Een paar jaar geleden kocht ik een sup om in de zomer mee het water op te gaan. Ik had ze gezien op Instagram. Vrouwen die, in een minuscule bikini (altijd wit) en met een hond aan hun voeten, over azuurblauwe zeeën peddelden. Heerlijk leek me dat. Dus kocht ik een sup en wist Franklin ervan te overtuigen hem mee te nemen op vakantie. Het zweet droop van zijn voorhoofd Al op de allereerste dag, toen we op het punt stonden naar een mooi strandje te gaan, gooide ik het ding vol enthousiasme achter in de huurauto. Dat er bij aankomst een ellenlange trap moest worden genomen om überhaupt bij het strandje te komen, was een kleine tegenvaller. Toen moesten we hem nog oppompen. Of nou ja, we, dat deed Franklin. Ik zie hem nog staan na vijftien minuten pompen: het zweet droop van zijn voorhoofd. Toen trok ik de pomp eruit omdat de sup vol was, maar ik had geen idee dat dit met een bepaalde draaibeweging moest omdat alle lucht anders onder luid gesis zou ontsnappen... Minuscule bikini Het was omdat de vakantie nog maar net was begonnen en de stemming er nog in zat, dat Franklin met een minzaam lachje zei: “Geeft niet, ik pomp nog wel een keer.”  Eenmaal op het water bleek suppen nog best lastig. Het moet ongetwijfeld een leuke dag hebben opgeleverd voor de mensen op het strand – volgens Franklin draaiden sommigen hun strandstoel om het beter te kunnen zien – maar ik lag dus meer in het water dan dat ik op de plank stond, inclusief minuscule bikini. Lees ook Marije: ‘Waarom zeggen vrouwen toch zo vaak sorry over van alles en nog wat?’ Instagrammodel De volgende dag ging het al een stuk beter en voelde ik me zowaar een Instagrammodel. Met Liv op de punt, de zon op ons hoofd en vissen die onder ons door zwommen... meer zen kon bijna niet. Daar, op die plek, nam ik me voor: dit ga ik in Nederland vaker doen. Dit wordt mijn nieuwe hobby. Maar thuis deed ik het welgeteld één keer. Het Markermeer bleek nogal een contrast met de Siciliaanse zee. En dan die stomme wind. Ik kwam amper vooruit en dacht op een gegeven moment zelfs achteruit te gaan. Toen ik uiteindelijk bij een steiger wilde aanmeren voor een latte, duikelde ik ook nog van de plank en zat ik nat en bibberend aan de koffie. De sup kwam de schuur niet meer uit. Totdat ik twee maanden geleden mijn zus sprak. Zij supte geregeld op zee. In Denemarken, dat wel. Maar ik vond het vergelijkbaar genoeg. Ze wuifde mijn Markermeer-ervaring weg en zei dat je op de ‘knopen’ moest letten qua wind. En ze had een wetsuit mét sokken. Ik werd zowaar weer enthousiast. De zee, dat moest ik natuurlijk doen. Ik hou van de zee. Verjaardagscadeautje Mijn moeder, die nog een verjaardagscadeautje voor me zocht, bestelde meteen een wetsuit. Ik werd opgemeten, en er werd wat ge-heen-en-weert met mijn zus over welke sluiting en warmtedichtheid. Wilde ik ook meteen de sokken? Ik wuifde wat onzeker met mijn hand en begon al terug te krabbelen bij al die daadkracht. “Nou ja, eh, is dat echt nodig? Ik ga toch niet als het koud is?” Nu ligt er naast de sup dus ook een wetsuit inclusief sokken in de schuur. Elke keer dat ik ook maar overweeg: zal ik, denk ik aan het oppompen, het wetsuit aantrekken en vervolgens weer uitdoen, en haak ik af. Gisteren sprak ik mijn moeder: “Je zus belde net, die was alweer onderweg terug van het suppen.” Ja ja, nu weet ik het wel.  Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  Fotografie: Dorian Jurne

“Goedemorgen, ik belde je even over een event, komt het uit?” “Hi, ik ben in Wenen, dus kan ik je morgen even terugbellen?” “O sorry.” Geen idee waarom het mij ineens zo opviel. Het feit dat ze sorry zei, terwijl ik degene was die opnam en haar niet te woord kon staan. En het feit dat ik mijn eigen sorry nog net kon inslikken. Het kwam waarschijnlijk omdat we het er die week nog over hadden gehad op de redactie. Waarom vrouwen toch zo vaak sorry zeggen over van alles en nog wat en hoezeer we ons daaraan ergeren. Vrouwen zeggen sorry Sorry, ik struikelde. Sorry, ik moet nog boodschappen doen. Sorry, ik heb niet opgeruimd. Sorry, het stoplicht is al groen. Sorry, ik was even aan het douchen. Sorry, ik zag je niet. Sorry, ik was vroeg. Sorry, ik kan niet komen. Sorry, je hebt het al. Sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry. Ik betrapte mezelf er laatst op dat ik zelfs sorry zei omdat een ánder mij aanstootte. Sorry dat mijn voet je weg belemmert. Wat is dat toch met vrouwen en sorry zeggen, vraag ik me af. Want even googelen leert dat we dat inderdaad vaker doen dan mannen. Zelfs tien keer vaker. Datzelfde onderzoek zegt trouwens dat dit vooral komt doordat we dingen sneller als aanstootgevend zien dan mannen. We zíjn dus niet aanstootgevend, maar we voelen het wel zo. Een leuk overblijfsel van al die jaren waarin we niet mee mochten doen als het om de écht belangrijke zaken ging: politiek, stemmen, werken. En dus voelen we nu nog steeds de behoefte om sorry te zeggen om de impact van onze woorden te verzachten. In feite zeggen we dus: sorry dat we bestaan. Lees ook Marije: ‘Ik dacht nog: dat is niet handig, maar de tijd daarna is één groot gapend zwart gat’ Gladstrijken Ik las ooit een boek van Deborah Tannen, over vrouwen en mannen op de werkvloer. Ook daarin ging het over de enorme sorrycultuur onder vrouwen. Tannen ontdekte dat het daarbij niet zozeer ging om het op zich nemen van schuld. Het was meer een ‘sorry dat het is gebeurd’. Alsof je als vrouw continu met hartjes wilt strooien om alles maar glad te strijken. Lief natuurlijk, maar totaal onnodig en een uitputtingsslag. Vooral voor vrouwen zelf. Laatst was ik in een trappenhuis toen ik een vrouw tegenkwam die struikelde. Ze keek mij aan en zei sorry. Ze had mij niet geraakt of ook maar in de weg gelopen. Maar toen ik erover nadacht, snapte ik waarom ze sorry zei. Ze zei sorry voor de commotie die ze had veroorzaakt. Gladstrijken. Dat is wat ze deed. Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  Fotografie: Dorian Jurne

"Weet jij waar de laadpas is?" Het is vrijdagavond en we staan op het punt om weg te gaan. Een vriendin viert haar verjaardag en we zijn al laat. Soms heb je van die dagen, waarop je de ene na de andere jurk aantrekt en je zelfvertrouwen met elke jurk een beetje meer afneemt. Uiteindelijk wurm ik me in een spijkerbroek met top en schuif ik mijn voeten in een stel hakken. Geen gezellige avond Ik sta net met haar enorme verjaardagstaart bij de voordeur, als Franklin dus die ene vraag stelt. Hij gaat de volgende ochtend al vroeg met Kyano naar Oostende voor een voetbaltoernooi en wil nog even snel de auto opladen. Ergens in mijn onderbuik voel ik stress opkomen. Alsof mijn onderbewustzijn al weet wat mijn hoofd nog moet ontdekken. Dat komt een fractie van een seconde later. Shit, de laadpas! Ik weet nog dat ik de auto op de redactie had opgeladen. Normaal leg ik de pas daarna meteen weer terug in de auto, maar ik had die dag twee buurmeisjes mee op snuffelstage en was daardoor laat. Ik weet nog dat ik naar de pas keek die ik in mijn handen had en dacht: dat is niet handig. Maar de tijd daarna is één groot gapend zwart gat. "Ligt hij niet gewoon in de auto?" Terwijl Franklin nog een keer gaat kijken, zoek ik in mijn tas, portemonnee, jaszak, broekzak. Hoe meer plekken ik afvink, hoe sterker het gevoel wordt dat dit geen gezellige avond gaat worden. Snauwen Wat doe je eigenlijk als je geen laadpas hebt? Ik heb echt geen idee. Ik probeer de boel nog te redden door