Het liefst zou ik alle dieren waar ik van hou in een kooitje bewaren. Het deurtje van tijd tot tijd opendoen, knuffelen, er liefde en eten in stoppen, en dan weer dicht. Houd je koest, jij. Niet onder auto’s komen, geen poten breken, geen heupen verslijten, niet vermist raken. Iedereen die een huisdier aanschaft, weet het. Dat ze dat huisdier (als het goed is) overleven. Voordat je dat dier in huis hebt, is dat een feit, daarna verandert het in iets waar je niet aan wilt denken. Voor geen miljoen inruilen Als ik mijn liefde voor mijn Leo wil uitdrukken, gebruik ik altijd het verhaal dat ik hem niet had gekocht als hij me 500 euro zou kosten (hij kostte 250), maar dat ik hem nu, vier jaar later, voor nog geen miljoen zou inruilen. Leo onderging een buitenproportionele waardestijging. Zo ook de hond van mijn vader, Floor. Die ook een beetje de hond van mij en mijn broertje is, we noemen onszelf haar sub-bazen. De uit de kluiten gewassen herder was erbij toen onze moeder ziek werd, toen ze overleed en ze was er vooral bij toen mijn vader alleen in dat huis achterbleef. Maar dus niet écht alleen was, want er was leven in huis. In de vorm van twee bruine ogen, een zwarte kop, een tevreden zucht voor de open haard, een blafje rond wandeltijd en tiktiktik-nageltjes over de houten vloer. Floor was mijn vaders grootste troost: ze verdreef een eenzaamheid die mijn broertje en ik niet konden verdrijven. Toezien hoe je huisdier ouder wordt Floor is er nog steeds. Negen jaar al, de vacht rond haar lippen wordt grijs, haar ooit bruinzwarte teentjes zijn wit uitgeslagen alsof ze door een plas chloor heeft gelopen. Ze heeft in de afgelopen jaren aan conditie ingeboet, maar daar praten wij niet over. Zonder het te benoemen, tilt mijn vader haar de auto in als haar achterpoten niet meer kunnen springen. Zonder het te benoemen, gooien we takken minder ver dan vroeger, zorgen we dat ze wat vaker drinkt, meer pauze houdt, zonder het te benoemen, verbieden we haar soms – met pijn in ons hart – te zware takken te pakken. Het is waar elk baasje mee kampt: met lede ogen moeten toezien hoe je huisdier ouder wordt. Je adem inhouden als het beest een dag niet eet, mank loopt, afvalt of blijft overgeven. Het bijna zelf voelen als je dier iets heeft. Zoals laatst, op de Veluwe. Mijn vader, mijn broertje, Leo en ik kachelden achter Floor aan, zij is de gezinsoudste als we in hondenjaren (negen maal zeven) rekenen, en gezinsoudsten haal je niet in." Lees ook Lisanne: ‘Lachen om seksueel geweld is nog erger dan wegkijken, lachen is goedkeuren’ Ongelukje "De bosgrond was zacht, de takken waar we overheen klauterden waren broos. Een knak, een jank, schel klonk het, een hondenschreeuw gaat dwars door je ziel, omdat je weet: als een dier schreeuwt, heeft het echt pijn. Ze hinkte, ineens leken die gespierde lange poten van haar een stuk breekbaarder. We hurkten naast haar neer, keken of ze ergens in was gestapt, dat was ze niet. “Moeten we terug?” vroeg ik. We twijfelden, maar Floor begon weer te lopen, zij gaf het tempo aan. Ze wilde een tak pakken. “Nee,” zei mijn vader. ‘Nee’ deed Floor. Ze jankte niet meer, ze hinkte niet meer, ze begon weer te rennen, pakte een tak, gooide die voor onze voeten, blafte ‘gooi weg’. We gooiden hem weg, niet zo ver als voorheen, veel minder ver, eigenlijk maar één meter voor haar uit, maar we gooiden hem wel. Ze moet lol maken, sjouwen – en niet in een kooi." Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Visagie: Sisley Angenois

De afgelopen weken dacht ik meerdere keren aan de onbekende vrouw die tientallen jaren geleden ’s ochtends wakker is geworden met knallende koppijn en een kaars in haar vagina, of in elk geval: tussen haar benen. Hoe dat moet zijn geweest. Dat jonge mannen je lichaam zien als een object waarmee gespeeld kan worden – zonder consensus. Sneu groepje mannen Hoe moet dat voelen, dat je was overgeleverd aan anderen en zij daar grandioos misbruik van maakten, waarna je ’s ochtends misschien een mengeling van angst, boosheid en (onterechte!) schaamte voelde, en de avond overdacht en misschien wel tot in den treure hebt getwijfeld – wát is er gebeurd die nacht? En dat je dan, tientallen jaren later, onvoorbereid en wederom zonder toestemming, onderwerp van gesprek wordt in een tv-programma met een sneu groepje mannen, met als kartrekker die wanstaltige Johan Derksen, die vol verve vertelde hoe hij na een avond stappen werd ondergekotst door een vrouw, zij bewusteloos op een bank eindigde en hoe Derksen en zijn vrienden ‘er’ vervolgens een kaars in stopten. Hij maakte een duwbeweging en sprak met trots zijn woorden uit, aangemoedigd door de lachers op zijn hand. HAHAHAHA. EEN KAARS IN EEN VAGINA DUWEN. HAHAHA. Mensonterend en smakeloos Over een vrouw die om wat voor reden dan ook bewusteloos op een bank ligt, leg je een dekentje. Kussen onder haar hoofd. Ligt ze goed zo? Moeten we iemand bellen? Het is de mannen aan tafel bij VI misschien ontgaan, maar geen enkel mens heeft het recht om een voorwerp in iemand te stoppen. In de eerste plaats omdat dat mensonterend is, smakeloos en bovendien fysiek ronduit pijnlijk, en in de tweede plaats – mochten er mensen zijn die het tóch niet begrijpen – omdat het verboden is in artikel 242 van ons Nederlandse Wetboek van Strafrecht. Derksen ontkent dat er sprake was van verkrachting: nee joh, dat had iedereen ervan gemáákt. Al snel vlakte hij zijn verhaal af, vermoedelijk alleen ingegeven door de massale, totaal terechte verontwaardiging die was ontstaan. Nee nee, die kaars was niet ín de vagina gestopt, hij was tussen haar benen gezet, zo’n duizenduren-kaars, die pást ook helemaal niet in een vagina, ook niet als je duwt! Lees ook Lisanne: ‘In de duinen, ineengedoken, zette ik het op een brullen’ Lachen is goedkeuren Hoe dit afloopt, weet ik nu, bij het ter perse gaan van deze column, nog niet. Of er een kaars een lichaam is binnengedrongen of niet, weet ik ook niet. Maar het gaat niet om die kaars. Het gaat om het feit dat het daar aan tafel, en plein public, op onze nationale televisie, straffeloos is gezegd en er vervolgens luid om gelachen werd. Lachen is nog erger dan wegkijken. Lachen is goedkeuren. "Ze heeft nog geluk gehad, hè?" zei Van der Gijp. "Voor hetzelfde geld staat er een honkbalknuppel in de hoek." Voor hetzelfde geld waren het andere mannen geweest, op een andere plek, en was het hun eigen vrouw geweest, dochter, zus, moeder. Een misdaad tegen een vrouw is een misdaad tegen alle vrouwen. Ik hoop dat de vrouw, die opnieuw is vernederd, voelt dat ze niet alleen staat. Toen misschien wel, maar nu, nu is het anders. De ophef die ontstond, de massale volkswoede op sociale media en ver daarbuiten, de nietsontziende columns richting Derksen, de steeds harder wordende roep om die man als-je-blíéft van de buis te weren: dat alles is voor alle vrouwen, maar vooral: voor haar Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt.  Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Visagie: Sisley Angenois

"Hoelang is het nu geleden?" vroeg de vriendin die tegenover me in het restaurant zat. Ze keek me indringend aan, donkere ogen, enkel verlicht door kaarslicht. Het was een vraag die me niet in mijn gezicht sloeg, integendeel: het enige wat de vraag met me deed, was me aan het werk zetten. Moeder overleden Rekenen. Mama werd in 2016 ziek, overleed in 2017, dus ja, vijf jaar. Ik gaf mijn antwoord met droge ogen, geen geveinsde stoerheid maar oprechte nonchalance. Ik kon mákkelijk over mijn moeder praten zonder in te storten. Ik had denk ik al in geen máánden meer gehuild, of erover geschreven. Praten over mijn moeders dood was een cassettebandje afspelen. Ha! Ja! Joeehoeee! Kijk mij dan! Ik had het leven, mijn verdriet, die rouw, onder controle. Sterker nog: ik voel sinds mijn moeders dood niet alleen mijn eigen levensliefde, maar ook die van háár. Ik leefde niet alleen meer voor mezelf, maar ook voor dat prachtmens. Daar hoorden geen tranen meer bij. Al helemaal niet na vijf jaar. Ik nam nog een slok van mijn rode wijn, goede wijn, ‘Ober, doe mij er nog maar eentje’, en proostte op het leven. ”En wat doet dat met je?” vroeg de vriendin door – eentje van de hardnekkige soort. "Niks,” zei ik. ”Helemaal niks. Het gaat héél goed.” Mijn vriendin stak bedenkelijk een frietje in haar mond, maar zei (godzijdank): "Oké, lieffie.” We kletsten verder, over werk, onze menstruatiecyclus, over nog te lezen boeken, de kinderwens van Britney Spears en mijn vakantieplannen: drie dagen na dit etentje zou ik met Leo op wandelvierdaagse gaan, langs de kust, hotelletje