Voor elke vakantie die aanbreekt, maak ik op de computer een aftelkalender voor onze kinderen. Ik schrijf wel ‘kinderen’, maar inmiddels is het alleen Jackie die elke ochtend huppelend naar de keuken loopt om een sticker te plakken op ‘haar’ kalender. Ze was letterlijk aan het aftellen tot onze vakantie aanbrak, in het laatste vakje heeft ze er zelfs een ijsje bij getekend.  Ikzelf ervaar de voorbereidingen op deze vakantie iets anders. Het blijft toch een beetje dubbel, de eerste vakantie weg zonder man. Niet geheel toevallig zitten mijn ouders in een huisje vlak bij het hotel waar de kinderen en ik verblijven. Ik had ze nog niet verteld dat Nick vanwege zijn optredens niet met ons mee kon, of zij hadden al een verblijf binnen een straal van twee kilometer geboekt. Mijn vriendin boekte als verrassing hetzelfde hotel voor haar gezin. Dat verzachtte de pijn een beetje. Valreepvoorvalletje Toch gebeurt er op het laatste moment altijd iets waardoor ik tijd tekortkom en zenuwachtig word op het moment dat de taxi voor de deur staat te toeteren. Zo hadden we nu ook zo’n ‘valreepvoorvalletje’; Jackie kreeg veertig graden koorts, twee dagen voor vertrek. Iets waar ik het Spaans benauwd van kreeg. Ze testte negatief en had geen andere klachten, maar desondanks lag mijn focus de laatste dagen voor vertrek dus helemaal niet bij het feit dat Nick niet zou meegaan, maar bij Jackies temperatuur. Voor mij was het niet duidelijk of ze wel of niet mocht vliegen met koorts. Dus snel even contact gezocht met onze huisarts, die zei: "Houd er rekening mee dat kinderen heel snel weer kunnen opknappen, Jackie kan morgen zomaar weer de oude zijn, waardoor jullie probleemloos het vliegtuig in kunnen stappen." Lees ook Kirsten: ‘Alles komt tegelijk en Nick is bijna geen dag meer thuis’ Probleemloze vlucht En inderdaad, zoals de huisarts al voorspeld had en zoals wel vaker met kinderen het geval is, knapte Jackie de avond voor vertrek op. In die paar uur daarna heb ik heel snel al onze koffers ingepakt en ben ik met onze drie kinderen probleemloos het vliegtuig in gestapt. Intussen zijn we op Ibiza aangekomen en typ ik deze column liggend op mijn strandbed. Op een tafeltje naast me staan een alcoholvrije cocktail en een bord met gesneden verse watermeloen. Mijn ouders appen me net met de vraag of we vanavond samen gaan eten en in de verte zie ik de drie kinderen van mijn vriendin aan komen lopen. De temperatuur is zeer aangenaam en een licht briesje zorgt ervoor dat we het net niet te warm krijgen. Jackie staat vier meter van me af in haar bikini, te genieten van een zelfgemaakt zand-met-water-ijsje waarmee ze naar me toe komt lopen. "Poost, op de liefde!" zegt ze. Nog voordat ze richting haar vriendinnetje rent, tik ik met mijn glas haar ijsje aan. "Proost, op de liefde, Jackie!" Volgens mij was ze gewoon aan vakantie toe. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Gratis verder lezen?Log direct in of maak gratis een account aanLees verderBinnen 1 minuut geregeld .rsygwb b,.rsygwb strong{font-weight:500}.rsygwb .tm{position:relative;box-sizing:border-box;width:100%;margin-bottom:40px;background-color:#fff;font-family:"Roboto","sans-serif";font-size:16px;font-weight:400;line-height:1.375}.rsygwb .tm::before{position:absolute;bottom:calc(100% + 1px);left:0;width:100%;height:300px;background:linear-gradient(rgba(240,103,167,0),#fff);content:""}.rsygwb .tm--ncb::before{content:none}.rsygwb .tm--overlay{position:fixed;right:0;bottom:0;left:0;max-height:100vh;box-shadow:#ebebeb 0 0 30px 0;overflow:scroll;z-index:30;max-height:-webkit-fill-available;max-height:-moz-available;max-height:stretch}.rsygwb .tm *,.rsygwb .tm ::after,.rsygwb .tm ::after,.rsygwb .tm ::before,.rsygwb .tm ::before{font-family:inherit;box-sizing:inherit;-webkit-text-size-adjust:100%;-moz-text-size-adjust:100%;-ms-text-size-adjust:100%;text-size-adjust:100%;-webkit-font-smoothing:antialiased;-moz-osx-font-smoothing:greyscale}.rsygwb .tm-header{text-align:center}.rsygwb .tm-header__cover{background-color:#fff}.rsygwb .tm-body{background-color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-flex{display:flex;flex-direction:column;align-items:stretch}@media screen and (min-width:768px){.rsygwb .tm-flex{align-items:center}}.rsygwb .tm-paragraph{display:block;margin:.75em auto;color:#fff;font-family:"Roboto","sans-serif";font-weight:400;line-height:1.375;text-align:center;word-break:break-word;word-wrap:break-word}.rsygwb .tm-paragraph:empty{display:none}.rsygwb .tm-paragraph--muted{color:#525252;font-size:.9375em;line-height:1.2}.rsygwb .tm-account{margin-top:20px;text-align:center}@media screen and (min-width:375px){.rsygwb .tm-account{margin-top:30px}}.rsygwb .tm-account__call2action{display:block;min-width:10ch;max-width:300px;min-height:44px;margin:15px auto;padding:12px .75em .25em;transition:110ms all ease-in-out;border:0;font-size:1.125em;font-weight:500;letter-spacing:1px;line-height:1.1;text-align:center;-webkit-user-select:none;-moz-user-select:none;-ms-user-select:none;user-select:none}.rsygwb .tm-account__call2action:hover{background-color:#388f0c}.rsygwb .tm-account__call2action:focus{outline-color:transparent;outline-style:solid;box-shadow:0 0 0 4px rgba(42,107,9,.25)}.rsygwb .tm-account__call2action:active{background-color:#388f0c}.rsygwb .tm-account__call2action,.rsygwb .tm-account__call2action:visited{background-color:#46b210;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-account__call2action[href]{text-decoration:none}.rsygwb .tm-account__call2action[type]{cursor:pointer}.rsygwb .tm-account__call2action[hidden]{display:none}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link{color:#fff;text-decoration:none}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link:hover{color:#fff}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link:focus{outline:0;color:#fff}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link:visited{color:#fff}.rsygwb .tm-call2action{display:inline-flex;flex-direction:column;align-items:center;justify-content:center;min-width:10ch;min-height:48px;margin-top:0;margin-right:auto;margin-left:auto;padding:.25em .75em;transition:110ms all ease-in-out;border:0;color:#2fb7bc;font-family:"Roboto","sans-serif";font-size:1em;font-weight:700;line-height:1;text-align:center;text-transform:uppercase;-webkit-user-select:none;-moz-user-select:none;-ms-user-select:none;user-select:none}.rsygwb .tm-call2action:hover{background-color:#fff;color:#f066a6}.rsygwb .tm-call2action:focus{outline-color:unset;outline-style:none;box-shadow:unset}.rsygwb .tm-call2action:active{background-color:#fff;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-call2action,.rsygwb .tm-call2action:visited{background-color:#fff;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-call2action[href]{text-decoration:none}.rsygwb .tm-call2action[type]{cursor:pointer}.rsygwb .tm-call2action[hidden]{display:none}.rsygwb .tm-account .tm-call2action{display:block}.rsygwb .tm-account .tm-call2action:hover{background-color:#388f0c;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-account .tm-call2action:focus{outline-color:transparent;outline-style:solid;box-shadow:0 0 0 4px rgba(42,107,9,.25)}.rsygwb .tm-account .tm-call2action:active{background-color:#388f0c;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-account .tm-call2action,.rsygwb .tm-account .tm-call2action:visited{background-color:#46b210;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-call2action__meta{display:block;padding-top:5px;font-weight:400;text-transform:lowercase}@media screen and (min-width:375px){.rsygwb .tm-call2action__meta{white-space:nowrap}}.rsygwb .tm-call2action__suffix{color:#525252;font-weight:400;text-align:center}.rsygwb .tm-heading{margin:30px auto calc(1em - (calc(2px + 2ex + 2px) - 1em)/2);padding-top:15px;color:#fff;font-family:"Roboto","sans-serif";font-size:20px;font-weight:700;line-height:1.2;word-break:break-word;word-wrap:break-word}@media screen and (min-width:375px){.rsygwb .tm-heading{margin-top:40px;padding-top:20px}}.rsygwb .tm-link{transition:110ms all ease-in-out;font-weight:500;text-decoration:underline;white-space:normal;cursor:pointer}.rsygwb .tm-link:focus{outline:2px solid #bb1261;text-decoration:none}.rsygwb .tm-link:hover{color:#ea2882}.rsygwb .tm-link:active{color:#ea2882;text-decoration:none}.rsygwb .tm-link,.rsygwb .tm-link:visited{color:#f066a6}.rsygwb .tm-loginwall-suffix{font-size:13px} window.tmEvents=window.tmEvents||function(){var e={},c={};function u(t){return Object.prototype.hasOwnProperty.call(c,t)}return{subscribe:function(t,n,o){Object.prototype.hasOwnProperty.call(e,t)||(e[t]=[]);var r=e[t].push(n)-1;return o&&u(t)&&c[t].forEach(function(t){n(t)}),{remove:function(){delete e[t][r]}}},publish:function(t,n){var o,r;r=n=void 0===n?null:n,u(o=t)||(c[o]=[]),c[o].push(r),Object.prototype.hasOwnProperty.call(e,t)&&e[t].forEach(function(t){t(n)})}}}(); !function(){window.dataLayer=window.dataLayer||[];var t=!1;function e(){u()&&(window.removeEventListener('resize',e),n())}function n(){t||(window.dataLayer.push(JSON.parse('{"event":"temptation_view","temptation":{"contentblocker":"yes","template_id":"LOGIN_WALL_INLINE","position":"ARTICLE_BOTTOM","tm_tracking_id":"ts-2b31286b-9f75-4f30-88e6-b5513825e7e1"}}')),t=!0)}function o(t){return t.hasAttribute('data-gtm')}function r(t){return'input'===t.tagName.toLowerCase()&&'checkbox'===t.type}function i(t){return'label'===t.tagName.toLowerCase()&&t.hasAttribute('for')}function a(t){return'a'===t.tagName.toLowerCase()}function u(t){return null!==t.offsetParent||'none'!==window.getComputedStyle(t).display}function l(t){return'button'===t.tagName.toLowerCase()&&Boolean(t.form)}window.tmEvents.subscribe('LOGIN_WALL_INLINE',function(t){t.addEventListener('click',function(t,e){var n=e.target;if(!o(n)&&null===(n=function(t,e){var n=e.path||(e.composedPath?e.composedPath():null),r=null;if(null!==n){for(var i=0,a=n.length;i