te vragen of we het niet morgenochtend kunnen uitzoeken, maar aan zijn gezicht te zien vindt hij dat geen goed idee. "Waarom gebeurt jou dit altijd?" Hij klinkt chagrijnig. Ik weet dat ik het beter even kan laten, maar merk dat mijn stem meteen reageert en ik snauw: "Alsof ik dit leuk vind of zo." Het is groter dan mezelf. Demonstratief – en oké, een tikkeltje dramatisch – schop ik mijn schoenen uit, zet ik de taart neer en probeer ik een nummer te vinden. Lees ook Marije: ‘Beste basisscholen van Nederland, emancipatie begint al bij de vader- en moederdagknutsels’ Behulpzame buurman "Er is toch een app?" reageert Franklin. Ja, dat was ook zo. Ik herinner me een activatielink toen ik de auto kreeg, maar door drukte heb ik me er nog niet in verdiept. Ik zoek in mijn mail, maar de activatielink is natuurlijk verlopen. Ergens op de site van de leasemaatschappij vind ik toch een nummer dat werkt op vrijdagavond. Een mannenstem reageert behulpzaam en ik krijg de naam van een app waarmee je zonder pas kunt laden. Een tikkeltje triomfantelijk geef ik hem aan Franklin. "Zie je wel," zeg ik. "Allemaal stress om niets." Maar natuurlijk werkt de app niet. Iets met de laadpas die ik had moeten registreren en dat heb ik dus ook al niet gedaan. Weten andere mensen dit soort dingen wel? Gelukkig is er een buurman die zijn pas aanbiedt. Op mijn vraag hoe we dat dan doen met betalen, wuift hij met zijn hand. "Joh, dat verrekenen we later wel." Twee uur na de eerste poging trek ik mopperend een stel sneakers aan, pak de taart en wacht bij de deur tot Franklin terug is van de laadpaal. "Hé, had jij geen hakken aan?" Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  Fotografie: Dorian Jurne

Afgelopen maand was ik jarig en had Liv, in het uiterste geheim, een cadeau voor mij geknutseld. Nu is Liv nogal slecht in het bewaren van geheimen, waardoor ze een week van tevoren al hints begon rond te strooien. Dat ik vast niet wist dat ze bij haar beste vriendinnetje iets had gemaakt waarvan ik niet mocht weten wat het was, bijvoorbeeld. Verjaardagscadeau Op mijn verjaardag was vooral zij degene die niet kon wachten om het papier eraf te trekken, wat ze vervolgens ook deed. Vol trots stond ze daar, met in haar hand een schilderij met daarop een geschilderde bloem met bloemblaadjes in allerlei kleuren. Die blik in haar ogen:  “Je wist echt van niets, hè mama?” Het was nu al het mooiste cadeau van de dag. Tot mijn ogen zich verplaatsten van de bloem naar de teksten die ze, bleek later, samen met haar vriendinnetje had bedacht: ‘Jij bent heel lief’, ‘Jij bent heel zorgzaam.’ Ik begon al bedenkelijker te kijken. En toen kwam het laatste bloemblaadje: ‘Jij bent de beste achter de keuken.’ Oké, ik ben er niet trots op, maar ik herhaalde die laatste met een ietwat hysterische uithaal aan het einde. De rest van de dag liet het me niet los. Alsof de bloemblaadjes mij vertelden waarvoor ik in de ogen van mijn tienjarige dochter stond. Een beetje kinderachtig misschien, want hoezo ben ik er niet trots op dat ze me zorgzaam vindt? Daar is op zich niets mis mee natuurlijk. Maar ik kon er niets aan doen, het stak. Ik had verdorie net haar kledingkast geverfd, boor al haar hele leven gaten in de muur, steek kachels aan, maar bovenal: ik probeer haar bij te brengen dat het belangrijk is een eigen inkomen te hebben, een eigen passie na te streven. Omdat ook dat is wie je bent als vrouw, en belangrijker nog, omdat het je onafhankelijk maakt. Maar dit is wat er bij haar blijft hangen? Ik ben zorgzaam en goed ‘achter’ de keuken? Had ik haar dan toch zo ongeëmancipeerd opgevoed? Lees ook Marije: ‘Dit is het resultaat van een lerarentekort, een te hoge werkdruk en te weinig tijd en geld voor bijscholing’ Moederdagcadeaus Die avond, toen ik het schilderij een plekje wilde geven aan de muur, viel mijn oog op het moederdagcadeau van vorig jaar, en op dat van het jaar daarvoor. Bij het openen van de knutseldoos zag ik moeder- en vaderdagknutselwerken van de afgelopen jaren van beide kinderen. Voorgeprakte werkjes van pollepels met teksten als: ‘Jij bent de liefste moeder’, schroevendraaiers en bierviltjes met daarop: ‘Jij bent de sterkste vader.’ Hoe langer ik keek, hoe meer ik een patroon begon te ontdekken. Mijn kinderen zijn blijkbaar jarenlang geïndoctrineerd met stereotypes door de moederdagcadeaus van de basisschool. Van de voorgekauwde teksten in de kleuterklas, tot een kopie wanneer ze het eenmaal zelf mochten bedenken. Bij dezen dus een vriendelijk verzoek aan alle basisscholen van Nederland: emancipatie begint ook bij de moeder- en vaderdagknutsels. Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

De kwaliteit van het onderwijs holt achteruit. Er is een grote teruggang in taal en rekenen bij kinderen, maar binnen twee jaar kan die een halt worden toegeroepen. Dat stelt de Inspectie van Onderwijs in een onderzoek. Lekker dan, is het eerste wat ik denk als ik het lees, want daar heeft mijn zoon vrij weinig aan. Twee jaar lang heeft hij af en aan thuisgezeten vanwege corona. Onvoldoende na onvoldoende De hele brugklas, een jaar dat al enorm ingewikkeld is zonder corona, volgde hij thuis in zijn eentje met een capuchon over zijn hoofd zijn lessen online. Ik zag leraren die online kwamen, die huiswerk uitdeelden en weer verdwenen. Of leraren die een halfuur lang de lesstof uitlegden met de volumeknop op mute. “Moeten jullie dat niet even zeggen,” opperde ik nog, maar hij haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op en scrolde langs zijn TikTok. De les erna gebeurde het gewoon opnieuw. Dat alles resulteerde in een volledig gebrek aan ritme, discipline en concentratie. Iets wat hij nu, na corona, moet bekopen met de ene onvoldoende na de andere. Hij krijgt het gewoonweg niet bijgebeend. Het is niet eens dat hij niet wil, of niet zijn best doet, het is gewoon niet genoeg. En dat terwijl de kwaliteit van het onderwijs voor corona ook al beneden de maat was, zo blijkt uit datzelfde onderzoek van de Inspectie, die de situatie zelfs zorgelijk noemt. Kinderen die klaar zijn op de basisschool kampen al met onvoldoende kennis in begrijpend lezen, spelling en rekenen. Lees ook Marije: ‘Hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op?’ Het is het resultaat van iets wat we al jaren horen: een tekort aan leraren, een te hoge werkdruk en daardoor ook nog eens te weinig tijd en geld voor bijscholing, waardoor de leraren díé er zijn onder de maat presteren. Bij Kyano op school wordt een toets vaak niet nabesproken, want tegen de tijd dat hij eindelijk is nagekeken, staat er alweer een volgende op de planning. Bij een onvoldoende heeft hij geen idee wat hij überhaupt fout heeft gedaan. Bijles wordt gegeven door ouderejaars. Allemaal erg leuk voor de onderlinge band natuurlijk, maar als je écht moeite hebt met een vak, heb je er weinig aan. Kansenongelijkheid Het is de reden waarom ouders met geld hun kinderen inmiddels al naar privé bijles sturen. Waardoor, je raad het al, de kansenongelijkheid alleen maar verder toeneemt. Inmiddels geef ik hem opdracht om toetsen die hij heeft gemaakt te fotograferen, zodat we er samen naar kunnen kijken. Meenemen mag niet vanwege fraude. Geen idee wat er gebeurt als ze hem betrappen. Het zijn problemen die de 8,5 miljard aan post-coronasteun die naar het onderwijs is gegaan, niet oplost, vrees ik. Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Het voetbalveld voor de jeugd op zaterdagochtend is elke week opnieuw een vat vol testosteron, hoop, frustratie, teleurstelling en vervlogen dromen. “Godverdomme, wat een klerezooi. Ik doe het ook niet meer.” De grensrechter, een ouder van een zoon die net de bal verliest, gooit de vlag op de grond en beent het veld af. Fanatieke ouders Dat is nog best een eindje, aangezien het hek zich aan de andere kant bevindt, maar hij stapt stoïcijns door. Ergens hoop ik dat hij zich ter hoogte van de middenstip bedenkt – zoals ik ook had bij Will Smith, toen ik allang wist dat hij die klap had uitgedeeld, maar bij het zien van de herhaling toch even hoopte dat hij zich vlak voor het podium zou omdraaien – maar het is tegen beter weten in. Dit is wat voetbal met ouders doet. Ik heb erger gezien. Een coach die met stoelen gooide in de kleedkamer, terwijl dertien zevenjarigen hem met open mond aanstaarden. Een assistent-coach die “Eruit, eruit, je gaat er nú uit!” blèrde tegen zijn eigen zoon, waarbij de jongen in kwestie nog het volwassenst was door zijn schouders op te halen en uiterst droog “Je hoeft niet zo te schreeuwen, ik hoorde je de eerste keer ook wel” antwoordde. Ouders die een paar teams geleden nog enthousiast applaudisseerden en “Aaah zonde, volgende keer beter!” riepen, verliezen op het moment dat hun kind de selectie aantikt alle onschuld. Alsof ze de prof-carrière al kunnen ruiken. Lees ook Marije: ‘Dit is de reden dat mensen met geld hun kinderen al jaren naar privé bijles sturen’ Vol trots Nu heb ik persoonlijk niets tegen een beetje ambitie. Van kinderen die je drie keer per week naar training moet brengen en met wie je elke vakantie weer een hele dag vastzit op een of ander toernooi, standaard in de verste uithoeken van het land, mag je best wat terugvragen. Maar als je van je kind van negen eist dat het elke week de wedstrijd terugkijkt en analyseert wat beter had gekund, moet je jezelf misschien afvragen of je je niet een tikkeltje te veel laat meeslepen. Helemaal als je dat gegeven ook nog zonder blikken of blozen deelt in de rust, met tientallen ouders om je heen die zich binnen komen opwarmen aan een plastic bekertje lauwe koffie. Maar goed, na drie jaar schopte het jochie het wel mooi tot de selectie van FC Volendam. De vader glom van trots. Dat snap ik ook wel, hij had er keihard voor gewerkt. Maar daar, op het veld, vroeg ik me toch af wie er nu echt van profiteert dat na corona weer langs de lijn mag worden gestaan. Ik moet jullie het antwoord schuldig blijven. Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Vorige week was ik jarig. Ik ben heel blij dat het voorbij is. Ik vind jarig zijn verschrikkelijk. Ik zie mezelf als kind nog voor het raam zitten. “Mama, wanneer komt de visite nou?” en dat dan na vijf minuten nog een keer vragen. Toen was jarig zijn nog ongecompliceerd. Het was iets waar je naar uitkeek. Dat je dan ’s ochtends wakker werd met zo’n geluksgevoel in je buik. Jarig zijn Deze dag ging helemaal om jou. Op school trakteren, toegezongen worden, feest, gezelligheid en vooral die cadeaus. Toen voelde ik me speciaal. In de tijd die volgde is dat gevoel ergens volledig gekenterd. Hoogstwaarschijnlijk op hetzelfde moment dat ouder worden niet meer iets was wat ik toejuichte. En ja, ik hoor heus wel hoe ondankbaar dat klinkt. “Wees blij dat je ouder wordt! Besef je wel dat er ook mensen zijn die er alles voor overhebben om er weer een jaartje bij te mogen tellen?” Het is me de afgelopen jaren vaak gemeld als ik vertelde dat ik niet stond te springen om jarig te zijn. Het is ook exact wat ik mijn inner self zo’n twee weken voor D-day vertel, wanneer de vragen over wat ik met mijn verjaardag ga doen beginnen. Maar mijn inner self wil niet luisteren. Die wil liever onder een dekbed kruipen en er pas de volgende dag onder vandaan komen, volledig negerend dat er weer een jaar bij is geturfd. Jarig zijn herinnert me er gewoon aan dat de tijd door mijn vingers glipt. Dat er steeds minder jaren overblijven om te genieten, te leven, te lachen, lief te hebben. Ik vergelijk het weleens met vakantie. Die paar weken van zon, zee en strand, waarbij je de eerste dagen een bijna kinderlijk onbezorgd gevoel ervaart. Dat gevoel van eindeloosheid. Maar als de eerste week voorbij is, verandert dat al en ontstaat er onder al dat genieten ook een soort treurigheid over het feit dat het alweer bijna voorbij is. Maar ja, probeer dat mensen maar eens uit te leggen. Op niet jarig willen zijn, rust nog steeds een gigantisch taboe en hoe hard je ook probeert om te verbergen dat je jarig bent, er is altijd wel iemand die erachter komt. “Ooo, je bent jarig? Wat leuk, waarom heb je dat niet gezegd? Wat heb je gekregen? Wat zijn je plannen? Niets bijzonders? Hoezo vind je jarig zijn niet leuk?” Voor ik het weet, ben ik verwikkeld in een gesprek over ondankbaarheid, egoïsme (blijkbaar is de heersende norm dat wanneer je op verjaardagsfeestjes komt, je er eentje hoort terug te geven) en ongezelligheid. Lees ook Marije: ‘Twaalf vrouwen, zo verschillend, maar allemaal worstelden we met hetzelfde: ons zelfbeeld’ Het liefst ben ik dan ook weg op die dag. Vrij, met het gezin iets leuks doen. Zodat ik niet steeds hoef uit te leggen dat ik de rest van het jaar heus wel in ben voor een feestje, alleen niet ter ere van mijn verjaardag. Dan is de beladenheid ervan af. Nog 364 dagen om dit voor volgend jaar te regelen. Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. fotografie Dorian Jurne I styling Charise Rozenbeek I haar en make-up Naïma Bremer

We riepen allemaal door elkaar. Twaalf vrouwen, dertigers vooral, voor een blanco papier waarop één grote vraag centraal stond: waar lig jij ’s nachts wakker van? We waren op een brainstorm. Uitgenodigd door DPG Media om te kijken wat er leeft in de doelgroep van vrouwen in deze leeftijdscategorie. Zelfbeeld De lijst was eindeloos: Niet goed genoeg zijn. Dat ik te weinig tijd voor mijn gezin heb. Te dikke benen. Rekeningen. Niet genoeg ambitie. Zorgen over de toekomst. Ga ik wel de juiste richting op? Doe ik het wel goed? Zou ik niet meer carrière moeten maken? Mijn fronsrimpel. Zwangerschapskilo’s. Te weinig zin in seks. Eenzaamheid. Waarom heb ik geen passie? Te dikke buik. Mijn borsten. Wat mensen over mij zeggen. Ben ik wel een goede moeder? Kan ik deze baan wel aan? Ik stond daar en keek naar degene die het allemaal moest opschrijven. Ze kon het niet bijhouden. Het was alsof de stop uit het bad was getrokken en nu vloeiden de zinnen eruit en was er geen houden meer aan. Alles waar we ons voor schaamden, waar we niet blij mee waren, onze zorgen, onzekerheden, het kwam er allemaal uit. In een eindeloze stroom die maar niet ophield. De onzekerheid van de één was weer een katalysator voor de ander. Ik keek naar de lijst die maar groeide en groeide, alles opgekrabbeld in scheve zinnen, zodat het kleinste stukje van het grote vel kon worden benut. Lees ook Marije: ‘In mijn twintig jaar met Franklin heb ik kunnen zien hoe vaak je er tussenuit wordt gepikt door de kleur van je huid’ Hier stonden we dan. Twaalf vrouwen, zo verschillend, maar allemaal worstelden we met hetzelfde: ons zelfbeeld. Meteen dacht ik erachteraan: wat ontzettend zonde. De hele dag waren we al met elkaar opgetrokken en waren er complimenten door mijn hoofd geflitst: Wat een creatief idee had zij gehad. Wat ontzettend knap hoe ze zo open durfde te vertellen over zo’n kwetsbaar onderwerp. Wat stoer dat ze zo makkelijk haar mening durfde te geven, ook al was die anders dan die van een ander. En ga zo maar door. Alle twaalf inspireerden ze me op hun eigen unieke manier. Wat was er toch met ons aan de hand dat we dát allemaal van onszelf niet meer zien? Dat we in plaats daarvan constant geteisterd worden door die ene grote vraag: voldoe ik wel? Het antwoord daarop weten we elkaar altijd haarfijn te vertellen. Ja, natuurlijk doen we dat. En we zijn wie we zijn. Naast al dat piekeren kunnen we ook ontzettend lachen om onszelf. Elke dag staan we voor keuzes, klein of groot, en soms hebben we geen idee wat te doen, maar maken we toch maar gewoon een keuze. Vanuit het niets kunnen we keihard lachen om een grappige meme. Na een huilbui op het toilet onze rug rechten en een zak M&M’s opentrekken. We helpen elkaar, durven kwetsbaar te zijn, houden alle ballen in de lucht en voelen ons schuldig als er eentje valt. Juist dat maakt ons wat we zijn: mens. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Daar zitten we dan. Met zijn vieren in de Thalys. Het was weer een gehaast vanochtend. Maar nu, zittend in de luxe stoelen van de trein, is het moment daar om achterover te leunen. Ik moet nog een column tikken, Franklin is ook aan het werk en de kinderen kijken een film op de iPad. Niet wit We zijn onderweg naar Disneyland Parijs. Soms heb je even van die momenten waarop het binnenkomt. Dat je beseft wat voor mooi leven je mag leiden. Dat je stiekem ook een beetje trots bent. Op wat je hebt bereikt samen. Dat het heus weleens worstelen was, die eerste jaren met kinderen. Al die verschillende fases in het ouderschap, carrières die kwamen, banen die wisselden, verbouwingen en alles wat nog meer bij het leven hoort. Wankelend tussen begrip en onbegrip voor elkaars tekortkomingen. Maar we zijn er nog. Ik gaap, klap mijn laptop open en Franklin staat op om de wagon te zoeken met de bar voor koffie. Hij knipoogt: “Die kun je wel gebruiken.”  Tien minuten later komt hij terug. Zonder koffie. Misschien is het ’t contrast. De bubbel waar ik even in verkeerde. En de realiteit die zich ineens aan me opdringt. Zo’n zes wagons was hij doorgelopen tot hij vlak voor de coupé met de bar werd tegengehouden door een conducteur. Hij moest zijn kaartje laten zien. Rondlopen is immers een tactiek voor zwartrijders. Met de bar vlak voor zijn neus moest hij rechtsomkeert maken. Als een kleine jongen. Verbaasd ben ik niet eens meer. Misschien is dat nog wel het schokkendst. In mijn twintig jaar met Franklin heb ik dit soort dingen zo vaak meegemaakt dat het ook in mijn systeem is gaan zitten, als een soort vieze smaak, die ik maar niet weg­geslikt krijg. Ik heb al die jaren kunnen zien hoe het is om te leven in een overwegend wit land, als je zelf niet wit bent. Hoe vaak je er tussenuit wordt gepikt of simpelweg de schijn tegen hebt. Door de kleur van je huid. Negen van de tien keer is het niet eens bewust, maar gebaseerd op vooroordelen of stereotypering. Diegene gaat weer door met zijn dag, onwetend, terwijl het bij de ontvanger onder de huid gaat zitten en daar blijft steken. Lelijk en naar. Deze week doet Yuli Minguel haar verhaal aan Flair. Ooit deed ze mee aan Idols en The Voice, maar dat redde haar niet toen ze vanwege klachten over geluidsoverlast eerst de politie en later jeugdzorg op haar dak kreeg. Lees ook Marije: ‘Hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op?’ Het leidde tot een punt waarop ze, zwanger van haar derde, moest vechten voor het gezag over haar kinderen. Haar verhaal is indringend en zo gedetailleerd beschreven dat het blijft hangen. De gevolgen waren verstrekkend. De grote vraag is: hoe was er gereageerd als Yuli in dezelfde buurt had gewoond, maar wit was geweest? Hoe was er gereageerd als Yuli in een ‘witte’ wijk had gewoond? Het zijn vragen die we blijven stellen. Niet om altijd een antwoord paraat te hebben, maar om te beseffen dat die vraag ertoe doet. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Op Internationale Vrouwendag klonk de roep weer even keihard: vrouwen moeten financieel onafhankelijk zijn en parttime werken staat dat in de weg. Slechts een kwart van de vrouwen in Nederland heeft een fulltimebaan, de helft heeft geen eigen inkomen dat hoger is dan het wettelijk minimumloon. Fulltime Dat dit een probleem is, hoef ik voor niemand uit te leggen. Afhankelijk zijn is nooit goed, zeker niet van een partner van wie je nooit zeker weet of die je partner blijft. Gaat de relatie stuk, dan zit je met de gebakken peren. In de jaren zeventig, toen mijn moeder van haar eerste kind beviel, had ze voor die parttimebaan waarschijnlijk een moord gedaan. Ze werkte na een jarenlange studie bij Shell, maar stopte toen ze kinderen kreeg. Want zo ging dat toen. Punt. Toch fluisterde ze mij geregeld in hoe belangrijk het was om later financieel onafhankelijk te zijn. Waarschijnlijk omdat ze het maar moeilijk kon verkroppen dat zij dat op dat moment niet kon. Toen we op de middelbare school zaten en ze haar kans schoon zag, bleek haar branche zo veranderd dat ze zich moest laten omscholen. Ze bikkelde opnieuw door drie jaar studie heen. Maar daar was ineens het fenomeen deeltijdbaan. Wel moederen, geen gat in je cv. Natuurlijk was het lastig als je amper twaalf weken na je bevalling je baby achterliet bij de crèche. Maar je wilde een bijdrage blijven leveren aan de maatschappij, aan je portemonnee en aan je eigen ontwikkeling. Nu is dat dus niet meer genoeg. Nu zorg je er met je parttimebaan immers eigenhandig voor dat de loonkloof niet wordt gedicht en de emancipatie muurvast zit. Daar zit je dan, kind op schoot, achterstallig werk en stapels was voor je neus, terwijl je je afvraagt: hóé dan? Wie gaat er naar schoolgesprekken, voorstellingen – altijd op onhandige tijden? Lees ook Marije: ‘Er is oorlog. En toch gaat het leven door. Zitten we ’s avonds aan de wijn’ Schreeuwende schuldgevoel Hoe zorg je voor een gezonde maaltijd in dat uurtje waarin jij thuiskomt en je kinderen alweer naar bed moeten? Wie blijft er thuis bij een ziek kind? Hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op? Ik werk fulltime en worstel daar elke dag mee. Het wordt tijd dat we inzien dat onze maatschappij is ingericht op in deeltijd werkende vrouwen. Kijk maar naar iets simpels als schooltijden. Ter vergelijking: in Denemarken gaan de kinderen tot vier uur naar school. Deze maand werd bekendgemaakt dat de aan ouderschapsverlof gekoppelde vergoeding wordt verhoogd: ouders krijgen in het eerste jaar dat ze ouderschapsverlof opnemen niet vijftig, maar zeventig procent van hun loon uitbetaald. Dat is echter slechts een druppel op een gloeiende plaat. Dáár zou het over moeten gaan. En niet weer met het vingertje wijzen naar de Nederlandse vrouw en vragen:  ‘Draagt ze wel genoeg bij?’ Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Op het moment dat de wereld in brand kwam te staan, zat ik in de Dominicaanse Republiek. Het is vreemd om op vakantie te zijn op het moment dat er zich een ramp voordoet. Daar zit je, op de top van je geluk met geen andere zorgen dan: waar moeten we vandaag eten? Terwijl op je scherm de meldingen oppoppen van de eerste bombardementen in de Oekraïne. Het contrast kon niet groter zijn. Terwijl ik zat te piekeren hoe ik deze informatie moest delen met de kinderen, was het nieuws bij hen al doorgedrongen. Blijk-baar doet TikTok tegenwoordig ook aan het verslaan van oorlog. “Ze gaan de dienstplicht invoeren, mama. Wat is dienstplicht?” Ik zie hem staan in zijn zwembroek. Zijn pet achterstevoren. Zijn krullen een stuk korter dan ik zou willen, want “dat vindt alleen jij leuk, mam”. Zo groot, maar toch nog zo klein. De paniek slaat ineens toe. Hij grijpt zich aan me vast, als een kat in nood. Ik leg uit dat niet alles wat hij op TikTok leest waar is. Wat dienstplicht inhoudt, dat je daar in Nederland al jaren niet meer voor wordt opgeroepen. Maar tegelijkertijd denk ik aan al die jongens aan de andere kant van Europa. Jongens, net als de mijne, en wat het voor hen betekent. Ik lees over de strategie van Poetin in Rusland. Dat hij jongens, soms niet ouder dan achttien, onder valse voorwendselen –  ‘een trainingsmissie’ – naar de frontlinie heeft gestuurd. Als kanonnenvoer. Ik denk aan al die ouders die achterblijven met een lege stoel en een leeg bed. Het ene moment zeur je nog over de berg met kleding op de slaapkamervloer, of over vieze borden die wéér niet opgeruimd zijn, het andere moment leef je tussen hoop en vrees. Hun zoon, groot, maar toch nog zo klein, opgeofferd voor de grootheidswaanzin van een wereldleider. Ik voel me machteloos. Lees ook Marije: ‘Hoe kon ik overwegen om in mijn gezonde borsten te laten snijden omdat ze niet passen in het schoonheidsideaal?’ Onder deze leeftijd zijn er geen daders, alleen slachtoffers. Het is een realiteit die doordringt. Hoe relatief vrijheid eigenlijk is en hoe dichtbij oorlog komt. Hoe veilig zijn we eigenlijk? De wereldvrede, balancerend op een zijden draadje tussen twee supermachten met Europa in het midden. En toch gaat het leven door. Zitten we ’s avonds aan de wijn. Wordt er gezwommen, gelachen, gedronken en ja, toch ook weer gezeurd. Want wat moeten we anders.  Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Er was een tijd waarin ik sokken in mijn beha propte, gewoon omdat ik vond dat het dan nog wat leek. Ik kon met jaloezie kijken naar de weelderige boezem van vriendinnen. Zo’n volle cup die dan mooi op en neer deinde bij het lopen. Ik baalde gewoon van mijn kleine borsten. Vooral in de zomer als ik weer eens een jurkje moest laten hangen omdat je er geen beha onder kon dragen. Zonder beha was ik plat, vond ik, en plat kon echt niet. Bij H&M filterde ik bikini’s op maximale push-up. Zodat je, als je het water uit kwam, eerst nog een sloot zeewater uit je bikinitop moest duwen. Vrouwen horen nou eenmaal ronde vormen te hebben. Zo zag ik dat. Dát was het schoonheidsideaal. Hoe ouder ik werd, hoe meer vrouwen ik zag die een borstvergroting hadden ondergaan. Ik wilde dat ook. Complete vrijheid leek me dat. Ik begon te googelen naar de methodes. De verschillende implantaten, de keuze of die boven of onder je borstspier zouden worden geplaatst. Maar hoe meer ik las, hoe meer het me ging tegenstaan. Ik kwam op fora terecht waar vrouwen vertelden over nare effecten: wonden die niet dichtgingen, implantaten die je voelt zitten omdat er te weinig vet in de borsten zit en ga zo maar even door. Zo’n stuk plastic in een gezond lichaam, wilde ik dat nou echt? Ik interviewde een vrouw met het BRCA-gen. Het was twee dagen voor haar operatie, waarbij de chirurg haar borsten zou verwijderen. Lees ook Marije: ‘Hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op?’ “Het zijn maar borsten,” zei ze. “Een klein offer om te brengen, als ik hierdoor mijn kinderen zie opgroeien en oud mag worden.” Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik naar huis reed. Verdriet, schaamte, het kwam allemaal langs. Hoe kon ik zelfs maar overwegen om in mijn gezonde borsten te laten snijden, alleen maar omdat ze niet passen in het schoonheidsideaal? Het was voor mij een kentering. Natuurlijk vond ik mijn borsten van de ene op de andere dag niet ineens wél mooi. Maar ik wist dat ik er op een andere manier naar moest kijken. Dat ik me op een of andere manier moest lostrekken van dat standaardbeeld van wat vrouwelijkheid behelst. Van wat sexy is en wat mooi is. En vooral dat er veel belangrijkere zaken in het leven waren dan mijn borsten. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Op Internationale Vrouwendag klinkt de roep weer even keihard: vrouwen moeten financieel onafhankelijk zijn en parttime werken staat dat in de weg. Slechts een kwart van de vrouwen in Nederland heeft een fulltimebaan. De helft van de vrouwen heeft geen eigen inkomen dat hoger is dan het wettelijk minimumloon. Dat dit een probleem is, hoef ik voor niemand nog uit te tekenen. Afhankelijk zijn is nooit goed, zeker niet van een partner van wie je nooit zeker weet of het je partner blijft. Gaat de relatie stuk, dan zit jij met de gebakken peren. In de jaren zeventig, toen mijn moeder haar eerste kind kreeg, had ze voor die parttimebaan waarschijnlijk een moord gedaan. Ze werkte na een jarenlange studie bij Shell, maar stopte toen ze kinderen kreeg. Want zo ging dat toen. Punt. Toch fluisterde ze mij regelmatig in hoe belangrijk het was om later financieel onafhankelijk te zijn: “Je weet nooit hoe het leven loopt. Dan kun je in elk geval jezelf onderhouden.” Waarschijnlijk omdat ze maar moeilijk kon verkroppen dat zij dat op dat moment niet kon. Toen wij eindelijk op de middelbare school zaten en ze haar kans schoon zag, bleek haar branche zo veranderd dat er niets anders op zat dan zich te laten omscholen. Ze bikkelde door drie jaar studie heen, omringd door veel jongere studiegenoten, en moest zich tijdens stages ontdoen van het stigma van ‘dat huisvrouwtje dat ook wil meedoen’. Kind op schoot Maar daar was ineens het fenomeen deeltijdbaan. Wel moederen, geen gat in je cv, the best of both worlds. Natuurlijk was het even moeilijk toen je amper twaalf weken na die levens veranderende gebeurtenis dat kleine hoopje voor het eerst bij de kinderopvang achterliet. Maar je zette door. Hier had je goed over nagedacht, je wilde een bijdrage blijven leveren aan de maatschappij, aan je portemonnee en aan je eigen ontwikkeling. Je wist heel goed dat feministen in de jaren zeventig en tachtig voor deze mogelijkheid hadden gestreden. Maar nu vinden diezelfde feministen de parttime werkende vrouw dus verwend. Een prinsesje dat er eigenhandig voor zorgt dat de loonkloof niet wordt gedicht en de emancipatie muurvast zit. Daar zit je dan, met een kind op schoot, achterstallig werk voor je neus en ongewassen haren, terwijl je je afvraagt: hóé dan? Wie gaat er, als beide ouders fulltime werken, naar de schoolvoorstellingen – altijd op onhandige tijden? Hoe zorg je voor een gezonde maaltijd in dat uurtje waarin jij thuiskomt en je kinderen alweer naar bed moeten? Wie blijft er thuis bij een ziek kind? En hoe leg je in vredesnaam dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op? Ik werk wél fulltime en worstel daar elke dag mee. Het wordt tijd dat we inzien dat onze hele maatschappij is ingericht op deeltijd werkende vrouwen. Om daar bewijs voor te vinden, hoef je alleen maar te kijken naar iets simpels als de schooltijden. Ter vergelijking: in Denemarken gaan kinderen standaard tot vier uur naar school. Vandaag werd met luid tromgeroffel een verhoging van het ouderschapsverlof bekendgemaakt. Ouders krijgen in het eerste jaar dat ze ouderschapsverlof opnemen niet vijftig, maar zeventig procent van hun loon uitbetaald, maar het is slechts een druppel op een gloeiende plaat. Daar zou het over moeten gaan op een dag als deze. Niet door wederom met het vingertje te wijzen naar de Nederlandse vrouw en de vraag ‘draagt ze wel genoeg bij?’ op te werpen.

