Sylvia (38) werd misbruikt door haar muziekleraar: ‘Ik fluisterde: het is mijn eerste keer, hij zei: dat geeft niet’
Twintig jaar twijfelde Sylvia (38) of ze ‘echt’ is misbruikt door Erik, de muziekleraar met wie ze op haar vijftiende een relatie kreeg. Want: ze liet het zelf toch allemaal toe? #MeToo werd een trigger. "De vrouw bij de politie zei: 'Wat deze man heeft gedaan, is hartstikke strafbaar en hartstikke fout.'"
Verkracht of niet?
"Ik las ooit: slachtoffers die zijn ‘uitverkoren’, komen het moeilijkst los van de dader. Dat herken ik heel erg. Ook ik voelde me uitverkoren, doordat Erik altijd zei dat wij de enigen waren die elkaar begrepen. Mijn familie begreep mij niet, zijn vrouw begreep hem niet, de wereld begreep ons niet. Ik was bijzonder, ik begreep hem. Maar het was flauwekul. We hadden geen overeenkomsten, behalve de muziek. We hadden het nooit over het leven, over wat we waardevol of belangrijk vonden. De relatie die ik zo idealiseerde, was geen echte relatie. Het was misbruik.
#MeToo was voor mij een enorme trigger. In die periode zag ik het programma Verkracht of niet?, waarin de vraag werd gesteld wanneer er sprake was van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ik kwam verhalen tegen die leken op die van mij, maar ik hoorde en las op sociale media ook hoe mensen daarover oordeelden.
Ik was bang dat mensen ook zo over mij zouden praten. Ik had tenslotte meestal niet gezegd dat ik niet wilde, ik heb ook heel lang vrijwillig dingen gedaan. Misschien vond ik het zelfs fijn, maar dat herinner ik me niet. Had ik het mezélf niet gewoon aangedaan? #MeToo heeft me behoorlijk in de war gebracht. Ik realiseerde me dat mijn beeld van wat gezond is op het vlak van relaties heel lang verstoord is geweest."
Het gevoel dat ik werd gezien
"Het begon op mijn vijftiende, maar ik kende Erik al vanaf mijn elfde. Ik kon mooi zingen en zat in een koor, waarvan hij dirigent was. Ook was hij muziekleraar op mijn middelbare school. Ik ging om met zijn stiefkinderen, zijn vrouw was dirigent van het kinderkoor. Het was een warm gezin waar ik veel over de vloer kwam omdat het bij mij thuis op dat moment wat minder gezellig was. Zingen was mijn uitlaatklep en ik kwam steeds vaker bij Erik.
Wat ik zelf nog steeds heel lastig vind, is dat ik op een gegeven moment echt verliefd werd. Althans, dat idee had ik. Nu denk ik: het was meer een soort projectie. Eigenlijk ging het meer over het gevoel dat hij mij gaf, dat ik werd gezien. Even die hand op mijn schouder, een kusje op mijn voorhoofd, hoe zijn hand de mijne aanraakte als hij bladmuziek uitdeelde."
Zijn handen onder mijn trui
"Hij is heel manipulatief te werk gegaan. Ik was 'super getalenteerd', zei hij en hij zou een grote zangeres van me maken als ik privé zangles kreeg en alles zou doen wat hij zei. Die lessen begonnen met masseren van mijn schouders, en dat ging steeds verder, naar mijn borsten en billen. Daar zat allemaal spanning zei hij en dat was niet goed voor het zingen. Of hij ging met zijn handen onder mijn trui, omdat hij mijn ademhaling moest kunnen voelen.
Ik vond het ongemakkelijk. Maar het voelde dubbel: ik vond de aandacht prettig en ik vond hem aantrekkelijk, al was hij bijna vijftig, had hij een buikje en grijs haar. Maar zijn uitstraling tijdens het dirigeren, hoe hij met zijn grote handen de muziek uitbeeldde en me aankeek met zijn felle blauwe ogen, deed iets met me."
Ik voelde me schuldig naar zijn vrouw
"Op een dag riep hij me bij zich en vertelde hij me hoe bijzonder hij me vond, dat wij een speciale band hadden en dat ik hem alles kon vertellen. Hij zou er altijd voor me zijn. Wow, dacht ik, iemand wil luisteren naar wat ik te zeggen heb. Het voelde alsof ik de jackpot had gewonnen. Ik voelde me wel schuldig naar zijn vrouw, maar Erik vertelde me dat het helemaal niet zo gezellig was bij hem thuis. Zijn vrouw was volgens hem overspannen en ze zouden in scheiding liggen. Ze woonden alleen nog samen omdat ze nog geen huis had gevonden, legde hij uit.