Gratis verder lezen?Log direct in of maak gratis een account aanLees verderBinnen 1 minuut geregeld .rsygwb b,.rsygwb strong{font-weight:500}.rsygwb .tm{position:relative;box-sizing:border-box;width:100%;margin-bottom:40px;background-color:#fff;font-family:"Roboto","sans-serif";font-size:16px;font-weight:400;line-height:1.375}.rsygwb .tm::before{position:absolute;bottom:calc(100% + 1px);left:0;width:100%;height:300px;background:linear-gradient(rgba(240,103,167,0),#fff);content:""}.rsygwb .tm--ncb::before{content:none}.rsygwb .tm--overlay{position:fixed;right:0;bottom:0;left:0;max-height:100vh;box-shadow:#ebebeb 0 0 30px 0;overflow:scroll;z-index:30;max-height:-webkit-fill-available;max-height:-moz-available;max-height:stretch}.rsygwb .tm *,.rsygwb .tm ::after,.rsygwb .tm ::after,.rsygwb .tm ::before,.rsygwb .tm ::before{font-family:inherit;box-sizing:inherit;-webkit-text-size-adjust:100%;-moz-text-size-adjust:100%;-ms-text-size-adjust:100%;text-size-adjust:100%;-webkit-font-smoothing:antialiased;-moz-osx-font-smoothing:greyscale}.rsygwb .tm-header{text-align:center}.rsygwb .tm-header__cover{background-color:#fff}.rsygwb .tm-body{background-color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-flex{display:flex;flex-direction:column;align-items:stretch}@media screen and (min-width:768px){.rsygwb .tm-flex{align-items:center}}.rsygwb .tm-paragraph{display:block;margin:.75em auto;color:#fff;font-family:"Roboto","sans-serif";font-weight:400;line-height:1.375;text-align:center;word-break:break-word;word-wrap:break-word}.rsygwb .tm-paragraph:empty{display:none}.rsygwb .tm-paragraph--muted{color:#525252;font-size:.9375em;line-height:1.2}.rsygwb .tm-account{margin-top:20px;text-align:center}@media screen and (min-width:375px){.rsygwb .tm-account{margin-top:30px}}.rsygwb .tm-account__call2action{display:block;min-width:10ch;max-width:300px;min-height:44px;margin:15px auto;padding:12px .75em .25em;transition:110ms all ease-in-out;border:0;font-size:1.125em;font-weight:500;letter-spacing:1px;line-height:1.1;text-align:center;-webkit-user-select:none;-moz-user-select:none;-ms-user-select:none;user-select:none}.rsygwb .tm-account__call2action:hover{background-color:#388f0c}.rsygwb .tm-account__call2action:focus{outline-color:transparent;outline-style:solid;box-shadow:0 0 0 4px rgba(42,107,9,.25)}.rsygwb .tm-account__call2action:active{background-color:#388f0c}.rsygwb .tm-account__call2action,.rsygwb .tm-account__call2action:visited{background-color:#46b210;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-account__call2action[href]{text-decoration:none}.rsygwb .tm-account__call2action[type]{cursor:pointer}.rsygwb .tm-account__call2action[hidden]{display:none}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link{color:#fff;text-decoration:none}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link:hover{color:#fff}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link:focus{outline:0;color:#fff}.rsygwb .tm-account__call2action .tm-link:visited{color:#fff}.rsygwb .tm-call2action{display:inline-flex;flex-direction:column;align-items:center;justify-content:center;min-width:10ch;min-height:48px;margin-top:0;margin-right:auto;margin-left:auto;padding:.25em .75em;transition:110ms all ease-in-out;border:0;color:#2fb7bc;font-family:"Roboto","sans-serif";font-size:1em;font-weight:700;line-height:1;text-align:center;text-transform:uppercase;-webkit-user-select:none;-moz-user-select:none;-ms-user-select:none;user-select:none}.rsygwb .tm-call2action:hover{background-color:#fff;color:#f066a6}.rsygwb .tm-call2action:focus{outline-color:unset;outline-style:none;box-shadow:unset}.rsygwb .tm-call2action:active{background-color:#fff;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-call2action,.rsygwb .tm-call2action:visited{background-color:#fff;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-call2action[href]{text-decoration:none}.rsygwb .tm-call2action[type]{cursor:pointer}.rsygwb .tm-call2action[hidden]{display:none}.rsygwb .tm-account .tm-call2action{display:block}.rsygwb .tm-account .tm-call2action:hover{background-color:#388f0c;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-account .tm-call2action:focus{outline-color:transparent;outline-style:solid;box-shadow:0 0 0 4px rgba(42,107,9,.25)}.rsygwb .tm-account .tm-call2action:active{background-color:#388f0c;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-account .tm-call2action,.rsygwb .tm-account .tm-call2action:visited{background-color:#46b210;color:#2fb7bc}.rsygwb .tm-call2action__meta{display:block;padding-top:5px;font-weight:400;text-transform:lowercase}@media screen and (min-width:375px){.rsygwb .tm-call2action__meta{white-space:nowrap}}.rsygwb .tm-call2action__suffix{color:#525252;font-weight:400;text-align:center}.rsygwb .tm-heading{margin:30px auto calc(1em - (calc(2px + 2ex + 2px) - 1em)/2);padding-top:15px;color:#fff;font-family:"Roboto","sans-serif";font-size:20px;font-weight:700;line-height:1.2;word-break:break-word;word-wrap:break-word}@media screen and (min-width:375px){.rsygwb .tm-heading{margin-top:40px;padding-top:20px}}.rsygwb .tm-link{transition:110ms all ease-in-out;font-weight:500;text-decoration:underline;white-space:normal;cursor:pointer}.rsygwb .tm-link:focus{outline:2px solid #bb1261;text-decoration:none}.rsygwb .tm-link:hover{color:#ea2882}.rsygwb .tm-link:active{color:#ea2882;text-decoration:none}.rsygwb .tm-link,.rsygwb .tm-link:visited{color:#f066a6}.rsygwb .tm-loginwall-suffix{font-size:13px} window.tmEvents=window.tmEvents||function(){var e={},c={};function u(t){return Object.prototype.hasOwnProperty.call(c,t)}return{subscribe:function(t,n,o){Object.prototype.hasOwnProperty.call(e,t)||(e[t]=[]);var r=e[t].push(n)-1;return o&&u(t)&&c[t].forEach(function(t){n(t)}),{remove:function(){delete e[t][r]}}},publish:function(t,n){var o,r;r=n=void 0===n?null:n,u(o=t)||(c[o]=[]),c[o].push(r),Object.prototype.hasOwnProperty.call(e,t)&&e[t].forEach(function(t){t(n)})}}}(); !function(){window.dataLayer=window.dataLayer||[];var t=!1;function e(){u()&&(window.removeEventListener('resize',e),n())}function n(){t||(window.dataLayer.push(JSON.parse('{"event":"temptation_view","temptation":{"contentblocker":"yes","template_id":"LOGIN_WALL_INLINE","position":"ARTICLE_BOTTOM","tm_tracking_id":"ts-2d7d4e54-64da-430d-8e27-bb12ad9f0972"}}')),t=!0)}function o(t){return t.hasAttribute('data-gtm')}function r(t){return'input'===t.tagName.toLowerCase()&&'checkbox'===t.type}function i(t){return'label'===t.tagName.toLowerCase()&&t.hasAttribute('for')}function a(t){return'a'===t.tagName.toLowerCase()}function u(t){return null!==t.offsetParent||'none'!==window.getComputedStyle(t).display}function l(t){return'button'===t.tagName.toLowerCase()&&Boolean(t.form)}window.tmEvents.subscribe('LOGIN_WALL_INLINE',function(t){t.addEventListener('click',function(t,e){var n=e.target;if(!o(n)&&null===(n=function(t,e){var n=e.path||(e.composedPath?e.composedPath():null),r=null;if(null!==n){for(var i=0,a=n.length;i