Op het moment dat de wereld in brand kwam te staan, zat ik op de Dominicaanse Republiek. Het is vreemd om op vakantie te zijn op het moment dat er zich een ramp voordoet. Daar zit je dan, op de top van je geluk met geen andere zorgen dan: waar moeten we vandaag eten?, terwijl op je scherm de meldingen oppoppen van de eerste bombardementen in de Oekraïne. Het contrast kan niet groter. Terwijl ik zat te piekeren hoe ik deze informatie moest delen met de kinderen, was het nieuws daar al doorgedrongen. Blijkbaar doet TikTok tegenwoordig ook aan het verslaan van de Oekraïne-oorlog. “Ze gaan de dienstplicht invoeren, mama. Wat is dienstplicht?” Ik zie hem staan in zijn zwembroek. Zijn petje achterstevoren. Zijn krullen een stuk korter dan ik zou willen, want “dat vindt alleen jij leuk, mam”. Zo groot, maar toch nog zo klein. De paniek slaat ineens toe. Grijpt zich aan me vast. Als een kat in nood. Ik leg uit dat niet alles wat hij op TikTok leest waar is. Wat dienstplicht inhoudt, dat je daar in Nederland al jaren niet meer voor wordt opgeroepen. Maar tegelijkertijd denk ik al aan al die jongens aan de andere kant van Europa. Jongens, net als de mijne en wat het voor hen betekent. Ik lees over de strategie van Poetin in Rusland. Dat hij jongens, soms niet ouder dan achttien, onder valse voorwendselen - ‘een trainingsmissie’ - naar de frontlinie heeft gestuurd. Als kanonnenvoer. Ik denk aan al die ouders die achterblijven met een lege stoel en een leeg bed. Het ene moment zeur je nog over de berg met kleding op de slaapkamervloer. Of vieze borden die wéér niet zijn opgeruimd. Het andere moment leef je tussen hoop en vrees. Hun zoon, groot, maar toch nog zo klein, opgeofferd voor de grootheidswaanzin van een wereldleider. Lees ook Marije: ‘Franklin had geen recht over zijn kinderen, tenzij we in de tussentijd zouden trouwen’ Ik voel me machteloos. Onder deze leeftijd zijn er geen daders. Alleen slachtoffers. Het is een realiteit die doordringt. Hoe relatief vrijheid eigenlijk is, hoe dichtbij oorlog komt. Hoe veilig zijn we eigenlijk? De wereldvrede balancerend op een zijden draadje tussen twee kernmachten met Europa in het midden. En toch gaat het leven door. Zitten we ’s avonds aan de wijn. Wordt er gezwommen, gelachen, gedronken en ja, toch ook weer gezeurd. Want wat moeten we anders. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Haar en make-up: Naïma Bremer

​​De paspoorten van de kinderen waren bijna verlopen en omdat we deze voorjaarsvakantie naar de Dominicaanse Republiek gaan, moesten ze vernieuwd worden. Dat bleek niet zo simpel. Sowieso is een afspraak in het gemeentehuis maken, sinds je door corona niet meer zomaar binnen mag lopen, een uitdaging. Het hielp niet mee dat het hele gezin aanwezig moest zijn. De eerstvolgende drie weken waren vol, daarna was er plek, maar alleen onder schooltijd. Dan dat maar, dacht ik. Ik was allang blij dat ik op tijd had gezien dat die dingen vernieuwd moesten worden en niet pas op Schiphol. Planning en dit soort huishoudelijke beslommeringen zijn niet mijn sterkste kant. Ik ben ook altijd die ene ouder die op een studiedag op het schoolplein staat.  Achteraf was het trouwens maar goed dat de afspraak in het gemeentehuis nog met een dag werd verzet. Aanvankelijk zou Franklin namelijk alleen met de kinderen gaan en ik zou het toestemmingsformulier tekenen. Nu konden we toch met zijn vieren. De sfeer was uitgelaten. Het leek wel een uitje. Tot het moment van tekenen voor de aanvraag van de paspoorten was aangebroken. De vrouw keek in haar computer, keek nog een keer en begon te stamelen. Waarschijnlijk kon ze het gezellig keuvelende gezin dat ze voor haar balie zag staan, niet rijmen met wat ze in haar computer zag. En toen kwam het: “U hebt helemaal geen ouderlijk gezag, meneer.” Wij keken haar schaapachtig aan.  “Hoe bedoelt u?” “Nou, meneer heeft geen ouderlijk gezag. Mocht er iets met u gebeuren op vakantie, dan kan hij niet eens de kinderen mee naar huis nemen.” Ergens begon mij iets te dagen. Dat we ooit, toen Kyano twee was, hadden gehoord dat  ‘je kind erkennen’ niet gelijkstond aan ‘er ook iets over te zeggen hebben’. Vaag wist ik nog dat we toen achter het geboortebewijs van Kyano zijn aangegaan dat inmiddels al lag opgeslagen in het stadsarchief midden in het centrum van Amsterdam. Hoe we daar uren hadden gewacht en uiteindelijk met het begeerde document naar huis waren gegaan. En hoe dit document vervolgens wekenlang lag te wachten om te worden opgestuurd. Inmiddels begraven onder andere papieren die hetzelfde lot wachtte. Lees ook Marije: ‘Treurig, zo’n man hannesend met zijn telefoon om zijn eigen piemel zo goed mogelijk op de foto te zetten’ Toen we het document weer tegenkwamen, was het verlopen. Daar was het bij gebleven. Inmiddels waren we elf jaar, een dochter, een huis, een testament en een samenlevingscontract verder, maar blijkbaar zegt dat niets volgens de Nederlandse wet. Formeel had Franklin geen rechten over zijn kinderen. Behalve als we in de tussentijd waren getrouwd. Stamelend vertelden we dit verhaal en ik maakte nog de ongemakkelijke grap: “Had ik dat geweten, dan had ik ze overal mee naartoe kunnen nemen.” De vrouw keek Franklin bemoedigend aan en schoof hem alsnog het tekenformulier onder zijn neus: “We gaan toch gewoon tekenen, hoor.” Tien minuten nadat we thuis waren, had Franklin de aanvraag al gedaan. Dat kon nu een stuk makkelijker, gewoon met je DigiD.  Twee dagen later lag de brief al op de mat. Een beetje jammer dat dit maar één kind betrof. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Haar en make-up: Naïma Bremer

Ik moet een jaar of elf zijn geweest. We zaten nog op de basisschool. Dat weet ik nog, want vanuit daar was het maar twee straten naar de telefooncel van het treinstation. Ik heb geen idee meer wie er met het idee kwam om een sekslijn te bellen, maar het nummer ken ik nog steeds uit mijn hoofd: 060509. Dat geeft wel aan hoe vaak wij in dat hokje stonden te bellen. Vier giechelende meiden, gepropt in een telefooncel. We hadden een kwartje speciaal voor de gelegenheid bewaard. Toets 1 als je een vrouw bent. Toets 2 om door te gaan naar de volgende man. “Hallo, dit is Henk.” Een zwoele stem klonk door de telefoon. Je had ook Ben uit Spijkerboor of Peter uit Geldermalsen. Op een gegeven moment kenden we ze bijna allemaal. “Ben je ook zo nat,” was een standaardzin die altijd volgde na het uitwisselen van namen en woonplaatsen. Wij hadden geen idee wat het betekende. Giechelden alleen maar en hadden al snel door dat ‘ja’ het correcte antwoord was in dit rollenspel. Soms gingen de mannen te ver. Vonden we het vies worden, dan toetsten we snel een 2, waarna het volgende gesprek kon beginnen. Het was eigenlijk een soort seksuele voorlichting. We hoorden woorden waarvan we absoluut de betekenis niet wisten, maar door de stem van de man – hij ging steeds meer hijgen – kregen we wel een beeld. Met rode konen kwamen we na een half uur weer uit de telefooncel. Nog zeker een uur nalachend over wat Peter uit Geldermalsen allemaal had gezegd en waarom Ben uit Spijkerboor nou de hele tijd zei dat hij ‘keihard’ was. Het kwartje bewaarde ik in een soort minirugzak aan mijn sleutelhanger, met een briefje met het telefoonnummer en de tekst ‘een kwartje voor’ met een hartje erbij. Als meisje houd je immers van de details. Ik weet nog dat mijn moeder dat briefje uiteindelijk vond en het nummer ging bellen. Ze is zich waarschijnlijk rot geschrokken. Ze riep dat dit vast het idee van vriendinnetje X was, van wie mijn moeder nooit zo’n fan was. Grappig, hoe je als moeder altijd de schuld bij een ander kind legt. “Wat als zo’n man er andere ideeën bij heeft en wil afspreken?” Dat was niet eens bij ons opgekomen. We kregen al rillingen bij het idee. We waren elf, maar natuurlijk niet gek. Achteraf gezien was het ontzettend fout, want die mannen van middelbare leeftijd moeten hebben gehoord dat ze kinderen aan de telefoon hadden. Het weerhield ze er niet van hijgend klaar te komen. Hoewel wij in koor mee hijgden. Dat dan weer wel. