Bij de relatietherapeut: ‘Wim vindt het lastig om anderen niet de les te lezen’

Ursula

“Het gaat inmiddels een stuk beter, maar oef, dat heeft even geduurd. Wim nam de relatietherapie aanvankelijk niet zo serieus en liep de kantjes eraf. Inmiddels is het tot hem doorgedrongen dat onze relatie echt voorbij zou zijn als er niets veranderde. Daar was helaas nog een fikse crisis voor nodig. Na een ruzie heb ik opnieuw een paar dagen bij mijn beste vriendin gezeten. Ik was het zo zat.

Na twee dagen stond hij huilend voor de deur met een bos bloemen. Sindsdien is er echt wat veranderd in zijn gedrag. Hij lijkt wat minder overtuigd van zichzelf en staat ook meer open voor mijn perspectieven en meningen.

Wim is echt geen slechte jongen, maar hij vindt het lastig zich in anderen in te leven. En ook vindt hij het lastig om anderen niet de les te lezen. Dat is niet omdat hij arrogant is, maar omdat hij echt wil helpen.

We hebben met Marcelino afgesproken dat ik Wim met een handgebaar duidelijk maak als hij weer begint te ratelen en ik mijn aandacht voel verslappen. Dat werkt goed. Ook de communicatie-oefening die Marcelino ons als huiswerk meegaf begint zijn vruchten af te werpen.

Na veel oefenen beginnen we elkaar beter te begrijpen. En gelukkig konden we ook om elkaar lachen. Het is toch een beetje gek om elkaar zo te interviewen. Ik stel nu betere vragen om Wim zijn punt te laten maken. En het lukt Wim steeds beter om het kort te houden."

Wim

“Ik snap nu beter waar Ursula last van had. Het werd vooral duidelijk toen Marcelino mij in de therapie met mijn gedrag confronteerde. Zonder dat ik het doorhad imiteerde hij om mij te laten voelen hoe ik tegen Ursula doe. Ik dacht echt: wat is die gozer eigenlijk een betweter, haha. Hij hoort helemaal niet wat ik zeg, haha. Een koekje van eigen deeg dus. Ursula lag in een deuk. Ik kon er achteraf ook om lachen.

Ik zie nu ook wel in dat ik de neiging heb om Ursula te betuttelen en te bepalen wat goed haar voor is. Laatst wilde ze voor de tweede keer eten opscheppen en toen trok ik de pan weg. ‘Je wilde toch afvallen, zei je?’ Ze sprong echt uit haar stoel en terecht want ze had die dag niet geluncht. Ik bedoel het niet slecht, maar dat is inderdaad een blinde vlek van me.

Ik ben achteraf heel blij dat we de stap hebben genomen om in therapie te gaan. Ik ben me er nu een stuk bewuster van hoe ik communiceer. Daar heb ik ook in mijn werk veel aan. Ik probeer iets meer naar anderen te luisteren en meer vragen te stellen.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.