Onze oudste dochter Nikki is op een leeftijd dat ze meer behoefte heeft aan vrijheid. Zo vindt ze het sinds kort heerlijk om samen met haar vriendin zelf te gaan shoppen in Volendam, zelf make-up remover te kopen van haar zakgeld of met een groepje vriendinnen af te spreken om op vrijdagavond te gaan discozwemmen. Elke keer weer moet ik even slikken. Mijn kinderen loslaten is niet mijn sterkste eigenschap. Dit weekend gaat ze logeren bij haar vriendin Rosa. Een ontzettend leuke meid die ze tijdens een vakantie heeft leren kennen en met wie ze contact heeft gehouden. Nikki appt niet alleen regelmatig met Rosa, ook haar moeder en ik spreken elkaar na die vakantie vrijwel dagelijks. Twee maanden geleden is bij onze meiden het idee ontstaan om een weekendje te logeren. Nikki bij Rosa, die zo’n zeventig kilometer bij ons vandaan woont. Slik… Zonder ouders uit eten Voordat het logeerweekend aanbreekt, hebben de twee vriendinnen nog even telefonisch contact om tot in detail te bespreken wat er allemaal moet worden meegenomen. Telefoon, lader, mascara, lipgloss en voor die ene nacht dat ze weg is zeker drie outfits. Met een ingepakte shopper en een smile van oor tot oor loopt ze op me af. “Mama, of ik alleen met Rosa naar de bios mag en misschien wel heen met de bus? Het zijn maar een paar haltes en Rosa heeft dat al vaker gedaan, dus dat kunnen we makkelijk. O ja, en of we daarvoor samen in een restaurantje iets mogen eten. Samen hè, dus zonder ouders…” Veel te jong Oké, wat zeg je dan? Liever niet, straks stappen jullie bij de verkeerde halte uit. Of: Ik breng je wel, iets wat erg lastig wordt gezien de afstand. Ik wil het natuurlijk liever helemaal niet, vind haar daar echt nog veel te jong voor. Overigens heb ik geen idee vanaf welke leeftijd ik hier totaal geen problemen meer mee heb. Waarschijnlijk als ze een jaar of dertig is... Toch voel ik dat ik haar enthousiasme niet direct moest afkappen. Quasinonchalant antwoord ik: “Wat hebben jullie leuke ideeën, ik overleg dit even met papa. Kun je haar straks terugbellen?” Lees ook Kirsten: ‘Het is echt opvallend en elke keer weer verrassend hoe ieder kind anders is’ Nick vindt het geen enkel probleem. Sterker nog, hij vindt het geweldig. Iets meer zelfstandigheid ontwikkelen, is toch altijd positief? Volgend jaar is haar laatste jaar op de basisschool. Alleen maar goed voor haar om nu alvast vaker met het openbaar vervoer te gaan. Hij relativeert toch net iets meer dan ik in deze situaties. 'Niet vaker dan drie keer bellen!' Nu is het zo ver. Met haar rugzak om en haar overvolle shopper loopt ze richting de auto van Rosa en haar moeder. Ze hebben bij ons geluncht en nemen Nikki mee. Morgen spreken we af bij een pannenkoekenhuis, waarna ik Nikki weer mee naar huis neem. Voordat ze de auto instapt, draait ze zich even om. “Mam, ik heb mijn telefoon mee en je mag me niet vaker dan drie keer bellen!” Ze lacht om haar eigen grap. Nog geen tien minuten nadat ze is vertrokken, krijg ik een appje van mijn Nikki: ‘Nee hoor mam, we bellen en appen lekker erg veel, want ik ga jou ook missen!’ Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. 

Als de dag van gisteren herinner ik me Jackies eerste badje. Alle eerste keren blijven je bij, zeker als het gaat om je kinderen. De eerste keer dat je ze ziet natuurlijk, de eerste luier die je verschoont en een van mijn favorieten in deze categorie: het eerste badje. Children of the water Na negen maanden in een warme baarmoeder te hebben gezeten, omgeven door vruchtwater, is dit natuurlijk een feest van herkenning voor de nieuwgeborene. Chillen in warm water, midden in de comfortzone! Het is echt opvallend en elke keer weer verrassend hoe ieder kind anders is. Zo was Nikki heel voorzichtig als het ging om water. In ons lokale zwembad hebben ze een programma ‘waterwennen,’ dat kinderen voorbereidt op de eerste zwemlessen. Nou, hier heb ik met Nikki aardig wat middagen doorgebracht voordat ze eindelijk haar neus en mond onder water durfde te doen om te ‘bubbelen’, waarmee ze kinderen voorbereiden op hun eerste keer ‘kopje-onder’. Toch heb ik die voorzichtigheid nooit erg gevonden, integendeel. Nikki was goed in het signaleren van de gevaren, en als het gaat om water heb je toch liever iets meer terughoudendheid dan te veel bravoure. En opnieuw was het cliché ‘wat gaat de tijd toch snel’ van toepassing toen ik het afgelopen weekend een feestje met taart en veel visite vierde omdat Jackie haar B-diploma heeft gehaald! We zijn ontzettend blij met z’n allen, er is weer een hoofdstuk afgesloten. Wat mama op zich natuurlijk niet erg vindt: ik kan dit van mijn planning schrappen na zeven jaar als toeschouwer bij de zwemlessen te hebben gezeten. Toch geeft het me ook enigszins een weemoedig gevoel. Jackie was altijd al een waterratje. Met haar hebben we al vroeg de Children of the watercursus gevolgd. Lees ook Kirsten: ‘Ik kom hier niet voor jou, ik kom voor m’n kleinkinderen, zegt mijn schoonmoeder’ Tijdens deze cursus leren kleine kinderen om, als ze in het water terechtkomen, op hun rug te draaien. Om hulp te roepen en een paar slagen te maken, waarna ze eventueel weer op hun rug kunnen draaien. Door deze vaardigheden maar lang genoeg te herhalen, kunnen ze de kant bereiken. Jackie vond het geweldig om dit te doen. Ze telde de dagen af naar deze lessen en op momenten dat ik met haar in het zwembad was, werden we best raar aangekeken als mijn drie jaar oude dochter me vroeg haar zwembandjes af te doen om het ‘omrollen en naar de kant zwemmen’ met haar te oefenen. Ik denk ook wel dat het scheelt dat ze zich kan optrekken aan een grote broer en zus die zwemtechnisch natuurlijk altijd een stuk verder waren dan zij. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ze nu, terwijl ze eind maart nog maar vijf jaar oud is geworden, trots met een B-diploma staat te poseren. Ze heeft hem al in haar schooltas gedaan om hem op school te laten zien, zo blij is ze ermee. Minstens even blij als ik! Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. 

Het allerliefst, als mijn ouders of schoonouders op bezoek zijn, houden we ons allemaal bezig met de mooie dingen in ons leven. Vaak komen Nick en ik er amper aan te pas en zijn zij negentig procent van de tijd bezig met onze kinderen. Ik moet ook altijd ontzettend lachen als ik bijvoorbeeld vraag of m’n schoonmoeder het erg zou vinden als ik even snel een boodschap doe terwijl ze op bezoek is. Tijd van je leven Vaak geeft mijn schoonmoeder dan met een grote glimlach een net zo grappig als ontnuchterend antwoord. 'Ga jij je gang maar hoor, ik kom hier niet voor jou, ik kom hier voor mijn kleinkinderen!' Nu het weer iets beter begint te worden, hebben we er al een paar heerlijke weekenden in de tuin opzitten. Julian die een wedstrijdje ‘balletje hooghouden’ wint van m’n vader. Mijn moeder die met Jackie aan het bellenblazen is. Opgroeien in een harmonieuze familie is een voorrecht dat ik iedereen zou gunnen. Ik ben me ervan bewust hoe dankbaar je mag zijn als alles onderling goed is. Ik ken genoeg voorbeelden van mensen bij wie het thuis minder gezellig is, of families waarin altijd het gevoel heerst dat er iemand, of meerdere mensen, ontbreken. Het is wel zo dat ik soms schrik als ik door mijn fotoalbum op mijn telefoon blader en bijvoorbeeld jaargang 2010, of nog iets eerder, die van 2007, erbij pak. In 2007 waren Nick en ik twee jonge twintigers. Ik kom een foto tegen van het moment waarop we mijn schoonvaders vijftigste verjaardag aan het vieren waren. Inmiddels wordt hij bijna 65! Al het mooie is dan wel eindig, maar als er één ding is waar ik niet goed in ben, is het afscheid nemen. Nou is iedereen om ons heen gelukkig gezond en wel. Maar door een nieuw project waar Nick mee bezig is, ben ik wel aan het denken gezet. Hij werd benaderd door een uitvaartverzekeraar, die een originele invalshoek heeft bedacht om een moeilijk onderwerp aan te kaarten: ‘De 7 van je leven.’ Lees ook Kirsten: ‘Als de kleine Kirsten jarig was, was het féést! Voor de hele familie!’ Het is een playlist van zeven liedjes, die een soundtrack vormt van jouw leven. Een lijst die jou als persoon definieert. En dus een mooie, muzikale en vooral laagdrempelige manier om een moeilijk onderwerp aan te snijden. Want stel nou, je moet er niet aan denken... Maar stel dat er onverwacht iets gebeurt waardoor een van de verschrikkelijk lieve mensen om je heen je ontvalt. Dan wil je toch wel weten hoe diegene zijn of haar afscheid voor zich zag? Nick vond dit zo’n mooi initiatief, dat hij zijn medewerking verleende. Inmiddels zijn we het allemaal gaan doen: een playlist samenstellen van de zeven belangrijkste liedjes in ons leven. Zo kwamen we vanzelf ook op andere aspecten van het onvermijdelijke, maar ‘hopelijk nog heel ver van ons verwijderde’ afscheid. Die hebben we allemaal in tekstbestanden samengevat en naar elkaar gemaild. Zodat we er in de hopelijk héél verre toekomst gemakkelijk bij kunnen. Het geeft een heel fijn gevoel dat zoiets een keer besproken en duidelijk is voor iedereen, bedenk ik terwijl ik zeepsopbellen zie opstijgen in de blauwe lucht. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. 

