
Marije: ‘Ik dacht nog: dat is niet handig, maar de tijd daarna is één groot gapend zwart gat’

Marije: ‘Beste basisscholen van Nederland, emancipatie begint al bij de vader- en moederdagknutsels’

Marije: ‘Dit is het resultaat van een lerarentekort, een te hoge werkdruk en te weinig tijd en geld voor bijscholing’

Marije: ‘Het voetbalveld op zaterdagochtend is elke week een vat vol testosteron, hoop, frustratie en vervlogen dromen’

Marije: ‘Hoe hard je ook probeert om te verbergen dat je jarig bent, er is altijd wel iemand die erachter komt’

Marije: ‘Twaalf vrouwen, zo verschillend, maar allemaal worstelden we met hetzelfde: ons zelfbeeld’

Marije: ‘In mijn twintig jaar met Franklin heb ik kunnen zien hoe vaak je er tussenuit wordt gepikt door de kleur van je huid’

Marije: ‘Hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op?’

Marije: ‘Er is oorlog. En toch gaat het leven door. Zitten we ’s avonds aan de wijn’

Marije: ‘Hoe kon ik overwegen om in mijn gezonde borsten te laten snijden omdat ze niet passen in het schoonheidsideaal?’

Marije: ‘Hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op?’

Marije over de oorlog in Oekraïne: ‘Ik denk aan al die ouders die achterblijven met een lege stoel en een leeg bed’

Marije: ‘Franklin had geen recht over zijn kinderen, tenzij we in de tussentijd zouden trouwen’

Marije: ‘Met rode konen kwamen we na een half uur weer uit de telefooncel’

Marije: ‘Ik was 13 jaar, en onze buurman reed mij stiekem naar een afgelegen parkeerplaats’

Marije: ‘Treurig, zo’n man hannesend met zijn telefoon om zijn eigen piemel zo goed mogelijk op de foto te zetten’

Marije: ‘Ik besefte dat het zo niet langer meer kon, ik herkende mijn eigen zoon niet meer’

Marije: ‘Op een feestje leende hij de ring van de buurman en stelde hij mij dé vraag’

Marije: ‘Er is geen leed zo groot als dat van de nabestaanden van het slachtoffer’
