg geen ruimte voor kritiek. Je bent bezig met het verdriet, het gemis, dit allemaal te verwerken en het vooral overleven. Maar een nieuwe zijweg in mijn rouwproces is aangebroken. Nu ik zelf moeder ben geworden en ik vaak genoeg (soms iets te) kritisch kijk naar mijn nieuwe rol, kijk ik ook door een nieuwe bril naar mijn eigen ouders. Het is namelijk verre van realistisch om hen op dat enorme voetstuk te plaatsen waar ik ze al die jaren heb neergezet. Ze waren namelijk niet zonder fouten. Er werd ook gewoon geschreeuwd bij ons thuis, met deuren gesmeten en gehuild in de nacht. Ze waren namelijk niet alleen mijn ouders, ze waren gewoon mens. Met hun eigen gedachten, struggles, verlangens en ook fouten. Mensen blijken verrassend genoeg altijd menselijk, of ze nu dood of levend zijn. Praten over mijn ouders alsof ze nooit een misstap hebben begaan, zou hen geen eer aan doen. Praten over mijn ouders alsof ze de mensen waren waarin iedereen zich kan herkennen? Dat levert de mooiste gesprekken op, zorgt voor herkenning en verbinding. En zorgt ook voor een zachtere blik als ik kijk naar mezelf als nieuwbakken moeder. Door mijn ouders in veel gesprekken te noemen, al is het maar kort en een fractie van een seconde en voor mijn gesprekspartner amper op te vangen, zijn ze er weer even. Niet door de herinnering, maar door hardop over mijn ouders te praten houdt ik ze levend. En door te benoemen dat ze ook maar mens waren, geef ik mezelf automatisch ook toestemming mens te zijn. Met mijn fouten. Met mijn verlangens. Met mijn struggles. Juist de 'negatieve' herinneringen zorgen voor een positief effect op mijn eigenwaarde, mijn eigen pad dat ik bewandel in het leven. Deze herinneringen laten negatieve stemmen in mijn hoofd naar de achtergrond verdwijnen. Ik mag fouten maken. Dat maakt me geen slecht mens, geen slechte ouder, maar het maakt me een realistisch voorbeeld voor mijn eigen kind. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

'Eerste keren', ik vind het maar niks. Geef mij maar liever de 'tweede keer', dan is de spanning er af en weet ik wat ik kan verwachten. Nee, er schuilt niet per se een avonturier, een Expeditie Robinson-rot, in mij, maar ondanks de spanning vooraf durf ik wel alles aan. Het leven is te kort en je moet ergens beginnen, dus dan is de eerste keer onvermijdelijk. Net zoals de eerste dag en nacht zonder baby. Na een halfjaar slaapregressie in en uit, sprongetjes, zesde ziektes en weet ik hoeveel opvanggriepjes hebben mijn blonde wederhelft en ik de maanden overleefd op koffie en karakter. Slaap was er even niet, maar we zijn er nog. Dat niet slapen is niet erg, maar een nacht even samen weg is nu inmiddels wel hard nodig. Zeker nu de baby al een hele vent is en heel goed kan slapen zonder als een koalabeertje op ons te liggen, is het tijd om er even tussenuit te gaan. Tijd voor ons, tijd voor een hotelbed, roomservice en uitslapen. Al voelt dit moment dat nu echt nadert voor mij alsnog veel te snel. Dat is niet omdat ik niet kan loslaten of omdat ik het spannend vind Fynn achter te laten bij zijn opa en oma. Ik vertrouw ze blind en kan zonder brok in mijn keel wegrijden als het moment daar is. De wendagen van de opvang bijvoorbeeld vond ik alles behalve dramatisch. Even een traan en gaan - aan moeders kant dan. Ik ben goed in loslaten en rust vinden in het vertrouwen dat alles altijd echt wel goedkomt, ook al weet je soms de uitkomst niet. Overgave, een woord waar ik elke dag naar leef sinds de dood van mijn ouders, want als je je ergens niet op kan voorbereiden en het maar moet nemen zoals het komt, is het dat wel. Nu ik moeder ben komt dat woord telkens als een boomerang weer bij me terug: overgave. Je geeft je namelijk al vanaf de eerste wee volledig over aan het onbekende. Waarom ik er dan toch zo tegenop