hier, strandtentje daar. Lees ook Lisanne: ‘Welke woorden praten een oorlog goed? Niets is toereikend’ Brullen in de duinen Drie dagen later was ik inderdaad aan de kust. In een hotelletje hier, strandtentje daar, en in de duinen, in het gras, knieën hoog opgetrokken, ineengedoken. Uitgerekend hier, in stiltegebied nota bene, zette ik het op een brullen. Het was een oerbrul, buitenproportioneel en vrij gênant hard, niet tegen te houden. Ik schrok ervan en zo ook mijn omgeving, die enkel uit vogels bestond: de musjes die net nog vreedzaam in de bomen kwetterden, stoven panisch de lucht in. ”Sorry,” zei ik, ik huilhikte erbij, ”ik kon het niet inhouden.” Mijn wangwatervalletjes volgden, onophoudelijk. Mijn nonchalance, mijn controle, mijn ogenschijnlijke stoerheid, de mooie kijk-ons-nou-schijn die ik op Instagram had gewekt met zonovergoten foto’s van onze wandelvierdaagse: allemaal weg. Mijn kwetsbaarheid, het moeder-missen, het had me volledig overgenomen. Ikmishaar-ikmishaar-ikmishaar-ikmishaar-ikmishaar. Wie verdomme had die kraan opengezet? Mijn vriendin had het voorzetje gedaan – "Vijf jaar hè” – maar tijd kun je niet in woorden vatten, tijd moet je voelen en dat lukt niet altijd direct. De afgelopen dagen was ik als een colablikje waar flink mee was geschud, maar dat nog niet open was. Ik bolde op en bolde op, er bruiste iets van- binnen. En toen ging ik open. Dat was wat er gebeurde, daar, tijdens die wandeling, toen ik dertig kilometer aflegde voordat het gebeurde. Voordat ik de rouw bij de kladden kon grijpen en erin kon duiken. Er wacht ons een wrang jubileum en daar mag ik om huilen, zo lang en zo veel ik wil. Dus ik brulde door en door, daar, in dat stiltegebied. Sorry vogels, sorry, straks ben ik weer stil, maar nu nog even niet, want vijf jaar – víjf jaar. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt.  Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Visagie: Sisley Angenois

Trots, eigenwaarde, schuld, ontkenning, schaamte: het kan allemaal in de weg zitten om iemands hulp – hoe klein en symbolisch of juist groots en meeslepend ook – te aanvaarden. En dat is ieders goed recht. Ik kon niet eens, met geen enkele vezel in mijn lijf, bevatten hoe zij zich moest voelen. Gevlucht Nee, ze wilde het niet. Ik had al verwacht dat ze zo zou reageren en ik snap het. Ik weet ook niet of ik geld zou aannemen van mensen die schenken uit medelijden. Maar de feiten waren helder: gevlucht, met haar dochtertje en twee zoons. De oudste al een puber, zo een die met zijn stinksokken aan hoort te gamen op zijn zolderkamer, met de deur dicht, in plaats van met zijn moeder, zusje en broertje bij een bushalte zitten in een land waar ze niemand kennen, geen werk of school hebben, niet willen zijn. In haar hart De moeder, ik schat haar een jaar of veertig, vertelde me dat haar husband in Oekraïne is achtergebleven – ze legt even haar hand op haar borstkas. Hij zit in Kiev, ja, in een oorlog die hij niet wilde, maar hij zit ook daar, in haar hart. Ze is dankbaar dat ze veilig is, ze knikt naar haar kinderen, die allemaal een doorschijnende plastic tas vol kleding vasthouden. Ze komen net van de kledingbank, speciaal voor vluchtelingen. “You are nice in this country.” Toen ze vluchtten was het februari, ze namen winterkleren mee. Nu dient de lente zich aan. “Don’t know what to do”, zegt ze. Het geld raakt op, ze heeft geen werk. Ze leven tijdelijk in een hotel in IJmuiden, geregeld door gemeentes. Moet ze hopen, wachten, of vergeten, doorgaan? Haar laatste beetje autonomie “I am not sure about life now”. Ze kijkt vragend, ik kijk naar de grond, alsof daar de antwoorden liggen. En toen begon het te branden, ik voelde het door de stof van mijn Adidas-rugzak heen, tegen mijn been aan. Ik had nog wat cash. Het geven zou verkeerd kunnen worden opgevat, misschien, denk ik, vrees ik: misschien zou de vrouw, die thuis een baan, een huis, een léven had, met dit gebaar gevoelsmatig haar laatste beetje autonomie verliezen. Lees ook Lisanne: ‘De eerste helft van mijn leven was op zijn zachtst gezegd verschrikkelijk’ Maar het niet geven voelde ook niet goed. Zij konden het beter gebruiken dan ik, en ik wilde íéts doen. Nu, ter plekke, meer doen dan meewarig kijken, knikken en zeggen dat ik me 'so sorry voor hen feel'. Welke woorden praten een oorlog goed? Maar, bedacht ik, welke euro’s maken het leed van die oorlog ongedaan? Niets is toereikend, maar het geld bleef branden. Tientallen ijsjes Toen we de bus in stapten, gaf ik het ze. Hoeveel het was, maakt in dezen geen donder uit: ik wilde iets van lichtheid bieden, in de vorm van liefheid. “No”, zei ze. Ik snapte het, maar ik zei dat ze vast hetzelfde zou doen als ik hulp nodig had. “It is a present”, zei ik. “To make you feel welcome.” Ze glimlachte. Tranen. Kutoorlog. Kut kut kut. “Okay”, zei ze, en ze opende haar hand. “But not for me”, zei ze erachteraan. Ze wees naar haar kinderen. “For ice cream.” Ik knikte. Ja. Wat een goed idee. Koop hier tientallen ijsjes van, Raketjes, Magnums, Calippo’s, Italiaans ijs. Dat je dan een kwartier voor de vitrine staat, en niet kunt kiezen tussen chocola of framboos of dat blauwe spul dat ze hier smurfenijs noemen, en dat je dan even – voor een paar seconden – vergeet wat er gaande is. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. 

De eerste helft van mijn leven was verschrikkelijk. De creatieve vrijheid van mijn broertje was in ons gezin belangrijker dan mijn behoefte aan bedrust. Om half acht ʻs ochtends sprong dat kutkind (waarheidsgetrouwe benaming) uit bed. Hij nam plaats achter zijn drumstel en riep dan: “Sorry, dit moet even!” Kutkind Die sorry was niet afdoende voor het helse kabaal dat daarna door ons huis – met houten vloeren en dunne muren – dreunde. Van álle instrumenten die mijn broertje had kunnen kiezen (triangel, akoestische gitaar, piano) koos hij het luidste en lompste. En mijn ouders hè, die stonden áltijd faliekant achter al dat geboem-boem-tsjak, want creativiteit komt op als kakken. “Wie heeft er ook last van?” vroeg mijn moeder na elke klaagzang van mij, waarmee ze verwees naar het feit dat ons huis vrijstaand was. Ik stak dan mijn vinger op. “Ik heb er last van, ik ben een puber en pubers houden niet van geluid, en al helemaal niet als hun broertjes het produceren.” Zijn liefde voor zijn drumstel bleek hardnekkiger dan die voor de meisjes die hij mee uiteten nam. Zijn optredens brachten ons gezin naar plekken waar we anders niet zouden komen. Ik zie nog voor me hoe hij als achtjarige bij de fanfare tijdens een dorpsfeest niet boven de trommels uit kwam en een bierkrat als verhoging gebruikte. De vertedering in de zaal was haast voelbaar. En ik weet nog hoe ik ooit met vriendinnen mega-omaonderbroeken bij de Zeeman had gekocht en die op het podium had gegooid, alsof we groupies waren. Hij was woest. Zijn eerste optreden met zijn rockbandje was op school, een nummer van Metallica. Twaalf was hij, zijn grote hamsterhoofd kwam nét boven de bekkens en hi-hat uit. De volgende dag vroegen de populairste meisjes in mijn klas zich af wie dat leuke jongetje achter het drumstel was. “Zo schattig!” En dat was echt de énige benaming die ik nou nooit aan mijn broertje zou toekennen. Lees ook Lisanne: ‘Ik wil het niet druk hebben en ik wil niet instorten’ Drie jaar later mocht hij een keer optreden in de Melkweg. Mijn ouders en ik waren  zo zenuwachtig dat er niemand zou komen, dat we iedereen die we kenden hadden uitgenodigd. Ik zie mijn broertjes paniekerige hoofd nog voor me toen hij op het podium ontdekte dat hij zijn drumstokken was vergeten. En hoe onze lieve moeder, zijn fan, als vanzelf twee stokken uit haar handtas haalde, ze had ze bij zich, altijd, bij elk optreden, “voor het geval dat“. Mijn broertje is nu dertig, hij vergeet nooit meer zijn stokken en komt boven zijn drumstel uit. Afgelopen week weer, hij speelt in een band die de nummers van Fleetwood Mac covert. Ik was er, het zusje van de drummer, en ik keek naar dat enthousiaste hoofd en voelde wat ik sinds de tweede helft van mijn leven voel: intense trots in elke vezel van mijn lijf. Van die trots die je alleen hebt bij iemand van wie je heel veel houdt. Die maakt dat je tegen iedereen in de zaal wilt zeggen: “Dat is mijn broertje.” Oprechte trots, zuiver, zonder jaloezie, zonder kritiek. En dan glundert hij, en dan glunder ik vanzelf mee, en dan voelt het bijna, echt bijna, alsof ik zelf op dat podium sta, achter dat drumstel zit – al is het voor iedereen beter dat ik dat aan dat kutkind overlaat. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. 