Terwijl Nick met zijn 1,96 meter op een stoel staat en in één moeiteloze beweging het lusje van de slingers om het haakje windt, benadruk ik nog maar eens hoe blij ik ben dat we dat zeven jaar geleden, toen we hier kwamen wonen, aan ons plafond hebben laten bevestigen. Birthdayzilla “Ja, superhandig,” zegt Nick. “We hadden er ook voor kunnen kiezen om minder vaak slingers op te hangen. Ik heb soms het gevoel dat ik dit elke maand sta te doen.” Dit is natuurlijk zwaar overdreven, het is ‘slechts’ één keer per kwartaal. Ik hoor je denken: kwartaal? Jullie hebben toch geen vier kinderen? Nee, drie keer versieren we ons huis uitbundig, Kirsten-style, voor de kinderen en ook op m’n eigen verjaardag pak ik nog steeds graag uit en gaan we all the way qua slingers en ballonnen. “Het is toch ongelooflijk dat dit al onze vijfentwintigste kinderverjaardag is?” zeg ik tegen hem terwijl hij de letterrij ‘Gefeliciteerd Jackie’ uitvouwt. “Inderdaad, het voelt alsof het de honderdste is.” Misschien is dit niet het goede moment om mijn verjaardags-enthousiasme te spuien. Het is namelijk zo: de verjaardag-vier-voorkeuren van Nick en mij liggen nogal uit elkaar. Nick is van huis uit gewend dat verjaardagen wel worden gevierd, maar op een eenvoudige manier. Bij mij thuis was het elk jaar een event. Misschien kwam het doordat ik enig kind was, maar als de kleine Kirsten jarig was, was het féést! Voor de hele familie! En niet één keer, welnee. Op 15 juli waren we vaak op vakantie in Frankrijk en vierde ik het op de camping. Bij thuiskomst vierden we mijn verjaardag nog een keer voor de vriendjes en vriendinnetjes in de straat en als de scholen weer begonnen, werd meteen de eerste schooldag mijn verjaardag nog een keer gevierd, maar dan voor mijn klasgenootjes. Misschien heeft dit ervoor gezorgd dat ik verjaardagen nog altijd extreem leuk vind. En dat ik net als de kinderen weken voordat het zover is zenuwachtig begin te worden. Nick, wiens leven al hectisch genoeg is, zou het graag wat rustiger houden, maar op een of andere manier wil dat maar niet lukken met zo’n birthdayzilla in huis. Lees ook Kirsten Schilder: ‘Een rol die ik stiekem nog steeds erg fijn vind om te vervullen, is die van dochter’ Nu heb ik gaandeweg wel steeds meer water bij de wijn gedaan, hoor. Toen Nikki één jaar werd, had ik in al mijn enthousiasme vijftig mensen uitgenodigd. Terwijl we thuis inclusief klapstoelen maar twintig zitplekken hadden. Halsoverkop moesten we stoelen bij de buren lenen en hadden we de hele dag een drukke horecabaan om iedereen van eten en drinken te voorzien, waardoor we bijna niemand spraken. Dit aantal is gedurende de jaren wat naar omlaag bijgesteld. Aan het eind van de dag, als de kinderen in bed liggen en we de vaatwasser staan in te ruimen, zijn we het er allebei gelukkig wel over eens dat het ontzettend leuk was. Om weer iets te vieren zonder een maximumaantal bezoekers en uitgebreid bij te praten met vrienden en familie. Wat hebben we dat gemist. Ik zou graag de slingers willen opruimen zodat Nick dat niet hoeft te doen, maar ik kan er niet bij. Ik zet wel even een stoel voor hem klaar. Als je dit leest: dank je wel lieverd, je bent een topvader. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven.

Zoals de titel al zegt, ben ik niet alleen de vrouw van. Misschien lijkt het nu of ik een pleidooi wil houden waardoor mensen mij ook als zelfstandig individu zullen zien omdat ik er heus ook toe doe zonder mijn bekende man. Niet alleen de vrouw van Dat is allesbehalve de bedoeling van deze column. Maar ik vond het wel een pakkende kop, sorry voor de clickbait. Zoals iedereen vervul ik meerdere rollen in mijn leven. Ik ben iemands vrouw, moeder, vriendin – geen zus, omdat ik enig kind ben. En een van de dingen die het leven soms hectisch, maar ook juist leuk en afwisselend kan maken, is dat je moet schakelen tussen deze rollen. Het ene moment ben ik de moeder die haar dochter serieus moet toespreken, terwijl ik een paar minuten later met een vriendin bel en lach om de grootst mogelijke onzin. Als ik ineens bedenk dat Nick bijna thuiskomt, gaat de ‘echtgenote-modus’ aan, waarna we al snel overgaan tot de rol van opvoedteam, om dezelfde avond, als we bijvoorbeeld samen uit eten gaan, man en vrouw te zijn. Een rol die ik stiekem nog steeds erg fijn vind om te vervullen, is die van dochter. Deze momenten zijn best schaars. Mijn ouders komen vaak langs bij ons thuis om met hun kleinkinderen te spelen, maar dan zijn zij opa en omi en maak ik van het moment gebruik om nog even snel wat dingen van mijn to-dolijst af te vinken en koffie en thee voor ze in te schenken. Maar dit weekend was er eindelijk weer eens de mogelijkheid om me echt ‘dochter van’ te voelen. Samen met mijn ouders was ik een aantal dagen op het prachtige Ibiza. Het was zo fijn om daar herinneringen met ze op te halen, om te praten over vroeger en weer even de dynamiek te ervaren zoals ik die ken uit mijn jeugd. Sommige dingen zullen nooit veranderen, maar hoe anders waren onze vakanties! Lees ook Kirsten: ‘Je ziet leuke zomerschoenen online, iets in je vertelt dat je écht niet zonder deze slippertjes kunt’ Samen naar Zuid-Frankrijk Samen in een auto zonder airco naar Zuid-Frankrijk, waar we op een simpele camping neerstreken, die ik als buitengewoon luxe ervaarde, om daar vervolgens zes weken te blijven. We haalden herinneringen op aan de avonden waarop ik in mijn eentje naar de kinderdisco mocht. Nooit eerder voelde ik me zo volwassen en stoer. En de ochtenden dat ik een crêpe sucrée kreeg, of dat mijn vader en ik de stad in gingen om ontbijt te halen: croissantjes en een fles Yop Fraise. Hoe Frans wil je het hebben? Zo heerlijk, om even geen verantwoordelijkheden te hebben. En het was zo mooi om te zien dat mijn vader meteen weer in zijn oude patroon verviel: hij stond erop dat hij elke ochtend het ontbijt voor ons verzorgde. Hoewel de tijd te snel gaat, kunnen we gelukkig af en toe nog een glimp van vroeger opvangen. Het verleden heeft ons gemaakt tot wie we zijn. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: Bart Honingh

Waarom willen we altijd maar meer? Waarom blijf ik soms ook nog steeds in deze val trappen? Je ziet een paar leuke zomerschoenen online en iets in je vertelt je dat je écht niet zonder deze slippertjes kunt. Meer, meer, meer… Dat het eigenlijk een wonder is dat je het altijd zonder die slippers hebt volgehouden en dat je ze nu metéén moet bestellen, anders gaat het mis. Stel je voor, straks zijn ze misschien uitverkocht en heb je ééuwig spijt! Vooral dat laatste is leuk. Even 24 uur afstand nemen van het product dat je online hebt gezien en dan nog eens goed bij jezelf nagaan of je dit nou wel echt zo graag wilt en zo hard nodig hebt, helpt. Het grappige is dat ik al talloze keren heb gemerkt dat ik er vervolgens geen moment meer aan dacht. Pas na een paar weken schoot me te binnen: o ja! Ik had laatst iets leuks gezien… Waar was dat nou ook alweer? Hoe goed en slim de industrie inspeelt op dit mechanisme bij kinderen, vind ik soms behoorlijk irritant. Hoe vaak Julian al wel niet naar me toegekomen is: “Mama, er is nu een nieuwe ‘skin’ bij Fortnite, die is echt zooo cool! Mag ik die kopen! Als jij dat liever niet wilt, kan ik het ook wel van mijn eigen zakgeld doen!” Terwijl hij veel meer en langer plezier beleeft aan een simpele voetbal van datzelfde bedrag, die ook nog eens