zie, die nacht weg? Omdat dit wederom een mijlpaal is waar mijn ouders geen getuigen van zijn. Een moment waarbij het gewoon geen optie is om mijn ouders te vragen op te passen, omdat ze er simpelweg niet meer zijn. Een moment dat in helemaal niets bijzonder is, maar juist omdat het 'gewoon' zou moeten zijn, het voor mij ongewoon voelt doordat ik mijn ouders niet meer heb. Ik had het ze zo graag willen vragen, net zoals dat ik ze nog 1001 dingen had willen vragen. Bij elke vraag, iedere hulp, elk moment dat ik deel van mijn zoon verwijder ik mezelf steeds een stapje verder van mijn ouders. Zodra ik de onzichtbare navelstreng met Fynn - die nog zo duidelijk voelbaar is in elke vezel van mijn lijf - doorknip bij elke Grote Stap in het moederschap die ik neem, word de band tussen mij en mijn ouders een beetje losser. Worden de grenzen vager. Het gemis duidelijker. Lees ook Marleen: ‘Hoe makkelijk ik over de dood van mijn ouders praat, zo moeilijk vind ik het om om hulp te vragen’ Daarom gaan deze piekmomenten niet zonder een flinke dip en pruillip voorbij. Een enorm groot nat front nadert mijn brein en zet de storm weer even op 'aan'. Ik voel zoveel, wil van alles, maar verstijf en kan alleen maar huilen. Terwijl het juist een heugelijke gebeurtenis zou moeten zijn. Ik weet dat zodra de tranen zijn gelaten ik een fantastisch weekend tegemoet ga in dat hotel met een croissantje op bed, Netflix-zappend met de liefde van mijn leven en een paar uurtjes extra slaap. Dat een tweede keer een oppas vragen omdat paps en mams weer op boevenpad gaan een stukje makkelijker zal zijn. En dat er steeds minder tranen aan vooraf gaan en de dip misschien zelfs plaats kan maken voor de voorpret. Dat ik dit weet, maakt het niet makkelijker. In mijn hart wordt het elk moment steeds pijnlijker. Naarmate ik meer groei, als moeder en als mens, hoe minder ik mijn ouders nodig heb. Word het nog normaler dat ze er niet zijn. Zal blijken dat in elke situatie, wat er ook gebeurt, het me lukt er iets van te maken. Omdat ik er steeds sterker uit zal komen, er eelt groeit op mijn ziel en ik herrijs uit de as van mijn rouw. Maar soms wil ik gewoon even niet zo sterk zijn, wil ik gewoon het onmogelijke, dat mijn ouders er weer zijn. Dat ik ze kan bellen en gewoon kan vragen om op te passen. Heel gewoon. Zoals iedere ouder dat vraagt aan zijn of haar eigen ouders. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

"En je vader of je moeder", vraagt de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau, "kunnen zij helpen?" "Die heb ik niet meer." Er valt een net iets te lange stilte. Mijn woorden rollen met een bijna enge vanzelfsprekendheid van mijn tong. Het zijn juist deze mini-momenten waarop het weer even pijnlijk voelbaar wordt dat het verliezen van mijn ouders niet iets 'normaals' is. Al voelt het na al die jaren voor mij inmiddels wel zo. Het is voor mij 'gewoon', ik ben al een tijdje niets anders gewend. Door de jaren heen heb ik hier behoorlijk mee geworsteld, dat ik 'alleen' ben. Dit lot wat mij is overhandigd, is niet als een lot uit de loterij, maar voelt als een soort label wat je opgeplakt krijgt. 'Marleen, die heeft geen ouders meer.' Toen een paar jaar na het overlijden van mijn moeder, ook mijn vader stierf, wilde ik koste wat kost van dit label af nog voor ik het kreeg. Ik wilde 'gewoon' Marleen zijn. Maar ja, zo'n enorme gebeurtenis vormt wel wie je bent, daar ontkom je niet aan. Het laatste wat ik in ieder geval wilde, was medelijden. Van dat van een ander, maar vooral dat van mezelf. Zelfmedelijden, daar heb je niks aan zei de veel te strenge stem in mijn hoofd. Een paar weken van rouw gunde ik mezelf, maar daarna moest het afgelopen zijn. Je moet door en dat kun je alleen maar als je je schouders eronder zet. How little did I know. Deze