Bij de relatietherapeut: ‘Ik heb nog maar weinig vrienden’

Jorg

“Na meerdere sessies bij Marcelino gaat het er thuis een stuk gezelliger aan toe. We zijn allebei echt beter gaan communiceren. De grootste eyeopener voor mij was om te leren dat ik ook anders met kritiek en negativiteit om kan gaan. Ik heb de neiging om meteen in de verdediging te schieten. Wellicht is dat een overblijfsel uit mijn jeugd. Ik ben de jongste uit een gezin met drie jongens. Ik had het gevoel dat ik tegen mijn broers en vader moest opboksen: nooit jezelf laten kennen weet je wel. Anders was je zwak.

Ik denk dat Marjan zich daar ook wel in herkent. Bij haar thuis heerste ook een streng, competitief sfeertje. En omdat zij iets minder een prater is dan haar broer en ouders voelde zich niet gehoord. Dat gevoel heeft ze bij mij ook ervaren.

Marjan zit al een tijdje niet goed in haar vel. Ik heb niet altijd goed doorgehad in hoeverre zij met sommige dingen in haar maag zat. Ze is constant bezorgd over de toekomst. Ze maakt zich zorgen om de jongste, haar werk. En ze was bang dat ik er met iemand anders vandoor zou gaan. Dat spookte allemaal door haar hoofd, maar ze had totaal niet het gevoel dat ze dat met mij kon bespreken. Inmiddels heeft ze dat iets meer, toch Mar?”

Marjan

“Haha, hij doet hard zijn best om zijn klep wat vaker te houden. De laatste tijd is het weer leuk thuis. Ik heb nog steeds wel de neiging om Jorg eh… te plagen maar ik zie ook wel dat hij echt zijn best doet. Dat waardeer ik echt.

Na een paar gesprekken met de kinderen begreep ik dat zij zich ook echt zorgen maakten over mij. Ze vonden mij wel erg negatief geworden en vonden het zielig voor Jorg hoe ik op hem reageerde.

Ik ben erachter gekomen dat mijn cynische houding een soort overlevingsstrategie is. Om me niet te laten kennen en door te gaan. Natuurlijk, ik houd echt wel van duistere humor, maar nadat Jorg en ik wat psychologische vragenlijsten hadden ingevuld bleek dat ik behoorlijk pessimistisch ben en heel hoog scoorde op depressie. Ik ben daar best van geschrokken. Ik wist natuurlijk allang dat ik niet de vrolijkste ben, maar ik gaf Jorg daar de schuld van. Niet echt eerlijk. Voor een groot deel zit die onvrede in mezelf. En dat reageerde ik vooral op hem af.

Vooral de laatste jaren ben ik geen vrolijke Tinus. Ik heb nog maar weinig vrienden over en hobby’s zoals Jorg die heeft, heb ik eigenlijk nooit gehad. En mijn werk is al helemaal geen hobby van me. Liefst zou ik daar weg gaan.

Zeker nu de kinderen wat ouder zijn en hun eigen gang gaan, voel ik me soms wat verloren. Samen met Marcelino heb ik een plan opgesteld om wat meer plezier uit het leven te halen en nieuwe dingen te proberen. Daarom heb ik sinds kort besloten om rijlessen te nemen. Doodeng, maar wel leuk.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.