“Relaaaax, my dear.” Nicole, de masseur die ik net pas heb ontmoet maar gevoelsmatig al ken, komt uit Italië en spreekt me met een zacht accent toe. “Are you busy?” vraagt ze terwijl ze in mijn schouders knijpt. Pijnpuntje Ik schaam me en probeer ontspanning te veinzen. Drukte is niet stoer, drukte betekent niet dat je succesvol bent, drukte betekent dat je jezelf, en daarna langzamerhand ook al het andere belangrijks om je heen, aan het vergeten bent. Je reinste mentale en fysieke zelfkastijding. Drukte is een ziekte van deze tijdsgeest en daar deed de coronacrisis nog een lelijk schepje bovenop: vakbond CNV stelt dat het aantal mensen met psychische problemen zoals burn-outs is verdubbeld: van tien naar twintig procent. En vóór de coronacrisis klonk al de dringende oproep van de vakbond: verkort onze werkweken vanwege de vele gezondheidsklachten van werknemers (lees: oververmoeidheid, labiliteit, somberheid, spierpijn, vaak griepklachten, depressiviteit). Té druk? Ik wil het niet druk hebben en ik wil niet instorten. Aan de afgelopen weken denk ik. Best wel vol waren ze, nu ik er zo over nadenk. Met werk, met zwemtrainingen, wandelen met Leo, koffie drinken met m’n meiden, etentjes met collega’s, uitjes met de Brabo, pilates, vrienden, familie, in de tuin werken, hardlopen. Veel gedaan, veel gelachen – ook op werk. Dus ja: ik ben druk. Maar ben ik vervelend druk? Té druk? Het valt af te lezen aan mijn lijf, die les leerde het verleden me. Zelfs als ik geen woorden gebruikte, zelfs als ik zelf dacht dat het prima ging, prikten kenners zo door me heen. De fysiotherapeut: “Oeh, gespannen spieren, heb je stress?” De mondhygiëniste: “Aanslag op je tanden, gaatjes, ongezond geleefd met koffie, rode wijn, stress weggegeten met snoep?” De psycholoog: “Je zit met je handen over elkaar, vind je het moeilijk hierover te praten?” De haptonoom: “Je houdt je adem in, vind je het moeilijk om je over te geven?” Mijn lijf laat zien wat ik denk of doe of juist zou moeten doen, en altijd – echt áltijd – voel ik me betrapt. Lees ook Lisanne: ‘Hoe meer uren de zon zich laat zien, hoe meer uren ik op het terras móét zitten’ Pijnlijk spierknoopje Ik kom met een masker binnen en verlaat met een figuurlijk blotebillengezicht de behandelkamer. “You have strong calves,” zegt Nicole. “Are you a runner?” Ja, knik ik. “But you are not a good stretcher,” lacht Nicole terwijl ze pijnlijk spierknoopje nummer 3.899 weg probeert te masseren. “Are you too impatient to stretch?” vraagt ze. Ik antwoord niet; pijnlijk spierknoopje nummer 3.900 doet dat voor mij. Het duurt drie kwartier, drie keer moet Nicole tegen me zeggen dat ik mijn benen mag ontspannen. Ze legt uit dat mijn lichaam zichzelf beschermt voor de druk van haar handen. “Do you think I’m too stressed?” vraag ik haar. “Well,” begint ze, en ze legt uit dat er stijfheid in mijn spieren zit, een zeer hardnekkige stijfheid, maar ze denkt, als ze mij zo hoort vertellen, en aan mijn spieren voelt, dat die stijfheid ontstaat door het sporten, het wandelen, het werken, het razen. Het léven. “But I don’t think you’re unhappy, right?” Ja. She was totally right. Niet alle drukte is slecht – dat was precies wat mijn lijf wilde vertellen. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. 

De dagen zijn weer langer, daar ben ik blij om, en mijn onrust wordt groter, daar ben ik iets minder blij om. Ik zie elk jaar weer een causaal verband. Hoe meer uren de zon zich laat zien, hoe meer uren ik op het terras wil zitten, móét zitten zelfs: rosé in de ene knuist, sigaret in de andere knuist. Razen door de zon Nee grapje, ik rook niet, nooit gedaan ook. Alhoewel, zeer sporadisch een sigaretje op een festival, als mijn ook-niet-rokende vriendin de geest krijgt en een pakje haalt. Nou doe mij er ook maar één, en dan hoesten hè, iedereen hoort zó dat je een beginner bent. Maar waarom ik het zeg: ik heb met dat mooie weer wel altijd zín om spontaan, op mijn 32ste, te beginnen met roken, want dat is wat die zon in mij losmaakt, een zekere mate van losbandigheid, een zekere behoefte om alles los te laten en alleen maar daar op dat terras te zitten zonder naar de klok te kijken. Met mezelf, met Leo, met De Brabo, of met vrienden, en vrienden van vrienden, want dat is het heerlijke effect van het terras: het is de zon die de drempels in ons sociale leven verlaagt, ze nodigt iedereen als vanzelf uit. Kom erbij, kom erbij. En dan ga je dus mensen kijken, ouwehoeren, drinken, eten – zo’n grote plank vol hapjes die sneller leeg is dan mijn vriendinnen hem op Instagram kunnen zetten. In de winter vind ik binnen zitten het allerbeste idee ooit. Ik hou niet van kou als ik eraan word blootgesteld, ik hou alleen van kou als ik het kan gadeslaan vanuit een bruine dampende kroeg of onder het welbekende dekentje op de bank. Een vriendin noemt mij in de decembermaand altijd ‘molletje’: ik kruip weg in het donker en ik vind het heerlijk daar. Lees ook Lisanne: ‘Jullie penissen, lieve mannen, zijn bij uitstek de ledematen die HPV doorgeven aan vrouwen’ Binnen zitten Maar in de zomer voelt binnen zitten als een doodzonde. Tijdsverspilling. Die zon is schaars, die zon kan door zo veel factoren worden belemmerd, denk wind, denk wolken, denk regen, mist, seizoenswisselingen, de niet te beïnvloeden draaibewegingen van onze aarde. Ik leef volgens mijn eigen ongeschreven doch strikte regel dat ik buiten moet zijn tijdens de zomertijd, zolang het kan pakken wat je pakken kan, dat idee, totdat de zon allang onder is en je kippenvel op je armen bespeurt. Die zonhonger maakt dat ik, zodra de zomertijd is ingegaan, minder thuis ben en er een dramatisch volle leuke-dingen-agenda op nahoud. Mijn huis wordt in de zomer een soort opslagplaats, een plek waar ik mijn zonnebrillencollectie en zomerkleren bewaar, waar ik mijn badhanddoeken was. Mijn huis wordt een plek waar de planten krijsen om teugjes water, waar de gordijnen nooit meer dicht zijn, waar ik nooit meer onder een warm dekentje met een kruik op de bank kruip. Winterse rituelen die me eigenlijk zo goeddoen: thee voor het slapengaan, de wereld buitensluiten, ze zouden zo welkom zijn tijdens het seizoen dat me zo laat razen. Gordijnen wel dicht, de kaarsjes wel aan, even geen terras, even geen mensen en alles willen en alles doen. Het zou goed zijn, denk ik, om tijdens de zomertijd het licht soms zelf even uit te doen. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Je wilt nooit horen dat een virus zich in je vagina heeft genesteld en kanker kan veroorzaken, en je wilt dat al helemaal niet horen op een vrijdagmiddag – op het moment dat je de huisarts niet meer kunt terugbellen voor vragen die je pas bedenkt nadat je hebt opgehangen. Dat andere virus Mijn weekend dat na deze vrijdagmiddag zou volgen, was volgeplempt met borrels en etentjes. Maar na het telefoontje van de doktersassistente kwam daar nog wat bij: onwillekeurige wat-nou-als-gedachten en angst. Ik wil lang leven. Ik had geen idee hoor, hoe erg het nou precies was dat ik HPV had, toen ik dat telefoongesprek drie jaar geleden voerde. Er hangt een zweem van onwetendheid om dit virus heen. Laatst zaten de Brabo en ik met vrienden pizza te eten toen ik iets vertelde over de dtp-prik, voor op reis naar een land waar je difterie, tetanus en polio kunt krijgen, waarop De Brabo met een mond vol pepperoni riep: “Ooooo ja, dtp is dat virus in jouw vagina toch!” (Nee schatje, dat is HPV, eet jij je pizza maar gewoon op). Dat de Brabo in de war was, wijt ik maar aan het feit dat deze bèta-man slecht is met namen en afkortingen. Al zou ik hem door elkaar willen rammelen, want jullie penissen, lieve mannen, zijn bij uitstek de ledematen die HPV doorgeven aan vrouwen. En, lieve mannen, surprise surprise: HPV kan ook piemelkanker veroorzaken. Daarbij kijk ik ook even naar Thierry Baudet, die het nieuws dat jongens zich nu ook kunnen laten vaccineren tegen HPV als onlogisch betitelde. Op Twitter liet hij weten dat vaccinaties in zijn ogen steeds ‘inclusiever worden’, ondertekend met een clown-smiley. Doodeng, zo’n politicus die aan honderdduizenden volgers onwaarheden verkondigt die kunnen leiden tot medisch onverstandige keuzes. ‘Mensen luisteren soms liever naar de buurvrouw dan naar een arts,’ zei een gynaecoloog-oncoloog onlangs in Flair. Lees ook Lisanne: ‘Door een foutje van de receptionist stond er opeens een halfnaakte man naast mijn bed’ In 2020 gaf de helft van de vrouwen geen gehoor aan de oproep een uitstrijkje te laten maken. Bij vrouwen tussen de dertig en veertig kwam 58 procent niet opdagen. Van de meisjes die zijn uitgenodigd voor de HPV-vaccinatie, haalde dertig procent geen prik. Het virus houdt zich nu koest bij mij, mijn baarmoeder fikst die lelijke shit dus zelf (waarvoor duizendmaal dank). Dat weet ik nadat ik met mijn blote billen op een papieren vel ben gaan liggen, benen wijd open, voeten in twee ijzeren steunen, koude eendenbek in mijn vagina en daarna in handschoenen bepakte handen van een man die lang genoeg had gestudeerd om hem te vertrouwen. “Kuch maar even,” zei hij. Dat deed ik, en tijdens dat kuchje haalde hij een beetje weefsel weg, dat naar een lab ging, werd onderzocht door slimme koppen (gek eigenlijk, dat vreemde mensen met hun hoofd boven een minuscuul stukje baarmoeder van mij hebben gehangen. Ik noem het: steriele intimiteit). In een zeer gunstig stadium zat ik, moest alleen over een halfjaar en sindsdien één keer per jaar weer terugkomen voor controle. Ik heb er geen zin in, zo’n moment vol kwetsbaarheid. Eendenbekken zijn niet mijn vrienden. Maar ik ga. De afspraak staat in mijn papieren agenda, in mijn telefoon en op de wc-kalender. Ik wil lang leven. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Een foutje van de receptionist bracht mij en Yerik bij elkaar. Ik was net in St. Petersburg aangekomen. Mijn backpack rook nog naar nieuw, ik had honger, stonk naar vliegtuig en er stond een halfnaakte man bij bed nummer tien dat ik toegewezen had gekregen bij de receptie. Halfnaakte “Eh,” zei ik. “Hi,” zei hij – en hij zwaaide er enthousiast bij. “Dit eh,” zei ik, “is mijn bed.” “Nee, ik slaap hier al drie dagen in.” Hij was net bezig met een shirtwissel, hij zag er goed uit, concludeerde ik. We waren even oud, bleek toen we een paar uur later bier dronken in een café met harde rockmuziek. Hij studeerde computerwetenschappen in Moskou en was in St. Petersburg om een beetje te reizen. “Verder kom ik niet,” zei hij. “Niet zoals jij.” Ik vroeg hem wat hij bedoelde. Hij wees naar mij. Priemend, maar niet verwijtend, want god, die glimlach, lief, zo lief – en die lach, zo leerde ik later die week, verliet zijn gezicht nooit en die constante emotie maakte hem ook ongrijpbaar. Ik kreeg geen grip op Yeriks gevoel, leven, wat hij deed, of hij gelukkig was, of hij net zo’n overzichtelijk studentenleven had als ik, met betrokken ouders, feestjes en tentamens, vluchtige scharrels en hechte vriendschappen. Er was een taalbarrière: Google Translate was er altijd bij. We trokken een week met elkaar op. Yerik leidde me rond door de stad. Hij leerde me Russische woorden. We dronken wijn in het park. We zoenden niet, er ontstond iets wat meer betekenis kreeg dan een vluchtige vakantieverkering: we werden vrienden. Hij had in Nederland willen studeren, of Engeland, maar had daar het geld noch de talenkennis voor. “Jullie Europese mensen,” had hij op onze eerste avond gezegd, en nam een slok van zijn bier, “jullie kunnen overal naartoe. Jullie hebben geld. Een goed paspoort.” Ik snapte hem toen niet. Ik geloof niet dat Yerik een glazen bol had en deze oorlog had kunnen voorspellen, maar hij was zich toen al bewust van de bevoorrechte positie van het land waarin mijn wieg had gestaan. Yerik had pech. Lees ook Lisanne: ‘Ik dacht zelfs een paar keer: gééf me die milde omikronvariant nou maar gewoon’ Zijn land is aan een oorlog begonnen, maar het is geen oorlog die hij had willen voeren. Bovendien: zijn halve familie woont in Oekraïne. ‘I’m bit afraid,’ had hij me gestuurd voordat Facebook in Rusland uit de lucht werd gehaald. Had Yerik in Nederland gestudeerd, dan was hij nu, vanwege zijn Russische afkomst, door sommige Nederlanders uitgekotst. Uitbaters van Russische winkels ontvingen haatberichten, de Vierdaagse verbood wandelaars uit (Wit-)Rusland, een Russische restauranthouder kreeg te horen dat hij moest oprotten. Je reinste discriminatie. Ik schaam me voor deze oneerlijke kortzichtigheid, ik wil Yerik laten weten dat ik deze oorlog in eerste plaats voor Oekraïne, maar óók voor hem vreselijk vind. Maar het is stil aan zijn zijde. Op mails reageert hij niet, op Facebook staat hij niet meer in mijn vriendenlijst. Ik maak me zorgen. Nu zou ik hem willen zeggen dat ik hem snap, wat hij toen zei, over ’t geluk dat ik had met de plek waar mijn wieg stond. Ik zou een biertje met hem willen drinken, ik zou hem gerust willen stellen – al heb ik geen idee hoe. De naam Yerik is omwille van zijn veiligheid en privacy gefingeerd. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.   

Hoestjes, keel- en hoofdpijntjes: al twee jaar lang is geen enkele klacht meer onschuldig. Alles kan een voorbode zijn voor tien dagen quarantaine en dan moet je nog maar zien hoe je het ervan afbrengt. Zelfs ordinaire katers en de alom bekende menstruatie-kwaaltjes stuurden me het afgelopen jaar in allerijl naar de Etos om zes zelftesten te halen. Eindelijk: corona Twee jaar lang was elke uitslag bij mij hetzelfde: negatief. Wéér niet. Ik klopte mijn immuunsysteem keer op keer maar weer op de borst, besefte dat het ook een kwestie van dom geluk was, prees dat geluk dan ook maar de hemel in, ging vervolgens tevreden over tot de orde van de dag. Maar ik moet ook toegeven: ik werd steeds nieuwsgieriger. Hoe zou het zijn als ík dit virus zou hebben? Zou ik ook al die fasen waar iedereen het over heeft – keelpijn, hoofdpijn, verkouden, extreem moe – doormaken? De laatste paar weken dacht ik zelfs een paar keer: gééf die milde omikronvariant nou maar gewoon. Dan zijn we ervan af: van het virus, voor even, van de angst op besmetting met een hevigere variant, en van het uitrekenen ‘als ik het nu krijg, kan ik niet op vakantie/niet naar dat feest etc.’. Maar corona blijft toch een vies vuil kreng: de klachten kwamen op een moment dat ik mijn spullen pakte voor het Feest der Feesten. Ik ben voor één ding op de wereld gezet, en dat is carnaval vieren. Op de dag dat dat begon, was het van ‘uche uche’ en dat bleek fase 1. Wat je dan dus gaat doen, is mensen appen die je voor zijn gegaan (fase 2): ‘Had jij ook last van dit en dat?’ De GGD-uitslag loog er niet om: om vier uur ’s nachts, terwijl ik hoestend plafonddienst had (fase 3), kwam het weinig verlossende antwoord (fase 4). Ineens heb je het: corona. Nou mensen, eindelijk. Toen volgde fase 5: doorstrepen wat in mijn agenda stond. Daarna volgde de fomo: huilen om wat je allemaal hebt moeten doorstrepen. Toen kwam de hoofdpijn. De verkoudheid (fase 8). De verhitte zoektocht naar een thermometer. Verhoging. Googelen (fase 11): ‘Wanneer heb je koorts?’ Toen begon ik te hijgen als een paard. Lees ook Lisanne: ‘Daarna lachten ze allemaal als een chimpansee – dat was de opdracht’ Ik had geen zin meer in Netflix. Toen kwam het gevoel dat ik weer beter was. Daarna kwam het gevoel dat ik toch helemaal niet beter was (fase 16). Het besef kwam dat het verloop van corona grillig is. Daarna kreeg ik zin in pizza (toch beter?). Toen bestelde ik pizza (fase 19). Vervolgens was ik moe van het pizza bestellen (toch niet beter). Uiteindelijk had ik geen zin meer in mijn pizza. Opeens sliep ik vier uur. Daarna zette ik mijn telefoon weer aan. Fase 24: zelfmedelijden. Telefoon uit. Vijf films geprobeerd te kijken, vijf keer niet verder dan de eerste tien minuten gekomen. Telefoon weer aan. Melodramatische appjes naar vriendinnen: ‘Ik heb vast mijn rouwkaart ontworpen.’ Weer zin in pizza (fase 32). Pizza bestellen. Pizza opeten. Gordijnen open. Hoi zon! En toen kwam de 37ste fase, mijn lievelingsfase: weer beter. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  