vrijgevochten onafhankelijkheid heeft me in eerste instantie wel goed door de jaren heen gesleept. Automatische piloot aan en gaan. Maar inmiddels ben ik zo ontzettend vastgeroest in mijn eigen, zorgvuldig gesponnen web van mijn eigen kunnen, dat ik er niet meer uit kom nu de draadjes langzaam losraken en ik hulp nodig heb. Zelf weer een kind Hoe makkelijk ik ook over de dood van mijn ouders kan praten, zo moeilijk vind ik het om te vragen om hulp. Omdat ik veel zelf heb moeten leren doen zonder ouders, vind ik ook dat ik het zelf moet kunnen. Mijn onafhankelijkheid staat me daarom zeker sinds ik zelf moeder ben vaker in de weg, dan dat het me goed heeft gedaan. Je leert als moeder namelijk genadeloos je eigen grenzen kennen en je komt er al snel achter dat 'willen' en 'kunnen' toch wel iets verder uit elkaar liggen dan je soms wenst. Als kersverse moeder ben je namelijk zelf ook weer even kind. Over elke poep - letterlijk - en scheet ben je onzeker en dan heb je die aai over je bol nodig, de woorden dat je het goed doet en de hoop dat er altijd iemand is om je te helpen als je het zelf niet meer weet. Je hebt die bevestiging echt nodig van je ouders. Elke vorm van hulp kun je dan ook goed gebruiken. Al is voor mij de drempel om de hulp ook daadwerkelijk te vragen en toe te laten inmiddels een enorme berg geworden waar ik telkens met al mijn restjes energie over heen moet klimmen. Daardoor duurt het even voor het me lukt. Maar hulp kun je niet ontvangen als je er niet om vraagt. Moederlijk instinct Misschien heb je daarom als moeder zijnde misschien ook wel extra behoefte aan je eigen moeder als je het even niet meer weet. Moeders ruiken het gewoon wanneer ze moeten bijspringen, zonder dat je er ooit om hoeft te vragen. Ze zien hun kind vallen nog voor het gebeurt en geven je die kus op je voorhoofd voordat je een moeilijke dag tegemoet gaat zodat je de hele wereld aan kan. Het moederlijk instinct is een zevend wereldwonder en daarom extra bijzonder. Hoe erg ik de verzorgende handen van mijn moeder nu mis, ik zie ze gelijk weer voor me als ik met mijn eigen vingers voor de zoveelste keer door de oranje haren van mijn zoon strijk als hij het zwaar heeft. Deze herinnering geeft me de bevestiging door te gaan waar ik mee bezig ben. Ook al is mijn eigen moederinstinct nog aan het groeien, mijn kleine baby voelt nu al wel de troost van mijn handelen. Met die gedachten kijk ik weer eens in het holst van de nacht naar mijn eigen kind, dat mijn bevestiging opnieuw even nodig heeft om fijn te kunnen slapen tijdens de donkerste uurtjes. Laat hem me nu nog maar nodig hebben, want er komt een moment, ik hoop dat het nog heel lang mag duren, dat hij het zonder mij zal moeten doen. Dat ik hem niet meer kan helpen of er voor hem kan zijn. Dus tot die tijd geef ik hem alle tijd die ik heb, zolang mij is gegund. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Een ingewikkeld dubbel rouwproces, kraamtranen die niet meer weggingen en een scala aan andere emoties die ik er gratis bij kreeg, zorgden voor een enorme cocktail aan precies de verkeerde omstandigheden om alles behalve zacht te landen na mijn bevalling. Verdriet en rouw dreven mijn roze wolk weg. Mijn kraamtijd was daardoor niet de sprookjesachtige Droomvlucht uit de Efteling waar ik op hoopte. Ik stapte daarentegen in een soort wildwaterachtbaan en eindigde in een waterval van tranen van verdriet. Mijn kraamperiode was alle behalve normaal. Rouw en verdriet Ik besef me maar al te goed dat er eigenlijk niet zoiets bestaat als een normale kraamperiode. Wie bepaalt de 'norm' in normaal als er zo ontzettend veel verschillende soorten bevallingen, kraamtijden en daardoor ook ervaringen zijn? Misschien wordt met de geboorte van je kind ook tegelijkertijd die drang naar 'het normale' geboren. Normaal