uitnodigt tot buitenspelen en bewegen. Soms is het best lastig om hierin een balans te vinden en aan je kinderen duidelijk te maken dat het kortstondige dopamineshotje waar een nieuwe aankoop voor zorgt, ook weer snel uitgewerkt is. Waarna je wel weer iets nieuws ziet wat je graag wilt hebben. Ik trap er zelf immers ook nog steeds af en toe in. Gelukkig weet Jackie, onze jongste, nog redelijk goed uit handen van de commercie te blijven. Lees ook Kirsten Schilder: ‘Onze dochter ontwikkelt best een goede smaak, al zeg ik het zelf’ Ik heb zo het vermoeden dat dat bij haar ook komt door haar rijke fantasie. Omdat haar vijfde verjaardag eraan zit te komen, vroeg ik haar alvast na te denken over wat ze graag wilde hebben. Haar antwoord had ze meteen paraat: “Een unicorn.” En niet zomaar een, ze wil een echte. Deze kan zonder probleem in de tuin, en ze beloofde daarbij plechtig dat ze hem zelf gaat verzorgen! “Maar mama, ik wil ook graag een ijsje dat nooit op kan gaan of een taart helemaal voor mezelf.” Kennelijk vindt ze het vervelend dat er op haar verjaardag altijd visite komt die zonodig van haar taart moet mee-eten. Die unicorn en dat forever-ijsje... hoe ga ik die dromen verwezenlijken? Ik heb haar eerst maar eens even 24 uur bedenktijd gegeven, eens kijken of haar wensen dan nog steeds zo groot zijn. Tot die tijd heb ik een superalternatief gevonden. Speciaal voor haar alleen: een unicorn-taartje én een bordje in een wel heel speciale vorm… Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: Bart Honingh

Onze oudste dochter Nikki heeft een Mamma Mia!-fase gehad. En daarmee bedoel ik niet dat ze mij de hele dag roept of om aandacht vraagt, integendeel. Ze vermaakte zich juist ruim anderhalf uur lang prima zonder mij. Mamma Mia! Gehuld in haar oversized onesie en onder een plaid op de bank keek ze heerlijk onderuitgezakt naar haar favoriete film, waarin Amanda Seyfried tot groot ongenoegen van haar moeder Meryl Streep vlak voor haar trouwdag op zoek gaat naar haar biologische vader. Ze zingt inmiddels alle ABBA-hits luidkeels mee en kijkt de hele film het liefst alleen. Tijdens één liedje is ze echter op iets anders uit. “Mama, jouw lievelingsstukje komt bijna. Kom je bij me zitten?” Nog voordat Donna en haar dochter Sophie Slipping through my fingers zingen, terwijl Donna liefdevol haar dochters haar föhnt, zie ik op Nikki’s gezicht een glimlach verschijnen en gaat ze nog net niet klaarzitten voor die dikke knuffel van mij, waarna ik de rest van de film natuurlijk met haar uitkijk. Deze scène blijft mij raken, ook al heb ik ’m inmiddels minstens twintig keer gezien. Alleen al de intro, waarin Meryl Streep naar haar dochter kijkt in de spiegel, ontroert mij. Ik vermoed omdat ik ’m helemaal uit z’n verband trek en de scène betrek op de moeder-dochterband die ik met onze oudste heb. Ons kleine meisje, dat inmiddels al elf jaar oud is, wordt zelf ook in snel tempo groot en ik heb hier geen grip op. Lees ook Kirsten Schilder: ‘Mijn pogingen om het gebeuren iets minder aantrekkelijk te maken, faalden’ Ik was 22 toen ik Nick ontmoette, Nikki zit dus op de helft. Als ik terugblik op haar leven, en vooral wanneer ik haar babyboek erbij pak, word ik me ervan bewust hoe snel de tijd gaat. Op een van die foto’s staat Nikki samen met haar papa en Simon in Ahoy. Haar allereerste concert, ze was nog geen drie maanden oud. Voordat ik de moedermaffia over me heen krijg: nee, ze heeft de show niet gezien vanuit de zaal, daar is de muziek natuurlijk veel te hard. Backstage stond een scherm waarop wij de eerste twee nummers hebben gezien, daarna was Nikki er klaar mee. Nog voor de pauze zat ze weer in haar maxi-cosi en reed ik op de A10 terug naar Volendam. Inmiddels is dat anders. Nikki telt de dagen dat Nick & Simon weer mogen optreden en met hun show Nick & Simon & Garfunkel in het theater staan af. Ze zingt het repertoire van Simon & Garfunkel al redelijk goed mee, en heeft al verschillende dagen in Nicks agenda geblokt en een ‘neem-je-kind-en-haar-vriendin-mee-naar-je-werkdag’ ingepland. Dat ze daar vanwege de repetitietijd al veel eerder aanwezig is, vindt ze geen probleem. Simon & Garfunkel, ABBA, Nick & Simon: onze dochter ontwikkelt best een goede smaak, al zeg ik het zelf. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (5). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Wat prijs ik me toch gelukkig dat we vrienden hebben die op een boerderij wonen. En wat voor een; Simone Hoeve is een ware trekpleister voor duizenden toeristen die jaarlijks richting Volendam trekken en een tussenstop maken net voordat ze het dorp in rijden. Lam geschrokken Hier maken ze hun eigen klompen, kun je een workshop kaas maken volgen en voor de kinderen worden er het hele jaar door leuke activiteiten georganiseerd. Nikki is al jaren beste vriendinnen met de oudste dochter van de eigenaars en Jackie met de jongste. Talloze dagen hebben ze doorgebracht rondom de boerderij. Heerlijk dat ze daar urenlang buiten kunnen zijn, even weg van alle schermpjes. De allerleukste periode in en rond een boerderij is toch wel de lente. In november begint Jackie al te vragen hoeveel nachtjes het nog slapen is voordat haar favoriete seizoen aanbreekt. De eerste tijdmarkeringen die ik voor haar kan aanbrengen, zijn nog te doen: “Eerst is papa jarig (6 november), dan komt Sinterklaas in ons land aan, dan is het pakjesavond, dan komt de kerstboom, dan is het kerstmis, vervolgens is het oud en nieuw en hoor je allemaal vuurwerk…” Lammetje Maar in haar hoofd de lange periode tussen oud en nieuw en maart overbruggen, is best lastig. Waar wij wonen, wordt bijvoorbeeld geen carnaval gevierd. Toch is het ons weer gelukt de tijd te doden tussen de jaarwisseling en een ander jaarlijks hoogtepunt: de geboorte van lammetjes! Jackie had het al helemaal bedacht: “Mama, dit jaar ga ik extra goed voor ze zorgen, want ik weet al heel goed hoe dat moet. Als ze het koud hebben bijvoorbeeld, doe ik ze een dekentje om en als ze nog niet goed kunnen lopen, ga ik flesjes geven, zodat ze goed kunnen groeien.” Jackie was werkelijk euforisch toen ze hoorde dat er bij ons in de tuin een lammetje op bezoek zou komen. Lees ook Kirsten: ‘Wat leuk, Nikki, dat je zo in Chanel geïnteresseerd bent met 11 jaar oud’ Niet alleen de dagen, maar ook de uren werden afgeteld en Jackie had al dekentjes neergelegd en tekeningen van lammetjes gemaakt toen het uiteindelijk zover was. Het lammetje sprong vrolijk rond, werd geaaid, er werden foto’s gemaakt en hoewel het helemaal niet zo koud was buiten, rende Jackie er toch achteraan met het dekentje dat ze al dagen had klaarliggen. Er was echter iets wat we over het hoofd hadden gezien: we hadden niet genoeg benadrukt dat het lammetje slechts op bezoek zou komen. Jackie begreep er niets van; onze tuin was groot genoeg, zij kon toch voor het lammetje zorgen! Ze wist precies hoe het moest. Hoezo ging het lammetje straks weer weg? Mijn pogingen om het gebeuren iets minder aantrekkelijk te maken, faalden. “Jackie, je weet dat het geen lammetje blijft hè. Alle lammetjes worden uiteindelijk schapen, dat weet je toch wel?” Maar daar had ze geen oren naar. Onder luid protest en gehuil vertrok het lammetje einde middag weer naar de boerderij. En ik ga daar deze week elke dag even met Jackie naartoe. Dat heeft ze maar mooi uitonderhandeld. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.  