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Ik was dertien toen we nieuwe buren kregen. Een jong stel van in de dertig met een vierjarige tweeling. Ik weet nog hoe blij ik was. Als jongste in het gezin vond ik het altijd jammer dat ik nooit een broertje of zusje had. Met de komst van de nieuwe buren zag ik kansen. Misschien mocht ik wel oppassen? Ik weet nog dat ik extra aardig probeerde te zijn. Soms keek ik uit het raam van mijn slaapkamer en zag ik de buurman richting voordeur lopen. Dan zwaaide ik en hij zwaaide terug. Zelfs nu ik het opschrijf voel ik me daar nog vies over. Het is meer dan vijfentwintig jaar geleden, maar ik kan elk gevoel nog terughalen. De blijdschap toen de buurman op een dag voor de deur stond om te vragen of ik misschien een oppasbaantje zocht en de teleurstelling toen bleek dat ze gingen verhuizen nog voordat ze een oppas nodig hadden gehad. En toen op een vrijdagavond ging ineens de telefoon. Mijn moeder nam op. Ze waren bij zijn schoonouders, die bij ons om de hoek woonden. Ze wilden graag een hapje eten in de stad en vroegen of ik wilde oppassen. Mijn moeder twijfelde, maar ik haalde haar over:  “Alsjeblieft, alsjeblieft.” Later hoorde ik van mijn moeder over het onbestemde gevoel dat ze had toen hij vijf minuten later al met de auto voor de deur stond, maar het ging allemaal te snel. Terwijl ze nog heen en weer werd geslingerd tussen ingrijpen of loslaten, zat ik al in de auto. Ik wist het op het moment dat de auto de straat uit reed en niet de kant op ging van zijn schoonouders. Ik herinner me nog dat hij lachte toen ik vroeg waar we naartoe gingen. Ik had het verkeerd begrepen, zei hij. Ze zaten bij zijn ouders, niet bij die van haar. Ik wist dat hij loog. Zo zeker als je op je dertiende weet dat Sinterklaas niet bestaat, maar ik hield mijn mond. In plaats daarvan vormde de angst een klomp in mijn buik. Uiteindelijk reed hij naar een afgelegen parkeerplaats midden in de polder. Ik herkende het als de parkeerplaats van het zwembad. De muziek van Ruth Jacott klonk op de achtergrond. Ik heb er veel aan gedacht de laatste weken. Toen alle verhalen naar buiten kwamen naar aanleiding van The Voice. De verontwaardiging die ontstond, waarom deze meiden het ‘hadden laten gebeuren’. De vragen ook. Hoe kan het toch dat je niet vecht? Het antwoord is vrij simpel en weinig feministisch. Het is weten dat je geen kant op kunt. Het is weten dat je het altijd aflegt tegen de kracht van een man. Of je nou dertien bent, achttien of achtentwintig. Het is weten dat als je vecht er altijd nog iets ergers kan gebeuren. Ik was dertien en daar in die auto wist ik dat. Ik luisterde naar zijn monoloog over hoe verliefd hij op me was en ik dacht alleen maar aan wat ik kon doen om hem niet boos te maken. Nog steeds besef ik dat ik enorme mazzel heb gehad over hoe het is afgelopen. Dat het is gebleven bij pogingen alleen. Als één ding mij pijnlijk duidelijk is geworden nu de eerste verontwaardiging rondom de onthullingen rond The Voice is in-gedaald, is het dat er op het onderwerp nog altijd een taboe rust. Eén op de tien vrouwen krijgt in haar leven te maken met een vorm van seksueel geweld, seksueel misbruik en seksuele intimidatie. Het enige wat we kunnen doen is ons uitspreken. Om bewustwording te creëren en ervoor te zorgen dat de stilte die er heerste voor The Voice niet terugkeert. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Geen vrouw zit op een dickpic te wachten, dus wat bezielt een man dat ie er een maakt en verstuurt? Hoofdredacteur Marije is geïntrigeerd… Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het dus intrigerend. Mannen die hun piemel op de foto zetten en besluiten die te appen naar een vrouw in hun contactenlijst. Ik probeer te bedenken hoe dat dan werkt in zo’n mannenbrein. Dat je onderweg bent naar het koffieapparaat voor een extra sterke cappuccino. Je loopt langs wat bureaus, maakt hier en daar een praatje en dan vibreert ineens de telefoon in je broekzak. Je haalt hem eruit en ziet: het is Katy, van de afdeling Finance. Ze vraagt of je blij was met het laatste rapport dat ze had gestuurd. Je denkt aan die strakke broek waarin ze vanochtend kwam binnenlopen en voelt je piemel groeien. Lag het aan jou of draaide ze zich expres net voor jouw neus om zodat je een mooi beeld had op haar billen? Je loopt naar het toilet, haalt je piemel uit je broek, maakt een foto en appt hem naar Katy met de tekst: ‘Ik heb je rapport nog niet gelezen, maar er is in ieder geval al iemand blij vandaag.’ Het heeft allemaal natuurlijk iets treurigs. Je ziet zo’n man voor je. In het toilet, hannesend met zijn telefoon om zijn eigen piemel zo goed mogelijk op de foto te zetten. Wetend dat het licht in zo’n toilet nooit helemaal optimaal is. Zou hij een filter gebruiken en welke zou dan het meest geschikt zijn? Dat zijn toch dingen die je je afvraagt. Maar wat me het meeste intrigeert is: wat denkt zo’n man op dat moment? Het moment van klikken en sturen. Ik heb er natuurlijk over na zitten denken en volgens mij zijn er twee varianten. Eén: hij wil shockeren. Zo van: ik ben de baas en ik bepaal wanneer jij mijn piemel ziet. Een beetje zoals het potloodventen, maar dan in een nieuwe aangepaste vorm. Of twee: mannen die denken dat ze hun geslachtsdeel moeten tonen omdat ze anders niet op waarde worden geschat. Die vinden dat het beeld van hen niet compleet is zonder hun piemel te hebben getoond. In het geval van Marc Overmars zou het zoiets zijn als: ‘Jij vindt mij misschien te klein voor je, maar dan heb je mijn piemel nog niet gezien’. En ja, natuurlijk kunnen wij vrouwen heus de foto verwijderen als we er geen behoefte aan hebben. Het vieze gevoel dat het ons geeft van ons afschudden en er onder vriendinnen een grap van maken. En geloof me, daarin zijn we inmiddels wel gehard. Maar er zijn natuurlijk tal van situaties waarbij het geen kwestie is van wissen, en doorgaan met je dag. Waarin je de bewuste man iedere dag tegenkomt op kantoor. Waarin hij degene is die de beslissingen maakt. Die bepaalt of je überhaupt nog een baan hebt. Dan wordt het gehannes van zo’n man in een toilet ineens een enorm probleem, brandend in je telefoon. Jouw probleem.  