is goed, dus wil je dat alles zo gewoon mogelijk verloopt als kersverse en onzekere moeder. Die enorme honger naar 'normaal' en het verlangen weer gewoon te zijn, herken ik uit duizenden. Toen mijn ouders overleden wilde ik niets liever dan snel weer doorgaan met het normale leven. Als de shitstorm maar snel genoeg ging liggen, dan konden we net doen alsof het allemaal niet was gebeurd en weer gewoon verder leven. Mijn kop in het zand steken, dat was ook mijn eerste overlevingsmechanisme na mijn bevalling. De roze wolk was allang voorbij gevlogen en dus zat ik na elke lange kraamdag op de bank me te verschuilen voor mijn eigen donkere gedachten als de baby op bed lag. Als één bonk opgebouwde spanning probeerde ik te doen alsof ze er niet waren, maar daardoor kon ik ontploffen bij het minste of geringste. Er hoefde maar een speentje te vallen of ik viel weer terug in mijn zwarte gat. Het bekende zwarte gat van rouw en ook nieuw verdriet. Toen mijn man voorstelde een weekend weg te gaan met zijn vrienden, moest ik dan ook even letterlijk naar adem happen om te bevatten wat er van mij werd gevraagd. Het idee een heel weekend alleen te zijn met een baby benauwde me en bij het gevoel alle verantwoordelijkheid te hebben voor die twee dagen, zakte de moed me al in de schoenen. Als ik niet eens de baas was over mijn eigen emoties, hoe kon ik dan voor een klein kindje zorgen, helemaal alleen? Lees ook: Marleen: ‘Toen mijn ouders ziek werden, stond ik altijd ‘aan’. Nu mijn baby er is komt dat gevoel terug’ Goede gesprekken Toch stemde ik in, wetende dat ik het zelfvertrouwen wel kon gebruiken als ik dit in mijn eentje kon. Uiteindelijk was ik niet helemaal alleen. Sterker nog, dankzij de lieve vriendinnen die mij mentaal kwamen ondersteunen vloog het weekend met drie keer knipperen - en zonder tranen - voorbij. Toen was daar ineens de afsluiter van een spannend, maar verrassend fijn weekend, die zonovergoten zondagmiddag. Mijn man zou pas einde van de dag thuiskomen dus bedachten mijn vriendin en ik dat we wel een bak koffie hadden verdiend in de stad. Met de kinderwagen sleepten we onszelf met een lange wandeling naar de stad. Eindbestemming? Een plekje op het terras. Met een schaterlachende baby naast me en goede gesprekken met mijn vriendin, genoot ik van elk drupje cafeine toen ik het ineens voelde. Het was niet de warme koffie die inkickte. Ik had dit gevoel al lang niet ervaren, dus herkende ik het niet gelijk. Mijn wangen gloeiden in de waterige winterzon en daar was het: ik was gelukkig. Ik ging er helemaal in op en zoog elke zonnestraal naar binnen. Op de achtergrond van mijn donkere gedachten zag ik de angst al weer opkomen, bang dat dit gelukkige moment snel zou verdwijnen en ik me weer verdrietig zou voelen. Maar ik drukte het snel weg, nu even niet. Het deed me denken aan de allereerste keer dat ik moest lachen nadat mijn vader was overleden. Hoe heerlijke opluchting het was, hoe bevrijdend dat voelde. Maar ook hoe schuldig ik me voelde, want wat viel er te lachen in al dat verdriet? Inmiddels weet ik dat de momenten van het lachen zich vermenigvuldigden zodra je ze toelaat. Net zolang totdat je weer zoveel hebt om gelukkig over te zijn, dat het verdriet naar de achtergrond verdwijnt. Het is er wel, zal er altijd zijn, maar je voelt het niet meer elke dag. Dit was precies zo. Mijn rouwproces is daarmee een hele goede reminder dat achter die wolken echt de zon schijnt en ik niet bang hoef te zijn hem nooit meer te voelen als hij even verdwijnt. Dus stond ik op na mijn koffie, liep het enorme stuk weer naar huis, maar met veel minder lood in mijn schoenen en met een flinke dosis zelfvertrouwen. En een paar sproetjes als herinnering dat de zon echt weer gaat schijnen. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Het schemert als ik op de fiets zit. In een lekker tempo raas ik voorbij de huizen, maar ik merk dat ik steeds iets langzamer rijd als ik door mijn lievelingsbuurt sjees. De lichtjes lijken hier extra gezellig te branden, de warmte is bijna voelbaar vanuit de woonkamer waar mensen op hun bank languit liggen na een lange werkdag. Lang leve de Nederlandse cultuur van het niet dichtdoen van de gordijnen, want zo kan ik voor die ene milliseconde meegenieten van het tafereel wat zich achter het glas afspeelt. Een tafereel waar ik soms zelf even graag deel vanuit zou willen maken. Ik zou zo een willekeurig huis binnen willen stappen, mezelf onderdompelen in de knusheid, me laten verzorgen door de moeder des huizes, op de bank willen ploffen en even helemaal niets hoeven. Ouders ziek Ook al ben ik net nieuw in het moederschap, het gevoel altijd aan te staan is voor mij niet nieuw. Toen mijn ouders ziek werden en het duidelijk werd dat er geen beterschap aan het einde van de kilometers lange ziektetunnel was, ging er automatisch een knop om en stond ik in de zorgstand. Ik was er, ik stond aan. Elk ziekenhuisbezoek, elke laatste minuut die ik nog met ze had, zelfs in mijn dromen 's nachts was ik alleen met hen bezig. En heb daarna eigenlijk nooit meer ‘uit’ gestaan besef ik me, sinds ik in therapie ben. Dat ik als moeder altijd aan zou moeten staan, daar keek ik dus ook niet per se tegenop. Ik kon me een voorstelling maken van hoe dit zou zijn, het continu zorgen voor iemand. Dat had ik immers al twee keer gedaan voor beide ouders en toen was ik nog jong en onervaren. Voor een baby zorgen zou ik dit toch ook wel moeten kunnen? Maar er is een factor waar ik geen rekening mee heb gehouden. Dan heb ik het niet eens over slapeloze nachten die het 'aan staan' redelijk bemoeilijken. Ik kan me namelijk als moeder niet altijd even terugtrekken met mijn verdriet. Ik moet soms mijn tranen inslikken als dat kleine ventje op mijn schoot mijn onverdeelde aandacht wil. Omdat ik niet alleen maar de moeder wil zijn die huilend op de bank zit, houd ik me daarom dus soms groot, iets te groot misschien, zodat ik ook even 'leuk' ben. Maar dat mijn verdriet even op pauze wordt gezet, betekent niet dat het dan ook weg is. Een valkuil van het rouwen waar ik elke keer in lijk te trappen. Als ik het maar diep genoeg wegstop of negeer, dan is het er niet. Lees ook: Marleen: ‘Ik wil dat je weet wat ‘nee’ betekent, voor jezelf en voor een ander’ Thuiskomen bij mama Als ik dan wel even alleen ben met mijn gedachten en het verdriet overvalt me, denk ik altijd aan die warme huisjes. Gaat het gezellige kaarslicht aan in mijn hoofd en trek ik de deur in mijn hoofd achter me dicht. Laat ik me overgieten met liefde van mijn eigen moeder, voel ik haar weer even heel dichtbij. Dan denk ik aan toen ik nog niet voor haar hoefde te zorgen en hoe zij voor mij zorgde. Dat koude washandje op mijn voorhoofd als ik ziek was of die eindeloze knuffel als ik ergens om moest huilen en ik bij haar op schoot mocht kruipen. Hoe oud ik ook was. Op deze manier is mijn moeder, ook al is ze er al tien jaar niet meer, toch nog even bij me. Als ik het moeilijk heb als moeder, als ik het even niet meer weet als Marleen, als ik mijn oude ‘ik' mis, als ik mijn jongere ‘ik' mis die haar ouders nog niet hoefde te missen. Als alles gewoon net even iets te veel is, dan zoek ik haar op. In die gezellige lichtjes is mijn moeder aanwezig. Dat is mijn 'thuiskomen', daar staat mijn bank waar ik even op mag ploffen zodat ik mezelf weer kan opladen. Zo kan rouwen soms toch ook iets heel moois zijn. Je hoeft iemand niet écht voor altijd te missen, je kan hem of haar altijd opzoeken in je herinneringen. Want die gaan nooit weg, die gaan nooit dood. Die zijn er altijd. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder.