Het gekke is: ik las in die tijd de Hitkrant, waarin een verhaal stond over een meisje dat een geheime relatie met haar leraar had. In mijn dagboek schreef ik daarover: die leraar misbruikt dat meisje gewoon, hij kan toch wachten tot ze achttien is. Maar dat dat ook voor mij opging, zag ik blijkbaar niet. De aandacht was fijn, de aanrakingen waren dat deels ook. Vooral het vaderlijke deel: de arm om me heen, de kus op mijn hoofd. Het masseren liet ik maar gebeuren."
Eerste zoen
"De eerste keer dat hij me zoende, was in de kerk na een repetitie. Hij vroeg of ik bij hem op schoot kwam zitten en toen gebeurde het. Opeens stond zijn vrouw voor het raam, ze zag ons niet, maar Erik raakte in paniek. Hij zei dat hij weg moest en liet me daar zo zitten. Ik ben niet gelovig, maar ik heb op dat moment als een gek zitten bidden. 'Verlos ons van het kwade,' herhaalde ik steeds maar weer. Ik wilde ook echt dat het stopte, dat ik de kracht kon vinden om het te stoppen.
Ik liep naar huis en ik wist: ik moet mijn ouders inlichten en nooit meer teruggaan. Maar ’s avonds belde hij me, vertelde me weer hoe bijzonder het tussen ons was. Dat hij spijt had dat hij me had laten zitten. Ik mocht het met niemand bespreken, want als ik dat wel zou doen, zouden mijn ouders mijn brieven die ik aan hem had geschreven lezen, waarin ik niet altijd even positief over hen was."
Paniek om betrapt te worden
"En zo ging het verder. Hij zat aan me, overal. Op school, op de overloop tussen de lokalen, in de lerarenkamer. En in de kerk. Elke keer dat verstoppen, zijn paniek om betrapt te worden gaf me een waardeloos gevoel over mezelf. Hij vertelde me dat we een relatie mochten hebben omdat ik zestien was, maar dat de school hem wel zou kunnen ontslaan. Maar vooral was hij bang voor zijn vrouw. Dat zij hem zou slaan, hem zijn kinderen zou afpakken, dat ze al een paar keer door de crisisdienst was platgespoten.
Ik vond het allemaal reuze zielig voor hem. Maar ik was ook in tweestrijd, vooral nadat we hadden gezoend. Het ging te ver, maar als ik dat zou zeggen was ik hem ook kwijt, dan zou hij me niet meer zo bijzonder vinden en ook zou hij dan niet meer met me willen werken om die grote zangeres van me te maken."
Verkracht
"Op een dag voerde hij me dronken, ik was net zeventien. Hij probeerde seks met me te hebben. Toen heb ik gezegd dat ik het niet wilde. Ik heb gefluisterd: het is mijn eerste keer. Hij zei: 'dat geeft niet'. Ik zei: nee, ik bedoel dat ik er nog niet klaar voor ben. Daarna stopte hij en ging enigszins narrig weg. Hij gaf me een rotgevoel dat ik dat niet voor hem wou doen. Een week later gebeurde het alsnog, al wilde ik het nog steeds niet. Het was op een veldbedje op zolder.
Het voelde alsof hij zich niet langer kon beheersen en ik lag daar en onderging het. Toen al dacht ik: dit lijkt meer op een verkrachting dan op ware, unieke liefde. Het woord verkrachting vind ik moeilijk om te gebruiken. Ik heb gezegd dat ik niet wilde, ik weet dat je niet per se hoeft te vechten of te gillen, maar toch voelt het alsof ik het heb toegelaten. Tegelijkertijd is dat ook precies wat het was. Ik lag daar en wachtte tot het voorbij was."
Lees ook
Lieke (47) zat financieel aan de grond na een burn-out: ‘Er was zelfs geen geld voor een nieuwe wasmachine’
Grenzen
"Tegen mezelf zei ik dat dit nu eenmaal bij de ware liefde hoorde. En wat ik nog steeds moeilijk vind, is dat ik het op termijn ook wel oké vond, misschien zelfs wel prettig. Ik vond heel lang dat ik niet kon zeggen dat deze man mij seksueel heeft misbruikt omdat ik het daarna nog anderhalf jaar vrijwillig heb gedaan.
Nu weet ik dat het woord 'vrijwillig' in deze context dubbel is, gezien mijn kwetsbaarheid, mijn leeftijd, zijn leeftijd, de gezagsverhouding en het hele 'jij bent mijn zielsverwant'-verhaal. Ik probeerde de seks ook te voorkomen. Het gevoel van het ene niet en het andere wel willen, botste. Zo deed ik expres heel strakke spijkerbroeken aan zodat hij niet met zijn hand in mijn broek kon. Zeggen dat ik het niet wilde, durfde ik echter niet. Zo schoven de grenzen steeds verder op."
Dit is een Real Life uit Flair 20-2022. Deze ligt van 18 mei t/m 24 mei in de winkels. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.
Tekst: Vivienne Groenewoud | Fotografie: Ester Gebuis