Gisteren was ik het dus zat. Ik had Kyano vier keer geroepen voor het eten. Waar hij overigens nul bijdrage aan had geleverd, en hij kwam nog steeds niet. Sterker nog, hij nam niet eens de moeite om antwoord te geven. Ik weet, heel pedagogisch verantwoord was het niet, maar ik stormde naar boven, trok de stekker uit de Playstation, schoof het ding onder mijn arm en beende de kamer uit. Mijn zoon verbouwereerd en hevig protesterend achterlatend. “Heb je enig idee wat je hebt gedaan? Mam? Mahaaam!” Het was klaar. Maandenlang van ergeren en toch maar weer toegeven onder het mom van ‘het is ook zielig’ en ‘wat moet hij anders doen’ hadden een hoogtepunt bereikt. Het was alsof ik in één keer helder zag wat twee jaar lang hoppen van lockdown naar lockdown hadden aangericht in ons huis. Toegegeven, het eerste jaar waren we nog vol goede moed. Er was ineens tijd voor spelletjes aan de keukentafel. Warme chocomelk met marshmallows en in de weekenden marcheerden we door de bossen en de duinen. Genietend van de natuur en oké, ook van de honderden andere mensen die hetzelfde deden als wij. Maar inmiddels komen de spelletjes nauwelijks de kast uit, niemand heeft er meer zin in. In plaats daarvan hingen we de avonden en weekenden op de bank, gestript van enig initiatief. Afgevlakt. Als opgebruikte gummetjes. Ergens in die tijd moet het gebeurd zijn. Dat moment dat de Playstation met mijn zoon begon te spelen in plaats van andersom. Het was vooral ik, die het had laten gebeuren. Die zo vaak nog ja had gezegd op zijn smeekbedes om niet ietsje langer te mogen, terwijl alles in mij riep dat het ongezond was. Er was iets aan de manier waarop ik hem hoorde lachen als hij erop zat. Zijn vrienden schallend door de luidsprekers. Onbezorgd. Ik had gewoon medelijden. Dit was immers de generatie die hun schoolmusical niet had mogen doen in groep acht. Die geen memorabel afscheid had gehad van de basisschool. Die zo vanuit een lockdown de brugklas in was gegooid, zonder introductieweek of kamp. Een generatie die zo vaak thuis had gezeten om school te volgen vanachter een scherm, dat het maken van nieuwe vrienden nou niet bepaald vlekkeloos verliep. Dus gaf ik toe. Veel te veel en veel te vaak. Tot dat moment kwam dat ik besefte dat het zo niet langer meer kon omdat ik mijn eigen zoon niet meer herkende. Hij zat alleen nog maar boven en kwam alleen nog beneden als hij zijn honger echt niet langer meer kon negeren. Een week lang heb ik de Playstation weggestopt. Ik kocht nieuwe spelletjes waarbij ik het hele gezin dwong om mee te doen - en nee, dat was inderdaad niet meteen gezellig - maar na een paar dagen kwam er verbetering. De lucht klaarde. Het snauwen stopte en Kyano kwam uit zichzelf naar beneden om die leuke serie samen te kijken. Inmiddels is de Playstation weer terug op zijn plek, maar geldt er weer een regel van twee uur per dag. We proberen ons er allemaal aan te houden. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

“Weet je hoe ik het voor me zie?”  We zijn aan het lunchen in een restaurant. Het is al even geleden dat Franklin tijdens een feestje met iets te veel alcohol een ring leende van de buurman en ten overstaan van al onze familie en vrienden spontaan besloot dé vraag te stellen. Het was heus niet dat ik per se wilde trouwen. Als we het er weleens over hadden, riep ik vooral dat ik het veel te duur vond. Maar de romantiek van het aanzoek had me op een of andere manier op een roze wolk gezet en sindsdien zweefde ik door een wereld van uitnodigingen, tule, gipskruid en mijn man in een wit pak. Trouwplannen Ik had het al helemaal uitgedacht. Elke avond in bed zag ik mezelf rondjes draaien door een weiland in een droom van kant en satijn. We zouden trouwen op een warme zomeravond. Als de avondzon zakt en de wereld voor even een roze gloed krijgt. Bij een grote houten schuur omlijst met wuivende grassen en gipskruid. De mensen zouden niet in nette rijen zitten, maar gewoon knus met zijn allen bij elkaar. Daarna zou het feest losbarsten. Met foodtrucks, een deejay en een Surinaamse band. Zo’n vooruitzicht waarbij je buik steeds een huppeltje maakt als je eraan denkt. Alleen was ik vergeten dit met Franklin te delen. Tot die middag. Want toen ik begon met: “We beginnen rond een uur of acht. Wanneer de zon zakt...”  keek hij me vreemd aan. “Hoezo acht uur? Dat is toch veel te laat.” Ik had niet gemerkt dat ik bij de start van mijn verhaal over de tafel was gaan hangen, alsof ik letterlijk de afstand tussen ons wilde verkleinen, maar ineens zat ik weer rechtop. “Nou, iets eerder mag natuurlijk ook.”  Ik ging iets minder zeker van mezelf verder. Met de schuur, hooibalen en een deejay. Maar Franklin schudde zijn hoofd. “Je trouwt toch niet in een schuur? We kunnen beter een mooie locatie huren. Ergens bij het water in Vinkeveen.” Lees ook: Marije: 'Er is geen leed zo groot als dat van de nabestaanden van het slachtoffer' Ik merkte mijn eigen irritatie heus wel. En dat ik was gaan snauwen, maar ik kon het niet helpen. Het was alsof iemand mijn wolkje had doorgeprikt en wat restte was een leeggelopen ballon. Ergens in mijn gedagdroom was ik vergeten dat ik niet de enige was die trouwde en ik had niet verwacht dat Franklin een eigen beeld had ontwikkeld. Dat ver weg stond van het mijne. Nu hadden we allebei onze hakken in het zand gezet. We kibbelden verder. Over een Nederlandse zanger die ik niet wilde en het eten dat hij veel uitgebreider voor zich zag dan ik, tot we op een gegeven moment het punt hadden bereikt van of schreeuwen of zwijgen. Aangezien we in een restaurant zaten, werd het dat laatste. Ongemakkelijk keken we beiden een andere kant op, ik was me ineens enorm bewust van mijn omgeving. Ik probeerde iets neutraler te kijken en nam geforceerd een slok van mijn wijn. Alsof dat de schijn zou ophouden van een gezellig samenzijn. We vroegen de rekening en reden zwijgend naar huis. Er ging een hele lockdown overheen voordat we het onderwerp weer durfden op te pakken. Gisteravond, tijdens een etentje met vrienden. Waarbij de vrouwen aan mijn kant stonden en de mannen aan die van hem. We wachten nog wel even met plannen. Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. fotografie Dorian Jurne