Sinds deze week voel ik een ander soort verdriet. Als moeder van een zoon wens ik een andere toekomst voor zijn generatie. Waar dochters niet hoeven te worden beschermd, maar zoons worden onderwezen. Daarom schrijf ik een brief, aan mijn zoon, aan alle zoons van Nederland. Een brief aan mijn zoon Je hoeft van mij niet stoer te zijn, een sterke vent te worden of de grootste durfal van de klas. Je hoeft je van mij niet groot te houden, als je je klein voelt, je grenzen te verleggen, als dit niet oké voelt of ja te zeggen als je nee bedoelt. Je hoeft van mij niet op schoot, geen kus of knuffel te geven, zelfs niet aan familie als jij dat niet wenst. Je hoeft van mij niets dat jij niet wilt, niets te zijn dat jij niet bent. Maar ik zou wel graag iets willen voor jou. Ik wil dat je weet wat 'nee' betekent, voor jezelf en voor een ander. Ik wil dat je opkomt voor jezelf en een ander, zeker als die dat zelf niet kan. Ik wil dat je leert wat grenzen zijn, die van jezelf en van een ander en dat je hier nooit over heen zal gaan. Ik wil dat je je veilig voelt, dat gevoel geeft aan een ander zodat jullie naast elkaar kunnen bestaan. Je bent mijn zoon en ik zal je leren wat het leven is. Dat is niet altijd eerlijk, mooi of is zoals in prentenboeken. Het kan een donkere plek zijn, waar jij je weg in moet vinden, maar ik hoop jou de weg een beetje te wijzen, al is het soms zo zoeken. Ik hoop dat ik als jouw moeder je de juiste dingen leer, kan laten zien hoe het leven is, ook het leven voor een vrouw. Dat jij kan doen wat juist is, als het leven oneerlijk is, maar vooral wat jij kan doen om het beter te doen. Beter dan mannen die je voor gingen, de mannen die wegkeken en hun kop in het zand staken. Mannen die onderdeel waren van het probleem, die het niet wilden snappen en die de vingers in hun oren staken. Word een man zoals jij wil worden, zorg voor de vrouwen om je heen en doe dat niet alleen. Trek jouw generatie met je mee, leer ze wat ik je leerde en spreek ze aan als je denkt 'dit is niet oké'. Dat is alles wat ik hoop, wat ik wil voor jou en de wereld om je heen. Want hoe jij je leven leeft is belangrijk, want je leeft het niet alleen. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder. Fotograaf: Dian Dillema

Moeder zijn zonder zelf een moeder te hebben. Of vader. Marleen (30) verloor op jonge leeftijd haar beide ouders en voelt, nu ze zelf kersverse moeder is, hoe dit gemis een nieuwe rol speelt in haar leven. Voor Flair schrijft ze elke week hoe het is om te rouwen in je kraamtijd, over die roze wolk niet altijd even roze is en over het gouden randje dat verdriet soms ook kent. Het gat krijgt geen plekje Rouwen is niet voor niets een werkwoord, als je er eenmaal mee begint zal je er nooit mee ophouden. Dat klinkt vermoeiender dan het is, want rouwen doe je niet elke dag evenveel. Het overvalt je als een flinke hoosbui je op een zonnige dag. Je loopt misschien wel elke dag met een donderwolk boven je, het regent niet ieder moment. Er is tussendoor genoeg tijd voor zonnige momenten waar je intens van kan genieten. Ik krijg dan ook jeuk als mensen het hebben over verlies ‘een plekje geven’. Als je iemand verliest - in