Ze zeggen weleens zo lekker pathetisch ‘een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’, en om te voorkomen dat ik dus een dag niet leef, leek het me nuttig om mee te doen aan een online lach-workshop. Online lach-workshop Ik was onvoorbereid, het enige wat ik wist was dat ik moest gaan lachen, maar dat mijn twee mondhoeken deze avond nog omhoog zouden komen, daar kon ik me bijster weinig bij voorstellen. Het was donker buiten, ik kreeg mijn lenzen niet uit, ik had een potje rodekool op de vloer van de supermarkt kapot laten kletteren, mijn hond had diarree en ik had ruzie met mijn luxaflex gemaakt die na onze worsteling niet meer omhoog of naar beneden ging – knappe man of vrouw die mij nog kon laten lachen, dus. Ik ging zitten voor mijn laptop, moest ik ook nog gaan stáán. Daar had ik toch helemaal geen puf meer voor aan het eind van de dag waarop louter Netflix lonkt? Met moeite onderdrukte ik de neiging een Irish goodbye uit te voeren, want daar is Zoom uitermate geschikt voor (kruisje-klik-weg). Eerst werd er iets uitgelegd door mijn lachdocent Ilona Bloeme. Vrolijke achternaam, vrolijk gezicht. Ha Ze vertelde dat we normaal lachen door externe factoren, door dingen die we zien, die ons overkomen, die andere mensen zeggen of doen. We zijn dus, zo zei Ilona, wat lol betreft afhankelijk van wat ons overkomt. Waarom leren we onszelf niet te lachen zonder reden? Wie lacht maakt endorfine aan, traint de spieren in het gezicht, dat helpt tegen angst en stress en het werkt ook pijnstillend. En om dat alles te bereiken, moest ik dus ‘ha’ zeggen. En ‘ha, ha, ha’. En bij elke ‘ha’ moest ik een vinger van de ene hand tegen de vinger van mijn andere hand aanleggen. ‘Ha ha ha,’ deed ik. Dit is ongemakkelijk, dacht ik. Elk ha’tje galmde door mijn woonkamer en ik geneerde me een beetje, ik vervloekte mijn kapotte luxaflex en baalde dat ik de buren niet had geappt dat ik meedeed aan een lachworkshop, zodat ze in elk geval een verklaring hadden voor de vreemde geluiden die door hun muur kwamen. Lees ook Lisanne: ‘Na zes uren vol marteling, belandde ik huilend op de eerste hulp’ Lisanniaans Ik boog na de eerste oefening naar mijn beeldscherm. Wie wáren die mensen eigenlijk, die mij vanuit hun woonkamer luidkeels toelachten? Ik keek naar de gezichten. Het waren vrolijke mensen, hun lachgeluiden waren dan weer hoog, dan weer laag. Daarna lachten ze allemaal als een chimpansee – dat was de opdracht. Daarna als een heks. En als een kabouter. En ineens ik dus ook. Een zenuwachtige, schelle chimpanseelach, een minikabouterlachje, een smalend heksenlachje, en toen, ineens, spontaan, ongepland, een Lisanniaanse lach erachteraan. Luid, duidelijk en vooral ook oprecht. En dat was het, uiteindelijk: drie kwartier lachen, met z’n allen, met de daaropvolgende dankbare buik- en wangpijn en het besef dat je je lach altijd bij je hebt. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Ik had lenzen nodig. De urgentie ervan drong tot me door toen ik een hond moest vangen. Laat het me uitleggen. Ik liep met twee vriendinnen door donker Utrecht, we waren bezig met een zelfgeorganiseerde glühweinwandeling, toen we een hond zagen, formaatje gigantisch. Trauma door lenzen Het dier zocht in paniek zijn baas, er was geen baas, dus wij besloten hem te vangen. Hij rende van ons weg, kwam terug, rende van ons weg. Hard to get. Déjà vu’s naar mijn voormalige liefdesleven. Ik sloop op hem af, mijn vriendinnen Floor en Bianca stonden raar te kijken: in hún beleving was de hond aan de rechterkant van het perkje. Ik liep vastberaden naar de linkerkant. “Wat dóé je?” fluisterde Bianca. “Ik vang de hond!” “Maar hij staat dáár.” Nou, lang verhaal kort: ik was niet op de hond afgeslopen, maar op een stapel vuilniszakken. Er was een publieke afgang nodig om mij aan de lenzen te krijgen, want ik haat alles wat in ogen zit: pluisjes, make-upresten, wind, Leo-haren, vliegjes, vingers. Ik kreeg ooit tijdens een sportwedstrijd iets in mijn oog, waarna ik het er in paniek probeerde uit te halen en ik met mijn nagel dat witte ooggedeelte had aangerand. Nadat ik zes uren vol marteling – het gevoel van een zandkorrel in mijn oog – had doorstaan, belandde ik huilend op de eerste hulp voor een zalf die moest worden ingespoten met een pipetje. O ja, nog iets wat ik haat wat in ogen zit: pipetjes. Het hielp niet, dat trauma, toen ik drie jaar geleden voor het eerst bij de opticien binnenwandelde. Ik had een bril maar wilde lenzen, want op mijn brilloze dagen (ik vind mezelf zonder bril nou eenmaal leuker) wilde ik ook iets kunnen zien en niet het risico lopen om de verkeerde vriendengroep in de kroeg aan te spreken. Het ging mis. Ik ging met een vooringenomen zelfverzekerdheid zitten – positief blijven, je kan dit – en verliet pas na anderhalf uur die zaak weer. “Het ligt niet aan jou,” zei ik tegen de opticien, hij duwde met zijn wijsvinger zenuwachtig zijn bril wat beter op zijn neus. “Het ligt aan mij. Ik kán dit gewoon echt niet.” Tranen. Maar dit keer was ik voorbereid. Ik had de opticien gezegd dat ik stikzenuwachtig was en gevraagd of hij extra tijd voor me wilde inplannen. En of ik in een rustige kamer kon zitten en of ze me wilden helpen als het niet zou lukken. En of ik een beetje aan het eind van de ochtend kon (in mijn beleving waren mijn ogen aan het eind van de ochtend het meest in staat lichaamsoneigen dingen te verdragen). Lees ook Lisanne: ‘Mensen waren het niet eens met een column die ik voor een krant had geschreven’ “En kan ik jullie dan ook bellen als ik thuis ben en ze niet meer uitkrijg?” Lenzenles, had ik het genoemd tegen iedereen die het maar horen wilde. Hoe meer mensen het wisten, hoe kleiner de kans dat ik nog zou afzeggen. “Ik vind het een beetje overdreven hoor,” zei de Brabo. “Beetje dramatisch hè?” zei mijn vader. Ik ademde diep in en uit toen ik op de stoel plaatsnam. Vervolgens begon ik al te tranen toen ik naar mijn eigen ogen in de spiegel keek, Pavlov is een lul. “Ik weet niet of ik het kan, help,” zei ik tegen de opticien. Buikpijn. Misschien had ik eerst naar de wc moeten gaan. De opticien leunde achterover. “Jawel joh, eitje. Ik blijf hier zitten tot ze erin zitten. Begin maar.” Nou, lang verhaal kort: ik begon en de opticien hoefde maar tien minuten op de stoel te blijven. Ik viel niet flauw. Mijn lenzen zaten op hun plek, mijn ogen traanden niet – ze hadden zich op veel erger voorbereid. Soms, lieve mensen, heeft dramatiseren een functie. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Ik ben viral gegaan, en niet in a good way. Mensen waren het niet eens met een column die ik voor een krant had geschreven, over grensoverschrijdend gedrag. De kop die de eindredacteur erboven had gezet, was vrij ongenuanceerd, té kort door de bocht, die suggereerde dat ik het ontvangen van een complimentje (‘Je bent mooi’) grensoverschrijdend vind. Drek Wie de hele column zou lezen, zou begrijpen dat ik het vooral onveilig vond dat de complimenten-man, die ik tegenkwam tijdens het uitlaten van Leo, dichter bij mij kwam dan me lief was. In mijn aura. Maar vrij weinig mensen namen de moeite om verder te lezen. Waar ze wel de moeite voor namen? Mij uitschelden. Een bloemlezing: ‘Door mensen zoals jij is heel deze wereld naar de klote.’ ‘Ik hoop dat je onvruchtbaar bent, want als zo een achterlijke mongool als jij zich voortplant blijft het maar erger worden.’ ‘Aandachtsstoornis. Opsluiten (GGZ).’ ‘Wat ben jij een dom millennial stuk vreten met je achterlijke gezeik.’ ‘Ik zou zelfs mijn hond niet op je loslaten.’ ‘Dom zeikwijf.’ ‘Leer je kop houden, snollerige aandachtshoer.’ Elke minuut kreeg ik er tientallen notificaties bij van berichten, en public of privé, via Twitter, mail, Instagram, Facebook. Wat gebéúrde hier? Het had bijna iets weg van een klucht: hoe een column over grensoverschrijdend gedrag nog meer grensoverschrijdend gedrag losmaakte. Ik heb me weleens afgevraagd wat ik zou doen als ik viral zou gaan. Wie op een sociaal medium zit, loopt altijd het risico onderdeel te worden van een opruiende online hetze – en ga er dan maar aan staan. Ik moest eraan gaan staan. Ik belde mijn vriend: “Kun je hierheen komen?” Ik wilde niet alleen zijn, de reacties kropen onder mijn huid. Kippenvel, buikpijn, droge keel, geen trek. Telefoon uit. Toch weer kijken. Toch weer uit. Toch weer kijken. Maar midden in die dagenlange storm gebeurde er ook wat anders. Ik moest denken aan een kalfje op een steppe, waar dan een hele kudde olifanten omheen gaat staan, zodat het niet ten prooi valt aan jagers. Die Twitteraars waren de jagers. Dat babyolifantje was ik. Lees ook Lisanne: ‘Ons bewust zijn van onze kwetsbaarheid is onlosmakelijk verbonden aan het vrouw-zijn’ De kudde waren mijn vader, mijn broertje, mijn vriend, mijn nicht, mijn stief- en mijn schoonfamilie, mijn buren, mijn vriendinnen, mijn vrienden, mijn collega’s, vrienden van mijn vrienden, collega’s van mijn collega’s. Ze stuurden me hartjes, bevestigende berichtjes, dat mijn column goed was, dat ik goed was, dat ik lief was, dat de drek die ik over me heen kreeg niets meer was dan drek, dat de opmerkingen die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg niets afdeden aan de waarheid: ik ben geen teef. Ik ben geen dom zeikwijf. Ik ben geen snol. Ik hoef niet te worden opgesloten. Ik hoef mijn bek niet te houden. Voor elke nare reactie, kreeg ik een tegenreactie. Tegengif. Haat versus liefde. Het een werd onschadelijk gemaakt door het ander. Ik ben me bewust van het pathetische ondertoontje van wat ik hier schrijf, en de toetsenbordhelden die doorspekt zijn van haat zullen hier smalend om lachen, om die liefde (ze doen maar). Maar wat ik heb gemerkt, wat het echt is: die liefde is in zulke nare stormen onmisbaar, ze vormt een beschermlaag – en je mag in je handjes knijpen als je zo’n beschermlaagje ontvangen mag. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Na de BOOS-uitzending wilde dichter Erik Janssen weten welke privileges hij als man (onbewust) heeft. Daarom stelde hij aan de vrouwen om hem heen de vraag: “Wat zou je doen als er 24 uur geen mannen zouden zijn?” “Dan zou ik veilig over straat lopen, dan zou ik alles dragen waarin ik me bekeken voel.” Het is niet aan ons “Ik zou niet voortdurend kijken of met een sleutelbos paraat staan wanneer ik na een cafébezoek alleen naar huis fiets.” En: “Een avond lopen door het bos, en joggen in het duister.” Het gedicht dat hij met de antwoorden schreef, betrof zes alinea’s die bol stonden van herkenning voor – ik denk – iedereen die vrouw is. In mijn appgroepen ging het vervolgens vooral over de keuze die je als vrouw maakt. Jog je niet in het donker door het bos, ga je de gevaren uit de weg, of doe je het juist wel – je bewust van dat er iets kán gebeuren? Want iedere vrouw maakt dat soort keuzes. Ik ken geen enkele vrouw die onnadenkend, zonder wikken of wegen, in het donker op de fiets stapt en zich vervolgens niet afvraagt welke route de drukste is en het best verlicht. We denken altijd na over onze veiligheid en over die van onze vriendinnen, zusjes, nichtjes, moeders. Ons bewust zijn van onze kwetsbaarheid is onlosmakelijk verbonden aan het vrouw-zijn. Ik ben zo’n avond-jogger zoals in het gedicht van Janssen, als er geen daglicht meer is, is de wereld van mij, en ik kan de dag dan afsluiten door alleen naar mijn ademhaling te luisteren, mijn hart te horen bonken, en mijn voetstappen die me vooruitduwen. Maar wat ik ook altijd hoor, hoe hard ik ook hijg, stamp en bonk: een stemmetje. Het zegt: “Zou je dat nou wel doen?” Het klinkt harder als ik niet rechtdoor ga, de verlichte weg op ren, maar linksaf, het bos in. Het roept luider als ik kies voor die extra lus van twee kilometer over het weinig verlichte wandelpad door het weiland. Ik doe het altijd, omdat ik me niet wil laten beperken door mensen – mannen – met kwaad in de zin, door gevaren die er nog niet zijn maar kunnen komen, maar waarvan je niet weet óf ze komen. Lees ook Lisanne: ‘Ik nam mezelf voor na de afronding van een langlopende klus ook aan de zuip te gaan’ Dus ik ga dat bosweggetje in, ik storm dat zandpad op, en dan stelt het stemmetje me geen waarschuwende vraag meer, het zegt alleen: “Onverstandig.” Het herhaalt het een paar keer. “Onverstandig, Lisan, onverstandig, onverstandig.” Het is ook wat de buurvrouw zei, toen ze me vanuit de auto zag hardlopen. “Om half elf ’s avonds? Niet zo verstandig, hoor.” Het is ook wat mijn vader me, beschermend, zenuwachtig van alles wat zijn dochter kan overkomen, soms zegt: “Is dat wel verstandig, Lies?” En wat vriendinnen – die van de voorzichtigere soort – af en toe zeggen: “Is het niet verstandiger om eerder te gaan?” Het zijn geen verwijten, die opmerkingen. Ze worden uit liefde en zorgzaamheid gemaakt. Maar ze laten ook iets zien. Er is een giftig idee onze maatschappij in gekropen, stilletjes, soepel, tot het onder onze huid en in onze hoofden zat. Het idee dat het aan onszélf is om veilig te blijven. Alsof het aan de keuzes ligt die wíj maken of ons iets overkomt of niet. Maar het is niet aan onszelf om ons veilig te houden: dat is aan de ander. Want er is maar één iemand die een stempel moet krijgen als ons iets overkomt, en dat is de sisser, de aanrander, de pssst-meisje-roeper, de verkrachter, de achterna-fietser. Wij zijn niet onverstandig – zij zijn het gevaar.   Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Ik ben iemand die van vooruitgang houdt. Stilstaan schuurt gevaarlijk dicht tegen achteruitgaan aan – iets wat me de gruwelen bezorgt, een beetje vergelijkbaar met nagels die over een schoolbord krassen. Ik sta enkel stil in rijen, tussen mede-wachtenden die dan soms beginnen te praten, dat maakt stilstand in mensen los, zoals bij de man laatst achter mij bij de Gall & Gall. Stilstaan (maar echt) Hij zei dat het een goed wijntje was dat ik in mijn handen had. En ik grapte dat ik er dorst van kreeg, haha, om elf uur ’s ochtends (was eigenlijk geen grap). Ik vroeg of hij wat te vieren had – wijzend op zijn champagne. “Ik heb een klus afgerond,” zei hij. Ik vroeg wat voor klus, en hij zei: “Eigenlijk niets bijzonders, ik ben al tien jaar reclamemaker, maar eens in de zoveel tijd dwing ik mezelf een flesje te halen.” “Waarom?” vroeg ik. Dat vond hij een goede vraag, hij dacht even na (dat kan, als je stilstaat), en zei: “Omdat ik mijn successen wil blijven vieren. En zo rond ik dingen ook nog eens mentaal goed af” – hij klopte met zijn vuist zacht op zijn voorhoofd. Terugblikken hielp hem om vooruit te komen. Ik vond het mooi, ik nam mezelf voor na de eerstvolgende afronding van een langlopende klus ook aan de zuip te gaan. Maar zoiets moet je, als je een agenda hebt die enkel vooruitgang nastreeft, inplannen. Ik had een artikelenreeks over rouw afgerond, waar ik twee jaar lang aan had gewerkt. Het enige wat nog moest gebeuren, was het slotartikel inspreken als audioverhaal en dat was een perféct momentum om mijn nieuwe voornemen, ingegeven door de champagneman, in de praktijk te brengen. Het plan was dit: ik had een wijntje voor mezelf gekocht voor die avond, ik zou Leo meenemen naar de redactie in Amsterdam en nadat ik de deur voor de laatste keer plechtig achter me dichttrok en nog één keer achterom had gekeken, zouden we naar een mega-hondenspeelveld aan ’t IJ sjokken, waar je heerlijke koffie kon kopen. Ik zou nippend naar het water turen, nog meer turen, terugdenken aan wat was geweest zonder te denken: goed prima oké what’s next, wat zal ik nu eens gaan doen, hoe ga ik nu mijn hypotheek betalen, welke stap zou nu goed zijn voor mijn carrière, waar zal ik gaan zoeken, welke lijntjes moet ik uitgooien, ik moet eens met die en die bellen. Daarna zou ik uitgewaaid in mijn auto stappen en een massage krijgen bij een masseur in mijn wijk. Daarna zou ik op de bank ploffen met een wijntje en Thais. Lees ook Lisanne: ‘Ik vroeg me af of mijn borsten ooit eerder zo’n winterse bries hadden gevoeld?’ Het werd een viering waar zelfs de champagneman een puntje aan kan zuigen. Dus om 15.30 uur, halfuurtje later dan gepland wegens, nou ja, te laat aanstalten gemaakt, sleutels kwijt, auto stond verder weg dan gepland, geen parkeerplek kunnen vinden, beetje file, sjeesde ik als een kamikazepiloot de redactie op, sprak mijn artikel in alsof de maffiosi me op de hielen zaten en daarna rénde ik het pand weer uit. Ik hoorde de deur niet eens achter me dichtvallen, had vijftien minuten de tijd om te wandelen en koffie te halen, de rij voor het koffietentje was ellenlang, tien minuten kon Leo sjezen, ‘Kijk naar het water, tuur naar het water,’ zei ik tegen mezelf, dus dat deed ik, nog vier minuten, nog drie, nog twee – en hop, auto in.  De masseur bellen dat ik een kwartier later zou zijn. Naar huis. Naar de masseur. Waar ik te horen kreeg dat mijn spieren ‘net staalkabels waren’. Dat krijg je dus als je rent om stil te kunnen staan. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh

Ik stond op de parkeerplaats en ik deed het. Ik trok mijn shirt omhoog en richtte mijn borsten naar een vriendin, die op tien meter afstand stond. Het was een soort opwarmer. Een ijsbreker. Als ik nu vast mijn borsten durf te laten zien, dacht ik, hier in het openbaar, dan was de kop eraf en zou de rest peanuts zijn. Naakt & vrij Ik droeg geen beha – dat was een order van mijn vriendin, ze had het in capslock door de telefoon getetterd: “WANT ANDERS KRIJG JE LELIJKE STRIEMEN.” En lelijke striemen konden we niet gebruiken, want mijn borsten moesten op de foto. Op hun mooist. Hun aller-allermooist. Iets wat ik al jaren niet durf maar wel roep, ingegeven door angst voor ouderdom en de neiging die ik altijd heb: alles altijd te willen vastleggen. Ik wilde dat doen nu mijn lijf, mijn trots, nog jong is – want later kan dat niet meer, later ben je oud en dat is ook mooi, maar je bent nooit meer jong. Het begon zoals heel veel dingen beginnen: met een grapje, vermengd met grootspraak. Mijn vriendin moest twee opdrachten doen voor haar fotocursus: ze moest iemand met een hobby fotograferen en iemand naakt. “Dus jij gaat uit de kleren,” was de voor haar logische conclusie. Dus ik lachte, haha, ja, ik ga uit de kleren, is goed, wanneer, hoe laat? Ze stuurde me een datum, tijdstip, locatie. Ineens werd grootspraak realiteit. We spraken af op een vervallen terrein in Zaandam, met tal van lege fabrieken met kapotte ruiten en meters klimop tegen de muren. Ooit was het een militair complex, nu het decor voor mijn meiden. Ik zou verder alleen maar een spijkerbroek aanhebben en een leren jasje eroverheen – dat wijd open zou staan. “In een lege loods komen ze goed naar voren,” verzekerde mijn vriendin, terwijl we speurden naar een gat in een afrastering, naar een plek waar beheerders vergeten waren een raam dicht te timmeren. Alles zat potdicht. “Dan maar in de buitenlucht,” opperde mijn vriendin. Ik weet nu: voorstellen omtrent naaktfotografie worden makkelijker bedacht door degene die niet uit de kleren hoeft. Lees ook: Lisanne: ‘Omdat ik van tevoren niet wist hoe ik me zou voelen na een derde shotje Pfizer, ging ik me vervelen’ Er liep een handvol mensen rond op dit terrein: kunstenaars die er een atelier hadden, horecamedewerkers die het restaurant runden, dagjesmensen, hondenuitlaters, beveiligers. En ik. En mijn borsten. Die eerst wat onwennig voelden in de buitenlucht – ik vroeg me af of mijn borsten ooit eerder zo'n winterse bries hadden gevoeld? Het voelde gek maar prettig-gek, steeds prettiger-gek ook, die briesjes, en mijn borsten leken zeer content, zei mijn vriendin, je kon het aan ze zien, ze shineden in de winterzon. Mijn vriendin schoot en schoot en schoot, ze legde mijn lange haar goed – “precies een beetje over je tepel, ja, zo ja” – alsof ze nooit anders had gedaan. Hoe langer ik daar halfnaakt stond, hoe meer ik wilde roepen: “Hallo mensen, dit is mijn halfnaakte ik!” We maakten foto’s op een verroeste stalen trap, we fotografeerden mijn meiden in de weerspiegeling van het raam en we maakten nog wat foto’s in een schuurtje. Twee weken later kwam er een beoordeling van de docent. ‘Lekker jaren zestig,’ schreef hij, ‘goed model, goed gekozen leren jasje.’ Hij sloot af met: ‘Helemaal vrijheid.’ En dat was het ook echt. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh

“Wat ga je morgen doen?” vroeg de Brabo me terwijl hij naast me in bed kroop en meteen de dekens meren-deels in beslag nam. “Morgen ga ik me vervelen,” zei ik. “Hoezo?” “Omdat ik dat eigenlijk nooit doe.” Verveling De boosterprik die ik die ochtend had gekregen, bood de perfecte verveelgelegenheid: omdat ik van tevoren niet wist hoe ik me zou voelen na een derde shotje Pfizer (altijd hetzelfde liedje met shotjes), besloot ik de dag erna vrij te nemen voor het geval dat. Ik keek er al weken naar uit, ik had het ook groot in mijn agenda gezet, met spaties tussen elke letter voor de nadruk: V E R V E L E N. Van tevoren deed ik diepgaande research. De Van Dale legde uit dat verveling ‘een onaangenaam lang gevoel van leegte’ is. Klonk niet heel uitnodigend, niemand houdt van onaangenaam, maar ik wilde het toch proberen. Vervelen is een staat van zijn die ik nooit bereik. Als mijn werk af is, of on hold staat, heb ik altijd nog wel dingen op te ruimen, blijven-liggen-klusjes te doen zodat ze er eindelijk niet meer liggen (schilderijtjes ophangen, administratie wegwerken, rommellades opruimen). Mijn leven is altijd onaf en beveelt me altijd stilletjes om die losse eindjes aan elkaar vast te knopen. Ook als ik geen klusjes doe, als ik niet werk, is vervelen geen optie; ik bevind me dan in een interbellum tussen iets doen en niets doen. Dat komt omdat de mogelijkheden tot ontspanning ook eindeloos zijn: er zijn tal van series die ik nog wil zien, boeken die ik nog wil lezen, meditatie-oefeningen die ik wil doen. Ook ontspanning is nooit klaar. Nooit af. Die dag stond ik op, ik douchte, wandelde met Leo in een langzamer tempo dan ik anders deed, zonder muziek, zonder podcast, zonder te appen, zonder doel. Leo leidde ons naar het hondenveldje en daar zat ik te zitten op een bankje, tot Leo er klaar mee was en voor het poortje een blafconcert gaf aan elke willekeurige passant. Weer bij de Brabo thuis douchte ik nog een keer, want waarom niet, trok een verwassen joggingbroek aan en een te grote zwarte trui, ik deed mijn haar in een lelijke lage staart en was klaar om op te gaan in het meubilair van de Brabo. Lees ook: Column Lisanne: 'Het is eigenlijk bloedlink om een loterijlot aan iemand te geven' Vandaag zou ik niet bestaan. Dat mijn verveeldag bij de Brabo zou plaatsvinden, was trouwens niet geheel toevallig. Dat de afwasmachine niet was uitgeruimd, dat de kalender nog steeds niet was opgehangen in de wc: I don’t care. Zijn afwasmachine. Zijn kalender. Zijn wc. Zíjn huis. Ik zei vijf keer tegen de Brabo “dat ik me nog niet verveelde”, keek een kabbelende film die niet saai was maar ook niet boeiend, en toen die was afgelopen en ik een tosti had gegeten, verveelde ik me nog steeds niet. In plaats daarvan deed ik een dutje. Daarna bekeek ik het plafond uitgebreid alsof het de Nachtwacht was, telde ik de lantaarnpalen die ik vanaf de bank door het raam kon zien, luisterde ik naar het geneurie van de thuiswerkende Brabo, kriebelde ik mijn eigen arm, ging ik op mijn rug op het tapijt liggen, telde ik de snorharen van Leo. Het plafond bleek een vreemd reliëf te hebben, vanaf de bank kun je zeven lantaarnpalen zien, de Brabo neuriede Jingle Bells, je eigen arm kriebelen is minder lekker dan wanneer iemand anders het doet, het tapijt ligt uitstekend, Leo heeft 21 snorharen en de Van Dale had geen gelijk. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh

We hadden spandoeken mee en mondkapjes – onwennig deden we ze om. Daar stonden we, op Schiphol, exact twee jaar geleden, om mijn vader en zijn vriendin op te wachten. Ze waren op vakantie geweest in Lapland en bleken de eerste Nederlanders te zijn die in quarantaine moesten vanwege corona. Blijven roeien Ze hadden er het nieuws mee gehaald. Van álle zeventien miljoen inwoners die ons land telt, waren het uitgerekend mijn vader en zijn vriendin die het presteerden in een busje te gaan zitten waar ook een besmet persoon uit Wuhan in zat. Voor twee weken werden ze in een afgelegen hutje in de sneeuw gezet. Elke dag kwam er een dokter langs, om hun temperatuur te meten. Coronatesten bestonden nog niet. Een maaltijdbezorger zette elke dag een doos voedsel neer, belde aan en stoof daarna direct weg. ‘Wij zijn blij, Toon en Marjon coronavrij’, stond er op het spandoek. We gingen er zelfs mee op de foto. Hi-la-risch. Met terugwerkende kracht een zeer ongepaste actie, maar wisten wij veel? Wisten wij veel dat dat virus vele honderdduizenden mensen zou doden? Miljoenen mensen ziek zou maken? De hele wereld – onze levens incluis – genadeloos zou platleggen? Twee maanden later zaten we in een lockdown. Sinds-dien is het voor niemand makkelijk – behalve voor mijn hond, want die gedijt zeer goed op een lockdown waarin zijn baasje non-stop op de bank zit en wandelen de enige activiteit is die niet verboden is. Ik moet vaak aan het liedje van Coldplay denken: nooooobody said it was easy. Dat gaat voor mij alláng niet meer over allesbepalende liefde. De afgelopen maanden zag ik twee dingen. Ik zag moeheid – door alle regels, het binnen zitten, het inleveren, het opofferen, het missen, het ongemak, het niet kunnen vieren, die lange wattenstaven, de vaccinatiediscussies, het sportgebrek, dichte kroegdeuren, financiële struggles, besmettingsangst. En ik zag acceptatie. “Het wordt nu een kwestie van een winterslaap in de winter en losgaan in de zomer,” zei een vriendin. “We moeten ermee leren leven,” zeggen experts. Speechen Ik had nooit verwacht dat er ooit een moment zou komen dat ik dat plausibel zou vinden klinken, maar dat moment is nu. Alleen de pessimisten brachten het er de afgelopen twee jaar vanaf zonder teleurstellingen. De optimisten, onder wie ik, leerden dat een overzichtelijke tijdsaanduiding als ‘even’ niet bestaat in een pandemie. ‘Maar we hebben het gered,’ appte een vriendin laatst – ze emotioneerde me met het lange bericht dat ze naar onze groepsapp stuurde. ‘Ik wil graag speechen,’ zei ze, een paar uur voor we met z’n drietjes een borrel hadden, ‘maar ik ben vermoedelijk te dronken vanavond, dus ik doe het nu.’ Aangezien dergelijke voorspellingen altijd uitkomen, was dat een verstandige beslissing. Mijn vriendin bedankte ons voor de afgelopen twee jaar. ‘Wat een tijd, en wat hebben we lekker geroeid met de riempjes die we hadden,’ zei ze. Ik dacht aan het moment dat ons weekendje weg naar een uitgaansstad niet doorging, en we een huisje boekten en in een bootje het water op gingen. We roeiden soms traag, soms was het koud, soms was het saai, soms wilden we naar een plek roeien waar we niet bij konden komen. Lees ook: Column Lisanne: 'Het is eigenlijk bloedlink om een loterijlot aan iemand te geven' Maar we roeiden. We gingen vooruit. Samen. In die boot. In onze bubbel. Inmiddels heeft nagenoeg iedereen al eens in quarantaine gezeten. Iedereen is het zat. En ik weet niet wat de pandemie nog brengen zal, maar ik weet nu: ook een worstelend mens kan de roeispanen oppakken. Naar voor, naar achter, naar voor, naar achter. Naar voor.  Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh

Geluk Het dimensionaalste cadeau dat je van iemand kunt krijgen, is een lot. Je weet namelijk niet precies wát je krijgt. Tussen de ene optie – een stukje papier – en de andere optie – miljoenen euro’s – zit een grote marge. Het cadeau kan verrassen op een manier die je verbeeldingsvermogen te boven gaat, of teleurstellen. En als je zo’n stukje papier in bezit hebt, poppen er als vanzelf wat-als-scenario’s op. Want zo werkt het brein nou eenmaal, we zijn hebberiger dan we willen toegeven en daar gaat onze fantasie enthousiast in mee. Wat als ik win? Wat zou ik ervan gaan doen? Aan wie zou ik iets geven? Zou ik de gever iets geven? Stiekem vraag ik me ook altijd af hoeveel wrevel en jaloezie winst achteraf bij zo’n gever zou veroorzaken. Het is eigenlijk bloedlink om een lot aan iemand te geven. Afgelopen feestdagen kreeg ik drie halve oudejaarsloten van drie verschillende lieve gevers. Er kwamen clichébestemmingen bij me op waar ik dat geld linea recta, content achteroverleunend, naartoe zou schuiven. Herinneringen, yes please. Een megafeest met de leukste mensen, de lekkerste champagne, een zwembad, een dj, een chocoladefontein, overal lichten – nooit meer vergeten. Daarna zouden de Brabo en ik op vakantie gaan: Jordanië, IJsland, Chili, allemaal achter elkaar want werken ho maar. Ik zou een camper kopen voor mij en Leo. Mijn broertje en vader zouden iets krijgen, veel denk ik, de gevers ook, mijn andere familieleden, maar welke familieleden dan, mijn vrienden, maar welke vrienden dan? En hoeveel? En een goed doel, Stichting Aap, Paard in Nood, het Wereld Natuur Fonds, maar ook iets voor mensen: KWF, het Rode Kruis, het Armoedefonds, stichting Vluchteling? Misschien moet ik een huis kopen voor een dakloze? Een arm gezin uit de penarie helpen? Misschien is één gezin helpen niet genoeg? Hoe combineer je hebberigheid en barmhartigheid? Lot kwijt Mijn overwegingen vierden hoogtij tot ik na de trekking besefte dat ik een van de drie loten niet meer kon vinden. Als in: heel erg kwijt was. Dagen had ik geen idee waar mijn lot zou kunnen zijn. En geloof me: het dimensionaalste cadeau dat je kunt kwijtraken, is een lot. Je weet namelijk niet precies wát je bent kwijtgeraakt. Ik ben er niet trots op, maar ik raakte er een beetje van in paniek, afgelopen week. Ik schrok ervan wakker. Want geld maakt niet per se gelukkig maar als ik miljoenen in de papierbak zou hebben geflikkerd, tussen verscheurde dozen van Zalando en vergeelde kranten, zou ik daar toch zeer ongelukkig van kunnen worden. Starend naar het plafond ging ik mijn gangen na: waar zou ik dat potentiële ticket naar 30 miljoen hebben gelaten? Toen ik daar niet uit kwam, zocht ik in de krochten van mijn brein naar geruststelling om weer in slaap te kunnen vallen. Lees ook Lisanne over social media: 'Wie post, en likes krijgt, voelt zich niet langer een nietig, kloterig zandkorreltje in de woestijn' Dat geld echt maar geld is. Dat ik zonder staatslot ook op vakantie kan. Dat campers te huur zijn. Dat mijn familie, vrienden en de Brabo niet minder van me houden als ik ze geen tonnen schenk. Dat de beste feesten die ik heb gehad, bestonden uit bier in plastic festivalbekers en de zon die voor niets opkomt. Ik luisterde naar het tevreden gesnurk van de Brabo naast me, af en toe hoorde ik een even zo tevreden gesnurk uit de woonkamer, van mijn Roemeense zwerfhond, die genoeg heeft aan wandelen en worst. De volgende dag vond ik mijn staatslot tussen nog niet weggegooide kranten. Ik had niets gewonnen. Maar mijn zegeningen, die waren allang geteld. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh

Eigengeilerij Nou, we hebben het weer overleefd, een nieuwjaarsnacht zonder kroeg en een oudjaarsdag met ontzettend veel eigengeilerij op onze tijdlijnen. Mensen die éven, nonchalant hoor, tussen neus en lippen door, willen vertellen over hun hoogtepunten, kijk-mij-het-goed-hebben-gedaan of denken dat anderen geïnteresseerd zijn in hun Spotify-lijstjes. Doet me denken aan het sporthoogtepunt en tevens sociale dieptepunt van 2021, als ik dan toch even mag terugblikken (bij voorbaat dank). Heel Nederland kon genieten van hoe Max Verstappen wereldkampioen werd en heel Nederland kon ook genieten hoe andere mensen – BN’ers, influencers, je moeder – keken naar hoe Max Verstappen wereldkampioen werd. Zelfs de mensen die bij de finale aanwezig waren, vonden het noodzakelijker om de camera op zichzelf te richten in plaats van op de coureur die geschiedenis maakte. Juichvideo’s verschenen all over the place, de winst van Max was voor velen gewoon een reden om zichzelf even lekker in het zonnetje te zetten: terwijl Max finishte deed een influencer haar blonde lokken nog even goed en zag je Ali B. tijdens het juichen continu vluchtig kijken of hij nog goed in zijn eigen beeld was. Je zál maar eens te veel opgaan in het moment en door je eigen enthousiasme niet meer in de gaten hebben dat je het plafond en de juichende menigte filmt in plaats van jezelf. Stel je voor. Twitter Het account How can I make this about me ontploften op zowel Twitter als Instagram. Op Twitter werd gemeld  ‘We hebben even pauze, maar plaats hieronder gerust een foto van een BN’er en Max’. Want dat was het volgende egocentrische gebeuren dat ontstond, ná de winst van Max: mensen die het nodig vonden een foto van zichzelf en Max uit de krochten van hun archief te plukken. Journalisten die Max ooit eens vijf minuten hadden geïnterviewd buitelden over elkaar heen, mensen die de hand van Max ooit hadden aangeraakt eveneens. Foto’s die – zo weten we allemaal – in de krochten van die archieven waren gebleven als Hamilton de winst had gepakt. Het is fascinerend, angstaanjagend bijna, hoe Instagram ons individualisme in een handomdraai aan het licht brengt. Lees ook Column Lisanne: 'Zonder jullie ben ik niets, zonder jullie ben ik fucking nergens' Middelpunt van het universum Onze persoonlijke jaaroverzichten en de winst van Max laten zien hoe we onszelf als het middelpunt van het universum beschouwen. Anders dan de naam doet vermoeden, zijn de sociale media er niet om al scrollend in contact te komen met anderen, maar vooral om onszelf in de kijker te spelen. Wie post, en likes krijgt, voelt zich niet langer een nietig, kloterig zandkorreltje in de woestijn.  “Sociale media doen echt iets geks met ons,” zei Kelli van der Waals tegen nieuwsprogramma EditieNL. Van der Waals schreef het boek Picture perfect, over het online leven van de smartphone-generatie.  “Het is erin geslopen,”  en volgens  Van der Waals is het goed dat accounts als How can I make this about me bestaan.  “Als je het allemaal onder elkaar ziet, besef je pas hoe ongegeneerd het allemaal is geworden.”Dankzij Max-gate gaat het account dit nieuwe jaar in met heel wat nieuwe volgers op Twitter en Instagram. Het succes ervan heeft iets droevigs, maar die vele volgers hebben ook iets geruststellends: er zijn in elk geval nog mensen die ook dit jaar weer hartelijk om andermans eigengeilerij kunnen lachen. Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.   Fotografie Bart Honingh