‘Waan me in het paradijs, in die mooie stad Parijs. Diamant aan de Seine waar jij je t’aime zei. Overal vioolmuziek, in het hart der romantiek, ben totaal van de wijs door die mooie stad Parijs.’ Stad van de liefde Zo bezong Jan Smit ooit de stad van de liefde. Het liedje is geschreven door een minstens zo briljante zanger. Zijn naam hou je even tegoed, want om Nick nou in de eerste alinea van mijn column op te hemelen, vind ik wel wat ver gaan. Naast ‘stad van de liefde’ heeft Parijs ook ‘lichtstad’ als bijnaam. Nou, dacht ik, als je ziet hoe prachtig Parijs is uitgelicht ’s avonds, is de herkomst hiervan niet zo lastig te achterhalen. Maar de stad kreeg deze bijnaam, omdat zij de éérste stad was die door elektrische lantaarns werd verlicht. Momenteel zit ik in een kleine maar o zo charmante hotelkamer, niet ver van de Seine, deze column te typen, terwijl Nikki op haar e-reader over Coco Chanel aan het lezen is. Ja, je hoort het goed. Nikki houdt zich bezig met Chanel. Ze is élf! Toen ik deze bovengemiddelde interesse in dit mode-imperium bij haar bespeurde, dacht ik echt: wow, hoe krachtig en machtig ben je als marketing-machine dat een meisje op zo’n jonge leeftijd al gecharmeerd is geraakt van je producten. Exclusieve smaak Mijn volgende gedachte was: arm kind, als je nu al zo’n exclusieve smaak hebt, ben je over een paar jaar genoodzaakt vier krantenwijken te lopen. Want mama wil de boel natuurlijk wel een beetje pedagogisch verantwoord aanpakken. Maar nee hoor, de realiteit bleek toch iets geruststellender: “Mama, ik wil mijn spreekbeurt houden over Coco Chanel.” “Wat leuk, Nikki, dat je zo in Chanel geïnteresseerd bent!” “Nee, niet zozeer in het merk hoor, maar meer in de ondernemer achter het merk, hoe zij dat als vrouw allemaal heeft gedaan in die tijd is echt heel knap. Kijk, ik heb een boek over haar geleend bij de schoolbibliotheek.” Had ik haar toch bijna onterecht afgeschilderd als jeugdig fashion victim, blijkt het gewoon te gaan om een passie voor powervrouwen. Hoe leuk! Lees ook Kirsten: ‘De stopwatch telt inmiddels een gênante 70 (!) minuten!’ Nikki in Paris Om onze mooie moeder-dochterband te vieren, besloot ik een weekend Parijs met haar in te plannen. Hoe bijzonder, om een aantal dagen een-op-eencontact te hebben met onze oudste in een prachtige stad vol verhalen die haar kennelijk aanspreken. “Had Hitler nou gezegd dat de soldaten Parijs niet mochten bombarderen?” Ja, de geschiedenislessen doen goed hun werk. Maar ze is ook minstens zo geïnteresseerd in crêpes sucrées en pain au chocolat. Het is onbeschrijflijk hoe je na een treinrit van zo’n drie uur in hartje Parijs staat en je oudste dochter voor het eerst de Eiffeltoren ziet. Alle toeristische trekpleisters zijn we aan het afvinken, inclusief een karikatuur van moeder en dochter, live voor ons gemaakt in Montmartre. Wat een prachtige tijd. En terwijl we langs de allereerste Chanelwinkel in Parijs lopen, zegt ze: “Het zijn wel écht heel mooie tassen, hè mama.” “Ja lieverd, ze zijn prachtig.” Groots dromen mag natuurlijk altijd. Dat deed Coco immers ook. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

23 minuten en 15 seconden. Laat deze tijd even goed op je inwerken. Beeld je in hoelang dit duurt. Dit zal niet meevallen. Het zit namelijk ongeveer in het midden van een kwartier en een halfuur. Cursus concentreren met kinderen om je heen Het is sowieso al moeilijk voor te stellen hoelang een kwartier of een halfuur duurt, terwijl we die tijdsaanduidingen veel vaker hanteren dan iets willekeurigs als ‘23 minuten en 15 seconden’. Nu hoor ik je het je afvragen: Kirsten, schiet eens op, wat moet ik nou met zoiets vaags als 23 minuten en 15 seconden? Ik heb het druk, koos ervoor om een deel van mijn kostbare en bovendien zeldzame me-time te investeren in het lezen van jouw column en ik heb geen zin om deel te worden van een of ander vaag gedachte-experiment of zo. Nog heel even geduld, ik leg het je zo uit, maar juist het ongeduld en het gevoel van je tijd niet optimaal besteden, is onderdeel van het verhaal. Oké, nu heb ik je voldoende in spanning gehouden. 23 minuten en 15 seconden is, houd je vast, hoelang het duurt voordat je weer op hetzelfde concentratieniveau bent nadat je ergens door werd afgeleid! En je voelt misschien door de kop boven dit verhaal al aan dat ik het vooral over afleiding door een van onze kinderen ga hebben. Maar ook als je een kinderloze lezer bent, kan het de moeite waard zijn om even door te lezen. Want zit je bijvoorbeeld te werken en hoor je de PING! van een binnenkomend appje en kun je de neiging het bericht meteen te openen niet onderdrukken, dan verlies je dus een klein halfuur! Om even een praktijkvoorbeeld te geven. Toen ik deze column begon te typen, heb ik een stopwatch ingedrukt en een papiertje en een pen klaargelegd om eens ouderwets te gaan turven hoe vaak ik ‘Mama!’ zou horen. Momenteel staan er keurig vier verticale turfjes naast elkaar te wachten om aan elkaar te worden geregen met het welbekende vijfde diagonale lijntje. De stopwatch telt inmiddels een gênante 70 (!) minuten! Ik zie tijdens het typen van deze regel dat ik richting de 400 woorden aan het bewegen ben, en zeg nou zelf, om er zo lang over te doen om iets simpels te zeggen over zo’n simpel onderwerp, dat is toch beschamend? Lees ook Kirsten: ‘De volwassenen bij ons thuis sporten gemiddeld 2,5 keer per week – Nick 5 keer en ik 0 keer’ Of wacht eens… klopt dat negatieve waardeoordeel over mijn eigen productiviteit nou wel? Als ik vier keer ben gestoord tijdens het typen, duurde het opgeteld 4x 23 en een kwart minuut om mijn oorspronkelijke concentratieniveau terug te winnen. Dat is 93 minuten. Hoe wonderlijk! Ik zit nog maar op 70! Ik ben een productiviteitskanon! Ik ben de uitzondering op de regel! Uit onderzoek is overigens ook gebleken, lees ik net, dat een kind gemiddeld 26 keer per dag zijn of haar ‘mama’ roept. Dan zijn onze kinderen op hun beurt een uitzondering op de regel, of ze moeten twee nulletjes zijn vergeten. Maar dat moet ik dan maar als een compliment zien. Tot volgende week! Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Als je een trouwe lezer van mijn columns bent, weet je dat binnen ons gezin gemiddeld ontzettend gezond wordt geleefd en veel wordt gesport. Om een voorbeeld te geven: de volwassenen bij ons thuis sporten gemiddeld tweeënhalf keer per week – Nick traint vijf keer en ik train nul keer. Tien minuten Maar onlangs heb ik iets ontdekt wat goed is vol te houden en waarmee ik ook wat extra qualitytime met mijn drukbezette man heb. Deze tip deel ik graag met jullie, want geloof me: als ík een goede eigenschap in mijn leven weet te integreren, kan écht iedereen het. Misschien hebben jullie meegekregen dat Nick drie maanden lang aan een soort reset bezig is geweest. Het is heel verleidelijk om grappen over een midlifecrisis te maken, maar dat zou flauw zijn dus doe ik dat niet. Maar Nick liet vallen dat hij van zijn trainer had gehoord dat een wandeling van tien minuten na een maaltijd perfect is om de suikerspiegel te laten stabiliseren. Hier is recentelijk uitgebreid en diepgaand onderzoek naar gedaan bij gewichtheffers, die daarmee prachtige resultaten boekten. Hoe stabieler je suikerspiegel, hoe makkelijker het is om evenwicht te bewaren tussen gezond eten en calorie-inname, hoe minder kans op vreetbuien je hebt en het heeft positieve effecten wat betreft vetopslag. Dat zeggen de experts althans. (Doe vooral zelf wat onderzoek ter verificatie, want als íémand de ballen verstand heeft van dit soort dingen, ben ik het wel!) Die tien minuten klonken me als muziek in de oren. Ik moest de kinderen toch wel tien minuten alleen kunnen laten om een blokje om te doen? Min of meer in onze straat een paar honderd meter heen en weer lopen, dat moest toch wel lukken? We namen de proef op de som. Lees ook Kirsten Schilder: ‘Seksueel grensoverschrijdend gedrag: wat een ongelofelijk complex onderwerp’ Voor die tien minuten vonden we het geoorloofd om de magische ‘we geven ze een iPad, dan maken ze in elk geval even geen ruzie’-truc te gebruiken, om te voorkomen dat ze elkaar nét op dat tien minuten durende onbewaakte moment in de haren zouden vliegen. Daarna trokken we de stoute schoenen en een warme jas aan en vertrokken we. Inmiddels zijn we een aantal weken verder en mensen, ik denk echt dat ik voor het eerst in mijn leven een bepaalde vorm van… nou ja, sport durf ik het niet te noemen maar het is technisch gesproken wel beweging... structureel weet te beoefenen! Minstens vier keer per week lukt het ons om een positief effect op de spijsvertering te genereren door het afruimen van de tafel simpelweg tien minuten uit te stellen en even een blokje om te gaan. En het allermooiste... vanmorgen stond ik op de weegschaal en bleek ik precies drie ons te zijn aangekomen! Maar goed, het is ook leuk om te doen, zo moet je dan maar denken. Misschien schroef ik het vanaf vanavond wel op naar twaalf minuten! Groetjes, Sporty Spice. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Het was deze week tijd voor een ‘vrouwendag’, samen met Nikki. Nick nam de twee jongsten voor zijn rekening, Nikki en ik vertrokken met de bus naar Amsterdam, waar we onszelf eens even flink zouden gaan verwennen. Week van de vrouw Vaak houdt dat in: warme chocomel met slagroom drinken, lippenstift en mascara shoppen en als hoogtepunt: een masker kopen! Denk dan niet aan een Batman- of La Casa de Papel-masker, maar zo eentje dat je in je badjas op je gezicht smeert met twee plakjes komkommer op je ogen. Dat heeft Nikki gezien in een Netflix-serie en beschouwt ze nu echt als de ultieme me-time. Hoewel we ontzettend gelukkig zijn met waar we wonen, is het toch af en toe heerlijk om in de stad te zijn. Daar is een grotere diversiteit aan mensen en aanbod. Er zijn meer verschillende soorten winkels, affiches van toneelstukken en voorstellingen waar Nikki vragen over stelt en het plezier van de mooie wandelroute langs de grachten. Maar het meest geniet ik van de gesprekken met m’n dochter. Langere gesprekken dan de conversaties die we thuis in alle hectiek kunnen voeren. Dat is ook wat we hebben gedaan. We hebben veel gesprekken gevoerd over hoe om te gaan met elkaar. Dat blijkt in de volwassen wereld vaak lastig, hoewel het zo simpel kan zijn. Hoe word je zelf het liefst behandeld? En neem dat eens als vertrekpunt in je woorden en daden naar anderen. Op social media zie je vaak de slogan ‘Protect your daughter’ doorgestreept voorbijkomen, gevolgd door ‘Educate your son’. Dit wordt her en der al weer genuanceerd door mannen die ook slachtoffer zijn geworden van seksueel grensoverschrijdend gedrag, iets wat voor hun gevoel als een nog groter taboe ervaren wordt dan wanneer het een vrouw overkomt. Wat een ongelofelijk complex onderwerp, en het enige goede aan de berichtgeving van de afgelopen tijd is dat het nu hoog op de agenda staat. Lees ook Kirsten Schilder: ‘Ze zullen wel hebben gedacht: zo, die grijpt lekker haar kans nu het gratis is’ Wat voor mij als de beste aanpak voelde, was om deze gesprekken samen met ons hele gezin te voeren. En gezien de jonge leeftijd van onze kinderen niet direct een te groot onderscheid te maken tussen mannen en vrouwen. Dat is zelfs voor volwassenen ingewikkeld en kan ik in een later stadium altijd nog een keer toelichten. Het is sowieso wel iets waar ik als moeder in geloof: hoe makkelijker wij met elkaar over moeilijke onderwerpen praten, hoe meer de kinderen met ons delen. Dat is althans mijn theorie. En hoe meer harmonie ze ervaren tijdens de opvoeding, zeker op de moeilijke momenten, hoe meer ze zich gesteund voelen en hoe sterker hun zelfbeeld wordt. Hierdoor hoop ik dat de kans dat ze in de toekomst andere mensen op welke manier dan ook pijn doen kleiner wordt. Uiteindelijk draait alles om liefde en respect. Wees lief voor elkaar. En wees ook alert op hoe mensen om je heen worden behandeld. Zo, nu ga ik even naast Nikki op de bank liggen met twee plakjes komkommer op m’n ogen. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. 