mijn geval mijn beide ouders - dan is het gat dat wordt weggeslagen niet iets dat een plekje kan krijgen. Dat gat neemt juist een enorme plek ín. Het is dus andersom. Je leven gaat door en die gapende, zwarte leegte wordt daar onderdeel van. Door te rouwen leer je dit met verdriet, boosheid en acceptatie te omarmen en zo wordt iemand verliezen onderdeel van wie je bent. Nieuw hoofdstuk, opnieuw rouwen Ik sta er dan ook niet altijd bij stil dat ik het doe, rouwen. Rouw komt in vele gedaantes voorbij afhankelijk van welk hoofdstuk je in je leven bent. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik het verlies van mijn ouders had verwerkt, dat ik na heel wat bladzijden aan therapie en tranen verder kon met mijn eigen verhaal. Tot ik dit jaar moeder werd. Een nieuw hoofdstuk betekent opnieuw rouwen. Met de komst van een baby voelde ik me ineens zelf weer een kind en wie heeft een kind het meeste nodig als ze op haar kwetsbaarst is? Haar ouders. Dus daar zat ik dan, aan de rand van mijn kraambed. De roze wolk maakte al snel plaats voor een donderwolk die nooit echt weg was gegaan: het rouwen. Lees ook Hoe je iemand steunt die rouwt: Marleen verloor beide ouders en vertelt daarover Eerste kus, laatste knuffel De eerste kraamdagen vond ik net zo heftig als de eerste dagen zonder mijn moeder. Toen ik mijn kersverse blote baby op mijn borst gelegd kreeg, dacht ik in een flits terug aan hoe ik zelf een aantal jaar geleden op het sterfbed van mijn moeder zo lag, met mijn hoofd op haar borst. Een laatste knuffel. En nu gaf ik mijn eerste knuffel aan mijn eigen zoon. Leven en dood, het bestaat zo nauw naast elkaar. Dat ook daadwerkelijk zo ervaren is best zwaar. Het voelen van het intense gemis van je ouders, maar ook de plotselinge grootse liefde voor je eigen kind die alle emoties wil overschreeuwen. Alsof er twee titanen in mijn hoofd het tegen elkaar opnemen wie het meeste ruimte krijgt in mijn hart: het rouwen of het houden van? Maar in mijn hoofd was er geen ruimte voor beiden. Het is of/of, er is geen grijs gebied. Vanaf het moment dat Fynn in mijn leven was, voelde ik extra hard hoe ik mijn eigen vader en moeder in mijn leven miste. Hoe kon dit? Ik zou toch high on hormonen, met mijn baby in mijn armen alleen maar een potje gaan zitten te genieten? Dat zag ik overal online op mijn tijdlijn gebeuren. Hoe kunnen er dan ook zoveel tranen vloeien? Dat zeiden ze er niet bij in de handleiding... Er is gelukkig goed nieuws. De hoosbui die gepaard gaat met mijn niet zo roze wolk gaat vanzelf weer liggen. Alleen weet ik nog niet wanneer. Ik moet het maar gewoon over me heen laten komen en in de tussentijd op zoek naar een plekje waar ik af en toe kan schuilen. Want na een traan volgt een lach, dat ik huil betekent niet dat ik nooit meer zal lachen. Ik geef het tijd, geef mezelf de ruimte. Er is in mijn hart namelijk plek genoeg voor mijn vader, moeder én mijn lieve baby Fynn. Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en proeft van het prille ouderschap met man Tyron. Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en schrijft over rouwen en hoe het is om moeder te zijn zonder moeder. Fotograaf: Dian Dillema