Word abonnee

Kies nú voor een abonnement met korting

Abonneer nú met korting!

Word abonnee

Zoeken

Flair - 13 oktober 2021

Je bent hier: Home > Column > Marije: ‘Ik zal nooit de paniek vergeten die ik voelde toen ik begreep dat het geld niet zou komen’

Marije: ‘Ik zal nooit de paniek vergeten die ik voelde toen ik begreep dat het geld niet zou komen’

Marije: ‘Ik zal nooit de paniek vergeten die ik voelde toen ik begreep dat het geld niet zou komen’

Marije Veerman (38) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (9) in Purmerend.

Blut

Het was het jaar 2016. Ik werkte op freelancebasis vier dagen in de week bij een vrouwenblad toen het bedrijf failliet werd verklaard. Natuurlijk komt zoiets nooit uit de lucht vallen, ik wist heus wel dat het niet goed ging. Betalingen kwamen vaak laat, maar ja, je hebt niet direct een andere grote opdrachtgever. Dus bleef ik toch, in de hoop op betere tijden.Het resultaat was hard. Doordat je als freelancer eerst een maand werkt, dan je factuur indient en daarna een maand op je geld wacht, heb je alweer een maand lang gewerkt op het moment dat het geld niet op de afgesproken dag op je rekening wordt gestort. En alweer anderhalve maand als dat twee weken later, ondanks beloftes, nog steeds niet is gebeurd…Lang verhaal kort, op het moment dat het faillissement kwam, liep ik drie maanden achter in ‘salaris’. Ik zal dat moment nooit vergeten. De paniek die ik voelde toen ik begreep dat het geld niet zou komen. Dat de rode cijfers waarin we op dat moment thuis zaten, niet op magische wijze zouden verdwijnen.

Ik had gegokt en verloren. De rekening was leeg, we hadden immers altijd van salaris naar salaris geleefd en de decembermaand diende zich aan. Sinterklaas, kerst, etentjes, feestjes, borrels, cadeautjes en in januari ook nog de verjaardag van Liv.

Lees ook
Marije: ‘Ik ben blij dat mijn kinderen opgroeien in een mix van culturen, keukens en gewoonten’

Jarenlang had ik geprobeerd mijn kinderen bij te brengen dat geld niet uit de lucht komt vallen. Dat we heus niet elke keer een saucijzenbroodje hoefden te halen bij de Hema of dure cadeaus moesten geven met kerst. Maar nu ik die mijn kinderen niet kón geven, besefte ik pas dat ik zelf eigenlijk nooit een idee had gehad wat mijn woorden echt betekenden.

Het waren slechts woorden, opgelepeld omdat het nou eenmaal zo hoort. Nu was er dat allesomvattende schuldgevoel. En schaamte, dat ook. Ik probeerde mijn kinderen uit te leggen wat er was gebeurd, dat het geld voor een saucijzenbroodje bij de Hema er simpelweg niet was, maar vond het verschrikkelijk dat ik ze daardoor dingen onthield. Kerst zonder cadeaus, een verjaardag zonder groot feest… Ondertussen ging het leven voor anderen gewoon door. Met gezellige aanwaaibezoekjes, verjaarsfeestjes waarvoor ik werd gevraagd een taart te maken of een cadeautje voor te schieten. Ik werd steeds een beetje kleiner.

Totdat ik vond dat het genoeg was. Het kwartje viel dat ik mijn kinderen iets anders wilde meegeven in deze situatie dan schaamte en schuldgevoel. Ze laten zien dat dit óók bij het leven hoort. Een kwestie van vallen en opstaan. We begonnen de mensen om ons heen te vertellen wat er speelde. En we hadden de mazzel dat het tijdelijk was. We leenden geld van mijn ouders om uit de rode cijfers te komen. Uiteindelijk vond ik een nieuwe opdrachtgever. Maar een saucijzenbroodje kopen is nooit meer vanzelfsprekend geworden.

Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.