Er zijn momenten waarop je wel door de grond wilt zakken. Deze week wenste ik écht dat een luik onder m’n voeten zich opende en ik zo snel mogelijk kon verdwijnen. Ik bloos namelijk ook nog eens snel. Hoe empathisch, menselijk of schattig dat ook overkomt, voor mij betekent het dat je nóg sneller ziet dat ik me schaam. Burenblunder Maar dat moment dus, een instant classic. Steeds toen ik afgelopen donderdag de straat in reed, viel me op dat er midden in de straat, één blok van ons huis verwijderd, een drukbezochte viskar stond. Wat bijzonder, dacht ik, zo midden in een woonwijk, dat zie je ook niet vaak. De hele dag was het een komen en gaan van mensen, waardoor ik de indruk kreeg dat de kwaliteit wel goed moest zijn. Misschien waren er coronarestricties op de plek waar de kar normaal stond en waren de eigenaren uitgeweken naar een buurt waar veel gezinnen wonen. Het zijn immers eigenaardige tijden waarin steeds alles anders is dan we gewend zijn. Toen ik er ’s avonds voor de derde keer langsreed, was mijn nieuwsgierigheid (en vooral mijn trek) dermate gewekt, dat ik besloot eens een kijkje te nemen bij deze nieuwe aanwinst in onze buurt. Ik zag dat de klandizie vrijwel alleen uit bewoners van de straat bestond, allemaal vaders en moeders die ik dagelijks begroet als ik onze kinderen naar school breng. Ik werd vrolijk begroet, sommigen knoopten een praatje aan. Wat achteraf bijzonder was, maar wat ik niet heel scherp observeerde, was dat vrijwel iedereen voor de kar, gelukkig op gepaste afstand van elkaar, stond te eten. Uiteraard gebeurt dat vaker bij een viskar, maar het ging in dit geval echt op voor alle klanten. Sommigen dronken er zelfs een glaasje wijn bij. Nog steeds viel bij mij het kwartje niet. Ik baande me voorzichtig een weg door de mensen en plaatste mijn bestelling: “Mag ik twee grote lekkerbekken en een grote bak visfrietjes voor onze kinderen? Doe maar extra groot, want er zijn ook wat vriendjes en vriendinnetjes bij.” Even had ik de indruk dat dit de wenkbrauwen deed fronsen bij mijn buurman van verderop, maar hij bevestigde vriendelijk mijn bestelling, maakte hem gereed en overhandigde hem in een tasje. “Ik wil graag pinnen,” zei ik. “Pinnen? Het apparaat is nog niet aangesloten. Joh, dit is alleen even om onze nieuwe viskar aan de buren te laten zien.” Een collectieve schaterlach welde rondom mij op. Met terugwerkende kracht speelde ik mijn bestelling nog even af in mijn hoofd: “Doe maar een extra grote bak...” Ze zullen wel hebben gedacht: zo, die grijpt lekker haar kans nu het gratis is. Naderhand hoorde ik dat dit in het dorp een standaardprocedure is na de aanschaf van zo’n prachtige mobiele werkplek: die even aan je buren en familie showen. Ik had geen flauw idee. Waar ik wel een heel duidelijk idee over heb: als er een rode knop was geweest waarmee ik een luik onder mijn voeten had kunnen openen, had ik die keihard ingedrukt. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben een zoetekauw. Ik heb overigens tot m’n eenentwintigste gedacht dat het ‘zoetekous’ was. Totdat Nick me er schaterlachend op attendeerde dat dit toch echt niet klopte en dat het ging om een verwijzing naar het ‘kauwen’ op allerlei zoetigheid. Zoetekous Het lijkt mij nog altijd veel logischer dat het om een ‘kous’ gaat. Het is toch een prima toevoeging – naast ‘kletskous’ en ‘zeurkous’? Plus: het zou toch alleen maar leuk zijn als er ook een ‘zoetekous’ bestond? Zoetekauw vind ik, denk ik, onbewust ook confronterender. Ik zie mezelf meteen aan de keukentafel ergens op kauwen. Een Côte d’Or-toffee bijvoorbeeld, of een stuk Milka of Tony Chocolonely. Als ik in Nicks bijzijn ook maar enigszins zinspeel op een aanstaand dieet, doe ik direct een beroep op zijn zelfbeheersing. “Weet jij wel dat jij een van de weinige mensen op aarde bent, die met het grootste gemak kilo’s kwijtraakt op het moment dat je enkel en alleen wat minder ‘zoet’ eet?” Hij heeft gelijk. Waar sommige mensen wekenlang een uitgebalanceerd, geprepareerd dieet uit bakjes moeten eten, in combinatie met vier sportschoolbezoeken per week, lukt het mij alleraardigst af te vallen door alleen de zoetigheden te schrappen uit mijn dieet. Maar ja, ik ben nou eenmaal… jawel: een zoetekous! Dus écht makkelijk is dit niet. Ondanks dat hebben Nick en ik als stel op dit gebied de afgelopen drie maanden wel iets geweldigs bereikt. We zijn allebei gemiddeld zeven kilo afgevallen (Nick veertien en ik nul) en hebben gemiddeld een kilo gewonnen in spiermassa (Nick twee en ik nul.) Wat een teamwork! Ja, nu hoor ik je gniffelen, maar ik mag heus wel een beetje met de eer strijken. Wie bleef namelijk bij de kinderen elke keer als Nick op de zolder zijn trainingen ging doen? Juist. Wie zorgde ervoor dat de juiste boodschappen in huis waren, zodat Nick onbezorgd zijn maaltijden kon preppen? Correct. De Men’s Health-cover is dus een prestatie van ons allebei! Nee, dit bedoel ik natuurlijk gekscherend, maar zonder gekheid: ik heb wel veel respect voor z’n discipline. Ik wou dat ik er een klein beetje van had. We zitten nog redelijk in het begin van het nieuwe jaar, dus het is nog niet te laat om goede voornemens te maken. Aangezien het strengste deel van Nicks regime er nu op zit, ga ik toch ‘overwegen’ ook wat vaker te gaan trainen, al is het alleen maar af en toe wandelen met een vriendin. En aangezien de lente eraan komt, kan het soms heerlijk zijn om lekker met de kinderen te gaan fietsen. En wie weet begin ik zelfs wel aan een ‘geen-zoet-dieet!’ Al lijkt me dat eerlijk gezegd het allermoeilijkst om vol te houden. Of ben ik nu een zeurkous?

