Lisanne: ‘Een knak, een jank, een hondenschreeuw gaat dwars door je ziel’
Het liefst zou ik alle dieren waar ik van hou in een kooitje bewaren. Het deurtje van tijd tot tijd opendoen, knuffelen, er liefde en eten in stoppen, en dan weer dicht. Houd je koest, jij. Niet onder auto’s komen, geen poten breken, geen heupen verslijten, niet vermist raken.
Iedereen die een huisdier aanschaft, weet het. Dat ze dat huisdier (als het goed is) overleven. Voordat je dat dier in huis hebt, is dat een feit, daarna verandert het in iets waar je niet aan wilt denken.
Voor geen miljoen inruilen
Als ik mijn liefde voor mijn Leo wil uitdrukken, gebruik ik altijd het verhaal dat ik hem niet had gekocht als hij me 500 euro zou kosten (hij kostte 250), maar dat ik hem nu, vier jaar later, voor nog geen miljoen zou inruilen. Leo onderging een buitenproportionele waardestijging. Zo ook de hond van mijn vader, Floor. Die ook een beetje de hond van mij en mijn broertje is, we noemen onszelf haar sub-bazen.
De uit de kluiten gewassen herder was erbij toen onze moeder ziek werd, toen ze overleed en ze was er vooral bij toen mijn vader alleen in dat huis achterbleef. Maar dus niet écht alleen was, want er was leven in huis. In de vorm van twee bruine ogen, een zwarte kop, een tevreden zucht voor de open haard, een blafje rond wandeltijd en tiktiktik-nageltjes over de houten vloer. Floor was mijn vaders grootste troost: ze verdreef een eenzaamheid die mijn broertje en ik niet konden verdrijven.
Toezien hoe je huisdier ouder wordt
Floor is er nog steeds. Negen jaar al, de vacht rond haar lippen wordt grijs, haar ooit bruinzwarte teentjes zijn wit uitgeslagen alsof ze door een plas chloor heeft gelopen. Ze heeft in de afgelopen jaren aan conditie ingeboet, maar daar praten wij niet over.
Zonder het te benoemen, tilt mijn vader haar de auto in als haar achterpoten niet meer kunnen springen. Zonder het te benoemen, gooien we takken minder ver dan vroeger, zorgen we dat ze wat vaker drinkt, meer pauze houdt, zonder het te benoemen, verbieden we haar soms – met pijn in ons hart – te zware takken te pakken.
Het is waar elk baasje mee kampt: met lede ogen moeten toezien hoe je huisdier ouder wordt. Je adem inhouden als het beest een dag niet eet, mank loopt, afvalt of blijft overgeven. Het bijna zelf voelen als je dier iets heeft. Zoals laatst, op de Veluwe. Mijn vader, mijn broertje, Leo en ik kachelden achter Floor aan, zij is de gezinsoudste als we in hondenjaren (negen maal zeven) rekenen, en gezinsoudsten haal je niet in."
Lees ook
Lisanne: ‘Lachen om seksueel geweld is nog erger dan wegkijken, lachen is goedkeuren’
Ongelukje
"De bosgrond was zacht, de takken waar we overheen klauterden waren broos. Een knak, een jank, schel klonk het, een hondenschreeuw gaat dwars door je ziel, omdat je weet: als een dier schreeuwt, heeft het echt pijn. Ze hinkte, ineens leken die gespierde lange poten van haar een stuk breekbaarder. We hurkten naast haar neer, keken of ze ergens in was gestapt, dat was ze niet. “Moeten we terug?” vroeg ik. We twijfelden, maar Floor begon weer te lopen, zij gaf het tempo aan.
Ze wilde een tak pakken. “Nee,” zei mijn vader. ‘Nee’ deed Floor. Ze jankte niet meer, ze hinkte niet meer, ze begon weer te rennen, pakte een tak, gooide die voor onze voeten, blafte ‘gooi weg’. We gooiden hem weg, niet zo ver als voorheen, veel minder ver, eigenlijk maar één meter voor haar uit, maar we gooiden hem wel. Ze moet lol maken, sjouwen – en niet in een kooi."
Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Visagie: Sisley Angenois