Het cliché is waar: kinderen groeien veel te snel op. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik ze voor het eerst in m’n armen kreeg. Nick heeft bij alle drie de geboortes de verloskundigen geholpen om de kinderen op de wereld te zetten en ik kan me het eerste gehuil en het huidsmeer nog voor de geest halen. Tandenfee Inmiddels heeft onze oudste, Nikki, haar eerste smartphone en verstand van merkkleding, speelt Julian FIFA op de Playstation en leert Jackie al voorzichtig lezen. Onlangs deed zich ook weer zo’n mijlpaal voor: we deelden met Julian het ‘geheim van Sinterklaas’. Nu hebben we nog maar één gelovige in huis. De tijd gaat echt veel te snel, maar zoals de Engelsen zeggen: time flies when you’re having fun. Het zal dus wel een goed teken zijn. Omdat ik zelf vind dat ik er zo goed mee omga, met die vliegende tijd, kon ik mezelf wel iets permitteren, vond ik. Jackie is momenteel geobsedeerd door een denkbeeldige wiebeltand. Ze staat er uren voor de spiegel aan te duwen en te trekken en ze weet het zeker: binnenkort is het tijd om afscheid te nemen van een voortand. Uiteraard is ze hier met haar vier jaar nog veel te jong voor, maar zij ziet het als een teken van groot worden en kan niet langer wachten. Veel oudere vriendjes en vriendinnetjes zijn al aan het wisselen en ze kan natuurlijk niet achterblijven, vindt ze zelf. Omdat ik net een Sinterklaas-gelovige ben verloren, besloot ik een tandenfee-gelovige te creëren. De afgelopen tijd als ik Jackie naar bed bracht, vertelde ik haar prachtige verhalen over de tandenfee, die in het sterrenrijk woont. ’s Nachts als kindjes slapen, vliegt ze met haar vlindervleugels en toverstaf door de kieren van de draai-kiep-ramen en kijkt ze of alle tandjes nog in de monden zitten en of alle kindjes wel zoet slapen. Op het moment dat de tandenfee merkt dat er een tandje ontbreekt, legt ze een muntstuk onder het kussen. Lees ook: Kirsten Schilder: 'Nog voordat ik goed besefte wat ik deed, dook ik het water in' Ik had de indruk dat Jackie helemaal in deze verhalen opging. Elke avond voor het slapengaan vroeg ze me opnieuw om over de tandenfee te vertellen, en elke dag verzon ik er wat details bij. Het verhaal kreeg op een bepaald moment zo veel nieuwe dimensies, dat er al een voorzichtig idee ontstond om na het boek Making memories een tweede boek te maken, over een tandenfee. Totdat ik Jackie op een zekere ochtend naar school bracht. Ze rende zoals gewoonlijk het laatste stukje voor me uit en stormde op haar vriendinnetje Emily af. “Emily! Kijk! Ik heb een wiebeltand! En als ie eruit is, leg ik hem onder m’n kussen en dan komt de tandenfee, die legt er een centje neer! Maar dat doet mijn mama gewoon, hoor.”

“Mama?” zegt Julian. “Weet je wat grappig is?” Ik kijk hem van achter m’n Flair aan en zie dat hij ietwat dromerig voor zich uit staart. “Vertel, June?” Ik weet nu al dat er iets lolligs komt. Een van de leukste dingen aan het opvoeden van kinderen is dat je steeds weer merkt hoe onbevangen ze de wereld gadeslaan. Alles is nieuw voor ze en daardoor kunnen ze de grappigste uitspraken doen. En soms, als je het niet verwacht, zeggen ze iets dat doordrenkt is van zo veel wijsheid, dat het je als volwassene nederig maakt. Dingen die ik niet mag opschrijven Het gedachtespinsel van Julian viel deze keer meer in de grappige categorie. “Volgend jaar ben ik een tiener!” “Ja, dat klopt Julian.” Net toen ik me afvroeg of dit nu was wat hij me wilde mededelen, vervolgde hij zijn overdenking: “En Jackie is dan een vijver. En Nikki een elfje.” Een van de beste beslissingen die Nick heeft genomen toen wij ouders werden, is dat hij dit soort uitspraken noteert. We hebben in onze Notities een gedeeld bestand, dat van onschatbare waarde is. Alle grappige uitspraken die onze kinderen ooit hebben gedaan, staan hierin. Wat weer minder leuk is van Nick, is dat hij van mij ook zo’n lijst bijhoudt. Als ik weer eens de volgorde van denken en zeggen verwissel, of een sporadisch blundertje bega, zie ik hem lachen en meteen naar z’n telefoon grijpen. Er hebben zich al aardig wat stoeipartijen voltrokken om hem te beletten mijn flater te vereeuwigen in een notitie, die dan, om een of andere eigenaardige reden, net géén gedeeld bestand is. Nikki, Julian en Jackie vragen weleens tijdens een verloren uurtje, of een lange autorit, of ik de uitspraken wil voorlezen. Omdat er data bij staan, kan ik altijd vertellen hoe oud ze waren tijdens de gedane uitspraak. In een volgende column zal ik er wellicht een aantal met jullie delen, maar vooralsnog staat er een aanvraag voor toestemming uit bij de drie zittende aandeelhouders van dit bestand, en is er nog geen positieve bevestiging op gekomen. Lees ook: Kirsten Schilder: 'Het lijkt wel of ik het elke ochtend iets lastiger vind om uit bed te komen' Intussen zijn onze drie Schilder-telgen uiteraard maar al te goed op de hoogte van het bestaan van dit bestand. Dat leidt ertoe dat wanneer ze zelf merken dat ze iets grappigs of ondoordachts zeggen, het eerste wat ze roepen is: “Niet opschrijven, ma! Pa!? Beloof me dat je dit niet opschrijft!” Soms ben ik jaloers als ik zo’n compilatie zie van een vader of moeder die elke week op dezelfde plek een foto heeft gemaakt van zijn of haar kind en hier vervolgens een mooie video van heeft gemaakt. Deze samenhang zie je niet in mijn fotobibliotheek, maar gelukkig hebben we wel veel beeldmateriaal. Ik ben vooral blij met de video’s. Af en toe terugkijken naar bewegend beeld waarop je ze hoort lachen, kraaien of zingen, is goud waard. En de notities met grappige citaten zijn misschien wel platina. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In Flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh

Valstrik Elk gezin met één of meer dochters heeft er wel een in huis staan: een ‘haarelastiekjes-bak’. Die van ons staat ergens op een plank, dicht bij het speelgoed van de kinderen. En is een vergaarbak van haarelastiekjes en speldjes in allerlei kleuren. Het is echt superpraktisch om zo’n voorraad in huis te hebben, waarin ik slechts een greep hoef te doen op het moment dat ik Nikki of Jackie op een schooldag aan het voorbereiden ben. Toch krijg ik het soms voor elkaar dat zelfs hiervoor geen tijd is. Zeker nu het kouder is en de dagen korter zijn, lijkt het wel of ik het elke ochtend iets lastiger vind om uit bed te komen. Ik heb mezelf afgeleerd de snooze-knop te gebruiken, want je weet: you snooze, you loose. Maar dan is het wel belangrijk dat als je je wekker hebt uitgezet, je ook meteen opstaat. Als je daarna in slaap valt, is er geen snooze-wekker die negen minuten aftelt en je alsnog wakker maakt. Dit gebeurde mij dus laatst. Om 7:07 ging de wekker, die ik keurig uitzette. Vervolgens presteerde ik het – ik weet niet hoe – weer in slaap te vallen. Om vervolgens om 8:05 wakker te schrikken. Een schamele vijfentwintig minuten later dienden onze kinderen in de klas te zitten. Snel maakte ik Nikki wakker, zij heeft altijd de meeste moeite met opstaan, vervolgens rende ik naar Julian, die gelukkig al wakker in z’n bed lag, om als laatste Jackie te wekken. Nu moest ik zo efficiënt mogelijk zijn, douchen kwam later wel. Ik heb een ‘timesaver’ die ik in mijn chaotische bestaan vaker heb toegepast: ik gebruikte heel snel een schone string uit de la als haarelastiek. Ik rende naar beneden en zag dat Nick gelukkig het ontbijt al had voorbereid en zich afvroeg waar iedereen bleef. Pfew... dat scheelde! Nieuwe haartrend Door even wat druk te zetten, Jackies boterhammen in net wat kleinere stukjes te snijden en voor één keer ’s ochtends hagelslag als broodbeleg te gebruiken, maakte ik het wat aantrekkelijker voor ze om snel hun brood op te eten. Terwijl zij aten, legde ik de tandenborstels klaar en maakte Nick de rugtassen in orde. Wonder boven wonder lukte het om om 8:28 uur in gestrekte draf door weer en wind naar school te stiefelen. En terwijl ze het schoolgebouw in renden hoorde ik de laatste bel gaan. Zo... laten we hopen dat dit het meest hectische moment van de dag was! Lees ook Kirsten: 'Gefascineerd aanschouw ik dit broer-zustafereel vanuit de keuken en ik moet bekennen dat het me raakt' Bij thuiskomst echter, stond me nog een verrassing te wachten. “Kirs, wat zit er nou in jouw haar?” Ik besefte plotseling dat ik me over het schoolplein tussen vaders, moeders, meesters, juffen en kinderen had gemanoeuvreerd met jawel, een string in mijn haar. Ik weet nu hoe Tommie van Sesamstraat zich voelde, aangezien die altijd een onderbroek op zijn hoofd droeg. Hopelijk is niemand deze nieuwe trend, de G-strik, opgevallen. Kirsten Schilder (38) is de vrouw van zanger Nick (37). Samen hebben ze drie kinderen: Nikki (10), Julian (9) en Jackie (4). In flair schrijft ze elke week open en eerlijk over haar leven. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Fotografie: Bart Honingh